บ้าน[Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
+8
Zetsubou Semi
DarkPhoenix
taluluDAY
Blackless
mitsuya-family
Moose ClouDy
RUMINA
Admin
12 posters
OCFF-First class Admin Enterbook :: เหล่าผู้ถูกเลือก[แนะนำตัวทีนี้] :: ลานประลอง :: ลานประลอง :: เควสนอกรอบ
หน้า 1 จาก 3
หน้า 1 จาก 3 • 1, 2, 3 
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
DarkPhoenix Sat Apr 28, 2012 12:11 am
Turn 4
“หาววว” มังกรหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะป้ายน้ำตาออก เขาเพิ่งกลับมาจากการทำภารกิจตามจับปิเอโร่ทำให้เกิดอาการง่วงนิดหน่อย “แต่เบื่อจังเลยน้า ไม่มีอะไรสนุกๆ ให้ทำบ้างเหรอ”
“ข้าจะไม่อยู่สักพักนะ” ไฟร์ผู้เป็นหนึ่งในกุญแจเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นจิ้งจอกตัวจ้อยเดินออกไปทางหน้าต่าง “ปิเอโร่เรียกประชุมเหล่ากุญแจน่ะ”
“ไปดีมาดีน้า ไฟราริโอ้จัง” เครมิสโบกมือด้วยรอยยิ้มหวานจนเมื่อร่างนั้นหายลับไปสีหน้าก็กลับกลายมาเป็นโศกเศร้า
'ทิ้งเรา...เหมือน ‘คนๆ นั้น’ เลย'
เจ้าของนัยน์ตาสีทองสะบัดหัวเพื่อไล่ภาพอันเลวร้ายให้ออกไปก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อไปหาอะไรทาน เขาคว้าขนมปังก้อนโตมากัดก่อนจะทำหน้าเบ้แล้วโยนมันทิ้งแทบจะทันที
'ทำไมถึงขึ้นราแล้วล่ะ โชคร้ายจังเลยเรา'
แต่ถ้าเรื่องจบแค่นี้...ก็ไม่สนุกสิถูกไหม!
ขนมปังเชื้อราพุ่งตรงไปชนแก้วน้ำบนโต๊ะจนล้มลงแตกดังเพล้ง เศษแก้วบาดเข้าเต็มๆ หน้าของร่างสูงจนก่อให้เกิดบาดแผลเป็นทางยาว เลือดไหลอาบไม่หยุดจนเครมิสยกมือขึ้นสัมผัสเบาๆ อย่างแปลกใจ
'เห...เป็นแผลที่หน้าเหมือนเดิมกับเมื่อ ‘ครั้งนั้น’ เลยแฮะ'
เมื่อคิดถึงตรงนี้เครมิสก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดีเข้าไปเรื่อยๆ ร่างสูงไม่ทันสังเกตเลยว่า...ภายในแก้วนั้นบรรจุของเหลวหน้าตาประหลาดที่ไม่เคยมีอยู่ในห้องของเขา!
เครมิสตัดสินใจเดินออกจากห้องเพื่อไปหาภารกิจมาทำเพื่อฆ่าเวลา แต่ไม่ทันจะพ้นขอบประตูก็ต้องเผยสีหน้าเจ็บปวดขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงมองสิ่งที่อยู่ใต้เท้า
มันคือ ‘เข็มหมุด’ และเขาเหยียบลงไปเต็มๆ จนมิด!
แม้ร่างกายถึกทนทานอย่างเครมิสก็ยังเกิดบาดแผลลึกเสียจนเลือดไหลไม่หยุด เขาไม่สนใจจะหาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลใดๆ ทั้งสิ้นเนื่องจากถึงมีก็คงใช้ไม่เป็น มังกรอย่างเขารักษาบาดแผลได้เร็วคล้ายผลัดผิว ดังนั้นปล่อยไว้สักพักก็คงไม่เป็นอะไร...
ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้มันไม่ธรรมดา!
เดินไปตามทางได้สักพักเขาก็มาเจอกับหญิงสาวว่าที่คู่แข่งในอนาคตนาม ‘โจ๊กเกอร์’ เธอมีเรือนผมสีขาวเป็นลอน นัยน์ตาสีม่วงฉายเครื่องหมายคำถามอย่างชัดเจน “นาย...?”
เครมิสกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง แผลข้างแก้มเลือดไหลอาบจนปกเสื้อชุ่มไปด้วยสีแดงสด ตามพื้นทางเดินเห็นร่องรอยจากบาดแผลที่เท้าเป็นทางยาว “แปลกจัง...ปกติน่าจะหายแล้วนี่นา”
“ไม่คิดจะทำแผลรึไง!” โจ๊กเกอร์เห็นแล้วหงุดหงิดใจแทน “เรียกฉันว่าโจ๊กเกอร์ ตามมานี่เลยเจ้าบ้า”
“ทำไมต้องตามด้วยอะ?” เครมิสเอียงคอฉงน
หญิงสาวปิดหน้ารับไม่ได้ก่อนจะเป็นฝ่ายฉุดกระชากลากถูมังกรหนุ่มไปนั่งทำแผลที่ห้องนั่งเล่น เธอสังเกตเห็นความผิดปกติที่เลือดไม่ยอมหยุดไหลคล้ายโดนสาป “นายไปโดนอะไรมา?”
“แก้วบาด น้ำสีแปลกๆ ราดใส่ เข็มหมุดจิ้มเท้า เอ...” เครมิสเอียงคอเหมือนพยายามนึก “แล้วก็ฝันร้ายด้วย”
“ฝัน?” นัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์เบิกกว้างด้วยความแปลกใจ “นายเองก็ด้วยเหรอ!”
“อืม...มันก็ไม่เชิงฝันนะ คล้ายๆ เห็นภาพอะไรแปลกๆ เหมือนว่ามีใครเล่นหมากรุกหน้าตาประหลาดๆ...” เขาค่อยๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะหันไปสะดุดอะไรบางอย่างบนป้ายประกาศใกล้ๆ “นั่นภารกิจใหม่นี่นา!”
โจ๊กเกอร์ทิ้งผู้ป่วยแทบจะในทันทีเพราะกลัวลงสมัครไม่ทัน ทว่าเมื่ออ่านรายละเอียดแล้วก็แทบช็อกค้างเพราะมันคือ ‘เควสบังคับ’ และได้มีการแบ่งออกเป็นสามกลุ่มเรียบร้อย
“ทิ้งเราเฉยเลย ใจร้ายยย” เครมิสแอบทำเสียงออดอ้อนแต่เมื่อลองจับแก้มตัวเองก็พบว่าเลือดไม่ไหลอีกแล้ว “เอ๋...?”
“ฉัน รู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงเกิดเรื่องซวยๆ แบบนี้ขึ้น ที่เลือดหยุดไหล…” โจ๊กเกอร์หยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “คงเป็นเพราะเป้าหมายของคนวางกับดักเหล่านั้นต้องการให้นายมาดูป้ายประกาศนี่!”
เครมิสกระพริบตาปริบๆ “ทำไมอะ?”
“เอาเป็นว่าหุบปากซะแล้วไปหาอีกสองคนที่ร่วมทีมก่อน!”
ทางด้านของกลุ่มที่สอง
เอเน็ท เฟรน ไบฮาร์ท และซายะ เป็นเหมือนตลกร้ายหรืออะไรไม่ทราบที่คนหนึ่งในกลุ่มมาเห็นป้ายภารกิจตั้งแต่แรกๆ และด้วยความเป็นคนดีของเอเน็ททำให้เขาตระเวนตามหาสมาชิกในกลุ่มอย่างรวดเร็วจนครบถ้วน
เสียก็แต่...โชคร้ายที่รุมเร้าจนน่าปวดหัว!
To Be Continue
--------------------------------------------------
ใครแต่งต่อก็อย่าลืมนะว่าเหล่ากุญแจจะไม่อยู่กัน และกลุ่มเอาตามนี้
กลุ่ม1: เครมิส โจ้กเกอร์ เรย์ คลาวเดีย
กลุ่ม2: เอเน็ท เฟรน ไบฮาร์ท ซายะ
กลุ่ม3: เฟิงฉางเย่ อันหลงเฟย ลาฟ เลส
“หาววว” มังกรหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะป้ายน้ำตาออก เขาเพิ่งกลับมาจากการทำภารกิจตามจับปิเอโร่ทำให้เกิดอาการง่วงนิดหน่อย “แต่เบื่อจังเลยน้า ไม่มีอะไรสนุกๆ ให้ทำบ้างเหรอ”
“ข้าจะไม่อยู่สักพักนะ” ไฟร์ผู้เป็นหนึ่งในกุญแจเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นจิ้งจอกตัวจ้อยเดินออกไปทางหน้าต่าง “ปิเอโร่เรียกประชุมเหล่ากุญแจน่ะ”
“ไปดีมาดีน้า ไฟราริโอ้จัง” เครมิสโบกมือด้วยรอยยิ้มหวานจนเมื่อร่างนั้นหายลับไปสีหน้าก็กลับกลายมาเป็นโศกเศร้า
'ทิ้งเรา...เหมือน ‘คนๆ นั้น’ เลย'
เจ้าของนัยน์ตาสีทองสะบัดหัวเพื่อไล่ภาพอันเลวร้ายให้ออกไปก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อไปหาอะไรทาน เขาคว้าขนมปังก้อนโตมากัดก่อนจะทำหน้าเบ้แล้วโยนมันทิ้งแทบจะทันที
'ทำไมถึงขึ้นราแล้วล่ะ โชคร้ายจังเลยเรา'
แต่ถ้าเรื่องจบแค่นี้...ก็ไม่สนุกสิถูกไหม!
ขนมปังเชื้อราพุ่งตรงไปชนแก้วน้ำบนโต๊ะจนล้มลงแตกดังเพล้ง เศษแก้วบาดเข้าเต็มๆ หน้าของร่างสูงจนก่อให้เกิดบาดแผลเป็นทางยาว เลือดไหลอาบไม่หยุดจนเครมิสยกมือขึ้นสัมผัสเบาๆ อย่างแปลกใจ
'เห...เป็นแผลที่หน้าเหมือนเดิมกับเมื่อ ‘ครั้งนั้น’ เลยแฮะ'
เมื่อคิดถึงตรงนี้เครมิสก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดีเข้าไปเรื่อยๆ ร่างสูงไม่ทันสังเกตเลยว่า...ภายในแก้วนั้นบรรจุของเหลวหน้าตาประหลาดที่ไม่เคยมีอยู่ในห้องของเขา!
เครมิสตัดสินใจเดินออกจากห้องเพื่อไปหาภารกิจมาทำเพื่อฆ่าเวลา แต่ไม่ทันจะพ้นขอบประตูก็ต้องเผยสีหน้าเจ็บปวดขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงมองสิ่งที่อยู่ใต้เท้า
มันคือ ‘เข็มหมุด’ และเขาเหยียบลงไปเต็มๆ จนมิด!
แม้ร่างกายถึกทนทานอย่างเครมิสก็ยังเกิดบาดแผลลึกเสียจนเลือดไหลไม่หยุด เขาไม่สนใจจะหาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลใดๆ ทั้งสิ้นเนื่องจากถึงมีก็คงใช้ไม่เป็น มังกรอย่างเขารักษาบาดแผลได้เร็วคล้ายผลัดผิว ดังนั้นปล่อยไว้สักพักก็คงไม่เป็นอะไร...
ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้มันไม่ธรรมดา!
เดินไปตามทางได้สักพักเขาก็มาเจอกับหญิงสาวว่าที่คู่แข่งในอนาคตนาม ‘โจ๊กเกอร์’ เธอมีเรือนผมสีขาวเป็นลอน นัยน์ตาสีม่วงฉายเครื่องหมายคำถามอย่างชัดเจน “นาย...?”
เครมิสกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง แผลข้างแก้มเลือดไหลอาบจนปกเสื้อชุ่มไปด้วยสีแดงสด ตามพื้นทางเดินเห็นร่องรอยจากบาดแผลที่เท้าเป็นทางยาว “แปลกจัง...ปกติน่าจะหายแล้วนี่นา”
“ไม่คิดจะทำแผลรึไง!” โจ๊กเกอร์เห็นแล้วหงุดหงิดใจแทน “เรียกฉันว่าโจ๊กเกอร์ ตามมานี่เลยเจ้าบ้า”
“ทำไมต้องตามด้วยอะ?” เครมิสเอียงคอฉงน
หญิงสาวปิดหน้ารับไม่ได้ก่อนจะเป็นฝ่ายฉุดกระชากลากถูมังกรหนุ่มไปนั่งทำแผลที่ห้องนั่งเล่น เธอสังเกตเห็นความผิดปกติที่เลือดไม่ยอมหยุดไหลคล้ายโดนสาป “นายไปโดนอะไรมา?”
