[Normal Quest] เมื่อเครมิสนอนละเมอ?! [Clear]

เทิร์น2งิ...
เหมือนกับโดนบังคับ..= ="
---------------------------------
turn:2


…มันคือ....




คือ...





คือ....



เลขสาม!!!!!! ห้องของลาฟ!!!

สภาพห้องคือ...มีกำแพงเพียงหนึ่งด้าน...แน่นอนคือมันเอาไว้แค่กั้นระหว่างห้องเบอร์สองกับห้องเบอร์สาม...

และกำแพงดันมีรูโบ๋ขนาดเท่าตัวคนซะได้!!!! ทำให้พวกเราเหล่าเทเลทับบี้(?) ทั้งห้า(บวกหนึ่งกุญแจ) มองเห็นห้องเบอร์สอง..หรือก็คือห้องของเลสได้อย่างทะลุปรุโปร่ง..

แต่นั่นไม่ไช่ปัญหา!!!!

ห้องของลาฟ...นอกจากกำแพงแล้ว..มันยังมีพื้นห้องที่เป็นปูนล้วนๆ ไม่มีพรม ไม่มีเตียง ไม่มีโต๊ะ ไม่มีเก้าอี้ ไม่มีทีวี ไม่มีแอร์..

.....ยังดีนะที่มีห้องน้ำน่ะ!!!....

ห้องแบบนี้ไม่ต้องเปิดประตูก็เห็นได้ทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว!! มันไม่มีขนมและอาหารในสายตาของพวกเราเลยแม้แต่นิดเดียว...

แล้วเครมิสจะกินปูนกับผนังหรือไงหา..?? หรือกินของในห้องน้ำ..?? เครมิสกินสบู่ ยาสีฟัน ครีมนวดผม....

อึ๋ย...แค่คิดก็สยองแล้ว...

ตอนนี้เหล่าผู้ทำเควสล้วนแต่จมอยู่กับความคิดที่ว่า

’เครมิสกินสบู่แล้วจะสลบไหม..?? ถ้าสลบก็ดีสิ จะได้ลากไปให้ดาร์คจัดการเลย!!! จะได้เอารางวัลฟรี เย้~~~~’

ทันได้นั้นเองเครมิสก็เดินเข้าห้องลาฟ...ทางกำแพงอากาศของห้องลาฟล่ะนะ....

“เครมิส~~~ห้องข้าไม่มีอะไรน่ากินร้อก....เจ้าจะเข้าไปแทะอะไรหา!!” ลาฟตะโกนเสียงดัง แต่กลับไม่วิ่งเข้าไปห้าม..

…ถ้าวิ่งเข้าไปจับแขนล็อกขาเป็นปลิงเหมือนคราวที่แล้ว...ยังไงก็เจ็บตัวฟรีแหละว้า...


“อาหาร.....อาหาร..” เครมิสพูดพึมพำกับตัวเอง... แต่ดูเหมือนว่าห้องที่เขาตั้งใจจะไปไม่ไช่ห้องของลาฟ...แต่เป็นห้องของเลสตังหาก!!!

เพราะมังกรไฟตัวนี้เดินตรงเข้าไปยัง’ช่องโหว่’ ระหว่างห้องสองพี่น้อง... ก่อนที่จะมุดเข้าไปทันทีโดยไม่ลังเล!!

“เฮ้ย..!!!!” ลาฟตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งตามเครมิสเข้าช่องนั้นทันที!!!

“ไป!” โจ็กเกอร์ออกตัววิ่งเป็นคนที่สอง...เรย์คุวิ่งตามไปได้แค่ก้าวเดียวก็ชะงัก หันกลับมามองด้านหลังทันที...

....เลสมันยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เลยนี่หว่า....


“หืม..? ห้องข้าไม่มีอาหารอะไรหรอกนะ~~!” เลสตะโกนเสียงดัง นั่นทำให้โจ็กเกอร์หยุดฝีเท้าแทบไม่ทัน แต่ก็ต้องวิ่งต่อเมื่อเสียงของลาฟดังออกมาจาห้องของเลสว่า..

“มันมี!! ของข้าเองแหละ!! ข้าเอามาไว้ที่ห้องเจ้าเพื่อกันตาแก่นั่นเอาไปเก็บ......อุ๊บ!! “ เหมือนว่าลาฟจะหยุดพูดแทบไม่ทัน ....แต่บังเอิญว่าคีย์เวิร์ดมันไม่ทันไปแล้วแหละ...

.......หน้าเลสดำขึ้นเรื่อยๆ เริ่มแผ่รังสีแย็นๆ มาให้โจ็กเกอร์ เรย์คุ และลาฟ มาเรื่อยๆ...

...สุดท้ายก็...

“พี่ลาฟ!!!! ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าเข้าห้องข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต!!! พี่ทำผิดกฎข้อนี้ตลอดเวลา.....ข้าปล่อยไปไม่ไหวแล้ว!!!!” เลสตะคอกเสียงดังทำเอาโจ็กเกอร์และเรย์คุผวา ส่วนลาฟที่ยังอยู่ในห้องของเลสหน้าซีด

ไปเลย... เลสไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งตัดหน้าโจ็กเกอร์ที่กำลังวิ่งอยู่และเรย์คุที่ยืนนิ่งอยู่กับที่...มุดเข้าไปในรูระหว่างห้องก่อนที่จะเสกพัดออกมาทันที.....

