[ห้องพักเบอร์44(!!?) ]ฮาจิเซ็น เรย์คุ / / กรุณาสวมชุดปลอดเชื้อก่อนเข้าห้อง

สารบัญอ่านง่ายดีค่ะ(ท่านจัดได้เป๊ะมาก)

ภายในห้องพยาบาลที่มีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ คน3คนและโกเลม1ตัวนั่งคุยกันตามประสาคนว่างงาน

“ว่าแต่นี่มันอะไรเนี่ยเจ๊แคลร์?”ผมหยิบแผ่นกระดาษที่มีตัวหนังสือยาวเป็นพรืดขึ้นมาโบกไปมา

“โฮะๆ~”แคลร์หรือหัวหน้าพยาบาลหัวเราะเบา”เควส’ทดสอบความกล้า’ที่ฉันจัดขึ้นไงล่ะ เรย์ไม่สนใจร่วมเควสหน่อยเหรอ?”


ผมทำหน้าเหยเก“ไม่ล่ะ ผมร่วมเควสมาหลายเควสแล้ว ขอพักบ้างละกัน” อีกอย่างนะ เควสที่เจ๊สร้างนี่มันไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด!!


แน่นอน ประโยคหลังผมไม่ได้พูดออกไปหรอก แค่คิดในใจเฉยๆ ใครจะไปหือกับคุณหัวหน้าพยาบาลสุดโหดที่ผมยกให้เป็น’*อาเน่กิ’คนนั้นล่ะ!
(*อาเน่กิ(Aneki) = พี่สาวคนโต เอาไว้ใช้เรียกประมาณ ‘อาเจ๊’ ‘ลูกพี่’)





เมื่อได้ยินผมพูดจบลูก็ทำหน้างอนนิดๆ”พักบ้างก็ดีแล้ว ใครใช้ให้นายไปร่วมเควสแทบจะทุกเควสแบบนั้นล่ะ ยังไม่ทันเริ่มแข่งจริงก็ได้บาดแผลมาเต็มตัวแล้วเนี่ย!”

ผมกะจะเถียง แต่เถียงไม่ออก เพราะเควสล่าสุดที่ไปตามล่าจอกศักดิ์สิทธิ์นั่นผมก็บาดเจ็บจริงๆนั่นแหล่ะแถมแผลยังติดเชื้ออีก




พูดถึงการแข่งจริง เกือบลืมไปแล้วว่าผมมาที่นี่เพื่อแข่ง ไม่ได้มาเพื่อทำเควสซะหน่อยแม้ว่าคำสาปจะตามมารังควาณเป็นพักๆก็เถอะ
แต่ผมลืมมันไปสนิทแล้วว่าผมต้องแข่งกับทุกคนเพื่อที่จะถอนคำสาปนี่

เมื่อได้ทำภารกิจด้วยกันมากครั้งขึ้น มันก็เกิดสิ่งที่เรียกว่า’มิตรภาพ’ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ทั้งๆที่ร่วมเควสเพราะกะจะสังเกตุการความสามารถผู้เข้าแข่งขันคนอื่น รอจนถึงเวลาแข่งจริง สู้ให้จบๆแล้วกลับไปนอนตีพุงที่โลกเดิมแท้ๆ….
พอเริ่มสนิทกัน เมื่อถึงการแข่งจริง จะสู้กันลงงั้นเหรอ?




คงเพราะเห็นสีหน้าผมเปลี่ยนไป เจ๊แคลร์เลยขัดขึ้นมา”ว่าแต่นายรู้รึเปล่า ทำไมฉันถึงจัดเควสนี้ขึ้น”

“ไม่ใช่ว่าเจ๊ว่างจัดเลยจัดเควสเล่นๆเหรอ?”ผมพูดจบเจ๊แคลร์ก็เผยสีหน้าไม่พอใจออกมา

“ฉันไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอกน่า!”(จริงอ่ะ…?) เจ๊แคลร์กระแทกเสียง ก่อนจะเผยสีหน้า’อาเจ๊โรคจิต’ออกมา ”ได้ข่าวมาว่าการแข่งจะเริ่มขึ้นเร็วๆนี้
เลยจัดเควส’กระชับมิตร’ซะหน่อยไง โฮะๆๆๆ”

ผมทำหน้าเอือมๆ “กระชับมาพอแล้ว ยิ่งสนิทกันขนาดนี้จะสู้กันลงได้ยังไง”

“ก็แล้วไม่ดีรึไง”ลูขัดขึ้น”ถ้านายสู้กันโดยที่ไม่รู้จักกันป่านนี้ฟัดกันตายไปข้างแล้ว อย่างน้อยถ้าสนิทกันระดับนึงก็มั่นใจได้ว่าคงไม่สู้กันจนบาดเจ็บสาหัสแน่นอน”

พอลองคิดตามดู ผมก็อดเห็นด้วยไม่ได้“มันก็จริงอ่ะนะ…………..”