“แก้วบาด น้ำสีแปลกๆ ราดใส่ เข็มหมุดจิ้มเท้า เอ...” เครมิสเอียงคอเหมือนพยายามนึก “แล้วก็ฝันร้ายด้วย”
“ฝัน?” นัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์เบิกกว้างด้วยความแปลกใจ “นายเองก็ด้วยเหรอ!”
“อืม...มันก็ไม่เชิงฝันนะ คล้ายๆ เห็นภาพอะไรแปลกๆ เหมือนว่ามีใครเล่นหมากรุกหน้าตาประหลาดๆ...” เขาค่อยๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะหันไปสะดุดอะไรบางอย่างบนป้ายประกาศใกล้ๆ “นั่นภารกิจใหม่นี่นา!”
โจ๊กเกอร์ทิ้งผู้ป่วยแทบจะในทันทีเพราะกลัวลงสมัครไม่ทัน ทว่าเมื่ออ่านรายละเอียดแล้วก็แทบช็อกค้างเพราะมันคือ ‘เควสบังคับ’ และได้มีการแบ่งออกเป็นสามกลุ่มเรียบร้อย
“ทิ้งเราเฉยเลย ใจร้ายยย” เครมิสแอบทำเสียงออดอ้อนแต่เมื่อลองจับแก้มตัวเองก็พบว่าเลือดไม่ไหลอีกแล้ว “เอ๋...?”
“ฉัน รู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงเกิดเรื่องซวยๆ แบบนี้ขึ้น ที่เลือดหยุดไหล…” โจ๊กเกอร์หยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “คงเป็นเพราะเป้าหมายของคนวางกับดักเหล่านั้นต้องการให้นายมาดูป้ายประกาศนี่!”
เครมิสกระพริบตาปริบๆ “ทำไมอะ?”
“เอาเป็นว่าหุบปากซะแล้วไปหาอีกสองคนที่ร่วมทีมก่อน!”
*********************************************
ทางด้านของกลุ่มที่สอง
เอเน็ท เฟรน ไบฮาร์ท และซายะ เป็นเหมือนตลกร้ายหรืออะไรไม่ทราบที่คนหนึ่งในกลุ่มมาเห็นป้ายภารกิจตั้งแต่แรกๆ และด้วยความเป็นคนดีของเอเน็ททำให้เขาตระเวนตามหาสมาชิกในกลุ่มอย่างรวดเร็วจนครบถ้วน
เสียก็แต่...โชคร้ายที่รุมเร้าจนน่าปวดหัว!
To Be Continue
--------------------------------------------------
ใครแต่งต่อก็อย่าลืมนะว่าเหล่ากุญแจจะไม่อยู่กัน และกลุ่มเอาตามนี้
กลุ่ม1: เครมิส โจ้กเกอร์ เรย์ คลาวเดีย
กลุ่ม2: เอเน็ท เฟรน ไบฮาร์ท ซายะ
กลุ่ม3: เฟิงฉางเย่ อันหลงเฟย ลาฟ เลส
แก้ไขล่าสุดโดย DarkPhoenix เมื่อ Tue May 01, 2012 12:06 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
DarkPhoenix- จำนวนข้อความ : 291
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
parima28 Sat Apr 28, 2012 12:27 am
จะ...จอง แต่ถึงจะบอกว่าจองก็เถอะ...= =;; ถ้าหากกระผมไม่อยู่ข้ามผ่านไปเลยก็ได้นะขอรับ (ไม่อยู่ 1-5 พ.ค)
parima28- จำนวนข้อความ : 120
Join date : 25/04/2012
Age : 27
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
kor Sat Apr 28, 2012 12:29 am
เฮ้ย จอง!Q[]Q
เน่าๆอันนี้เน่าจริงๆ(มองเวลา)จ้ากก ตูทำไปได้มิน่ามึนๆTAT(ปกติแกก็นอนดึกนิ?)
ไม่คิดว่าจะได้แต่งเร็วขนาดเน่! โนววว ซวยจริงตรูOrzlll
ไม่รู้ตัวอักษรเท่าไร...555 สารภาพว่าแต่งไปสมองก็ตีบตันมว้ากกก
--Turn5---------------------------------------
ทางด้านของกลุ่มที่สองอย่าง เฟรน เอเน็ท ไบฮาร์ท และซายะ ที่ได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ก็ได้ออกสำรวจไปรอบๆโรงแรมไมนัสพร้อมกัน...
''ฉันเจอเธออีกแล้วนะเอเน็ท'' ซายะพูดกับเอเน็ทแต่ไอ้คำว่า 'เธอ' ดูยังไงอยู่นา...
''เธอ?''ไบฮาร์ทโพล่งขึ้นมา ซายะหันไปตอบทันที
''ผู้หญิง ก็ต่องเรียก 'เธอ' ผู้ชายก็ต้องเรียก 'นาย' ไงล่ะ'' ซายะตอบไปเหมือนมันเป็นเหตุผลที่สมควรอยู่แล้ว...แต่ว่าไบฮาร์ทกลับหัวเราะ
เฟรนก็ขยับแว่นเหมือนพยายามจะมองเอเน็ทให้ชัดๆ คนมองก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน
''ผมเป็นผู้ชายครับ'' เอเน็ทย้ำ
''ผู้ชายอะไรหน้าตาสวยขนาดนี้!'' ขณะที่พูดซายะก็ชี้จมูกเอเน็ท อีกฝ่ายก็ดันใจ จนเซไปด้านหลังเริ่มเกิดอาการทรงตัวไม่อยู่ แล้วหงายหน้าไปโดนซายะอีกที่
''เหวออ!!!'' ส่วนซายะที่ทรงตัวไม่ได้ก็ล้มไปด้านหลังทับเฟรน จากนั้นก็เฟรนก็เซทับไบฮาร์ทไปด้วยอีกทีเกิดเป็นลูกโซ่ขึ้นมาเช่นนี้ผลลับ คือ...
โครม!!!
และแล้วท่านก็ได้เห็นเหมือนมีอะไรกองๆทับกันนั้นคือ 'กอง' มนุษย์นอนทับกันเป็นกองๆสี่คน มองแล้วเหมือนแซนวิชยังไง อย่างงั้นเลยทีเดียว
''เมื่อไรจะลุก ดั๊นโดนทับอยู่ใต้ล่างเลยนะ...'' ไบฮาร์ทบอกด้วยน้ำเสียงไม่มีเรี่ยมแรง เหตุช่างเร็วจนไม่ได้ตั้งตัวเลยจริงๆ
เมื่อพวกเขาลุกออกจาพสภาพ 'กอง' มนุษย์ พวกเขาก็ต่างมองหน้ากันแต่ล่ะคน...ซวยแบบนี้ไม่ปกติแล้ว!
''คำสาปครับ...''เอเน็ทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แล้วเงยหน้าขึ้นบอก ''น่าจะเป็นคำสาปของเควสนี้...คำสาปของคุณมาเรียครับ''
''สงสัยต้องระวัง อย่าไปเผลอมีเรื่องกับคุณมาเรียให้มากแล้วสินะครับ'' เฟรนพูด ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ทุกคนต่างเห็นด้วย...
''เอาล่ะๆ พวกนายลุกขึ้นแล้วไปตรวจดูรอบๆกันซะ! อยู่เฉยๆให้คำสาปเล่นงานเรอะ สู้เดินหน้าต่อไปยังจะดีกว่า'' ซายะกอดแกสั่งการทุกคน
''อ่ะ ดั๊นเห็นอะไรอยู่ด้านนอกหน้าต่างด้วยล่ะ!'' อยู่ๆไบฮาร์ทก็เอ่ยขึ้นมา
''ไหนเหรอครับ?'' เอเน็ทเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างอย่างสงสัยแล้วเขาก็พบว่า...อะไรลอยอยู่ข้างนอก?
''นั้นอะไรน่ะ''ไม่ทันที่ผมจะมองให้ชัดวัตถุสิ่งนั้นก็เข้ามาปะทะหน้าของผมอย่างจัง!
เจ็บเป็นบ้าเลย!!
เอเน็ทลูบหัวที่โดนกระแทกอย่างจังเมื่อกี้ พลางมองตามสายตาของทุกคนที่มองไปที่...อะไรซักอย่าง?
''นี้มันถ้าจำไม่ผิดKเบย์ของเรย์คุนะครับ'' เฟรนมองเจ้าวัตถุประหลาดสีขาวที่หน้าตาคุ้นๆพลางเอ่ยอย่าางมั่นใจ
''อะไร นะขอรับ...'' Kเบย์ที่ไม่รู้ลอยมายังไหนมองทุกคนอย่างมึนงง เมื่อพบเอเน็ทที่อยู่ใกล้ๆก็พูดขึ้น ''เฮ่อ กระผมไม่สนใจสาวน้อยเสียด้วยสิ''
Kเบย์ถอนหายใจ...เอ่ะ เดียวนะเมื่อกี้บอกว่า...สาวน้อย?
ผมมึนไปชั่วขณะ และทุกคนอยู่ๆก็เงียบไปเช่นกัน
''ไอ้ แมวบ้านี้มันเกะกะอย่าไปสนใจมันเลย ตายๆไปซร้า!'' ซายะอาร์มณ์เริ่มไม่ดีสุดๆก้าวออกไปแล้วจับKเบย์ โยนทิ้งออกหน้าต่างได้อย่างงดงาม...
เพล้ง!
''โอ๊ย'' กระจกที่แตกเพราะแรงกระแทกที่Kเบย์โดนคุณเรย์คุโยนออกไปกระเด็นมาบาดพวกผม เล็กน้อย...แม้ไม่เป็นไรมากแต่พวกเขากลับรู้ดีว่านี้เป็นผลจากคำสาป
''คำสาปของคุณมาเรียน่ากลัวมากครับ...''เอเน็ทพึมพำ แต่คนอื่นกลับพยักหน้าตามไปด้วย
โป้ก!
ทันใดนั้นเองพวกเขาก็พบกับเสียงแปลกประหลาดที่ดังมาจากชั้นล่างของโรงแรม เสียงของมันเหมือนกับ...เสียงอาวุธกระทบกัน!
''ไป!'' ซายะนำหน้าทุกคนลงไปทันที
เสียงแปลกประหลาด กับสิ่งที่รอเขาอยู่คืออะไรกันนะ? อาจจะเป็นเพียงแค่ลูกเล่นของคำสาปที่ทำให้พวกเขาซวยอีกหรือจะเป็น....
--End Tern------------------------------------
เขียนให้มันดูน่าลุ้นๆเฉยน่ะตอนจบก๊าก...//นอนตาย
ขอให้เดย์โชคดีจ้า ฮี่ๆ
เน่าๆอันนี้เน่าจริงๆ(มองเวลา)จ้ากก ตูทำไปได้มิน่ามึนๆTAT(ปกติแกก็นอนดึกนิ?)
ไม่คิดว่าจะได้แต่งเร็วขนาดเน่! โนววว ซวยจริงตรูOrzlll
ไม่รู้ตัวอักษรเท่าไร...555 สารภาพว่าแต่งไปสมองก็ตีบตันมว้ากกก
--Turn5---------------------------------------
ทางด้านของกลุ่มที่สองอย่าง เฟรน เอเน็ท ไบฮาร์ท และซายะ ที่ได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ก็ได้ออกสำรวจไปรอบๆโรงแรมไมนัสพร้อมกัน...
''ฉันเจอเธออีกแล้วนะเอเน็ท'' ซายะพูดกับเอเน็ทแต่ไอ้คำว่า 'เธอ' ดูยังไงอยู่นา...
''เธอ?''ไบฮาร์ทโพล่งขึ้นมา ซายะหันไปตอบทันที
''ผู้หญิง ก็ต่องเรียก 'เธอ' ผู้ชายก็ต้องเรียก 'นาย' ไงล่ะ'' ซายะตอบไปเหมือนมันเป็นเหตุผลที่สมควรอยู่แล้ว...แต่ว่าไบฮาร์ทกลับหัวเราะ
เฟรนก็ขยับแว่นเหมือนพยายามจะมองเอเน็ทให้ชัดๆ คนมองก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน
''ผมเป็นผู้ชายครับ'' เอเน็ทย้ำ
''ผู้ชายอะไรหน้าตาสวยขนาดนี้!'' ขณะที่พูดซายะก็ชี้จมูกเอเน็ท อีกฝ่ายก็ดันใจ จนเซไปด้านหลังเริ่มเกิดอาการทรงตัวไม่อยู่ แล้วหงายหน้าไปโดนซายะอีกที่
''เหวออ!!!'' ส่วนซายะที่ทรงตัวไม่ได้ก็ล้มไปด้านหลังทับเฟรน จากนั้นก็เฟรนก็เซทับไบฮาร์ทไปด้วยอีกทีเกิดเป็นลูกโซ่ขึ้นมาเช่นนี้ผลลับ คือ...