“หยุดนะเลส!!! เดี๋ยวเครมิสจะตื่นเอานา....มันไม่ดี~~~” ดูเหมือนว่าลาฟจะชินแล้ว...เลยสามารถพูดด้วยน้ำเสียงปกติได้ดั่งเดิม..

“ไช่ๆ ถ้าเครมิสตื่นเอาเควสของเราจบกันเลยนะ!!” เรย์คุพูดด้วยท่าทีเห็นด้วย ก่อนที่จะมุดเข้าไปในรูระหว่างห้องตามโจ็กเกอร์ไป

“เอ็ะ...?? แล้วเครมิสอยู่ไหนล่ะ??”โจ็กเกอร์มุดเข้าไปก่อนแล้ว...แต่กลับเห็นเพียงสภาพห้องที่ตอนนี้ไม่เป็นห้อง เตียงถูกโยนไปไว้ที่ระเบียง ตรงพื้นมีหลุมใหญ่ๆ เท่าตัวคน ในนั้นมีเศษผักกาดเขียวๆอยู่ด้วย...

เมื่อเลสเห็นสภาพห้องตนเองแล้วก็ได้แต่กำพัดแน่น...เค่นน้ำเสียงสุดจะเย็นชาออกมา...


“ลาฟ....เอาไว้จบงานนี้เดี๋ยวเรามาเคลียร์กัน....”

เทิร์นสามเอาไปสั้นๆล่ะกัน ต้องไปปั่นอีกเควสสสสส T^T
_______________________________________________________-


TURN 3


“หายไปไหนแล้วเนี่ย!” เลสพูดอย่างหัวเสีย ตอนนี้เธอ(?) ลาฟ โจ๊กเกอร์ และเรย์คุกำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อตามหาเครมิส หากแต่นอกจากจะไม่เจอแล้วฟ้ายังใกล้สว่างขึ้นไปทุกที

“อาจจะบินออกไปทางหน้าต่างก็ได้” โจ๊กเกอร์พูด ก่อนที่จะแง้มเปิดประตูห้องแถวๆ นั้นดู

“เป็นไปได้เหมือนกัน ได้ยินว่าเครมิสเป็นมังกือซะด้วย” ลาฟทำตาโต

เลสกุมขมับ “มังกรไม่ใช่มังกือ”

“ฮ่าๆๆ มันก็เหมือนกันแหละ”

ส่วนเรย์คุที่สะลึมละลือเดินเซไปเซมาก็หัวสมองมึนตึ้บ เดินชนกำแพงบ้างหน้าต่างบ้าง จนในที่สุดโจ๊กเกอร์ทนไม่ไหวต้องไปเอากาแฟมาให้เรย์คุอีกสามแก้ว

โชคดีที่ก่อนหน้านั้นโจ๊กเกอร์ดื่มกาแฟไปไม่น้อย ทำให้นอกจากจะไม่ง่วงแล้ว เจ้าตัวยังตาสว่างโร่เลยด้วยซ้ำ

“ลองไปหาชั้นล่างโรงแรมดีมั้ย?” เลสลองเสนอความคิดเห็นดู ซึ่งลาฟ โจ๊กเกอร์ และเรย์คุก็คิดว่าไม่เลวเหมือนกัน

เมื่อพวกโจ๊กเกอร์เดินมาถึงชั้นล่างสุด ก็เห็นแค่เคาน์เตอร์ว่างๆ กับมุมจ้างเควส ไม่มีวี่แววของมังกรที่น่าจะละเมอมาแถวนี้สักนิด

โจ๊กเกอร์สำรวจไปมองไปรอบๆ ก่อนที่จะบอกให้คนอื่นๆ แยกย้ายกันหา

“ฉันจะไปหาแถวๆ เคาน์เตอร์ ลาฟกับเลส พวกเธอไปหาที่มุมจ้างเควส ส่วนเรย์ นายลองสำรวจแถวๆ นี้ดูล่ะกัน”

ทั้งสามพยักหน้า ก่อนที่จะแยกย้ายกันหาโดยจิบกาแฟไปด้วย

โจ๊กเกอร์ที่เห็นทั้งสามแยกย้ายกันไปแล้วเดินไปทางมุมเควสทันที นัยน์ตาสีม่วงกวาดไปมองรอบๆ ก่อนที่จะเดินตรงไปทางหลังเคาน์เตอร์ทันที

ถ้าจำไม่ผิด...เหมือนเธอจะเคยเห็นขนมซ่อนอยู่ในนี้นะ

และก็เป็นไปตามคาด ขนมกองหนึ่งถูกยัดอยู่หลังเคาน์เตอร์ โจ๊กเกอร์หลุดยิ้มขำ ถ้าเธอไม่เผลอไปเห็นขนมกองนี้ครั้งหนึ่ง เธอคงไม่มีทางคิดว่าจะมีขนมอยู่แถวนี้แหงๆ

เจ้าของผมสีขาวเดินไปตรวจดูอย่างอื่นนิดหน่อย ถึงแม้เธอจะไม่คิดว่าเครมิสจะเดินผ่านที่นี่โดยไม่ทำให้คนของพังได้ แต่ตรวจไว้หน่อยก็น่าจะดีกว่า

เมื่อไม่พบอะไรตามที่คิด โจ๊กเกอร์ก็เรียกให้คนอื่นๆ มาทันที

“เลส ลาฟ เรย์! ฉันเจอแล้วล่ะ”

“หือ” ลาฟกับเลสหันมามองงก่อนที่จะถาม “เจออะไรงั้นเหรอ?”