ถ้าผมไม่รู้จักพวกเขาจริงๆ ไปถึงปุ๊บก็คงซัดอีกฝ่ายโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นเหมือนกัน



“เรื่องเครียดๆ ไว้เครียดตอนแข่งจริงดีกว่านะ”เจ๊แคลร์เสริม”สนุกกับตอนนี้ให้เต็มที่ซะเถอะ ก่อนที่จะไม่มีเวลามาสนุกอีก”
ยังไม่ทันที่ผมจะซึ้ง เจ๊แคลร์ก็เอ่ยประโยคเด็ดออกมา

“แถมครั้งนี้ยังได้แกล้งผู้เข้าแข่งขันเล่นด้วย โฮะๆๆๆ จะมีสาวน้อยมาให้ลวนลามรึเปล่าน้า ~~”

"..."



สุดท้ายเจ๊ก็จัดเควสสนองนี๊ดตัวเองไม่ใช่รึไง!!!!!

ร่วมเควสกับเรย์คุบ่อยมากเลยด้วยนะเนี่ย =3=

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:ร่วมเควสกับเรย์คุบ่อยมากเลยด้วยนะเนี่ย =3=

นั่นสิเนอะ ~~ =w=

ตอนสู้จริงมาเป่ายิ้งฉุบตัดสินแพ้ชนะกันมั้ย//โดนตบ

เอาจริงๆ นี่เล่นเควสกับเรย์คุทุกรอบเลยแฮะ =[]=!! (นอกจากทดสอบความกล้าเพราะท่านเป็นคนตั้ง)

....('[]' );;; ....//มองดูคนอื่นๆ เขาดราม่ากัน

ท่านเฟรนก็ดราม่ามั่งสิคะ

=3=...เอาไว้ใกล้ๆ แข่งจริงแล้วเดี๋ยวกระผมกะจะลองดราม่าดูเหมือนกัน...ว่าแต่แข่งจริงวันไหนอ่ะขอรับ?

นั่นสินะ แข่งจริงวันไหนหว่า =w=

คงใกล้เปิดเทอมพอดีมั้งคะ เหอๆ

ทุกคนแข่งกันดราม่าสินะ

ใช่ค่ะ555+

ดราม่าเอ๋ยจงซับซ้อนยิ่งขึ้น

อ่า....กี่เควสที่หนูเข้าร่วมก็มีเครมิสกะเรย์คุทุกเควสเลยอ่ะ

แบบนี้แข่งจริงมานั่งแกร่วรอเวลาหมดกันเต๊อะ!!!

ปล.ตอนพิเศษพี่เซมิขยันอัพจังเลย~

นั่นสิ เจอหลงเฟยกับเรย์คุบ่อยมาก =w=

To พี่ชายสุดที่รักและเคารพ



กราบเรียนท่านพี่สุดที่รักและเคารพ ตอนนี้หนูสบายดีค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ …..ซะที่ไหนกันเล่า!!

ไอ้พี่บ้า! จะไปไหนทำไมไม่บอกกันเลยวะคะ!? ไม่มีพี่อยู่แล้วใครจะเล่นเกมกับหนูล่ะ!? ตอนพี่ไม่อยู่ไปชวนเพื่อนมาเล่น
ไม่ได้เรื่องเลยซักคน ไม่มีใครเล่นเก่งเท่าพี่แล้วอ่ะ!

รีบๆกลับมาเลยนะ! ถ้าที่นั่นเล่นเกมแล้วมีเน็ตก็รีบๆออนไลน์เดี๋ยวนี้เลย!!!!!!




P.S กลับมาแล้วอย่าลืมมาจัดห้อง ปัดฝุ่น กวาดใยแมงมุม ซักตุ๊กตา เรียงฟิกเกอร์ ให้ห้องหนูด้วยล่ะ! อ่อ ใช่ อย่าลืมของฝาก
ถ้าเป็นไปได้อยากกินกิวด้ง(ข้าวหน้าเนื้อ) กับ ชิราทามะ(ขนมคล้ายๆโมจิราดถั่วแดง)อ่ะ รีบๆกลับมาทำให้กินด้วยนะ

From เรย์เท็น

************************************************************

ณ ตอนนี้ ผมที่อ่านจดหมายจากน้องสาวสุดที่รัก(?)ได้แต่น้ำตาไหลพรากๆ ด้วยความซาบซึ้ง(?)