โครม!!!
และแล้วท่านก็ได้เห็นเหมือนมีอะไรกองๆทับกันนั้นคือ 'กอง' มนุษย์นอนทับกันเป็นกองๆสี่คน มองแล้วเหมือนแซนวิชยังไง อย่างงั้นเลยทีเดียว
''เมื่อไรจะลุก ดั๊นโดนทับอยู่ใต้ล่างเลยนะ...'' ไบฮาร์ทบอกด้วยน้ำเสียงไม่มีเรี่ยมแรง เหตุช่างเร็วจนไม่ได้ตั้งตัวเลยจริงๆ
เมื่อพวกเขาลุกออกจาพสภาพ 'กอง' มนุษย์ พวกเขาก็ต่างมองหน้ากันแต่ล่ะคน...ซวยแบบนี้ไม่ปกติแล้ว!
''คำสาปครับ...''เอเน็ทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แล้วเงยหน้าขึ้นบอก ''น่าจะเป็นคำสาปของเควสนี้...คำสาปของคุณมาเรียครับ''
''สงสัยต้องระวัง อย่าไปเผลอมีเรื่องกับคุณมาเรียให้มากแล้วสินะครับ'' เฟรนพูด ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ทุกคนต่างเห็นด้วย...
''เอาล่ะๆ พวกนายลุกขึ้นแล้วไปตรวจดูรอบๆกันซะ! อยู่เฉยๆให้คำสาปเล่นงานเรอะ สู้เดินหน้าต่อไปยังจะดีกว่า'' ซายะกอดแกสั่งการทุกคน
''อ่ะ ดั๊นเห็นอะไรอยู่ด้านนอกหน้าต่างด้วยล่ะ!'' อยู่ๆไบฮาร์ทก็เอ่ยขึ้นมา
''ไหนเหรอครับ?'' เอเน็ทเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างอย่างสงสัยแล้วเขาก็พบว่า...อะไรลอยอยู่ข้างนอก?
''นั้นอะไรน่ะ''ไม่ทันที่ผมจะมองให้ชัดวัตถุสิ่งนั้นก็เข้ามาปะทะหน้าของผมอย่างจัง!
เจ็บเป็นบ้าเลย!!
เอเน็ทลูบหัวที่โดนกระแทกอย่างจังเมื่อกี้ พลางมองตามสายตาของทุกคนที่มองไปที่...อะไรซักอย่าง?
''นี้มันถ้าจำไม่ผิดKเบย์ของเรย์คุนะครับ'' เฟรนมองเจ้าวัตถุประหลาดสีขาวที่หน้าตาคุ้นๆพลางเอ่ยอย่าางมั่นใจ
''อะไร นะขอรับ...'' Kเบย์ที่ไม่รู้ลอยมายังไหนมองทุกคนอย่างมึนงง เมื่อพบเอเน็ทที่อยู่ใกล้ๆก็พูดขึ้น ''เฮ่อ กระผมไม่สนใจสาวน้อยเสียด้วยสิ''
Kเบย์ถอนหายใจ...เอ่ะ เดียวนะเมื่อกี้บอกว่า...สาวน้อย?
ผมมึนไปชั่วขณะ และทุกคนอยู่ๆก็เงียบไปเช่นกัน
''ไอ้ แมวบ้านี้มันเกะกะอย่าไปสนใจมันเลย ตายๆไปซร้า!'' ซายะอาร์มณ์เริ่มไม่ดีสุดๆก้าวออกไปแล้วจับKเบย์ โยนทิ้งออกหน้าต่างได้อย่างงดงาม...
เพล้ง!
''โอ๊ย'' กระจกที่แตกเพราะแรงกระแทกที่Kเบย์โดนคุณเรย์คุโยนออกไปกระเด็นมาบาดพวกผม เล็กน้อย...แม้ไม่เป็นไรมากแต่พวกเขากลับรู้ดีว่านี้เป็นผลจากคำสาป
''คำสาปของคุณมาเรียน่ากลัวมากครับ...''เอเน็ทพึมพำ แต่คนอื่นกลับพยักหน้าตามไปด้วย
โป้ก!
ทันใดนั้นเองพวกเขาก็พบกับเสียงแปลกประหลาดที่ดังมาจากชั้นล่างของโรงแรม เสียงของมันเหมือนกับ...เสียงอาวุธกระทบกัน!
''ไป!'' ซายะนำหน้าทุกคนลงไปทันที
เสียงแปลกประหลาด กับสิ่งที่รอเขาอยู่คืออะไรกันนะ? อาจจะเป็นเพียงแค่ลูกเล่นของคำสาปที่ทำให้พวกเขาซวยอีกหรือจะเป็น....
--End Tern------------------------------------
เขียนให้มันดูน่าลุ้นๆเฉยน่ะตอนจบก๊าก...//นอนตาย
ขอให้เดย์โชคดีจ้า ฮี่ๆ
แก้ไขล่าสุดโดย kor เมื่อ Tue May 01, 2012 1:46 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
kor- จำนวนข้อความ : 82
Join date : 25/04/2012
taluluDAY- จำนวนข้อความ : 80
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Sat Apr 28, 2012 7:48 am
จอง~~~~~~~~~ออง ออง ออง
อนึ่ง เราเขียนให้หลงเฟยเป็นตัวเด่นในเทิร์นนี้ (โดนอุบัติเหตุมากสุด) เพราะงั้นอย่าว่ากันนะคร้า.....
เอาทุกคนมารวมกันแล้วมึน อาจจะลืมใส่บทให้ใครไปบ้างเน้อ
++++++++++++++++++++
หลงเฟยกำลังมองป้ายประกาศ
...ใช่ มองป้ายประกาศของมาเรีย....
ข้างๆเขายังมีบุคคลอีกสามคนที่พร้อมใจกันเงียบหลังจากทำความรู้จักกันเรียบร้อยและอ่านป้ายประกาศของมาเรียด้วยอารมณ์...ที่ไม่ค่อยปกติ
ลาฟเอ่ยทำลายความเงียบ
“จะเอายังไงกันดี”
“หาคนอื่นก่อนละกัน”เลสตอบเสียงเรียบ
“ไม่ ข้าว่าหาทางออกจากจากโรงแรมเลยดีกว่า”หลงเฟยส่ายหน้า
เฟิงฉางเย่หันมามองหลงเฟย
“เจ้าบอกแบบนี้เพราะกลุ่มอื่นก็กำลังหาทางออก และอาจจะไปเจอกันที่ใดที่หนึ่งก็ได้สินะ”
เจ้าของเรือนผมสีฟ้าสลวยพยักหน้าพลางออกเดินด้วยความเร็วสูงจนอีกคนที่เหลือเดินตามแทบไม่ทัน
“หลงๆระวัง!”ลาฟตะโกนบอกหลงเฟย
โคมไฟระย้าที่ติดอยู่บนเพดานตกลงตรงตำแหน่งศีรษะของหลงเฟยพอดี!
ผลัก!
หลงเฟยเบี่ยงหลบ แต่ไม่พ้นเฉี่ยวโดนไหล่จนเลือดไหลโชก
ลาฟวิ่งนำหน้าฉางเย่และเลสมาถึงหลงเฟยก่อนใคร แต่ไม่วายสะดุดเศษโคมไฟล้มทับหลงเฟยเต็มแรง!
ฉางเย่และเลสที่ตามมาทีหลังเบรกไม่ทันสะดุดล้มตามเป็นโดมิโน
“ลุ....ก....อ.....ออก....ไป”คนที่โดนทับล่างสุดเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เขากำลังจะโดนทำตายอยู่แล้ว
“แย้ก!”ลาฟรีบดันสองคนที่ทับตนอยู่ออกจนทั้งสองกระเด็นไปชนกำแพงคนละด้าน
“โอ๊ย!”เลสเอามือแตะหลังด้วยความเจ็บปวด
เฟิงฉางเย่เองก็เจ็บไม่แพ้กันแต่พยายามทรงตัวไว้ มือที่พยายามหาที่ยึดเกาะเผลอไปกดโดนกลไกบางอย่างจนกำแพงข้างตัวเปิดเป็นช่อง
อยู่ๆก็มีเสียงโวยวายมาพร้อมกับคนสี่คนที่กลิ้งขลุกขลุกทับฉางเย่ แต่ก็ยังไม่หยุดกลิ้งและกลิ้งไปทับเลสที่พยายามตะเกียกตะกายลุกทั้งที่มือลูบหลังตัวเองป้อยๆ
“อะไรน่ะ”หลงเฟยถาม มือกุมไหล่ด้านซ้ายของตนที่เลือดโชกแน่น
“เราเจ็บจังเลย”เครมิสที่โผล่มาพร้อมกับโจ้กเกอร์ เรย์คุ และคลาวเดียยกมือกุมหัว น้ำตาเล็ดเพราะเมื่อกี้หัวชนผนังเต็มแรง
“ฉันก็เจ็บนะเว้ย ลุกๆกันได้แล้ว!”เรย์คุแหกปาก เขาโดนคลาวเดียและโจ้กเกอร์กลิ้งทับจนจะแบนเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ปิ้งเสียแล้ว
ทั้งหกตะเกียดตะกายลุกอย่างทุลักทุเล พลางเดินมาสมทบกับหลงเฟยและลาฟที่นั่งอยู่ข้างเศษโคมไฟด้วยสภาพมอซอกันทุกคน
“เควสนี้จบเมื่อไหร่ฉันจะอาบน้ำปลอดเชื้อโรคและนอนเตียงชีวภาพ!”เรย์คุประกาศอย่างแน่วแน่ จนทุกคนที่ได้ยินหน้าทะมึนไปตามๆกัน
“นายไม่เป็นไรมากใช่มั้ย”คลาวเดียก้มลงสำรวจบาดแผลของหลงเฟย ซึ่งเจ้าตัวส่ายหน้าและบอกเบาๆว่าไม่เป็นไรมาก
“เหลืออีกแค่สี่คนสินะ”โจ้กเกอร์ว่า
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
อยู่ๆเพดานก็เปิดเป็นช่องเหนือศีรษะทั้งแปดแล้วปล่อยลูกธนูออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน!
ทุกคนต่างเรียกอาวุธของตัวเองออกมาทันควัน
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เสียงอาวุธของแต่ละคนกระทบกับลูกธนูดังกึกก้องทั่วทางเดินชั้นล่างของโรงแรม ทั้งแปดต่างพากันหลบลูกธนูเป็นว่าเล่น
หลงเฟยที่กระโดดถอยออกมาไกลสุดจากช่องเพดานที่ปล่อยลูกธนูได้ยินเสียงฝีเท้าของบุคคลประมาณสามคนขึ้นไปกำลังเร่งเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มกำลังจะหันไปมองผู้มาใหม่ แต่ดูเหมือนเหล่าคนที่วิ่งมาจะใจร้อนกันเกินไป คนที่นำหน้ามาพุ่งเข้าชนกับหลงเฟยเต็มแรงจนกลางหน้าผากของหลงเฟยแตกและเลือดไหลโชก
คนที่ชนกับร่างบางก็คือ หญิงสาวนาม ‘ซายะ’ นั่นเอง
“คุณหลงเฟย!”เฟรนที่วิ่งตามมาตะโกนร้องเรียก แต่อนิจจาดูเหมือนหญิงสาวจะแรงถึกเกินไป ทำให้หลงเฟยเสียเลือดปริมาณมากขึ้นและ......สลบเหมือด!
ห่าธนูหยุดลงแล้ว....ทั้งเจ็ดคนต่างหันมามองผู้มาใหม่ ทักด้วยอารมณ์ต่างกันไป
“โย่ สวัสดี”ลาฟเอ่ยทักเฟรน ซายะ เอเน็ทและไบฮาร์ท
“หวัดดีนะ”เลสทักต่อ
“อ่า....”เฟิงฉางเย่เกาแก้ม
“อิอิ...”โจ้กเกอร์
“อารายเหยอ....”เครมิสพูดเสียงยาน
“อ้าว มากันหมดหอเลย?!”เรย์คุมึน
“สวัสดีนะ”คลาวเดียโบกมือทัก แล้วเข้ามาช่วยซายะประคองหลงเฟยที่สลบไปแล้วให้ขี่หลังเรย์คุ
“ฉันไม่แบกเว้ย!”เจ้าตัวโวยวาย
“เดี๋ยวผมแบกเองครับ”ผู้เสียสละที่แท้จริงก็คือ เฟรนนั่นเอง!