เรย์คุที่เพิ่งเดินมาก็ทำหน้าสงสัยเช่นเดียวกัน “นั่นสิ?”

“ก็เจอของที่ใช้ล่อเจ้ามังกรบ้านั่นยังไงล่ะ!”



“เธอแน่ใจเหรอว่าเครมิสจะมาจริงๆ น่ะ”

โจ๊กเกอร์หันไปมองคนถาม ก่อนที่จะส่ายหน้า

“หา?” ลาฟอ้าปากค้าง

“ไม่แน่ใจก็ใช่ว่าจะไม่มีสิทธิ์สำเร็จสักหน่อย” โจ๊กเกอร์พูดก่อนที่จะปิดปากหาว “เอาเป็นว่าเจ้ามังกรบ้านั่นไม่น่าจะปล่อยขนมกองเบอเริ่มขนาดนี้ไว้แน่ๆ”

ลาฟพยักหน้านิดหน่อย หลังจากที่พวกเธอขนขนมที่โจ๊กเกอร์พบไปไว้กลางห้องโถง พวกเธอก็เข้าไปซ่อนอยู่ใกล้ๆ โดยที่โจ๊กเกอร์อยู่กับลาฟหลังกล่องใบหนึ่งส่วนเลสอยู่กับเรย์คุไปหลบอยู่แถวๆ หน้าต่าง

“อีกอย่าง” โจ๊กเกอร์อธิบายต่อ “เจ้ามังกรบ้านั่นมีประสาทสัมผัสที่ดีกว่าคนทั่วไป ถ้าไม่ใช่ที่ที่รัดกุมอย่างเคาน์เตอร์นั่น แต่เป็นกลางห้องโถงล่ะก็ เครมิสต้องรู้สึกถึงแน่ๆ และถ้าเห็นอาหารเมื่อไหร่ เดี๋ยวเจ้านั่นก็จะมาติดกับเราเองนั่นแหละ!”

ลาฟร้องอ๋อด้วยเสียงยานคาน ที่เหลือก็แค่จับตัวตอนที่เคริสกำลังกินขนมอยู่สินะ

จะว่าไปมันก็เหมือนกับดักล่าสัตว์เลยแฮะ...

พลันลาฟฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง เธอหันไปถามโจ๊กเกอร์อย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวนะ ก่อนหน้านั้นเรายังจับเครมิสไม่ได้ แล้วตอนนี้จะทำยังไงเล่า?”

เด็กสาวนัยน์ตาสีม่วงประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ริมฝีปากบางเหยียดออกมาเป็นรอยยิ้มชวนสะพรึงอย่างยิ่ง ก่อนที่จะเธอยื่นแจกันให้ลาฟ ส่วนตนเองถือกระบองเหล็ก

“หวังว่าถ้าจับตัวกลับไปพร้อมเลือดบนหัวสักนิดล่ะก็ไฟร์คงจะไม่ว่านะ!”

ไม่ใช่แค่ ‘สักนิด’ แล้วล่ะมั้ง?

ลาฟคิดเงียบๆ ถึงจะแอบลอบยิ้มอย่างสะใจก็เถอะ

“มาแล้ว!” เรย์คุกับเลสที่เฝ้าอยู่อีกทางตะโกนบอกทันที ไม่ต้องกลัวว่าเครมิสจะรู้ เพราะคนนอนหลับจะไปสนเสียงรอบตัวทำไมนี่เนอะ

“อาหาร..อาหาร~” มังกรเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงวิ่งเข้ามาทางประตู ร่างที่เซไปเซมาทำจมูกฟุดฟิดแล้วตรงไปที่ขนมกองใหญ่จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินทันที

“โป๊ะเช๊ะ!” โจ๊กเกอร์ยิ้มเหี้ยม เธอกระตุกเส้นลวดในมือนิดหน่อยอย่างชำนาญ ก่อนที่ลวดสองสามเส้นจะมาพันที่ขาเครมิสไว้อย่างแน่นหนา

“เอาเลยลาฟ!!!”

ลาฟกระโดดออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้แจกันตีหลังคอเพื่อให้หลับไปจริงๆ แต่ทว่า..

เพล้ง!

แจกันแตกละเอียดโดยที่เครมิสไม่เป็นอะไรเลย

“อ้ามมม ขนมอร๊อยอร่อย”

และเครมิสก็ยังคงกินต่อไป...

