[Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด หลงเฟยของช้านนนนนนนนนนนน

คาเเรกเตอร์สุขุมที่อุตส่าห์สั่งสมมา.....ป่นปี้หมดแล้ว โฮ!!!!//วิ่งไปหลบหลังตู้เสื้อผ้า(?)

โอ๊ะ พออ่านที่พี่แพรว่าแล้วผิดบานจริงๆ'w';

สงสัยต้องไปแก้นิสัยการพิมพ์ตกประหลาดๆนี่แล้วสิ_ _lll
^
^
เอเน่-ผมบอกคุณแล้วอย่านอนดึก! มันไม่ด...//โดนไอ้โครลากไปเก็บ

kor พิมพ์ว่า:โอ๊ะ พออ่านที่พี่แพรว่าแล้วผิดบานจริงๆ'w';

สงสัยต้องไปแก้นิสัยการพิมพ์ตกประหลาดๆนี่แล้วสิ_ _lll
^
^
เอเน่-ผมบอกคุณแล้วอย่านอนดึก! มันไม่ด...//โดนไอ้โครลากไปเก็บ

ต้องพยายามอ่านทวนอย่างน้อยสักรอบนึงก่อนส่งจะช่วยกรองคำผิดได้เยอะอยู่ =w=

ส่วนเรื่องการพิมพ์ผิดมันไม่แปลกหรอกค่ะ เพราะยิ่งตอนนั้นโครพิมพ์ตอนดึกๆ ด้วยนี่นา

แต่พอเขียนงานพวกนี้บ่อยๆ จะเริ่มพิมพ์เร็วขึ้นและผิดน้อยลงเอง เพราะเราก็นิสัยเสียไม่ค่อยตรวจก่อนลงเหมือนกัน (ไอ้ที่ผ่านมาไม่คิดตรวจเลยนะเอ็ง)

ส่วนใหญ่เรามาตรวจอีกทีเวลาผ่านไปสักพักมากกว่า เพื่ออ่านใหม่คล้ายเป็นนักอ่าน จะได้หาจุดติถูก (เวลาจะส่งต้นฉบับอะนะ)

เอาเหอะนะ..7.4 เค้าก็พอใจแล้ว..แต่งไปมึนไป แถมโดนท่านพ่อท่านแม่ไล่อีกตังหาก..555+ เลยไม่มีเวลาตรวจ

โอ้ว ได้8.2แฮะ ฝีมือไม่ได้ดีขึ้นเลยยย =w=

ขอบคุณที่มาวิจารณ์นะ คราวหน้าชาจะเปลี่ยนให้เครมิสถึกแทนล่ะกัน > <

กระผมก็ถึงโพสต์ใหม่เลยหรือเปล่าขอรับ? (ตอนนี้หล่อนก็ขึ้นโพสต์ใหม่อยู่นะ - -) หรือว่าจะย้อนกลับไปโพสต์เดิมข้างหน้าดี~

//ปูเสื่อรอเทิร์นต่อไป ฮุฮุ

TURN 10

หลังจากที่เลสกับลาฟถูกอัดเดี้ยงไปแล้ว มาเรียก็เดินย่างสามขุมไปหาเหล่าหมูในอวยที่กำลังกระแซะๆกันอยู่ที่มุมทางเดิน
ด้วยความที่ไร้ซึ่งพลัง ชาวปอดแหกจึงได้แต่เฝ้ามองความตายอยู่เงียบๆ แลดูอนาถจนทำให้มาเรียต้องหยุดด่ากราดไม่ได้

“ไอ้พวกปอดแหกนี่! ไม่คิดจะสู้บ้างหรือไงหา! แล้วเครมิสน่ะ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเก่งนักเก่งหนาไม่ใช่หรอ
แล้วนั่นอะไร…ไปซุกเป็นก้อนอึอยู่ตรงนั้นทำไม๊!!!” มาเรียเดินก้าวฉับๆยังลูกหมูน้อย ก่อนจะคว้าเครมิสขึ้นมาเขย่าแรงๆสองสามที