“ฉันช่วยห้ามเลือดก่อนดีกว่า”เอเน็ทประสานมือที่หน้าผากและไหล่ของคนที่สลบแล้วอัดพลังเวทเข้าไป
“แหม กลายเป็นว่ามารวมกันหมดหอสินะฮะ....ดั๊นรู้สึกว่ามันช่างร้อนแรงและเร้าใจดีจริงๆฮร่า....”ไปฮาร์ทหัวเราะชอบใจ
อนึ่ง เราเขียนให้หลงเฟยเป็นตัวเด่นในเทิร์นนี้ (โดนอุบัติเหตุมากสุด) เพราะงั้นอย่าว่ากันนะคร้า.....
เอาทุกคนมารวมกันแล้วมึน อาจจะลืมใส่บทให้ใครไปบ้างเน้อ
++++++++++++++++++++
TURN 6
หลงเฟยกำลังมองป้ายประกาศ
...ใช่ มองป้ายประกาศของมาเรีย....
ข้างๆเขายังมีบุคคลอีกสามคนที่พร้อมใจกันเงียบหลังจากทำความรู้จักกันเรียบร้อยและอ่านป้ายประกาศของมาเรียด้วยอารมณ์...ที่ไม่ค่อยปกติ
ลาฟเอ่ยทำลายความเงียบ
“จะเอายังไงกันดี”
“หาคนอื่นก่อนละกัน”เลสตอบเสียงเรียบ
“ไม่ ข้าว่าหาทางออกจากจากโรงแรมเลยดีกว่า”หลงเฟยส่ายหน้า
เฟิงฉางเย่หันมามองหลงเฟย
“เจ้าบอกแบบนี้เพราะกลุ่มอื่นก็กำลังหาทางออก และอาจจะไปเจอกันที่ใดที่หนึ่งก็ได้สินะ”
เจ้าของเรือนผมสีฟ้าสลวยพยักหน้าพลางออกเดินด้วยความเร็วสูงจนอีกคนที่เหลือเดินตามแทบไม่ทัน
“หลงๆระวัง!”ลาฟตะโกนบอกหลงเฟย
โคมไฟระย้าที่ติดอยู่บนเพดานตกลงตรงตำแหน่งศีรษะของหลงเฟยพอดี!
ผลัก!
หลงเฟยเบี่ยงหลบ แต่ไม่พ้นเฉี่ยวโดนไหล่จนเลือดไหลโชก
ลาฟวิ่งนำหน้าฉางเย่และเลสมาถึงหลงเฟยก่อนใคร แต่ไม่วายสะดุดเศษโคมไฟล้มทับหลงเฟยเต็มแรง!
ฉางเย่และเลสที่ตามมาทีหลังเบรกไม่ทันสะดุดล้มตามเป็นโดมิโน
“ลุ....ก....อ.....ออก....ไป”คนที่โดนทับล่างสุดเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เขากำลังจะโดนทำตายอยู่แล้ว
“แย้ก!”ลาฟรีบดันสองคนที่ทับตนอยู่ออกจนทั้งสองกระเด็นไปชนกำแพงคนละด้าน
“โอ๊ย!”เลสเอามือแตะหลังด้วยความเจ็บปวด
เฟิงฉางเย่เองก็เจ็บไม่แพ้กันแต่พยายามทรงตัวไว้ มือที่พยายามหาที่ยึดเกาะเผลอไปกดโดนกลไกบางอย่างจนกำแพงข้างตัวเปิดเป็นช่อง
อยู่ๆก็มีเสียงโวยวายมาพร้อมกับคนสี่คนที่กลิ้งขลุกขลุกทับฉางเย่ แต่ก็ยังไม่หยุดกลิ้งและกลิ้งไปทับเลสที่พยายามตะเกียกตะกายลุกทั้งที่มือลูบหลังตัวเองป้อยๆ
“อะไรน่ะ”หลงเฟยถาม มือกุมไหล่ด้านซ้ายของตนที่เลือดโชกแน่น
“เราเจ็บจังเลย”เครมิสที่โผล่มาพร้อมกับโจ้กเกอร์ เรย์คุ และคลาวเดียยกมือกุมหัว น้ำตาเล็ดเพราะเมื่อกี้หัวชนผนังเต็มแรง
“ฉันก็เจ็บนะเว้ย ลุกๆกันได้แล้ว!”เรย์คุแหกปาก เขาโดนคลาวเดียและโจ้กเกอร์กลิ้งทับจนจะแบนเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ปิ้งเสียแล้ว
ทั้งหกตะเกียดตะกายลุกอย่างทุลักทุเล พลางเดินมาสมทบกับหลงเฟยและลาฟที่นั่งอยู่ข้างเศษโคมไฟด้วยสภาพมอซอกันทุกคน
“เควสนี้จบเมื่อไหร่ฉันจะอาบน้ำปลอดเชื้อโรคและนอนเตียงชีวภาพ!”เรย์คุประกาศอย่างแน่วแน่ จนทุกคนที่ได้ยินหน้าทะมึนไปตามๆกัน
“นายไม่เป็นไรมากใช่มั้ย”คลาวเดียก้มลงสำรวจบาดแผลของหลงเฟย ซึ่งเจ้าตัวส่ายหน้าและบอกเบาๆว่าไม่เป็นไรมาก
“เหลืออีกแค่สี่คนสินะ”โจ้กเกอร์ว่า
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
อยู่ๆเพดานก็เปิดเป็นช่องเหนือศีรษะทั้งแปดแล้วปล่อยลูกธนูออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน!
ทุกคนต่างเรียกอาวุธของตัวเองออกมาทันควัน
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เสียงอาวุธของแต่ละคนกระทบกับลูกธนูดังกึกก้องทั่วทางเดินชั้นล่างของโรงแรม ทั้งแปดต่างพากันหลบลูกธนูเป็นว่าเล่น
หลงเฟยที่กระโดดถอยออกมาไกลสุดจากช่องเพดานที่ปล่อยลูกธนูได้ยินเสียงฝีเท้าของบุคคลประมาณสามคนขึ้นไปกำลังเร่งเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มกำลังจะหันไปมองผู้มาใหม่ แต่ดูเหมือนเหล่าคนที่วิ่งมาจะใจร้อนกันเกินไป คนที่นำหน้ามาพุ่งเข้าชนกับหลงเฟยเต็มแรงจนกลางหน้าผากของหลงเฟยแตกและเลือดไหลโชก
คนที่ชนกับร่างบางก็คือ หญิงสาวนาม ‘ซายะ’ นั่นเอง
“คุณหลงเฟย!”เฟรนที่วิ่งตามมาตะโกนร้องเรียก แต่อนิจจาดูเหมือนหญิงสาวจะแรงถึกเกินไป ทำให้หลงเฟยเสียเลือดปริมาณมากขึ้นและ......สลบเหมือด!
ห่าธนูหยุดลงแล้ว....ทั้งเจ็ดคนต่างหันมามองผู้มาใหม่ ทักด้วยอารมณ์ต่างกันไป
“โย่ สวัสดี”ลาฟเอ่ยทักเฟรน ซายะ เอเน็ทและไบฮาร์ท
“หวัดดีนะ”เลสทักต่อ
“อ่า....”เฟิงฉางเย่เกาแก้ม
“อิอิ...”โจ้กเกอร์
“อารายเหยอ....”เครมิสพูดเสียงยาน
“อ้าว มากันหมดหอเลย?!”เรย์คุมึน
“สวัสดีนะ”คลาวเดียโบกมือทัก แล้วเข้ามาช่วยซายะประคองหลงเฟยที่สลบไปแล้วให้ขี่หลังเรย์คุ
“ฉันไม่แบกเว้ย!”เจ้าตัวโวยวาย
“เดี๋ยวผมแบกเองครับ”ผู้เสียสละที่แท้จริงก็คือ เฟรนนั่นเอง!
“ฉันช่วยห้ามเลือดก่อนดีกว่า”เอเน็ทประสานมือที่หน้าผากและไหล่ของคนที่สลบแล้วอัดพลังเวทเข้าไป
“แหม กลายเป็นว่ามารวมกันหมดหอสินะฮะ....ดั๊นรู้สึกว่ามันช่างร้อนแรงและเร้าใจดีจริงๆฮร่า....”ไปฮาร์ทหัวเราะชอบใจ
แก้ไขล่าสุดโดย RUMINA เมื่อ Tue May 01, 2012 6:07 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Turn 7: By Yumi
Chalela Sat Apr 28, 2012 11:52 am
เจ๊วิวฝากจองค่าาา! > <
"อา หลงเฟย นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"
ซายะที่ไปชนหลงเฟยจนสลบเหมือดนั่งมองหลงเฟยที่กำลังได้รับการรักษา
"อา...ที่นี่ที่ไหน? แล้วฉันเป็นใคร" หลงเฟยพูดขึ้นทันทีที่ลืมตา
"แว้ก!! หลงเฟยความจำเสื่อม" เลสโวยวาย เรียกความเครียดของซายะทันที
"มา! ฉันรักษาให้!" ซายะพูด
"ไม่!!" หลงเฟยโหยหวนเพราะรู้ดีว่าการรักษาของซายะคือระเบิดตู้มที่จะทำให้เขาเจ็บไปกว่าเดิม!
"เอ่อ ผมว่าเราควรไปหาคุณมาเรียเพื่อให้จบๆเควสไปนะครับ" เอเน็ทพูด
"หยื๋อ ไม่เอาได้ไหมอ่ะ" เลสพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเล็กน้อย
"ไม่ไปก็ไม่ผ่านนะฮ๊า~" ไบฮาร์ตพูดขึ้น
"นั่นสิ ไม่ไปก็ไม่ผ่าน"
"แล้วก็ไม้ได้ไปแช่น้ำยาฆ่าเชื้อสุดที่รักของฉันด้วย อา~ คิดถึงเธอจัง น้ำยาฆ่าเชื้อ" เรย์คุเอ่ยขึ้นด้วยความรักสะอาดขึ้นสมอง
"แล้วคิดว่ามาเรียน่าจะอยู่ที่ไหนล่ะ" โจ้กเกอร์ถาม
"อืม..."
ทุกคนอยู่ในภวังพยายามคิดหาคำตอบที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด
'คุณมาเรีย = ผู้หญิง = ยักษ์ = แม่บ้าน = อกคัพG = ??'
ในหัวซายะมีสมการนี้เกิดขึ้น ทำให้โรคกลัวผู้หญิงกำเริบขึ้นเล็กน้อย
.
.
.
ตั้งแต่ซายะตื่นขึ้นมา ก็มีเสียงเอะอะดังมาที่หน้าประตู
เมื่อเปิดออกไปก็พบกับเอเน็ทที่มาเคาะประตูถี่ด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ
ทว่ายังไม่ทันพูดอะไร...ซายะก็เดินสะดุดผ้าห่มที่คลุมตัวเองล้มหัวกระแทกพื้นทันทีด้วยท่าล้มที่ค่อนข้างจะเรียกกำเดาเล็กน้อย...
...ทำให้เอเน็ทที่มองอยู่เผลอกำเดาไหล
หลังจากนั่นทั้งสองก็ไปเจอไบฮาร์ตที่เป็นคู่หูของซายะและเฟรนคู่หูของเอเน็ท แล้วก็รวมตัวกันสำรวจโรงแรม ทั้งห้องนั่งเล่นเอย ห้องอาหารเอย หรือแม้ว่าจะเป็นห้องโถงเอย ก็ไม่มีวี่แววของเจ๊มาเรียคัพG นั่นแม้แต่นิดเดียว
"หรืออาจจะเป็นห้องลับก็ได้นะครับ?" เฟรนพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
"มันก็ไม่แน่นะ"คลาวเดียตอบ
"งั้นเราจะต้องวนหาอย่างนั้นเหรอ! ฉันอยากกำจัดพวกเชื้อโรคพวกนี้เต็มที่แล้วนะ กรี๊ด~!!" เรย์คุพูด (กรี๊ดงั้นเหรอ?)
"ดั๊นว่า ลองเดินไปดูเรื่อยๆดีไหมเคอะ?" ไบฮาร์ตพูด
ทุกคนเดินสำรวจไปเรื่อยทั้งห้องครัวห้องอาบน้ำ ห้องซักผ้า ห้องเก็บของ แต่ก็ยังคงไม่พบวี่แววของผู้หญิงนามมาเรียเลยสักกะติ๊ด!
.
.
.
"เฮ้! มีของกินได้บ้างหรือเปล่าอ่า" เครมิสถามแล้วกวาดตามองไปรอบๆ ทำไมถึงมีแต่เตารีด และก็แท่นวางเสื้อกันน้า
"มันจะไปมีได้ไงเล่า นี่มันห้องอบรีดนะ!!" ซายะพูดตัดบท ไม่มีทางที่ห้องอบรีดจะมีของกินอยู่แล้ว!