ลาฟสตั๊นไปสามวิ ก่อนที่จะหยิบเก้าอี้ข้างๆ มาทุบร่างที่กินอย่างเอร็ดอร่อยรัวจนแทบไม่หยุดพัก เล่นเอาโจ๊กเกอร์กับเรย์คุต้องถอยออกมาก้าวหนึ่งอย่างน่าหวาดเสียว

...ส่วนเลสนั้นหลบไปนานแล้ว

“รุนแรงจังแฮะ” โจ๊กเกอร์พูดยิ้มๆ

“หลับไปเซ่ๆๆ!!!” ลาฟยังคงทุบตีเครมิสอย่างบ้าคลั่งต่อไป แต่จนแล้วจนรอดเครมิสก็ยังคงละเมอเพ้อฝันกับขนมอย่างไม่สะทกสะเทือนสักกะติ๊ด!

โจ๊กเกอร์ยิ้มหวาน รอจนลาฟเหนื่อยแล้วถึงค่อยยื่นลวดที่มัดขาเจ้าตัวยุ่งให้เรย์คุกับเลส จากนั้นค่อยลากเครมิสไปทั้งอย่างนั้น

ลาฟอ้าปากค้าง ถ้ามีวิธีลากอยู่แล้วทำไมถึงไม่บอกกันก่อน ให้เธอมาเหนื่อยอยู่คนเดียวเพื่ออะไรหา!!

“เอาล่ะไปกันเถอะ” โจ๊กเกอร์ขำ พูดต่อ “จะได้กลับๆ ไปนอนกันซักที”

เรย์คุที่ได้ยินอย่างนั้นก็ฮึดลากทันที ตอนนี้เขาจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว!!!

เลสเองก็ตาเป็นประกายทันที ก่อนที่จะหันกลับไปด้านหลังเพื่อตรวงดูร่างที่ตนเองจะลาก...

“เฮ้ย! มังกือ เอ๊ย มังกรหาย!!!”

โจ๊กเกอร์ เรย์คุ กับลาฟหันไปมองด้วยความเร็วแสง มังกรหายจริงๆ แถมยังทิ้งเปือกขนมทั้งกองไว้ที่นี่อีก ขนาดลวดเองยังโดนแทะขาดเลย!

แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะได้นอนกันห๊า!!!

เรย์คุกรีดร้องลั่นในใจ



___________________________________________________________

END TURN กากจ้ะ QwQ

“จะทำไงกันดี?”โจ๊กเกอร์พูดพลางมองลวด

“แม้แต่ลวดยังกัดขาด”เรย์คุทำสีหน้าบึ้งทันที แบบนี้มันงานฮิปโปตัวใหญ่ๆเลยนะเฮ้ย! แล้วอะไรจะไปจับให้มังกือตัวนี้ให้กลับห้องได้ล่ะ! คิดไปคิดมาเครมิสนี่มันเป็น มังกือเฝ้าบ้าน(?)ได้สบายๆเลยนะ! (มันมีแต่หมาเฝ้าบ้าน...) แหม! อาชีพใหม่แก่โลกของเราไงล่ะ! แต่คิดๆไปถ้าเครมิสไปทำอาชีพนั้นจริงๆ คงจะต้องถามก่อนว่า พี่โจรแกมาทำอะไรในบ้านแล้วพาไปไขตู้เซฟเลยแหงๆ!

“อืม...ไม่ลองไปตามหาเครมิสดูก่อนล่ะ?”เลสเสนอ

“หา!! ต้องเดินรอบโรงแรมอีกแล้วหรอ!!”ลาฟก็สนอง(?) ตามพระบัญชาของน้องตัวเองทันที.. ใช่เรอะ!

“งั้นแยกกันหาละกัน ใครเจอเครมิสแล้วให้ตะโกน....”

“แกมาทำอะไรห้องชั้นนนนนนนนนน!!!!”

“....ดังๆ”โจ๊กเกอร์นี่วาจาศักดิ์สิทธิ์จริงๆ!! พูดไม่ทันจบเสียงอันคุ้นหูก็ดังสนั่นมาทันที ทั้งหมดจึงรีบมาถึงหน้าห้องที่เกิดเหตุทันที เลสอยู่ใส่แว่นดำพร้อมกับเตรียมอาวุธกระชับไว้ในมือ โจ๊กเกอร์ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะตรวจสอบประตูที่ถูกพังเข้าไป ส่วนเรย์คุกอดอกในท่าที่สง่าสุดๆ ลาฟเป็นคอยถืออุปกรณ์พิสูจน์หลักฐานเอาไว้.....

เดี๊ยว!! มันไม่แปลกหรือ?

“โว้ยยยยย! ใครเป็นคนเสนอให้ใส่ชุด FBI ครบเซ็ทแบบนี้ฮะ! แล้วลาฟเธอจะเอาอุปกรณ์ตรวจสอบรอยนิ้วมือมาทำไม!”เรย์คุที่ได้สติก่อนใครเพื่อฉีกกระชากชุดเอฟบีไอออกทันที! จะว่าไป..ใครมันเป็นใครเสนอกันน่ะ..

“จำได้ว่า ลาฟเสนอ แล้วพวกเราก็ดันบ้าจี้ไปตามลาฟเนี่ยนะ?”โจ๊กเกอร์พูดพลางเบ้ปากแล้วถอดแว่นออก

“พวกเราพลาดแล้ว..”เลสส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ

“แหม!! เหมาะดีออก หรือ เรย์คุซังอยากไปใส่ชุดสาวน้อยเวทย์มนตร์ล่ะ?”ลาฟพูดพร้อมกับเอาตะกร้าที่มี Kเบย์หลับอยู่ออกมา (เอ็งไปขโมยมาตอนไหน? =____=

“.....”เรย์คุเงียบลงก่อนจะโยนตะกร้าออกหน้าต่างทันที ลาฟมองตามไปอย่างเสียดายแต่ก็ช่างเถอะ..