เรย์เท็น…. นี่พี่ชายไม่อยู่ทั้งคนนะ ไปต่างมิติด้วยนะ ห่วงแค่ไม่มีคนเล่นเกมด้วยหรอกเรอะ! ยัยบ้าเอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





**********


แถมท้าย


โปรไฟล์เรย์เท็นและคนอื่นๆในเรื่อง https://www.facebook.com/note.php?note_id=208988049219605

ฮา~ เรย์คุช่างน่าสงสารจริงๆ//ไปเขียนจดหมายมั่งดีกว่า

พรวดดดดดดดด~ ชีวิตเจ้าช่างน่าเศร้านักเรย์คุคุง =w=d อุวะฮะฮะฮะฮ่า!!!~~~

อยากดราม่ามั่ง แต่ก็อยากแต่งรั่วๆมั่ง;w; ไปมาๆ แต่งรั่วๆก็ได้!!!!!


//ดูคนอื่นดราม่าดีจังเลย ทำไมของเราไร้สาระอยู่คนเดียวorz




******************************************************

















ณ เวลา 1 นาฬิกา 20นาที 30วินาที 22จุลวินาที








ในขณะที่ผู้เข้าแข่งขันทั้ง12คน ยังคงหลับสนิท ฝันหวาน(?)กันอยู่นั้น ได้มีเงามืดคืบคลานกระดึ๊บๆเข้ามา……..






ทันใดนั้นภาพความฝันของทุกคนก็บิดเบี้ยว...!!?





กลายเป็นทุ่งข้าวสาลีทีทองอร่าม เกษตรกรกำลังเก็บเกี่ยวข้างอย่างขะมักเขม้นพร้อมด้วยฉากหลังเป็นแมวสายรุ้งเนียนแคทกำลังร้องเนี๊ยนๆๆๆบินผ่านไป








จากนั้นก็มีช็อกโกแล็ตร่วงลงมาจากบนฟ้า แล้วก็ตู้ม!!!!!!! เกิดเป็นโกโก้ครันซ์!!!!!!!!!!!! [/center]















ไม่ใช่โว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!



ผมแย่งไมค์(?)จากยัยคนเขียนมาบรรยายต่อทันที ก่อนที่ยัยนั่นจะตีไข่ใส่สีเรื่องให้มันออกทะเลมากกว่านี้

เอาล่ะ เข้าเรื่อง…… ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันกี่โมงกี่ยาม แล้วนี่มันเป็นความฝันหรือความจริง เพราะตอนนี้ผมดันมีสติสุดๆเลยน่ะสิ
ถ้าเป็นฝันมันคงไม่ชัดขนาดนี้หรอกมั้ง? อย่าบอกนะว่าที่ตูโดนจับวาร์ปไปอีกแล้ว…


ในขณะที่ผมยังนั่งในห้องตัวเอง อยู่ดีๆทิวทัศน์รอบด้านก็บิดเบี้ยวไป กลายเป็นทางเดินสีขาวยาวไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด

ผมพยายามมองสังเกตุรอบด้าน มันไม่มีอะไรเลยนอกจากทางเดินโล่งๆ

ถ้ามันเป็นฝัน มันคงจะเป็นฝันที่น่าเบื่อน่าดู แต่ถ้ามันไม่ใช่ฝัน…มันก็ยังน่าเบื่อโคตรๆอยู่ดีนั่นแหล่ะ!
นี่ผมโดนจับมาขังไว้ในทางเดินขาวๆนี่ให้เบื่อตายไม่ก็ให้เดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะตายรึเปล่าเนี่ย เหอๆๆๆ

ก่อนที่ผมจะนั่งขูดพื้นเล่นOXแก้เบื่อนั่นเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงแหบพร่าดังขึ้นด้านหลัง





“ใกล้แล้ว ใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว……..”




