[ห้องพักเบอร์44(!!?) ]ฮาจิเซ็น เรย์คุ / / กรุณาสวมชุดปลอดเชื้อก่อนเข้าห้อง

parima28 พิมพ์ว่า:

gizzza พิมพ์ว่า:

parima28 พิมพ์ว่า://เมื่ออ่านฟิคจบ//....

คำสาปAvarice : lazinessเอ๋ย... ชีวิตเจ้าช่างน่าเศร้านัก //มองด้วยสายตาปลอบใจ

คำสาป Laziness: กระซิกๆๆๆ มีเหยื่อแบบนี้ ข้าไม่สนุกเลยอ่ะ //นั่งร้องไห้ในมุมมืด เอ่อ คำสาปร้องไห้ได้ด้วยเรอะ!?

คำสาป Avarice: โอ๋ๆ เจ้าอย่าร้องนะ...//ยื่นตุ๊กตาหมีให้//...มันต้องมีสักวันที่เจ้าได้แก้แค้นแน่!!! //ลอยเข้าไปปลอบ

คำสาป Laziness:แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง//โดดกอดAvarice(ห่ะ!?)

ช่างเป็นคำสาปที่น่าสงสารจริงๆ =w=

กุญแจแอบชั่วร้ายกว่าคำสาปอีกนะเนี่ย

โจ้กเกอร์: ว้าๆ นี่ฉันไปหัวเราะใส่ "เรย์จัง" งั้นหรอเนี่ย~ // ยิ้มหวานอารมณ์ดี

ชา: กร๊ากๆๆๆ จากเรย์คุกลายเป็นเรย์จังแล้วล่ะ! + + // กระโดดเกาะประตูเข้ามา

gizzza พิมพ์ว่า:

parima28 พิมพ์ว่า:

gizzza พิมพ์ว่า:

parima28 พิมพ์ว่า://เมื่ออ่านฟิคจบ//....

คำสาปAvarice : lazinessเอ๋ย... ชีวิตเจ้าช่างน่าเศร้านัก //มองด้วยสายตาปลอบใจ

คำสาป Laziness: กระซิกๆๆๆ มีเหยื่อแบบนี้ ข้าไม่สนุกเลยอ่ะ //นั่งร้องไห้ในมุมมืด เอ่อ คำสาปร้องไห้ได้ด้วยเรอะ!?

คำสาป Avarice: โอ๋ๆ เจ้าอย่าร้องนะ...//ยื่นตุ๊กตาหมีให้//...มันต้องมีสักวันที่เจ้าได้แก้แค้นแน่!!! //ลอยเข้าไปปลอบ

คำสาป Laziness:แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง//โดดกอดAvarice(ห่ะ!?)

คำสาป Avarice: ......//กอดๆ (เอิ่ม...คำสาปท่านเซมิน่าสงสารจริงๆ เจ้าKเบย์โฉด! อาเมน...)

รักษาความสะอาด('-'//

ชะ...ชอบน้ำยาขัดส้วมอ่ะ QAQ
ไบ: ชะ...ชอบคิวเบย์อ่ะ QwQ
เชียล: อุ...อุแหวะ~

ซายะ: อ่า... สซัสดีครับ......

ว่างจัด นั่งแต่งตอนพิเศษเพิ่มlolz (ไม่เก็ทให้ไปอ่านเควสปิเอโร่เทิร์น3ของท่านแพร)
โปรไฟล์ลูนาเรีย(NPC) คู่วายเรย์ ฮับ >> ocff.forumth.com/t47-topic#515


เนื่องจากแต่งสดๆ ไม่ได้อ่านซ้ำ อาจจะมีบรรยายแปลกๆหรือคำผิดบ้าง ขออภัยorz...




*************************************










-ตึกพยาบาล ไมนัส -



“ฉันเองก็เอาด้วย ไม่กลัวหรอก!” บนจอมอนิเตอร์ฉายภาพผมที่ตวาดลั่น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของเจ้าแมวโรคจิต

“ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ เพราะอย่างท่านเรย์คุก็มีดีแค่เรื่องไม่รักตัวกลัวตายเท่านั้นแหละ ฮุๆๆ”


-ปิ๊บ-



เด็กสาว ไม่สิ…เด็กหนุ่มผมหน้าตาน่ารักในชุดยูนิฟอร์มหน่วยพยาบาลนามว่า’ลูนาเรีย’ฉีกยิ้มก่อนจะหยิบรีโมตกรอกลับไปที่ฉากประโยคเด็ด


ไม่กลัวหรอก..... หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก หรอก~~~


ไม่รักตัวกลัวตายเท่านั้นแหล่ะ… แหล่ะ แหล่ะ แหล่ะ แหล่ะ แหล่ะ แหล่ะ แหล่ะ แหล่ะ~~~




ราวกับมีเสียงเอคโค่ดังสะท้อนไปสะท้อนมาราวกับเยาะเย้ย ยิ่งทำให้บรรยากาศมาคุในห้องเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ



….ซวยแล้วไงตู….