“งั้นมาเริ่มเป่ายิ้งฉุบเถอะว่าใครจะเข้าก่อน”ลาฟพูดแล้วทุกคนก็เริ่มฉุบกัน ฉุบ! ยกที่หนึ่งเสมอ ฉุบ! ยกที่สองเสมอ ฉุบ! ยกที่สาม ฉุบ! ยกที่สี่ก็ยังเสมอ... “ข้าว่า มันแปลกๆนะ”เลสพูดพร้อมกับฉุบต่อ ฉุบ! ยกที่ห้าก็เสมออีกแล้ว

“นั่นสิ...”โจ๊กเกอร์พยักหน้า ฉุบ! ยกที่หกก็เสมอ

“...พวกเราบ้าจี้ตามลาฟอีกแล้ว”เรย์คุพูดพร้อมกับฉุบ! ยกที่เจ็ดก็เสมอ.. พร้อมกับทุกคนได้สติพอดี ลาฟยิ้มพร้อมกับเบือนหน้าหัวเราะ “คิก....”

ต้องฆ่า! ทุกคนคิดได้ดังนั้นก็ทำท่าจะกระทืบทันที

“เครมิสออกไป!!”เสียงจากในห้องเตือนสติทุกคนทันที ลาฟถอนหายใจเกือบต้องไปพบองค์มหาเทพซะแล้ว!

“ห้องของ...”เลสพูดพลางกลืนน้ำลายทันที

“....คุณมาเรีย”โจ๊กเกอร์เสริม

“เข้าไปพร้อมกันนะ 1 2 3!!”เรย์คุจ่าฝูงนำทุกคนพังประตูเข้าไปทันที! และภาพที่ได้พบก็คือ... เครมิสแทะห้องอยู่ ไม่ๆ อ่านไม่ผิดหรอก ‘แทะ’ จริงๆ เหมือนมาเรียที่แสนจะน่ารักคนนี้จะแอบซ่อนเค้กจำนวนมากเอาไว้ตามผ้าม่าน กำแพงใต้ตู้เย็น(ไม่ใช่!) และเครมิสก็แทะส่วนที่ไม่จำเป็นออก เค้กมากมายก็ปรากฏแก่สายตาประชาชน!

“ง่ำๆๆๆๆ!”เครมิสกินอย่างเพลิดเพลิน ส่วนบรรดาบุคคลที่เพิ่งเข้ามาเมื่อเห็นเค้กก็เหล่ไปทางมาเรียหน่อยๆ

เจ๊เป็นญาติกับเจ้าของร้านเค้ก หรือ ไปปล้นมาฮะ! มาเรียที่รู้ว่าโดนจับจ้องอยู่ก็โมโหทันที

“พวกแกมาทำเควสกันไม่ใช่เหรอ!! ไม่รีบจับเครมิสไปอีก!!!”

ถ้าจับได้เครมิสจะมาบุกห้องเจ๊เรอะ! ทุกคนตะโกนในใจแล้วหันไปทางเครมิสทันที เอาไงดีล่ะ? ถ้าลวดก็ยังกัดขาดแบบนี้ต้องเอาเพชรมามัดละมั้ง.. แต่ปัญหาอยู่ที่ไม่มีเนี่ยแหละ! (เพชรที่ไหนมันเอาไว้มัดฮะ!!)

“เอาของกินล่อให้ออกจากห้องนี้ก่อนเป็นไง?”เลสเสนอ

“ไม่ได้นะ เค้กนั่นของข้า!!”มาเรียพูดพร้อมกับไปยืนขวางทันที

“เจ๊จ๋า~ ถ้าเค้กเต็มห้องขนาดนี้คงมีซ่อนเอาไว้อีกสินะ สละมันสักหน่อยเพื่อความปลอดภัยของประชาชนเค้กในห้องที่เหลือดีกว่านะ”ลาฟพูดพร้อมกับตบไหล่มาเรีย มาเรียมองมาทางเค้กก่อนจะยอมถอยออกพร้อมกับส่งสายตาประมาณ

ข้าขอโทษ..แต่เพื่อเค้กก้อนอื่นแล้วข้าจำเป็น.. ว่าแล้วทุกคนจึงจะเริ่มมองหน้ากัน ขณะที่กำลังจะกระโจนออกไปแย่งเค้ก Kเบย์ก็โผล่มาในทันใด

“อั๊ย~ เรย์คุจะวิ่งแล้วสินะฮัฟ! เพื่อความคล่องตัวแปลงร่างเถอะฮัฟ!”