"ก็เรหิวแล้วนี่" เครมิสเบ้ปากตื้อ
"เมื่อกี้ตอนไปสำรวจห้องครัว นายก็กินไปแล้วไม่ใช่เหรอ"เลสพูด
"ก็เราอยากกินอีกอ่ะ" เครมิสเถียง
"ไม่ได้! เรื่องแก้คำสาปให้มันจบๆสำคัญกว่า เป็นผู้ชายมาสนใจแต่เรื่องกินได้ยังไง!!" ซายะตัดบทแล้วพูดด้วยสาตาเย็นชา
"ชิ! ยัยผู้หญิงใจร้าย!" เครมิสด่า
"ว่าไงนะ!!"ซายะขึ้นเสียงแล้วปาโบกวายุใส่เครมิสทันที
เครมิสที่รู้ทันอยู่แล้วหลบอย่างสวยงาม ทำให้โบกวายุผ่านเครมิสไปที่ผนังข้างหลังเครมิสแทน
อยู่ๆ พนังก็เปิดแยกเป็นสองข้างเรียกสีหน้าตกตะลึงของคนทั้งหมดได้ทันที
"ตายแล้ว! ห้องลับนิฮ๊า~ บังเอิญจริงเลยเคอะ" ไบฮาร์ตพูด
"เอ่อ เราต้องเข้าไปใช่ไหม" คลาวเดียพูด
"ไม่อยากเข้าไปเลยอ่ะ เหมือนว่าถ้าเข้าไปแล้วจะไม่ได้ออกมาอย่างนั้นแหล่ะ!!" เลสพูดไปขนลุกไป
"ยังไงเราก็ต้องเข้าไป เพราะมันเป็นที่สุดท้ายแล้วที่เราหาไม่มีในห้องธรรมดาๆ ก็ต้องอยู่ในห้องลับนี่แหล่ะ" ซายะพูดพร้อมเดินไปเก็บโบกวายุที่ตกอยู่ แล้วเดินนำเข้าไปก่อน
'อา หล่อนช่างกล้าหาญยิ่งนัก'
ทุกคนคิดแต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวโบกวายุปาใส่
คนทั้ง11เข้าทางลับที่มืดมิดตามซายะไปทั้งหมด แต่พลันอยู่ๆ ไฟด้านข้างทางลับก็ติดขึ้นทำให้เห็นทางเดินที่ยาวลึกไปเรื่อยๆ แล้วประตูทางลับข้างหลังก็ปิดดัง 'ปัง!!'
ทุกคนขนลุกซู่หันไปมองข้างหลังอย่างหวาดๆ
"ฉันว่ามันต้องมีกับดักแน่ๆเลย ในนี้น่ะ" ฉางเย่พูดก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆทางเดินแคบๆนี้
"ไม่มีหรอกมั้ง ถ้าเราโชคดีน่ะนะ" ลาฟพูดด้วยท่าทางเลื่อนลอยเล็กน้อย
ไม่ทันจะจบการสนทนา หูก็ได้ยินเสียงครึกๆ ดังขึ้นยาวต่อเนื่องถี่ๆ
'เสียงนี้คุ้นๆแฮะ' ซายะคิด
เสียงนี้มันเหมือนไอ้เครื่องฝึกการวิ่งของที่บ้านเธอจัง
สายตาทุกคนเหลือบไปมองทางต้นเสียงทันที
ลูกตุ้มกลมยักษ์ขนาดเท่าทางเดิน กำลังกลิ้งมาหาพวกเขา
'อา เจ้านี่จริงๆด้วย'ซายะคิดด้วยท่าทางปลงๆ เขาจำได้ว่าเจ้าลูกกลมๆนี่เคยทับเขาแบนในตอนเด็ก มาบ่อยแค่ไหน ย่อมรู้ดี...
"ตายแล้ว!! วิ่งเร็วเลยฮ๊าาา" คุณหมอไบฮาร์ตตะโกนพร้อมฉุดมือคลาวเดียและเลสที่อยู่ใกล้ๆออกวิ่งทันทีก่อนที่'ยักษ์ซี่'จะกลิ้งมาทับ (ณ ที่นี้เลสที่เกลียดพวกเพศที่3 ผื่นขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร)
ส่วนซายะก็รีบฉุดมือลาฟและโจ๊กเกอร์ออกวิ่งทันที โดยทิ้งให้พวก ฉางเย่ หลงเฟย เฟรน เครมิส(มังกรตัวผู้) เรย์คุ(ชายหนุ่มชุดเมด) เอเน็ท(สาวสวย)
ที่เป็นผู้ชายวิ่งตามมาเอง
(อา น่าดีใจที่ตอนนี้เขากล้าจับมือผู้หญิงได้แล้ว)
ปล่อยให้พวกชายแท้อย่างหลงเฟย เฟรน ฉางเย่ เครมิส(มังกรต๊อง) เอเน็ท(สาวสวย) เรย์คุ(เมด) วิ่งเอาตัวรอดเอง
'หวังว่าคงไม่สะดุดล้มเพราะโดนคำสาปหรอกนะ...' ทุกคนคิดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
*****************************************************
Turn 7
*****************************************************
"อา หลงเฟย นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"
ซายะที่ไปชนหลงเฟยจนสลบเหมือดนั่งมองหลงเฟยที่กำลังได้รับการรักษา
"อา...ที่นี่ที่ไหน? แล้วฉันเป็นใคร" หลงเฟยพูดขึ้นทันทีที่ลืมตา
"แว้ก!! หลงเฟยความจำเสื่อม" เลสโวยวาย เรียกความเครียดของซายะทันที
"มา! ฉันรักษาให้!" ซายะพูด
"ไม่!!" หลงเฟยโหยหวนเพราะรู้ดีว่าการรักษาของซายะคือระเบิดตู้มที่จะทำให้เขาเจ็บไปกว่าเดิม!
"เอ่อ ผมว่าเราควรไปหาคุณมาเรียเพื่อให้จบๆเควสไปนะครับ" เอเน็ทพูด
"หยื๋อ ไม่เอาได้ไหมอ่ะ" เลสพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเล็กน้อย
"ไม่ไปก็ไม่ผ่านนะฮ๊า~" ไบฮาร์ตพูดขึ้น
"นั่นสิ ไม่ไปก็ไม่ผ่าน"
"แล้วก็ไม้ได้ไปแช่น้ำยาฆ่าเชื้อสุดที่รักของฉันด้วย อา~ คิดถึงเธอจัง น้ำยาฆ่าเชื้อ" เรย์คุเอ่ยขึ้นด้วยความรักสะอาดขึ้นสมอง
"แล้วคิดว่ามาเรียน่าจะอยู่ที่ไหนล่ะ" โจ้กเกอร์ถาม
"อืม..."
ทุกคนอยู่ในภวังพยายามคิดหาคำตอบที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด
'คุณมาเรีย = ผู้หญิง = ยักษ์ = แม่บ้าน = อกคัพG = ??'
ในหัวซายะมีสมการนี้เกิดขึ้น ทำให้โรคกลัวผู้หญิงกำเริบขึ้นเล็กน้อย
.
.
.
ตั้งแต่ซายะตื่นขึ้นมา ก็มีเสียงเอะอะดังมาที่หน้าประตู
เมื่อเปิดออกไปก็พบกับเอเน็ทที่มาเคาะประตูถี่ด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ
ทว่ายังไม่ทันพูดอะไร...ซายะก็เดินสะดุดผ้าห่มที่คลุมตัวเองล้มหัวกระแทกพื้นทันทีด้วยท่าล้มที่ค่อนข้างจะเรียกกำเดาเล็กน้อย...
...ทำให้เอเน็ทที่มองอยู่เผลอกำเดาไหล
หลังจากนั่นทั้งสองก็ไปเจอไบฮาร์ตที่เป็นคู่หูของซายะและเฟรนคู่หูของเอเน็ท แล้วก็รวมตัวกันสำรวจโรงแรม ทั้งห้องนั่งเล่นเอย ห้องอาหารเอย หรือแม้ว่าจะเป็นห้องโถงเอย ก็ไม่มีวี่แววของเจ๊มาเรียคัพG นั่นแม้แต่นิดเดียว
"หรืออาจจะเป็นห้องลับก็ได้นะครับ?" เฟรนพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
"มันก็ไม่แน่นะ"คลาวเดียตอบ
"งั้นเราจะต้องวนหาอย่างนั้นเหรอ! ฉันอยากกำจัดพวกเชื้อโรคพวกนี้เต็มที่แล้วนะ กรี๊ด~!!" เรย์คุพูด (กรี๊ดงั้นเหรอ?)
"ดั๊นว่า ลองเดินไปดูเรื่อยๆดีไหมเคอะ?" ไบฮาร์ตพูด
ทุกคนเดินสำรวจไปเรื่อยทั้งห้องครัวห้องอาบน้ำ ห้องซักผ้า ห้องเก็บของ แต่ก็ยังคงไม่พบวี่แววของผู้หญิงนามมาเรียเลยสักกะติ๊ด!
.
.
.
"เฮ้! มีของกินได้บ้างหรือเปล่าอ่า" เครมิสถามแล้วกวาดตามองไปรอบๆ ทำไมถึงมีแต่เตารีด และก็แท่นวางเสื้อกันน้า
"มันจะไปมีได้ไงเล่า นี่มันห้องอบรีดนะ!!" ซายะพูดตัดบท ไม่มีทางที่ห้องอบรีดจะมีของกินอยู่แล้ว!
"ก็เรหิวแล้วนี่" เครมิสเบ้ปากตื้อ
"เมื่อกี้ตอนไปสำรวจห้องครัว นายก็กินไปแล้วไม่ใช่เหรอ"เลสพูด
"ก็เราอยากกินอีกอ่ะ" เครมิสเถียง
"ไม่ได้! เรื่องแก้คำสาปให้มันจบๆสำคัญกว่า เป็นผู้ชายมาสนใจแต่เรื่องกินได้ยังไง!!" ซายะตัดบทแล้วพูดด้วยสาตาเย็นชา
"ชิ! ยัยผู้หญิงใจร้าย!" เครมิสด่า
"ว่าไงนะ!!"ซายะขึ้นเสียงแล้วปาโบกวายุใส่เครมิสทันที
เครมิสที่รู้ทันอยู่แล้วหลบอย่างสวยงาม ทำให้โบกวายุผ่านเครมิสไปที่ผนังข้างหลังเครมิสแทน
อยู่ๆ พนังก็เปิดแยกเป็นสองข้างเรียกสีหน้าตกตะลึงของคนทั้งหมดได้ทันที
"ตายแล้ว! ห้องลับนิฮ๊า~ บังเอิญจริงเลยเคอะ" ไบฮาร์ตพูด
"เอ่อ เราต้องเข้าไปใช่ไหม" คลาวเดียพูด
"ไม่อยากเข้าไปเลยอ่ะ เหมือนว่าถ้าเข้าไปแล้วจะไม่ได้ออกมาอย่างนั้นแหล่ะ!!" เลสพูดไปขนลุกไป
"ยังไงเราก็ต้องเข้าไป เพราะมันเป็นที่สุดท้ายแล้วที่เราหาไม่มีในห้องธรรมดาๆ ก็ต้องอยู่ในห้องลับนี่แหล่ะ" ซายะพูดพร้อมเดินไปเก็บโบกวายุที่ตกอยู่ แล้วเดินนำเข้าไปก่อน
'อา หล่อนช่างกล้าหาญยิ่งนัก'
ทุกคนคิดแต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวโบกวายุปาใส่
คนทั้ง11เข้าทางลับที่มืดมิดตามซายะไปทั้งหมด แต่พลันอยู่ๆ ไฟด้านข้างทางลับก็ติดขึ้นทำให้เห็นทางเดินที่ยาวลึกไปเรื่อยๆ แล้วประตูทางลับข้างหลังก็ปิดดัง 'ปัง!!'
ทุกคนขนลุกซู่หันไปมองข้างหลังอย่างหวาดๆ
"ฉันว่ามันต้องมีกับดักแน่ๆเลย ในนี้น่ะ" ฉางเย่พูดก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆทางเดินแคบๆนี้
"ไม่มีหรอกมั้ง ถ้าเราโชคดีน่ะนะ" ลาฟพูดด้วยท่าทางเลื่อนลอยเล็กน้อย
ไม่ทันจะจบการสนทนา หูก็ได้ยินเสียงครึกๆ ดังขึ้นยาวต่อเนื่องถี่ๆ
'เสียงนี้คุ้นๆแฮะ' ซายะคิด
เสียงนี้มันเหมือนไอ้เครื่องฝึกการวิ่งของที่บ้านเธอจัง
สายตาทุกคนเหลือบไปมองทางต้นเสียงทันที
ลูกตุ้มกลมยักษ์ขนาดเท่าทางเดิน กำลังกลิ้งมาหาพวกเขา
'อา เจ้านี่จริงๆด้วย'ซายะคิดด้วยท่าทางปลงๆ เขาจำได้ว่าเจ้าลูกกลมๆนี่เคยทับเขาแบนในตอนเด็ก มาบ่อยแค่ไหน ย่อมรู้ดี...