“อะ…..ไม่นะ อย่าเขย่า เรายิ่งเหลือพลังงานน้อยๆอยู่ โครก~” เครมิสทำหน้ามึน ก่อนจะเป็นลมหิว และสลบไป…

“ฮึ่ย! ไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ” เธอสบถออมาเบาๆก่อนจะใช้สายตาจิกกัดมองลูกหมูตัวที่เหลือ



ด้วยบรรยากาศที่เริ่มตึงเครียด เหล่าหมูน้อยที่เพิ่งระลึกถึงชะตากรรมของตัวเองก็ได้ฤกษ์ควักอาวุธออกมาตั้งท่าเตรียมพร้อม

“กรี๊ดดด!!!” จู่ๆฮาจิเซ็น เรย์คุก็กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวหลังจากที่พบผงฝุ่นหล่นลงมาแปะบนหัว
ทำให้หนุ่มน้อยเจ้าสำอางเกมโอเวอร์ และถูกโจกเกอร์ลากไปรวมกับคลาวเดียด้วยความอนาถใจ ทิ้งไว้แต่เพียงความอึ้ง ทึ่ง ไม่ปนเสียวให้แก่ประชาชีที่เหลือ…

“ระบำหิมะ!” ในขณะที่ทุกคนยังไม่รู้สึกตัวดี เอเน็ทก็ใช้ท่าประจำตัวโจมตีใส่มาเรีย แม้จะสร้างความเสียหายไม่ได้มาก
แต่ก็พอยืดระยะห่างจากทั้งสองฝ่ายได้บ้าง

“อ๊ะ” …บวกด้วยความซุ่มซ่ามที่มีอยู่ล้นเหลือ เขาจึงได้สะดุดอากาศหัวฟาดพื้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ผมว่าเราควรวางแผนให้รอบคอบก่อนนะครับ ไม่งั้นอาจเกิดเหตุไม่คาดฝันได้… แล้วก็คุณโจ้กเกอร์ครับคง ต้องวานคุณอีกแล้วล่ะครับ”
เฟรนหันไปยิ้มแหยๆให้โจกเกอร์ ก่อนจะพยักเพยิดไปทางศพ(?)ของเอเน็ท

พอได้ยินคำขอร้อง โจ้กเกอร์ก็ทำได้เพียงแต่ส่งเสียงฮึดฮัดและยอมลากเอเน็ทไปเก็บแต่โดยดี ไม่วายเตะก้อนหินระหว่างทางเป็นการระบายอารมณ์


“เริ่มเอาจริงขึ้นมาแล้วสินะ หึ…ค่อยน่าสนุกขึ้นมาหน่อย” มาเรียฉีกยิ้มกริ่ม ก่อนจะหายตัวไปโผล่อยู่ด้านหลังหลงเฟยและไบฮาร์ท
พร้อมดาบนิลที่ถูกยกขึ้น

“ระวัง!” สองเสียงของซายะและฉางเย่ดังขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก พลันเอาตัวไปรับดาบโดยสัญชาติญาณ…

“ทำอะไรไม่เข้าท่าน่ะ!” หลงเฟยผู้เย็นชารีบหันไปรับฉางเย่ที่มีเลือดซึมอยู่บริเวณหน้าอก

“ขะ…ข้ายอมปล่อยให้หญิงสาวอย่างเจ้าบาดเจ็บไม่ได้หรอก ข้า…” ฉางเย่รวบรวมสติสตังที่เหลืออยู่ตอบหลงเฟย
ก่อนจะถูกฟาดสลบด้วยมือหญิงสาว(?)ที่เป็นคนช่วยไว้

“ซะ…ซายะ อย่าบอกนะว่านายก็มองดั๊นเป็นผู้หญิงเหมือนกัน?” ไบฮาร์ททำหน้าเหยเกเล็กน้อย ก่อนจะแหวกเสื้อโชว์ก้างแพ็ค