“ฉันไม่...!”ไม่ทันแล้ว เรย์คุกลายเป็นสาวดุ้น(?)เวทย์มนตร์ทันใด ลาฟและเลสมองพร้อมกับอ้าปากค้าง โจ๊กเกอร์มองอย่างขำๆ.. “...ไปไกลๆเลย!”เรย์คุโยน Kเบย์เข้ากำแพงแล้วเริ่มทุกคนก็เริ่มกระโจนทันที

“ของกิน!!!!!!!!!!!!!!!”เครมิสที่โดนแย่งเริ่มยืนขึ้นทันที ตอนนี้คือนาทีชีวิตของทุกคนแล้ว.. พรึ่บ! ทุกคนหายตัวไปก่อนที่เครมิสจะเริ่มวิ่งทันที พระเจ้า! มังกือ กับ คน ใครจะวิ่งชนะละเนี่ย! ใครแทงข้างมังกือวางเงินเดิมพันลงด้านขวา ใครแทงข้างคนวางเงินเดิมพันลงเดินซ้ายเลย..

ทางด้านคนที่วิ่งอยู่..

“เกิดมายังไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้เลยนะ!”โจ๊กเกอร์พูดพร้อมกับถือเค้กไปในตัว

“เครมิสมาแล้ว!! แต่พวกเรายังวิ่งไปไม่ถึงห้องเครมิสเลยนะ!!”เลสพูดพร้อมกับวิ่งถอยหลัง(?)อย่างชำนาญ ทันใดนั้นลาฟก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้..

“โยนๆๆๆ เข้าห้องไปในห้องใครห้องหนึ่งก่อน ฉันมีแผนแล้ว!”ทุกคนเบรก เอี๊ยด! แล้วรีบโยนเข้าไปในห้องที่ใกล้ที่สุดทันที ฮู่ว~ เครมิสก็เบนเป้าหมายจากพวกเขาแล้วเข้าห้องนั้นไปทันที

“แผนอะไร?”โจ๊กเกอร์ถาม ถ้าไม่มีแผนละก็งานนี้ลาฟได้เละแน่ แต่เดี๊ยวก่อนห้องนี้มัน...

“อร๊าย! เค้กมาจากไหนฮ้าเนี่ย! แล้วเครมิสเข้ามาทำไมฮ้า~”เสียงไบฮาร์ทดังออกมา ทุกคนจึงต้องหยุดคุยก่อนแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องรีบเอาเค้กออกมาทันที จะไปรบกวนคนอื่นเวลานอนได้ไงเล่า! วิ่งได้อีกสักพักก็ตัดสินใจโยนอีกเป็นห้องของ..ซายะ!

“เค้กมาจากไหน? เหวอ!! ดันมีเครมิสแถมมาอีกต่างหาก”

เอ้าทุกคนวิ่งต่อไปๆ หาห้องดีให้ได้สักห้อง สักพักก็โยนอีก ห้องของเอเน็ท

“คุณเครมิสครับ..ถึงผมจะบอกให้มาแวะจิบชาแต่นี่มันเวลานอน..”

เอ้าวิ่งต่อไป..!!! สุดท้ายก็ตระเวนไปโยนมันเข้าหาทุกคนหมดทั้งตึกเลย จนได้ห้องเหมาะที่โยนเข้าไป ‘ห้องของลาฟ’

“ทำไมพวกเราไม่โยนใส่ห้องที่ไม่มีอะไรนั่นตั้งแต่แรกนะ!”ทุกคน(ยกเว้นลาฟ)พูดพลางมองเครมิสที่กำลังกินเค้กต่อในห้อง

“ขอถามว่า ทำไมไม่โยนใส่ห้องเครมิสตั้งแต่แรกเลยดีกว่า ทั้งที่วิ่งผ่านแท้ๆ”ลาฟพูดพร้อมปาดเหงื่อ

นี่พวกเราทำอะไรลงไป.. ทุกคนทรุดกับพื้นเป็นท่าเดียวกันทันที! บ้าจี้วิ่งมันทั่วไปตึกแต่ดันไม่โยนเข้าห้องเครมิสให้สิ้นเรื่องไปเลยนี่นะ.. “แล้วเธอมีแผนอะไรกันแน่ลาฟ?”

“โยนเค้กเข้าตู้สิ ฉันจะอัญเชิญให้มันไปโผล่ที่ห้องเครมิส ทุกคนก็เข้าไปด้วยละกัน สามคนหนึ่งมังกือไม่เป็นไรหรอก ส่วนที่เหลือจัดการกันเองนะ เดี๊ยววิ่งตามไปทีหลัง”เลสทำหน้าตาตื่นตะลึงก่อนจะเอามือไปแปะหน้าผาก

“ไม่เป็นไข้..อย่าบอกนะว่า พี่แกล้งโง่?”เลสพูด

“ฉันเป็นพี่นะ!”ลาฟพูดก่อนจะเริ่มอัญเชิญตู้ออกมา “โยนมันเข้าไปสิ”ทุกคนโยนเค้กใส่ตู้ เครมิสก็กระโจนตามเข้าไปทันที ทุกคนมองสักพักก่อนลังเล..

“ไม่แคบหรอกน่า! เป็นญาติกับกระเป๋าโดเรม่อนเลยนะ!”ลาฟชี้แจง

“เลสเข้าก่อนสิ”โจ๊กเกอร์พูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ เลสก็ยิ้มกลับ

ปึ้ง! ทุกคนโดนถีบแล้วตามด้วยเข้าไปในตู้ด้วยบาทาที่แฝงด้วยความรักและความห่วงใย(?)ของลาฟก่อนจะมาโผล่ที่ห้องเครมิสทันที

“เอาไงดี? มาโผล่แล้วก็จริง แต่เรื่องจับล่ะ?”เลสพูดก่อนจะมองเครมิสที่กินเค้กและใกล้จะหมด ต้องรีบแล้ว!