“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน หืม?” ลูยังคงมีรอยยิ้มน่ารักประดับบนใบหน้าอย่างเคย เพียงแต่มีรังสีทะมึนปกคลุมไปหน้าไปครึ่งแถบพร้อมกับอุณหภูมิในห้องที่ลดฮวบฮาบ
แถมยังมีเอฟเฟ็คเมฆครึ้มฝนตกฟ้าผ่าเปี้ยงปร้างอยู่ด้านหลัง ทั้งหมดทำให้ผมรู้สึก....






หน้าซีด ตัวสั่น ตาลาย คล้ายจะเป็นลม ใช้ยาหม่องน้ำตราเซียงเพียวอิ๊ว.................. ใช่ที่ไหนเล่า!!!!!!



อ่า…ทุกท่านครับ อย่าเพิ่งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

แน่นอนว่าหลังจบเควส สถานที่แรกที่ผมไปก็ต้องเป็นตึกพยาบาล ไปทำแผล จริงๆแผลผมก็ไม่ได้มีเยอะนักหรอก แค่แผลถลอกเหวอะหวะธรรมดาทำแผลเองก็ได้
แต่ผมถือโอกาสนี้แวะคุยกับลูต่างหาก พอทำแผลและคุยเเสร็จจากนั้นค่อยกลับไปนอนพักที่ห้อง




ที่ไหนได้…. ทั่วทั้งโรงแรมไมนัสนี้ดันมีกล้องวงจรปิด ที่สำคัญยังมีวงจรปิดในห้องลับใต้ดินซะด้วย และที่บังเอิญกว่านั้นก็คือห้องพยาบาลแห่งนี้สามารถดูภาพในวงจรปิดได้!
เมื่อผมมาถึงก็พบลูนั่งดูกล้องวงจรปิด ก่อนจะกรอกลับไปยัง’ประโยคเด็ด’ของKเบย์ แล้วกลายสภาพเป็นอย่างที่เห็น……….





“ม…ไม่มีอะไรจริงๆ “ผมพยายามปรับน้ำเสียงให้นิ่งตอบไปแต่กลับทำไม่ได้”คือว่าสถานการณ์มันพาไป ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปตายจริงๆนะ!”
ผมหาข้ออ้างแถซะจนเรียกได้ว่าดริฟท์ตกเหว แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งแผ่รังสีทะมึนมากกว่าเดิม



“อ๋อ ~ ~? งั้นเหรอ” ลูลากเสียงยาวประชด ก่อนจะหันหลังไปหยิบ’อาวุธชีวภาพ’จากกล่องอุปกรณ์พยาบาล


“น…นาย..นายคงไม่เอา’ไอ้นั้น’มาแปะแผลฉันจริงๆใช่มั้ย…”


ผมมอง’อาวุธชีวภาพ’ในมือลูอย่างหวั่นๆ มันคือสำลีสีขาวฟูฟ่องชุบด้วยแอลกอฮอล์เข้มข้น70 % จนชุ่ม ถ้ามันแปะโดนแผลสดๆละก็ พลังทำลายล้างของมันไม่ใช่จิ๊บๆ!!!


ลูยิ้มอย่างน่ารักแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส”อ้าว? ก็ไม่กลัวตายไม่ใช่เหรอ”เสียแต่รอยยิ้มและเสียงน่ารักเขามีฉากประกอบเป็นนายพยาบาลล่ำบึ้กยืนอยู่ด้านหลัง”
แค่แอลกอฮอล์เช็ดแผลธรรมดาทำเป็นกลัวไปได้”

‘จอร์จ’หรือพี่บึ๊กประจำห้องพยาบาลเข้ามาล็อกตัวผมอย่างรู้งาน

ผมแทบกรี๊ดออกไปทันที


“เฮ้ยๆ. ลู ใจเย็นก่อน รู้แล้วน่า ฉันขอโทษษษษษษษษษ ฉันไม่ได้ตั้งจายยยยยยยยยยยยยยย อย่าเอาไอ้นั่นแปะลงมานะ! ว…แว้ก เดี๋ยวสิ อย่าๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!(!)*&#@^@!R#@*!(P#@!*U#&*^@!$#&@*^@!#&(@)!^*#@!&#^!*@(#@!(&#!@#!@@*(@!(#^@!&#^*@!$@!#^!@$##$^@!&!@#$^@!#$!*@&@”