“…ฉันแค่ไม่อยากให้นายต้องรับบาดเจ็บ ฉัน อ่อก~” ไม่ทันที่ซายะจะสั่งเสียเสร็จ ก็ได้ทำหน้าฟิน เลือดกำเดาไหลนองพื้น…

“มะ…ไม่นะฮร้า!!!” ไบฮาร์ทกู่ร้องใส่ฟ้า พลางทำหน้าดราม่าเหมือนอาแปะเพิ่งเสีย

“คุณไบฮาร์ทครับ ผมว่าเพียงแค่เราจัดการคุณมาเรียได้ ซายะก็คงได้ตายตาหลับแล้วล่ะครับ”
เฟรนวางมือบนบ่าไบฮาร์ทที่คุกเข่ามองซายะดับอนาถนอนตายอยู่บนพื้น แล้วยื่นทิชชู่ให้

“ฮึก… ฮือ เฟรนจ๋า~ กันชนของดั๊นเจ๊งแล้ว เฟรนจะมาเป็นกันชนของดั๊นแทนซายะได้มั้ยฮร้า อ้อแล้วก็! ดั๊นเป็นหมอนะจ๊ะ ซายะยังไม่ตายหรอก แค่เข้าสู่สภาวะโคม่าใกล้ตายเท่านั้นเอง” ไบฮาร์ททำหน้าจริงจัง แล้วเอาหน้าซุกอกเฟรนที่แอบทำหน้าเอ๋อ

“กะ…ก็ได้ครับ เอ่อ…คุณโจ้กเกอร์ครับ ฝากคนทางด้านหลังด้วยนะครับ” เฟรนดันหัวไบฮาร์ทออกไป แล้วหันไปยิ้มให้โจ้กเกอร์ที่นั่งหน้าบึ้งเฝ้าคนป่วย


“เอาล่ะ สู้กันสามคนสินะ ไหนๆพร้อมแล้ว เรามาเล่นอะไรสนุกๆกันดีกว่า” มาเรียที่ถูกลืมไปนานฉีกยิ้มแสยะ ก่อนจะหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาความว่างเปล่า…

__________________________________________________________________________________________

Orz.....................|||

เสร็จซักทีนะก๊ะ บทนี้มันอาจจะดูแปร่งๆนะก๊ะ เพราะต้องคัดตัวละครออกให้เหลือสามตัว ;A;
แต่ยังไงก็ตาม ติชมกันหน่อยนะก๊ะ ติกันให้พรุนไปเล๊ยยย T^T *เอาหัวโขกกำแพง*

มาแล้วๆ//นั่งอ่าน

= = เป็นเทิร์นที่เน่า กาก เกรียนมาก เลยกำหนดเยอะมากด้วย Orz....ขออภัยทุกท่าน แต่งไปแต่งมา มาคิดทีหลังว่าทำไมกระผมถึงไม่ให้มันสู้ๆกับไปให้จบๆฟ่ะ = = จะเวิ้นใช้วิธีอื่นให้ยาวทำแมวอะไร //โดนตบ// แถมตัวละครอื่นยังไม่ค่อยโผล่อีกต่างหาก 555 โผล่แต่ของตัวเอง//โดนถีบ// เอาเป็นว่า...อ่านเลยเถอะขอรับ~ รอท่านกวิ้น~
---------------------------------------------------------------------


สิ่งที่มาเรียหยิบขึ้นมานั้นคือ ขวดแก้วลายตัวตลก...

เป็นขวดแก้วที่มีรูปร่างเรียวรี มีลายเป็นรูปตัวตลกหลากสีที่มีส่วนฝาปิดเป็นรูปหัวที่สวมหน้ากากโจ๊กเกอร์อยู่

นั่นมันปิเอโร่ไม่ใช่เหรอ? ทุกคนคิดขึ้นพร้อมกันในใจ

มาเรียแสยะยิ้มก่อนที่จะเริ่มพูดถึงการละเล่นสุดสร้างสรรค์ของเธอต่อไป “มันก็ไม่มีอะไรยากหรอก ก็แค่มาเอาขวดยาถอนคำสาปนี่ไปจากมือของฉันเท่านั้นเอง แล้วจะโจมตี...”