“ย๊ากกก! ก็โยนมันไปเลยเซ่!”เรย์คุที่อาการง่วงเริ่มถึงขีดสุด เหวี่ยงแขนออกไปในองศาที่พอเหมาะแล้วเครมิสก็ถูกโยนขึ้นฟ้า.. ภาพนี้ถ้ามองในแง่ศิลปะจะบอกว่า เป็นเหมือนพี่ชายที่โยนน้องชายขึ้นฟ้าเป็นการแสดงความรักที่ซาบซึ้งก็ได้

แต่นี้ไม่ใช่เวลาซาบซึ้งจะเช้าแล้ว...

คำเตือน : เรย์คุโยนเครมิสได้ เพราะกินลิโพเข้าไป #ผิด จริงๆแล้วโจ๊กเกอร์ใช้ลวดอีกลอบต่างหากคราวนี้มันช่วยลากเครมิสได้ แต่ตอนนี้เหมือนเจ้าตัวพยายามกัดมันอีกแล้วนะ..

“คุณดาร์คเร็วๆสิ!”โจ๊กเกอร์เร่ง ดาร์คกับไฟร์ที่ตกใจกับการโผล่มาของตู้รีบวิ่งทางเครมิสที่ถูกโยนลงเตียงแล้วดาร์คก็เริ่มใช้เวทย์แก้ทันที

กุ๊กกุๆ!! ไก่ขันพอดีบอกเวลายามเช้ามาถึงแล้ว! (เอิ่ม..มันต้องเอก อี๊ เอ้ก เอ๊ก!! ไม่ใช่รึ!) พระอาทิตย์อันแสนสดใสส่งตรงจากเรื่องเทเลทับบี้ขึ้นทันใด เอาล่ะ เช้าแล้ว! เครมิสก็ถูกแก้นิสัยแล้ว! เควสจบแล้ว! เย้!!!

ทุกคนเดินออกจากห้องเพื่อเตรียมกลับห้องไปนอนทันทีแต่ก่อนหน้านั้น..

“ใครบังอาจมารบกวนเวลานอนของพวกเราฮะ!”พวกเขาต้องผ่านกองทัพบรรดาบุคคลที่พวกเขาโยนเค้กเข้าห้องไปให้ได้ก่อน..

เควสมันจบแล้ว! ฉันควรจะได้พักเซ่! เรย์คุตะโกนในใจ..

ปล.ได้ข่าวว่า หลังจากนั้นมาเรียส่งใบเช็คบิลค่าเค้กไปให้เครมิสด้วยล่ะ! แต่เหมือนว่า เครมิสจะเข้าใจผิดว่า มันกินได้ ใบเช็คบิลเลยหายไปแล้ว..
ปล2.คนที่วางเงินเดิมพันในการแข่งขันวิ่งมังกือกับคน งานนี้ไม่ไ้ด้วางเส้นชัย ดังนั้นเจ้ามือกินเรียบ!!~

เซมิจังแต่งได้ฮาเหมือนเคย ขอเป็น FC >w<!!

เรื่องวิจารณ์เรามารวดเดียว 4 คนจัดเต็มเลยแล้วกันเนอะ (จะนั่งถ่ายรูปแก้ให้ดูเลย)

พี่เซมิตัดซะค้าง แง้~

เครมิสจะพังประตูห้องคราย~ ห้องคลาวเดีย(มีเค้ก)? ลาฟ(มีเนื้อ) หลงเฟย?(มีเนื้อสด อาหารของอลิซ) ไบฮาร์ท? หรือ......

ต้องรอเทิร์น2มาต่อเอง วะฮ่าๆๆๆ ~

ตัดจบเทิร์นได้ดีทีเดียว ขอให้คะแนนพิเศษ 555 =w=b

...เกรียนกันจริงๆ =w=...เครมิสเข้าห้องมาเรียไปแล้ว!!!... (ไม่ใช่เฟ้ย!!!) //โดนฆ่า

อ่า....เข้าห้องมาเรีย หนักนะนั่น...

อันนั้นน่ากลัว =w=

ชาสนับสนุนห้องมาเรีย~ สุกแหงๆ + +/

อ่า....เหมือนมันจบสั้นไปนะคะเทิร์นสองนี่...

เทิร์นสองมาสั้นๆ แฮะ...ตอนแรกนั่งลุ้นว่าจะไปห้องใคร เควสนี้อุตส่าห์กะให้บุกห้องอื่นเต็มที่ =3= (ชนิดคนไม่ร่วมเควสก็บุกได้)

แต่ยังไงก็จะรอเทิร์นต่อไปเน้อ >w<

นึกว่า จะไปห้องมาเรีย..

แต่เลสสสสสสสสสสสสสสสสส! ข้าซุกเอาไว้บนเพดาน.. อุ๊บส์..

อ่ะฮ่า....//ความลับเผยออกมาแว้ว....