"ตายแล้ว!! วิ่งเร็วเลยฮ๊าาา" คุณหมอไบฮาร์ตตะโกนพร้อมฉุดมือคลาวเดียและเลสที่อยู่ใกล้ๆออกวิ่งทันทีก่อนที่'ยักษ์ซี่'จะกลิ้งมาทับ (ณ ที่นี้เลสที่เกลียดพวกเพศที่3 ผื่นขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร)
ส่วนซายะก็รีบฉุดมือลาฟและโจ๊กเกอร์ออกวิ่งทันที โดยทิ้งให้พวก ฉางเย่ หลงเฟย เฟรน เครมิส(มังกรตัวผู้) เรย์คุ(ชายหนุ่มชุดเมด) เอเน็ท(สาวสวย)
ที่เป็นผู้ชายวิ่งตามมาเอง
(อา น่าดีใจที่ตอนนี้เขากล้าจับมือผู้หญิงได้แล้ว)
ปล่อยให้พวกชายแท้อย่างหลงเฟย เฟรน ฉางเย่ เครมิส(มังกรต๊อง) เอเน็ท(สาวสวย) เรย์คุ(เมด) วิ่งเอาตัวรอดเอง
'หวังว่าคงไม่สะดุดล้มเพราะโดนคำสาปหรอกนะ...' ทุกคนคิดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
++++++++++++++++++++++++++++++++++
บันทึกเล็กๆของซายะ
*ผมดีใจจังที่ตอนผมตกใจ ผมไม่กลัวผู้หญิงแล้วล่ะครับ
*'ยักษ์ซี่' เครื่องฝึกวิ่งมันรักและคิดถึงผมมากถึงขนาดตามมาถึงโลกไมนัสด้วยครับ(ปลงตก)
***ผู้หญิงคัพG ที่เป็นยักษ์ อย่างเจ๊มาเรีย ช่างน่ากลัวจริงๆ (สะพรึง)
*ผมนับถือคุณหมอไบ จริงๆนะครับ (ปลาบปลื้ม)
*เอเน็ท ช่างสวยจังเลยครับ....
บันทึกเล็กๆของซายะ
*ผมดีใจจังที่ตอนผมตกใจ ผมไม่กลัวผู้หญิงแล้วล่ะครับ
*'ยักษ์ซี่' เครื่องฝึกวิ่งมันรักและคิดถึงผมมากถึงขนาดตามมาถึงโลกไมนัสด้วยครับ(ปลงตก)
***ผู้หญิงคัพG ที่เป็นยักษ์ อย่างเจ๊มาเรีย ช่างน่ากลัวจริงๆ (สะพรึง)
*ผมนับถือคุณหมอไบ จริงๆนะครับ (ปลาบปลื้ม)
*เอเน็ท ช่างสวยจังเลยครับ....
แก้ไขล่าสุดโดย Chalela เมื่อ Wed May 02, 2012 6:50 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
Chalela- จำนวนข้อความ : 158
Join date : 25/04/2012
Age : 25
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
Blackless Sat Apr 28, 2012 6:54 pm
จอง!!! หวังว่าข้าจะไม่ไช่คนสุดท้ายนะ
- -----------------------------------------------
turn8
“ว้ากก~~~~~~~~”
เสียงตะโกนของเหล่าผู้ชายแท้ๆ 100% ตะโกนไล่หลังเหล่าชายกึ่งหญิงและหญิงแท้ที่วิ่งนำโด่งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
ส่วนเจ้าลูกตุ้ม’ยักษ์ซี่’มันก็ยังตามรังควานเหล่าผู้ถูกเลือกแบบไม่มีเวลาให้หยุดพักซักวินาทีเดียว…
แหงซี่!!! หยุดพักก็ได้ซี้เลื้ยวลูกเดียวน่ะสิ!!!
“ปัดโธ่....ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ พวกเราก็ต้องวิ่งกันจนตายพอดีน่ะสิ!!!”
เรย์คุตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโมโหๆท่ามกลางบรรยากาศ ’วิ่งกันเถอะแก ไม่วิ่งแกก็ตาย’ โดยไม่เกรงใจหูของเอเน็ทกับเครมิสที่อยู่ข้างๆ เลยแม้แต่นิดเดียว
“โอย...หูผม...” เอเน็ทกุมหูข้างซ้ายของตนเองทันที ทำให้การวิ่งก็ช้าลงไปเรื่อยๆ
“มันแสบแก้วหูนะ..โด่” เครมิสกุมหูข้างขวาของตนเองเหมือนเอเน็ท.....แน่นอนว่าความเร็วในการวิ่งก็ลดลงไปเรื่อยๆ
“เฮ้ย..!!! สองคนนั้นอย่าวิ่งช้าลงซี่! เดี๋ยวแบนเป็นกล้วยปิ้งไม่รู้ด้วยนา..”ผู้กระทำความผิดโทษฐานทำให้เอเน็ทกับเครมิสวิ่งช้าลงยังเตือนด้วยความหวังดี(?) พร้อมดึงมือทั้งสองคนให้วิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เพียงแต่...ร่างกายของหนุ่มรักสะอาดอย่างเรย์คุตอนนี้เปราะไปด้วยฝุ่นหมดทั้งตัว.
.เยอะจนเจ้าตัวรับไม่ได้ และเกิดความเครียดขนาดย่อมๆ สุดท้ายก็ระเบิดตู้ม~~! โดยการดึงมือผู้โชคร้ายสองคนแรงเกินไป..ทำให้ผู้โชคร้ายคู่นั้นโดนฉุดล้มลงไปกับพื้น...
....ยักษ์ซี่มันมาถึงแล้ว...ไม่ทันแล้ว....
ลูกกลิ้งกลิ้งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ....
ขณะที่เครมิสกับเอเน็ทสวดภาวนาอยู่ในใจ......เรย์คุแทบจะเอาตัวเองไปบังแทน
หลงเฟียที่ความจำเสื่อมก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เฟรนหยิบกระเป๋าหนักยี่สิบปอนด์ขึ้นมาบังหน้า(เพื่อ?)
พวกผู้หญิงและกึ่งหญิงต่างรีบวิ่งเข้ามาโดยไม่รู้ว่าจะมาทำเพื่ออะไร... ฉางเย่ก็ตะโกนขึ้นมาทันที
‘’ว้าก.....เกราะแสงจันทร์!!!”
พูดจบเกราะที่สร้างขึ้นด้วยพลังสว่างบวกน้ำแข็งปรากฏขึ้นมาต่อหน้าทุกคน เกราะนั้นแข็งแกร่งมาก...ทำให้เจ้ายักษ์ซี่หยุดกลิ้งทันที....
“ข...ขอบคุณมานะครับคุณฉางเย่..” เอเน็ทรีบขอบคุณด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แน่สิ...เจ้าลูกกลิ้งนั่นอยู่ห่างจากหน้าของเขาและเครมิสแค่ไม่กี่เซ็นต์เท่านั้น...
“อ่าฮะ...ขอบคุณนะ.” เครมิสรีบพูดต่อทันที
“เอาเถอะ..แต่เจ้าลูกกลิ้งนี่มันไม่ธรรมดา...อีกแค่แปปเดียวเกราะก็จะสลายแล้ว...” ฉางเย่พูดพร้อมมองเกราะของตนเองที่กำลังร้างด้วยสายตาไม่ค่อยสู้ดีนัก...
“งั้นก็รีบวิ่งเซ่~~~~~!! มัวรีรออะไรอยู่ล่ะ!!!” ความนี้เรย์คุตะโกนมาอีกรอบ ดึงเอเน็ทกับเครมิสให้ลุกขึ้นมาทันที...
‘ถ้าทำพวกเราแย่อีกนะ....ตาย!!!’ สายตาเย็นๆของทุกๆคนส่งมาให้เรย์คุจนเจ้าตัวหนาวสันหลังวาบ...
“จริง...รีบไปกันเร็ว!!เกราะจะพังอยู่แล้วนะ!!”ฉางเย่ที่ไม่ได้ส่งสายตาเย็นๆ ไปให้เรย์คุผู้น่าสงสาร(?)ตะโกนขึ้นมาพร้อมออกตัววิ่งไปทันที..
“รีบไปเร็ว!!” เรย์คุรีบวิ่งเป็นคนที่สอง...ปล่อยให้เอเน็ทกับเครมิสยืนงงอยู่ข้างๆ
“เครมิส เอเน็ท!!” เลสกับลาฟตะโกนเรียกสมาธิให้สองคนนั้นทันที ทั้งสองคนสะดุ้งแล้วรับวิ่งไปโดนไม่คิดอะไรทั้งนั้น
ตามด้วยโจ็กเกอร์ คลาวเดีย ซายะ และไบฮาร์ต...
ส่วนเลสกับลาฟยังยืนอยู่กับที่....
“ลาฟ...เลส..เร็วสิฮ้า” ไบฮาร์ตตะโกนขึ้นมาทันที แต่สองคนนั้นยังยืนอยู่กับที่
“สองพี่น้อง...วิ่งเซ่!!” โจ็กเกอร์ตะโกนด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
“ก...เกราะแตกแล้ว!!!” ซายะกับคลาวเดียร้องเสียงหลงทันที แต่กลับไม่ออกตัววิ่ง...
“พวกเธอจะทำอะไรกันเนี่ย.....วิ่งซี่....อ...เอ็ะ..!!!” หลงเฟียพูดก่อนที่ตัวเองจะแข็งไปเอง...
นั่นทำให้ทุกๆ คนกันมามอง..
“อ....” เฟรนพูดอะไรไม่ออกทันที และไม่ต่างกับคนอื่นๆ มากหรอกนะ...
...เกราะแตกแล้ว แต่ลูกตุ้มก็ยังหยุดอยู่กับที่ ไม่สิ...ลูกตุ้มมัน’เปิด’ได้ และทุกคนก็เห็นเงารางๆ สายหนึ่งออกมาจากยักษ์ซี่.....
นั่นทำให้ทุกคนสรุปได้ว่า...
มีคนอยู่ข้างในลูกตุ้ม!!!(แหงสิ)
แต่บังเอิญว่าคนคนนั้นไม่ไช่คนธรรมดา หน้าสวยๆ หน้าอกโตๆ แบบนี้ไช่เลย...
.
.
.
.
.
.
มาเรีย!!!!!!
- -----------------------------------------------
turn8
“ว้ากก~~~~~~~~”
เสียงตะโกนของเหล่าผู้ชายแท้ๆ 100% ตะโกนไล่หลังเหล่าชายกึ่งหญิงและหญิงแท้ที่วิ่งนำโด่งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
ส่วนเจ้าลูกตุ้ม’ยักษ์ซี่’มันก็ยังตามรังควานเหล่าผู้ถูกเลือกแบบไม่มีเวลาให้หยุดพักซักวินาทีเดียว…
แหงซี่!!! หยุดพักก็ได้ซี้เลื้ยวลูกเดียวน่ะสิ!!!
“ปัดโธ่....ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ พวกเราก็ต้องวิ่งกันจนตายพอดีน่ะสิ!!!”
เรย์คุตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโมโหๆท่ามกลางบรรยากาศ ’วิ่งกันเถอะแก ไม่วิ่งแกก็ตาย’ โดยไม่เกรงใจหูของเอเน็ทกับเครมิสที่อยู่ข้างๆ เลยแม้แต่นิดเดียว
“โอย...หูผม...” เอเน็ทกุมหูข้างซ้ายของตนเองทันที ทำให้การวิ่งก็ช้าลงไปเรื่อยๆ
“มันแสบแก้วหูนะ..โด่” เครมิสกุมหูข้างขวาของตนเองเหมือนเอเน็ท.....แน่นอนว่าความเร็วในการวิ่งก็ลดลงไปเรื่อยๆ
“เฮ้ย..!!! สองคนนั้นอย่าวิ่งช้าลงซี่! เดี๋ยวแบนเป็นกล้วยปิ้งไม่รู้ด้วยนา..”ผู้กระทำความผิดโทษฐานทำให้เอเน็ทกับเครมิสวิ่งช้าลงยังเตือนด้วยความหวังดี(?) พร้อมดึงมือทั้งสองคนให้วิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เพียงแต่...ร่างกายของหนุ่มรักสะอาดอย่างเรย์คุตอนนี้เปราะไปด้วยฝุ่นหมดทั้งตัว.