“เดี๋ยวก่อนครับ!”

ในขณะที่มาเรียกำลังพูดอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขัดขึ้น ...เสียงตะโกนของผู้เข้าแข่งขันนามว่า เฟรน เชอร์เรย์

“มีอะไรกันอีกหา!?” มาเรียพูดอย่างหัวเสีย

“ผมอยากให้เราเล่นอะไรที่มันดูไม่ใช้กำลังกันมากกว่าน่ะครับ” เฟรนพูดพร้อมกับจ้องหน้าของมาเรียเหมือนกำลังใช้ความคิด

มาเรียยืนนิ่ง “...งั้นอยากจะให้เล่นอะไรล่ะ”

“เล่นเกมถังแตกกันครับ” เฟรนพูดแล้วก้มลงหยิบของบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋า

ของที่เฟรนนำออกมาคือ ของเล่นทรงถังขนาดสูงเท่ามือที่มีรูอยู่รอบตัวถัง และไม้รูปดาบขนาดเล็กที่สามารถใส่เข้าในรูรอบๆ ถังได้อย่างพอดิบพอดี

“กติกาง่ายมาก แค่นำขวดยามาวางในหลุมด้านบน แล้วนำไม้แทงออกไปในรูที่อยู่รอบถัง ถ้าใครแทงเข้าไปแล้วขวดยาเด้งออกมาจะถือว่าเป็นผู้ชนะครับ แต่ผมจะขอแปลงกติกาอีกนิดว่า ถึงคุณมาเรียจะไปคนเล่นชนะแต่ผมก็จะได้ขวดยานั่นอยู่ดี” เฟรนพูดพร้อมยิ้มบาง

มาเรียฟังจบด้วยสีหน้าทะมึน “แล้วทำไมฉันต้องเล่มเกมที่มองยังไงก็มีแต่ขาดทุนแบบนี้ด้วย?”

เฟรนยิ้งบางก็จะเริ่มต่อลองใหม่ “งั้นผมขอเพิ่มให้อีกนิดว่า เมื่อคุณมาเรียแทงไม้เข้าไปหนึ่งครั้งแล้วขวดยาไม่เด้งขึ้นมา พวกเราจะยอมให้คุณโจมตีได้ครั้งหนึ่งครับ”

“ไม่ ถ้าฉันโจมตีพวกเธอตอนนี้เลยจะไม่ดีกว่าหรือยังไง ไม่จำกัดครั้งอีกต่างหาก” มาเรียปฏิเสธเสียงแข็ง

เฟรนก้มหน้าลงเศร้าๆ ก่อนจะพูดประโยคที่มาเรียสะอึก

“...ผมไม่คิดว่าคุณมาเรียจะชอบใช้กำลังแบบนี้ ทั้งที่หน้าตาน่ารักแท้ๆ ‘โหดร้าย’ จริงๆ...” เฟรนพูดจบ โดยมีหลงเฟยคอยส่งสายตาเหมือนเห็นด้วยว่า ‘โหดร้ายจริงๆ’

“นั่นสิฮร้า โหดร้ายย~”

มาเรียปักดาบลงบนพื้นแล้วรีบพูดทันที “มะ ไม่นะ! ฉันไม่ได้โหดสักหน่อย! ... งั้นก็ได้ ฉันจะเล่นด้วย และฉันก็จะให้พวกเธอโจมตีฉันได้เหมือนกัน”

“งั้นให้พวกผมเล่นด้วยสิครับ กำลังว่างๆอยู่พอดี~”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากผนังด้านข้างก่อนที่มันจะถูกเปิดออกโดนผู้มาใหม่

ปิเอโร่ และ ซีโร่...