ณ ตึกพยาบาลในขณะนั้น ได้มีเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างลึกลับดังมาจากข้างในไม่หยุด







(แถมอีกนิด)
แล้วKเบย์ก็อดนึกในใจไม่ได้ว่าดูคนที่ภายนอกไม่ได้เลยจริงๆ เพราะเด็กหนุ่มหน้าหวานร่างกายบอบบางตรงหน้าเพิ่งจะจัดการเจ้านายสุดซาดิสม์ของมันได้อยู่หมัด



(แถมอีกนิดนึง)

เรย์//นั่งคัดลายมือสำนึกผิด(?) : ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ(x1000+) กระซิกๆๆๆTTwTT






สรุปผล:เรย์โดนลูทำแผลแบบฮาร์ดคอร์ให้+โดนไฟฟ้าช็อตจนหัวฟูไปสองรอบ + โดนสวดยับอีก1ชั่วโมงเต็ม แถมด้วยคัดลายมือ2,000จบ
หลังจากนั้นก็ต้องไปทำเควสมาเรียต่อ อาเมน....

มันช่าง...สุดยอด =[]=!!

เอิ่ม.....น่าสงสารจริงๆค่ะท่านเรย์คุ(''


หลงเฟย-สมน้ำหน้า....

สารบัญอ่านง่ายดีค่ะ(ท่านจัดได้เป๊ะมาก)

ภายในห้องพยาบาลที่มีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ คน3คนและโกเลม1ตัวนั่งคุยกันตามประสาคนว่างงาน

“ว่าแต่นี่มันอะไรเนี่ยเจ๊แคลร์?”ผมหยิบแผ่นกระดาษที่มีตัวหนังสือยาวเป็นพรืดขึ้นมาโบกไปมา

“โฮะๆ~”แคลร์หรือหัวหน้าพยาบาลหัวเราะเบา”เควส’ทดสอบความกล้า’ที่ฉันจัดขึ้นไงล่ะ เรย์ไม่สนใจร่วมเควสหน่อยเหรอ?”


ผมทำหน้าเหยเก“ไม่ล่ะ ผมร่วมเควสมาหลายเควสแล้ว ขอพักบ้างละกัน” อีกอย่างนะ เควสที่เจ๊สร้างนี่มันไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด!!


แน่นอน ประโยคหลังผมไม่ได้พูดออกไปหรอก แค่คิดในใจเฉยๆ ใครจะไปหือกับคุณหัวหน้าพยาบาลสุดโหดที่ผมยกให้เป็น’*อาเน่กิ’คนนั้นล่ะ!
(*อาเน่กิ(Aneki) = พี่สาวคนโต เอาไว้ใช้เรียกประมาณ ‘อาเจ๊’ ‘ลูกพี่’)





เมื่อได้ยินผมพูดจบลูก็ทำหน้างอนนิดๆ”พักบ้างก็ดีแล้ว ใครใช้ให้นายไปร่วมเควสแทบจะทุกเควสแบบนั้นล่ะ ยังไม่ทันเริ่มแข่งจริงก็ได้บาดแผลมาเต็มตัวแล้วเนี่ย!”

ผมกะจะเถียง แต่เถียงไม่ออก เพราะเควสล่าสุดที่ไปตามล่าจอกศักดิ์สิทธิ์นั่นผมก็บาดเจ็บจริงๆนั่นแหล่ะแถมแผลยังติดเชื้ออีก




พูดถึงการแข่งจริง เกือบลืมไปแล้วว่าผมมาที่นี่เพื่อแข่ง ไม่ได้มาเพื่อทำเควสซะหน่อยแม้ว่าคำสาปจะตามมารังควาณเป็นพักๆก็เถอะ
แต่ผมลืมมันไปสนิทแล้วว่าผมต้องแข่งกับทุกคนเพื่อที่จะถอนคำสาปนี่

เมื่อได้ทำภารกิจด้วยกันมากครั้งขึ้น มันก็เกิดสิ่งที่เรียกว่า’มิตรภาพ’ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ทั้งๆที่ร่วมเควสเพราะกะจะสังเกตุการความสามารถผู้เข้าแข่งขันคนอื่น รอจนถึงเวลาแข่งจริง สู้ให้จบๆแล้วกลับไปนอนตีพุงที่โลกเดิมแท้ๆ….
พอเริ่มสนิทกัน เมื่อถึงการแข่งจริง จะสู้กันลงงั้นเหรอ?