.เยอะจนเจ้าตัวรับไม่ได้ และเกิดความเครียดขนาดย่อมๆ สุดท้ายก็ระเบิดตู้ม~~! โดยการดึงมือผู้โชคร้ายสองคนแรงเกินไป..ทำให้ผู้โชคร้ายคู่นั้นโดนฉุดล้มลงไปกับพื้น...
....ยักษ์ซี่มันมาถึงแล้ว...ไม่ทันแล้ว....
ลูกกลิ้งกลิ้งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ....
ขณะที่เครมิสกับเอเน็ทสวดภาวนาอยู่ในใจ......เรย์คุแทบจะเอาตัวเองไปบังแทน
หลงเฟียที่ความจำเสื่อมก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เฟรนหยิบกระเป๋าหนักยี่สิบปอนด์ขึ้นมาบังหน้า(เพื่อ?)
พวกผู้หญิงและกึ่งหญิงต่างรีบวิ่งเข้ามาโดยไม่รู้ว่าจะมาทำเพื่ออะไร... ฉางเย่ก็ตะโกนขึ้นมาทันที
‘’ว้าก.....เกราะแสงจันทร์!!!”
พูดจบเกราะที่สร้างขึ้นด้วยพลังสว่างบวกน้ำแข็งปรากฏขึ้นมาต่อหน้าทุกคน เกราะนั้นแข็งแกร่งมาก...ทำให้เจ้ายักษ์ซี่หยุดกลิ้งทันที....
“ข...ขอบคุณมานะครับคุณฉางเย่..” เอเน็ทรีบขอบคุณด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แน่สิ...เจ้าลูกกลิ้งนั่นอยู่ห่างจากหน้าของเขาและเครมิสแค่ไม่กี่เซ็นต์เท่านั้น...
“อ่าฮะ...ขอบคุณนะ.” เครมิสรีบพูดต่อทันที
“เอาเถอะ..แต่เจ้าลูกกลิ้งนี่มันไม่ธรรมดา...อีกแค่แปปเดียวเกราะก็จะสลายแล้ว...” ฉางเย่พูดพร้อมมองเกราะของตนเองที่กำลังร้างด้วยสายตาไม่ค่อยสู้ดีนัก...
“งั้นก็รีบวิ่งเซ่~~~~~!! มัวรีรออะไรอยู่ล่ะ!!!” ความนี้เรย์คุตะโกนมาอีกรอบ ดึงเอเน็ทกับเครมิสให้ลุกขึ้นมาทันที...
‘ถ้าทำพวกเราแย่อีกนะ....ตาย!!!’ สายตาเย็นๆของทุกๆคนส่งมาให้เรย์คุจนเจ้าตัวหนาวสันหลังวาบ...
“จริง...รีบไปกันเร็ว!!เกราะจะพังอยู่แล้วนะ!!”ฉางเย่ที่ไม่ได้ส่งสายตาเย็นๆ ไปให้เรย์คุผู้น่าสงสาร(?)ตะโกนขึ้นมาพร้อมออกตัววิ่งไปทันที..
“รีบไปเร็ว!!” เรย์คุรีบวิ่งเป็นคนที่สอง...ปล่อยให้เอเน็ทกับเครมิสยืนงงอยู่ข้างๆ
“เครมิส เอเน็ท!!” เลสกับลาฟตะโกนเรียกสมาธิให้สองคนนั้นทันที ทั้งสองคนสะดุ้งแล้วรับวิ่งไปโดนไม่คิดอะไรทั้งนั้น
ตามด้วยโจ็กเกอร์ คลาวเดีย ซายะ และไบฮาร์ต...
ส่วนเลสกับลาฟยังยืนอยู่กับที่....
“ลาฟ...เลส..เร็วสิฮ้า” ไบฮาร์ตตะโกนขึ้นมาทันที แต่สองคนนั้นยังยืนอยู่กับที่
“สองพี่น้อง...วิ่งเซ่!!” โจ็กเกอร์ตะโกนด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
“ก...เกราะแตกแล้ว!!!” ซายะกับคลาวเดียร้องเสียงหลงทันที แต่กลับไม่ออกตัววิ่ง...
“พวกเธอจะทำอะไรกันเนี่ย.....วิ่งซี่....อ...เอ็ะ..!!!” หลงเฟียพูดก่อนที่ตัวเองจะแข็งไปเอง...
นั่นทำให้ทุกๆ คนกันมามอง..
“อ....” เฟรนพูดอะไรไม่ออกทันที และไม่ต่างกับคนอื่นๆ มากหรอกนะ...
...เกราะแตกแล้ว แต่ลูกตุ้มก็ยังหยุดอยู่กับที่ ไม่สิ...ลูกตุ้มมัน’เปิด’ได้ และทุกคนก็เห็นเงารางๆ สายหนึ่งออกมาจากยักษ์ซี่.....
นั่นทำให้ทุกคนสรุปได้ว่า...
มีคนอยู่ข้างในลูกตุ้ม!!!(แหงสิ)
แต่บังเอิญว่าคนคนนั้นไม่ไช่คนธรรมดา หน้าสวยๆ หน้าอกโตๆ แบบนี้ไช่เลย...
.
.
.
.
.
.
มาเรีย!!!!!!
แก้ไขล่าสุดโดย Blackless เมื่อ Wed May 02, 2012 8:45 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
Blackless- จำนวนข้อความ : 34
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
laf Sat Apr 28, 2012 7:59 pm
//คลาน// จองงงง!
-----------------------------
Turn 9
“เลสลี่!!! อย่าบอกนะว่าที่หยุด เพราะต้องการสู้กับเจ๊หนองโพคนนี้น่ะ”ลาฟพูดพลางชี้ไปยังมาเรียที่ยืนอยู่ตรงหน้าพลางหันไปถามน้องสุดที่รักของตัวเอง แต่ยังไงก็รู้คำตอบแล้วว่า ‘ใช่’ แน่นอน!
“แล้วทำไม?”เลสถามพลางเลิกคิ้ว
“อย่าวู่วามเลยนะครับ สถานการณ์แบบนี้ต้องคิดให้รอบคอบ”
“งั้นฉันลุยคนเดียว!”เลสพูดพร้อมกับเอาพัดออกมาแล้ววิ่งตรงเข้าไปหามาเรียทีเดียว
“ทุกคนห้ามคุณเลสเร็ว.....ครับ”เฟรนพูดไม่ทันจบ คนด้านหลังต่างก็ไม่แพ้เลสหรอกนะต่างก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วช่วยกันรุมมาเรียคนเดียว ส่วนเหตุผลที่รุม.. ‘พวกเราไม่ใช่อัศวิน!!’ เฟรนที่เห็นดังนั้นจึงมองอย่างอึ้งๆก่อนจะไปช่วยคุ้มกันหลงเฟยที่ความจำเสื่อมแทน
แต่นี่มันโจมตี ‘มาเรีย’ เชียวนะ!
มาเรียยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหนจากความสามารถของเธอไม่จำเป็นต้องตอบโต้แต่หลบเป็นพอ มาเรียเคลื่อนร่างกายด้วยความเร็วสูงและในทำให้เส้นทแยง เส้นตรง ทั้งหลาย.. หรือพูดง่ายๆ คือ ทุกคนมาบรรจบที่เดียวกัน
โครม!!!!
“เหลือสองคนรึ?”มาเรียมองมายังเฟรนและหลงเฟย สถานการณ์แบบนี้ไม่ดีเอามากๆ แต่หลงเฟยก็ดันความจำเสื่อมนี่สิ! แย่ยิ่งกว่า รึว่า...! เฟรนต้องงัดไม้ตายออกมา! แต่ว่า...ถ้าทำแบบนั้นก็ต้องทิ้งกระเป๋าทั้งใบเลยนะ!!
ปึ้ง! ตู้ขวางเอาไว้ระหว่างเฟรนและมาเรียก่อนที่ผู้ที่ออกมาจากตู้จะเป็น ทุกคนที่โจมตีมาเรียเมื่อกี้ยกเว้นลาฟที่ยังคงยืนอยู่ด้านหลัง มาเรียตกใจกับการปรากฏตัวโดยฉับพลันนี้อย่างมาก
“Violence Tear!!!”คลาวเดียผู้มีแผลเป็นที่แขนพูดพลางสะบัดดาบออกไป นั่นทำให้มาเรียชะงักแล้วเบี่ยงหลบ แล้วมองทุกคนนิ่งๆด้วยความประหลาดใจ โดยเฉพาะคลาวเดียเธอถึงกับกรีดตัวเองเพื่อดาบเดียวเลยรึ..?
“คลาวเดีย! แผลของเธอไม่เป็นไรนะ”โจ๊กเกอร์รีบวิ่งมาดูแผลของคลาวเดียก็ที่โจมตีกันเมื่อกี้ลวดของโจ๊กเกอร์มาโดนแขนของคลาวเดียพอดี เธอถึงได้แผลยาวสำหรับเพลงดาบของเธอพอดี ไม่ต้องเสียเวลากรีด..แต่มันก็เจ็บใช่ย่อย
คลาวเดียส่ายหน้าพลางกดแผลตัวเอง ลวดบาดลึกจริงๆ..
“ทำไมพวกเจ้าถึงโผล่มาได้?”มาเรียถามพลางเลิกคิ้ว
“ความสามารถของท่านพี่ลาฟ คือ อัญเชิญตู้ พวกเราก็แค่ยัดตัวลงไปในตู้แล้วให้ท่านพี่ลาฟอัญเชิญตู้ให้มาปรากฏตรงหน้าเฟรนเท่านั้นแหละ”เลสพูดอธิบายพลางใช้หางตามองพี่สาวของตัวเองที่นานๆทีจะมีประโยชน์กับเขาบ้าง
“แบบนี้ก็ยิ่งน่าสนุกเข้าไปใหญ่..แต่เพราะใช้พลังเมื่อกี้คงหมดแรงแล้วสินะ”มาเรียพูดพร้อมกับยิ้ม ทุกคนขนลุกซู่เลยทีเดียว..
ผัวะ! มาเรียเคลื่อนไหวในพริบตาก็อัดลาฟไปเรียบร้อย เลสที่เห็นดังนั้นก็โมโหก่อนจะเริ่มเอาพัดออกมาจะโจมตีมาเรียแต่..เร็วกว่ามาเรียรึเปล่าน่ะเหรอ? ไม่!! มี!! ทาง!!!
ผัวะๆๆ! เปรี้ยง! เลสโดนอัดอีกคนแต่ก็พอใช้กระบวนท่ากลับทันก่อนจะเดี้ยงไปอีกคน
“เลส! ลาฟ!”ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน ทำไมสองพี่น้องเป็นตายง่ายสมเป็นพี่น้องกันขนาดนี้นะ!
“ยังมีเวลาไปสนคนอื่นหรือ..?”มาเรียพูดพลางก้าวเท้าเข้ามาหาทุกคน..
---------------------------
รู้สึกลาฟกับเลสเด่นแฮะ =____=;; = ไม่ชินกับการเอาคาแรกเตอร์คนอื่นมาใช้เยอะจริงๆ แต่่สองพี่น้องนี้ก็เดี้ยงไปในคราวเดียวแล้ว
เกินไปตั้งหลายตัวง่ะ T^T ขอโทษขอรับบบบบบ! //ก้มต่ำ
-----------------------------
Turn 9
“เลสลี่!!! อย่าบอกนะว่าที่หยุด เพราะต้องการสู้กับเจ๊หนองโพคนนี้น่ะ”ลาฟพูดพลางชี้ไปยังมาเรียที่ยืนอยู่ตรงหน้าพลางหันไปถามน้องสุดที่รักของตัวเอง แต่ยังไงก็รู้คำตอบแล้วว่า ‘ใช่’ แน่นอน!
“แล้วทำไม?”เลสถามพลางเลิกคิ้ว
“อย่าวู่วามเลยนะครับ สถานการณ์แบบนี้ต้องคิดให้รอบคอบ”
“งั้นฉันลุยคนเดียว!”เลสพูดพร้อมกับเอาพัดออกมาแล้ววิ่งตรงเข้าไปหามาเรียทีเดียว
“ทุกคนห้ามคุณเลสเร็ว.....ครับ”เฟรนพูดไม่ทันจบ คนด้านหลังต่างก็ไม่แพ้เลสหรอกนะต่างก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วช่วยกันรุมมาเรียคนเดียว ส่วนเหตุผลที่รุม.. ‘พวกเราไม่ใช่อัศวิน!!’ เฟรนที่เห็นดังนั้นจึงมองอย่างอึ้งๆก่อนจะไปช่วยคุ้มกันหลงเฟยที่ความจำเสื่อมแทน
แต่นี่มันโจมตี ‘มาเรีย’ เชียวนะ!
มาเรียยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหนจากความสามารถของเธอไม่จำเป็นต้องตอบโต้แต่หลบเป็นพอ มาเรียเคลื่อนร่างกายด้วยความเร็วสูงและในทำให้เส้นทแยง เส้นตรง ทั้งหลาย.. หรือพูดง่ายๆ คือ ทุกคนมาบรรจบที่เดียวกัน
โครม!!!!
“เหลือสองคนรึ?”มาเรียมองมายังเฟรนและหลงเฟย สถานการณ์แบบนี้ไม่ดีเอามากๆ แต่หลงเฟยก็ดันความจำเสื่อมนี่สิ! แย่ยิ่งกว่า รึว่า...! เฟรนต้องงัดไม้ตายออกมา! แต่ว่า...ถ้าทำแบบนั้นก็ต้องทิ้งกระเป๋าทั้งใบเลยนะ!!
ปึ้ง! ตู้ขวางเอาไว้ระหว่างเฟรนและมาเรียก่อนที่ผู้ที่ออกมาจากตู้จะเป็น ทุกคนที่โจมตีมาเรียเมื่อกี้ยกเว้นลาฟที่ยังคงยืนอยู่ด้านหลัง มาเรียตกใจกับการปรากฏตัวโดยฉับพลันนี้อย่างมาก
“Violence Tear!!!”คลาวเดียผู้มีแผลเป็นที่แขนพูดพลางสะบัดดาบออกไป นั่นทำให้มาเรียชะงักแล้วเบี่ยงหลบ แล้วมองทุกคนนิ่งๆด้วยความประหลาดใจ โดยเฉพาะคลาวเดียเธอถึงกับกรีดตัวเองเพื่อดาบเดียวเลยรึ..?
“คลาวเดีย! แผลของเธอไม่เป็นไรนะ”โจ๊กเกอร์รีบวิ่งมาดูแผลของคลาวเดียก็ที่โจมตีกันเมื่อกี้ลวดของโจ๊กเกอร์มาโดนแขนของคลาวเดียพอดี เธอถึงได้แผลยาวสำหรับเพลงดาบของเธอพอดี ไม่ต้องเสียเวลากรีด..แต่มันก็เจ็บใช่ย่อย
คลาวเดียส่ายหน้าพลางกดแผลตัวเอง ลวดบาดลึกจริงๆ..
“ทำไมพวกเจ้าถึงโผล่มาได้?”มาเรียถามพลางเลิกคิ้ว
“ความสามารถของท่านพี่ลาฟ คือ อัญเชิญตู้ พวกเราก็แค่ยัดตัวลงไปในตู้แล้วให้ท่านพี่ลาฟอัญเชิญตู้ให้มาปรากฏตรงหน้าเฟรนเท่านั้นแหละ”เลสพูดอธิบายพลางใช้หางตามองพี่สาวของตัวเองที่นานๆทีจะมีประโยชน์กับเขาบ้าง
“แบบนี้ก็ยิ่งน่าสนุกเข้าไปใหญ่..แต่เพราะใช้พลังเมื่อกี้คงหมดแรงแล้วสินะ”มาเรียพูดพร้อมกับยิ้ม ทุกคนขนลุกซู่เลยทีเดียว..
ผัวะ! มาเรียเคลื่อนไหวในพริบตาก็อัดลาฟไปเรียบร้อย เลสที่เห็นดังนั้นก็โมโหก่อนจะเริ่มเอาพัดออกมาจะโจมตีมาเรียแต่..เร็วกว่ามาเรียรึเปล่าน่ะเหรอ? ไม่!! มี!! ทาง!!!
ผัวะๆๆ! เปรี้ยง! เลสโดนอัดอีกคนแต่ก็พอใช้กระบวนท่ากลับทันก่อนจะเดี้ยงไปอีกคน
“เลส! ลาฟ!”ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน ทำไมสองพี่น้องเป็นตายง่ายสมเป็นพี่น้องกันขนาดนี้นะ!
“ยังมีเวลาไปสนคนอื่นหรือ..?”มาเรียพูดพลางก้าวเท้าเข้ามาหาทุกคน..
---------------------------
รู้สึกลาฟกับเลสเด่นแฮะ =____=;; = ไม่ชินกับการเอาคาแรกเตอร์คนอื่นมาใช้เยอะจริงๆ แต่่สองพี่น้องนี้ก็เดี้ยงไปในคราวเดียวแล้ว
เกินไปตั้งหลายตัวง่ะ T^T ขอโทษขอรับบบบบบ! //ก้มต่ำ
แก้ไขล่าสุดโดย laf เมื่อ Wed May 02, 2012 11:43 pm, ทั้งหมด 2 ครั้ง
laf- จำนวนข้อความ : 31
Join date : 27/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
DarkPhoenix Mon Apr 30, 2012 8:08 pm
อ่านจบเรียบร้อย ส่วนเรื่องวิจารณ์...รอไปก่อนสักชาติหน้าตอนบ่ายๆ คิววิจารณ์ยาวเหยียด T^T
จัดไปก่อนสั้นๆ แล้วกัน
ชอบการบรรยายเกี่ยวกับหน้าตาตัวละครนะ ถึงจะไม่รู้ว่าพูดถึงไอเทมอะไรก็เถอะ ยังคงสีสรรค์ที่เจ๋งดี แล้วยังฟิสิกส์อีก แหล่มจริงๆ =w=
เรื่องดำนเนินเร็วแบบไวแปลกๆ เหมือนมีแค่ความซวยอย่างเดียว แต่ก็นะ...เทิร์นแรกนี่นา
เรื่องบทบรรยายทำได้ดีกส่าครั้งที่แล้ว ส่วนติอื่นๆ เรามาดูให้อีกที
จัดไปก่อนสั้นๆ แล้วกัน
ชอบการบรรยายเกี่ยวกับหน้าตาตัวละครนะ ถึงจะไม่รู้ว่าพูดถึงไอเทมอะไรก็เถอะ ยังคงสีสรรค์ที่เจ๋งดี แล้วยังฟิสิกส์อีก แหล่มจริงๆ =w=
เรื่องดำนเนินเร็วแบบไวแปลกๆ เหมือนมีแค่ความซวยอย่างเดียว แต่ก็นะ...เทิร์นแรกนี่นา
เรื่องบทบรรยายทำได้ดีกส่าครั้งที่แล้ว ส่วนติอื่นๆ เรามาดูให้อีกที
DarkPhoenix- จำนวนข้อความ : 291
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Mon Apr 30, 2012 8:28 pm
อื้อหือ....เปิดเทิร์นปุ๊บก็รั่วปั๊บเลยนะคะนี่....
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Mon Apr 30, 2012 9:02 pm
เอ่อ....ของที่มูสตัดเทิร์นได้ค้างจริงๆค่ะ!
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
Moose ClouDy Mon Apr 30, 2012 9:08 pm
RUMINA พิมพ์ว่า:เอ่อ....ของที่มูสตัดเทิร์นได้ค้างจริงๆค่ะ!
ฮุๆ =w= ปล่อยทุกอย่างให่้เทิร์นต่อๆไป
Moose ClouDy- จำนวนข้อความ : 73
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Mon Apr 30, 2012 9:15 pm
กร๊าซ!!!//พ่นไฟรอเทิร์นสาม
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
Moose ClouDy Mon Apr 30, 2012 9:16 pm
//ปูเสื่อรออีกคน
Moose ClouDy- จำนวนข้อความ : 73
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Mon Apr 30, 2012 10:41 pm
ฝีมือมาเรียสาปสินะคะ-.-//คิดหัวแทบแตก
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
DarkPhoenix Tue May 01, 2012 12:17 am
ลงแล้วนะ =w=
DarkPhoenix- จำนวนข้อความ : 291
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Tue May 01, 2012 8:09 am
ตอนมาเรียไม่มีบทของกุญแจนี่คะท่านโคร แล้วKเบย์มายังไงอ่า?
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
DarkPhoenix Tue May 01, 2012 1:19 pm
นั่นสิ Kเบย์มาจากไหน...
DarkPhoenix- จำนวนข้อความ : 291
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
kor Tue May 01, 2012 2:55 pm
อืมก็ว่างั้น...ตื่นเช้า(สายต่างหาก)มานั่งทบทวนเมื่อวานเราเขียนอะไรลงไปบ้าง...เฮ้ย! ชิบหายแล้ว;A;//มันพึ่งนึกออก
@#$%^& โนววววว เซทสึโบชิต้าาา(แปลว่าสิ้นหวังแล้ว) //มันบ้าไปแล้ว
อยากตาย เหอๆOrzlll//นอนตาย
@#$%^& โนววววว เซทสึโบชิต้าาา(แปลว่าสิ้นหวังแล้ว) //มันบ้าไปแล้ว
อยากตาย เหอๆOrzlll//นอนตาย
kor- จำนวนข้อความ : 82
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Tue May 01, 2012 4:32 pm
เอ่อ....เอาไว้ให้เทิร์นต่อๆไปเขียนว่าไม่มีKเบย์แล้วกันนะคะ
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Tue May 01, 2012 6:16 pm
พิมพ์ผิดคำสุดท้ายซะได้T^T
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
kor Tue May 01, 2012 7:54 pm
RUMINA พิมพ์ว่า:เอ่อ....เอาไว้ให้เทิร์นต่อๆไปเขียนว่าไม่มีKเบย์แล้วกันนะคะ
คือมันลอยออกนอกหน้าต่างไปนานแล้วค่ะไม่ต้องห่วง...<<ลากมาฮาเฉยๆ..
kor- จำนวนข้อความ : 82
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
RUMINA Wed May 02, 2012 7:44 pm
เทิร์นเจ็ดฮาดีนะคะเนี่ย.....
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
kor Wed May 02, 2012 7:53 pm
วิจารณ์ของเจ๊วิว(สินะ)'w'...
แต่งเนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ ทำเนื้อเรื่องจากไม่ปกติเป็นโคตรไม่ปกติ//โดนตบ
อะแฮ่ม! หมายถึงทำให้เรื่องดูตื่นเต้นน่าสนใจขึ้น!(ไอ้ยักษ์ซี่นั้นแหละ...)
แต่เหมือนจะแต่งรีบๆไปหน่อยก็ตาม...
ปล.สาวสวยเอิ่ม...ทำไมปล่อยให้สาวสวย(เอเน็ท)วิ่งตามล่ะค่าาา#ผิด
แต่งเนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ ทำเนื้อเรื่องจากไม่ปกติเป็นโคตรไม่ปกติ//โดนตบ
อะแฮ่ม! หมายถึงทำให้เรื่องดูตื่นเต้นน่าสนใจขึ้น!(ไอ้ยักษ์ซี่นั้นแหละ...)
แต่เหมือนจะแต่งรีบๆไปหน่อยก็ตาม...
ปล.สาวสวยเอิ่ม...ทำไมปล่อยให้สาวสวย(เอเน็ท)วิ่งตามล่ะค่าาา#ผิด
kor- จำนวนข้อความ : 82
Join date : 25/04/2012
Re: [Normal quest] ความเข้มงวดของมาเรีย (รอเทริฺน12)
kor Wed May 02, 2012 8:59 pm
วิจารณ์Blackless...(ลืมชื่อ'w')
แต่งสนุกดีนะคะ ต่อช่วงจากอันตะกี้ฮาดีเลยที่เดียว><
แต่การจัดช่องบางประโยคลืมจัดแน่ะ...
แต่เขียนผิดอยู่บ้าง(อย่างหลงเฟีย *หลงเฟย)
แต่งสนุกดีนะคะ ต่อช่วงจากอันตะกี้ฮาดีเลยที่เดียว><
แต่การจัดช่องบางประโยคลืมจัดแน่ะ...
แต่เขียนผิดอยู่บ้าง(อย่างหลงเฟีย *หลงเฟย)
kor- จำนวนข้อความ : 82
Join date : 25/04/2012
หน้า 1 จาก 3 • 1, 2, 3
Similar topics» [Normal Quest]นำของไปส่งที่ปราสาทขาว
» [Normal Quest]ตามหาสร้อยกุหลาบน้ำเงิน[[ปิดเควส]]
» [Normal Quest] เมื่อเครมิสนอนละเมอ?! [Clear]
» [Normal Quest]ตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์ทั้ง4[[ปิดเควส]]
» [Normal(?) Quest]ทดสอบความกล้า[Clear]
» [Normal Quest]ตามหาสร้อยกุหลาบน้ำเงิน[[ปิดเควส]]
» [Normal Quest] เมื่อเครมิสนอนละเมอ?! [Clear]
» [Normal Quest]ตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์ทั้ง4[[ปิดเควส]]
» [Normal(?) Quest]ทดสอบความกล้า[Clear]
OCFF-First class Admin Enterbook :: เหล่าผู้ถูกเลือก[แนะนำตัวทีนี้] :: ลานประลอง :: ลานประลอง :: เควสนอกรอบ
หน้า 1 จาก 3
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