“คุณ/ปิเอโร่! คุณซีโร่!” ทุกคนรวมถึงมาเรียตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“สวัสดีครับทุกท่าน” ซีโร่ยิ้มบาง “ตอนนี้ก็มีคนเท่าๆ กันแล้ว เริ่มเกมเลยเถอะครับ”

“งั้นคุณมาเรียช่วยกำหนดตัวผู้เล่นด้วยครับ คุณหลงเฟยเป็นคนโจมตี คุณไบฮาร์ทเป็นคนตั้งรับ และผมเป็นคนเล่น”เฟรนพูดขึ้นทันทีเมื่อซีโร่พูดจบ โดยมีหลงเฟยพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ

“เดี๋ยวก่อนสิฮร้า... ทำไมดั๊นต้องเป็นคนรับด้วย ดั๊นต้องลุกต่างหาก!” ไบฮาร์ทตะโกนขึ้น

เฟรนเลือกที่จะมองข้ามคำพูดสองแง่สองง่ามของไบฮาร์ทไป

“ผมคิดว่าคุณน่าจะเป็นคนที่ถึก...อดทนและหนีได้ว่องไวน่ะครับ คุณช่วยผมหน่อยแล้วกัน ถือซะว่าผมติดค้างคุณอย่างหนึ่งอย่างให้ผมทำอะไรก็ได้”

“จริงเหรอฮร้า?” ไบฮาร์ทมองกลับมาด้วยตาเป็นประกาย

“...แต่ต้องเป็นเรื่องที่ผมทำได้และยินยอมเท่านั้นนะครับ” เฟรนรีบเพื่อเงื่อนไขทันทีเพื่อความปลอดภัย

มาเรียที่ถูกลืมมาสักพักพูดขึ้นบ้าง “งั้นของฉันให้ปิเอโร่เล่น ฉันโจมตี ซีโร่หลบก็แล้วกัน”

“อย่าเลยครับมาเรียให้ผมเป็นคนเล่นดีกว่า คุณปิเอโร่หลบไวกว่าผมนะครับ” ซีโร่พูดพลางยิ้งบาง

“...ก็ได้ เอาตามนั้น” มาเรียตอบส่งๆ ส่วนปิเอโร่ทำเพียงแค่ยิ้มตามปกติเท่านั้น

เฟรนสบตากับซีโร่แวบหนึ่งก่อนจะพูดว่า “งั้นเรามาเริ่มกันเลยครับ”

------------------------------------------
...
..
.
ตูม!

“กำลังทำอะไรกันอยู่...ดั๊นจะไม่ไหวแล้วน้า! ว้ากกก~” ไบฮาร์ทร้องลั่นขณะที่กำลังวิ่งหลบการโจมตีครั้งล่าสุดของมาเรีย

“...ผมไม่คิดว่าคำสาปของมาเรียจะมีพลังขนาดนี้ ขนาดพวกเราแทงถูกมาตั้งหลายครั้งแล้วแต่ขวดยาก็ไม่ออกมาสักที” ซีโร่พูดกับเฟรนเบาๆพร้อมกับนับไม้จะคาอยู่ที่ถังช้าๆ โดนมีเสียงกรีดร้องของไบฮาร์ทเป็นฉากประกอบ

1 2 3 4 5 6 7...จาก 12

“นั่นสินะครับ..” เฟรนตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่าย “ดูเหมือนพวกผมจะซวยกันจริงๆ” เมื่อพูดจบเฟรนก็ลงมือแทงไม้เข้าไปอีกครั้ง

กึก

ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งก่อนที่หลงเฟยจะเริ่มทำการโจมตีปิเอโร่อีกครั้ง... และโจมตีไม่โดนตัวจริงสักครั้งเมื่อเดิม

ถึงจะแทงถูกยังไงปุ่มเด้งมันก็จะเลื่อนไปยังรูอื่นอยู่ดี แบบนี้มีหวังคุณหลงเฟยพลังหมด คุณไบฮาร์ทได้ตายก่อนแน่ๆ...