คงเพราะเห็นสีหน้าผมเปลี่ยนไป เจ๊แคลร์เลยขัดขึ้นมา”ว่าแต่นายรู้รึเปล่า ทำไมฉันถึงจัดเควสนี้ขึ้น”

“ไม่ใช่ว่าเจ๊ว่างจัดเลยจัดเควสเล่นๆเหรอ?”ผมพูดจบเจ๊แคลร์ก็เผยสีหน้าไม่พอใจออกมา

“ฉันไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอกน่า!”(จริงอ่ะ…?) เจ๊แคลร์กระแทกเสียง ก่อนจะเผยสีหน้า’อาเจ๊โรคจิต’ออกมา ”ได้ข่าวมาว่าการแข่งจะเริ่มขึ้นเร็วๆนี้
เลยจัดเควส’กระชับมิตร’ซะหน่อยไง โฮะๆๆๆ”

ผมทำหน้าเอือมๆ “กระชับมาพอแล้ว ยิ่งสนิทกันขนาดนี้จะสู้กันลงได้ยังไง”

“ก็แล้วไม่ดีรึไง”ลูขัดขึ้น”ถ้านายสู้กันโดยที่ไม่รู้จักกันป่านนี้ฟัดกันตายไปข้างแล้ว อย่างน้อยถ้าสนิทกันระดับนึงก็มั่นใจได้ว่าคงไม่สู้กันจนบาดเจ็บสาหัสแน่นอน”

พอลองคิดตามดู ผมก็อดเห็นด้วยไม่ได้“มันก็จริงอ่ะนะ…………..”

ถ้าผมไม่รู้จักพวกเขาจริงๆ ไปถึงปุ๊บก็คงซัดอีกฝ่ายโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นเหมือนกัน



“เรื่องเครียดๆ ไว้เครียดตอนแข่งจริงดีกว่านะ”เจ๊แคลร์เสริม”สนุกกับตอนนี้ให้เต็มที่ซะเถอะ ก่อนที่จะไม่มีเวลามาสนุกอีก”
ยังไม่ทันที่ผมจะซึ้ง เจ๊แคลร์ก็เอ่ยประโยคเด็ดออกมา

“แถมครั้งนี้ยังได้แกล้งผู้เข้าแข่งขันเล่นด้วย โฮะๆๆๆ จะมีสาวน้อยมาให้ลวนลามรึเปล่าน้า ~~”

"..."



สุดท้ายเจ๊ก็จัดเควสสนองนี๊ดตัวเองไม่ใช่รึไง!!!!!

ร่วมเควสกับเรย์คุบ่อยมากเลยด้วยนะเนี่ย =3=

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:ร่วมเควสกับเรย์คุบ่อยมากเลยด้วยนะเนี่ย =3=

นั่นสิเนอะ ~~ =w=

ตอนสู้จริงมาเป่ายิ้งฉุบตัดสินแพ้ชนะกันมั้ย//โดนตบ

เอาจริงๆ นี่เล่นเควสกับเรย์คุทุกรอบเลยแฮะ =[]=!! (นอกจากทดสอบความกล้าเพราะท่านเป็นคนตั้ง)

....('[]' );;; ....//มองดูคนอื่นๆ เขาดราม่ากัน

ท่านเฟรนก็ดราม่ามั่งสิคะ

=3=...เอาไว้ใกล้ๆ แข่งจริงแล้วเดี๋ยวกระผมกะจะลองดราม่าดูเหมือนกัน...ว่าแต่แข่งจริงวันไหนอ่ะขอรับ?

นั่นสินะ แข่งจริงวันไหนหว่า =w=

คงใกล้เปิดเทอมพอดีมั้งคะ เหอๆ

ทุกคนแข่งกันดราม่าสินะ

ใช่ค่ะ555+

ดราม่าเอ๋ยจงซับซ้อนยิ่งขึ้น

อ่า....กี่เควสที่หนูเข้าร่วมก็มีเครมิสกะเรย์คุทุกเควสเลยอ่ะ

แบบนี้แข่งจริงมานั่งแกร่วรอเวลาหมดกันเต๊อะ!!!

ปล.ตอนพิเศษพี่เซมิขยันอัพจังเลย~

นั่นสิ เจอหลงเฟยกับเรย์คุบ่อยมาก =w=