ต่อไปจะไปห้องไหนน้าาาา

เวลาเทียบคะแนนที่เราให้ ให้เทียบกับคนในเควสเดียวกันนะ เพราะอย่างน้อยเราตรวจพร้อมๆ กัน
เทียบกับเควสอื่นๆ บางทีมาตรฐานมันคลาดเคลื่อน...อาเมน

เหมือนช่วงนี้คะแนนจะอยู่ช่วง 8-9 ทั้งนั้นเลยแฮะ มาตรฐานเริ่มมั่ว อย่าเอาไปเทียบกับตอนรอบมาเรียนะ ช่วงนั้นมาตรฐานคนละแบบกับอันนี้เลย = =" เลข 7 หายไปไหนหมดว้าาาาา

ไม่ได้ๆ ต้องกลับเข้าสู่มาตรฐานหน่อย T^T


วิจารณ์ by DarkPhoenix


Turn 1 เซมิ


ชอบการเปิดเรื่อง เขียนได้ดูน่าติดตามดีประมาณว่าคล้ายตอนเล่าเรื่องผีๆ อะไรทำนองนั้น การบรรยายยังคงลื่นไหลตามแบบฉบับความคิดเรย์คุ ซึ่งอ่านกี่ทีก็แอบยิ้มบางๆ นิสัยตัวละครค่อนข้างโอเคแค่บทไม่เยอะอะไรมากเพราะยังไม่ได้เริ่มต้นทำอะไรเท่าไหร่ และอาจเพราะเป็นแบบบุรุษ 1 ยังไงคนเด่นสุดก็ต้องเป็นคนเล่า

จุดที่ติคือเรื่องของการใช้คำซ้ำ เช่น ล็อก ที่เขียนว่าล็อกแขน ขา อะไรงี้ ถึงมันจะอ่านต่อกันได้ไม่แย่อะไร แต่ถ้าหลีกเลี่ยงได้ก็พยายามอย่าใช้ซ้ำมาก


ที่แก้


แต่ทันใดนั้นก็ชะงักกึกกระทันหันเพราะได้ยินเสียงบางอย่าง (กะทันหัน)

ทำให้เสียงนั่นดังทะส้อนไปมาอย่างชัดเจน (สะท้อน)

ดูท่าจะได้กินกาแฟเลยมาที่นี่สินะ…. (กลิ่นกาแฟ)

แยกกันไปคนละทางเตรียมไปล็อกตัวเครมิสทันที

ขณะที่พวกเราล็อกครบครบสี่ส่วนและกำลังจะเรียกไฟร์มาช่วยล็อกคอเครมิสนั้น


คะแนน

Spoiler:

Turn 2 เลส

เป็นเทิร์นที่มาไวไปไวได้ใจ แต่บทนี้มีจุดเด่นตรงอารมณ์ตัวละครที่มีการสื่อออกมามากหน่อย เพียงแต่ตัวละครเช่น โจ๊กเกอร์ กับ เรย์คุดูจะซอฟต์ลงไปเยอะ บทนี้เด่นๆ เลยอยู่ที่ลาฟกับเลส ส่วนไฟร์หายตัวไปในช่วงหลังๆ ซึ่งตอนแรกเราก็ลืมเองด้วยซ้ำว่ามันตามมาด้วย = ="

ใช้เครื่องหมาย ... เยอะไปหน่อยในบางส่วน บางส่วนก็โอเคเหมาะสมดี แต่บางที่มันดูเกินๆ มากไปหน่อย


แก้


แต่เป็นห้องของเลสตังหาก!!! (ต่างหาก)

เค่นน้ำเสียงสุดจะเย็นชาออกมา... (เค้นน้ำเสียง)

Spoiler:

Turn 3 ชา


ชาวางเนื้อเรื่องได้ดีคือกระชับไม่ต้องยาวมากแต่ก็ไม่เอื่อยจนเกินไป การบรรยายทำได้ดี มีบางจุดที่แปลกๆ คือขึ้นบรรทัดใหม่เร็วเกินไป ซึ่งตรงนี้จะแก้คงต้องเน้นอ่านเยอะๆ เขียนเยอะๆ ตัวละครรอบนี้ที่เด่นชัดคือโจ๊กเกอร์กับลาฟ เลสหายเข้ากลีบเมฆหน่อยๆ เรย์คุดูสงบปากสงบคำขึ้นเยอะ

แต่จบเทิร์นได้ดีให้คนสุดท้ายรับกรรม 555

แก้

ถึงแม้เธอจะไม่คิดว่าเครมิสจะเดินผ่านที่นี่โดยไม่ทำให้คนของพังได้ (งงอะ = =")

แถมยังทิ้งเปือกขนมทั้งกองไว้ที่นี่อีก (เปลือกขนม)

Spoiler:

Turn 4 ราฟ

มันปนๆ แปลกๆ ระหว่างความคิดในใจกับภาคบรรยายทำให้งงๆ ว่าตกลงยังไงกันแน่
เนื้อเรื่องรวบรัดในบางช่วง แต่อ่านไปก็ยิ้มไปเล็กๆ ในความวุ่นวายที่เกิดขึ้น (จากเราเอง)
ลองพยายามอ่านซ้ำๆ ดูแล้วกันเน้อ

Spoiler:

เทิร์นของท่านลาฟฮาดีจริงๆค่ะ^^