“...เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณเป็นคนทำมันขึ้นมาน่าจะรู้จักมันดี ลองบอกผมหน่อยสิครับว่าทำยังไงมันถึงจะออกมาง่ายที่สุด”ซีโร่ถามขึ้นเพื่อหาทางที่จะจบเรื่องนี้ได้ไวที่สุด

เฟรนพิจารณาถังอยู่สักครู่ก่อนจะตอบให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้มาเรียและปิเอโร่รู้ว่าเขากับซีโร่กำลังพยายามโกงเกมครั้งนี้อยู่ “...คงต้องแทงให้ครบทุกเท่านั้นแหละครับ ถึงจะออกมาง่ายๆ”

มาเรียหันมามองเฟรนกับซีโร่เล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพุดคุยกัน

“เมื่อไหร่จะรีบเล่นต่อล่ะ จะยืดเวลาตายให้เจ้าพวกนี้หรือไงซีโร่” มาเรียพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“ฮะๆ ก็ได้ จะได้จบกันล่ะนะ” เมื่อซีโร่พูดจบพร้อมกับแทงไม้ลงไป พร้อมกับเคลื่อนไหวพลังบางอย่างเข้าไป...

กึก! โพละ!

“กรี๊ดดด!~ ขวดยาออกมาแล้วฮร้า” ไบฮาร์ทที่กำลังมีสภาพร่อแร่ร้องออกมาด้วยความดีใจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปรับขวดยาที่เด้งออกมาทันที

“อะไรกันเนี่ย!?” มาเรียร้องขึ้นก่อนจะหันไปหาปิเอโร่ที่มายืนอยู่ข้างๆ “...ทำไม?”

“ก็น้า..” ปิเอโร่ยักไหล่น้อยๆ “ซีโร่เล่นอัดพลังเข้าไปทุกทางแบบนั้น จะขยับปุ่มไปทางไหนก็ต้องโดนทั้งนั้นแหละ” ปิเอโร่ตอบพร้อมกับยิ้มสดใสในขณะที่มาเรียกำลังฉุนขาด

“ซีโร่! เจ้ามันขี้โกง!”มาเรียตะโกนขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วชี้ชี้หน้าของซีโร่เป็นการคาดโทษ

ซีโร่ทำเพียงแค่ยิ้มบางกลับไปเท่านั้น

“...คุณมาเรียก็ให้คุณปิเอโร่โกงพวกผมเหมือนกันนะครับ เล่นเปลี่ยนทางปุ่มกันแบบนี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย” เฟรนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“พวกนายน่ะแหละที่โกง ปิเอโร่บอกว่าเห็นนายไปนัดแนะกับซีโร่ก่อนที่จะมาเข้าร่วมเควสกับคนอื่นเสียอีก”มาเรียตอบกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้

เฟรนไม่คิดจะปฏิเสธเพราะก่อนที่เขาจะได้เจอกับเอเน็ท เขาก็ได้ไปหาคุณซีโร่เพื่อขอความช่วยเหลือ(ที่ต้องแอบล่อด้วยแมวเล็กน้อย)จริงๆ แต่ว่า...

“ในเงื่อนไขของคุณไม่ได้บอกว่าห้ามหาคนมาช่วยนี่ครับ” เฟรนตอบพร้อมกับยิ้มบาง

“ตอนนี้พวกเราก็ชนะแล้ว ได้ยาแล้ว จบกันได้หรือยัง?” หลงเฟยที่ยืนฟังบทสนธนามานานได้โอกาสพูดบ้าง

มาเรียที่กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่นั้น ตะโกนตอบกลับมาอย่างรวดเร็วว่า

“ไม่จบ! จนกว่าทุกคนจะได้ทำเงื่อนไขสุดท้ายสำเร็จ!”

----------------------------------------------
เหนื่อยนอนตาย...

แหม.....หลงเฟยสติแตกเทิร์นนี้นี่เอง....ฟาดคนที่ช่วยตัวเองสลบเหมือด555+

ปูเสื่อรออีก 2 เทิร์นสุดท้าย =w=