เสียงนั้นพูดราวกับคนที่แหกปากร้องคาราโอเกะมาติดกัน10ชั่วโมงโดยไม่พักจนเสียงแหบแห้งแต่ก็ยังจะพยายามพูด อ่า…น่าเห็นใจซะจริงๆ

ใครมีน้ำร้อนบ้างเนี่ย? เอามาชงชาน้ำผึ้งมะนาวให้ไอ้นั่นดื่มหน่อยดิ๊ แหบแล้วยังจะพูดอีก อีกอย่างนะเสียงคนแหบๆเวลาพูดแล้วมันฟังยากชะมัด


ผมหันกลับต้นเสียงไปมองแบบสโลว์โมชั่นประหนึ่งตัวเอกในหนังผี เนื่องจากตอนนี้ฟีลมันให้ ต้องเล่นบทหนังผีซะหน่อย!




เอ่อ…ก็ได้ ไม่ใช่เพราะเล่นบทหนังผีหรอกนะ แต่เพราะคอผมเคล็ดอยู่ต่างหากล่ะ…



แล้วผมก็ชะงัก ผมมองเจ้าของเสียงแหบพร่าเหมือนร้องคาราโอเกะ(ย่อ)ตาค้าง
เงาสีดำรูปร่างเหมือนคน ถูกพันธนาการด้วยโซตรวนสีแดงสด สภาพสะบอมน่าสยดสยอง



!?


!!!?



!!!!!!!!!!!!!!!???????????????


ผมมองมันหัวจรดเท้าอีกรอบ บอกได้คำเดียวว่า......




โคตรร็อคอ่ะ!!!


มันต้องแบบนี้สิถึงจะเรียกว่าแนวเดดเมทัลร็อค! สุโก้ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!

เงานั่นแสยะยิ้มแบบร็อคๆ(?) ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบแบบร็อคๆ(?)อีกครั้ง

“ใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้แล้ว”


อะไร อะไรใกล้?
ยังไม่ทันที่ผมจะตีความหมายนั่นออก เงามืดนั่นก็สลายไป ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางเดินอีกฟาก


“ยาราไนก๊ะ?”

“เฮ้ย!!?” ผมสะดุ้งสุดตัว ไอ้บ้าที่ไหนมาตะโกนว่ายาราไนก๊ะแถวนี้ฟะ ทำตูเสียวประตูหลังเลย….

“ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?” เสียงเมื่อกี้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครางนี้เสียงเพิ่มขึ้นเป็น2เสียง ทำเอาผมรีบมองหาต้นเสียงแทบไม่ทัน



“ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ?
ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? ยาราไนก๊ะ?ยาราไนก๊ะ? “


เสียงนั่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จาก1เสียงเป็น2เสียง 2เสียงเป็น4เสียง ในที่สุดก็กลายเป็นเสียงดังนับไม่ถ้วนสะท้อนไปมา



แล้วผมก็อ้าปากค้าง น….นั่นมัน …. อะไรกันฟะ!?


อยู่ดีๆทางเดินโล่งๆ ทั้งสองฝั่งก็มีเงาสีฟ้าอัดแน่นเต็มสองข้างท้าง เมื่อเงานั่นเข้ามาใกล้ๆทำให้ผมเป็นหน้าตาของมันชัดเจน
ชายหนุ่มผมสั้นสีดำในชุดหมีสีฟ้านับร้อยๆคนที่หน้าตาเหมือนกันเป๊ะราวกับโคลนนิ่งกันมา รูดซิปชุดหมีลงพร้อมกับวิ่งมาทางผมและพร้อมใจกันตะโกนว่า

“ยาราไนก๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!”

“ว้อทเดอะฟ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!!!!!!!!!!!!!!!)_I(!@)U*(&*@#!()@_+!!!!!!!!!!!!!!”
ผมตะโกนไม่เป็นภาษาแล้ววิ่งหนีไปทางด้านซ้ายอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าทางนั้นกลับมีชายชุดหมีไปดักไว้แล้ว เมื่อผมวิ่งไปทางขวา ทางนั้นเองก็มีชายชุดหมีดักอยู่เช่นกัน ทางเดินมีทางเดียว รอบด้านเป็นกำแพง หนีไม่ได้แล้ว

ชายชุดหมีเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนในที่สุด

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)!(*#@&(!)_+(#@UIY$*U#@!)($*@)@!(*)@(!*@()(!@)#(!@)*#(!@&*(!*@)*+!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”



********************************************

ณ คืนนั้น ห้อง44 ได้มีเสียงโหยหวนแปลกประหลาดดังมาจากด้านใน
เป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต16ปีของฮาจิเซ็น เรย์คุ…………..

และนอกจากนั้น มันยังตอกย้ำ(?) เขาอีก หลังจากที่เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในคืนนั้นก็พบกับรอยปานสีแดงที่ไม่เคยมีมาก่อนกปรากฎที่ต้นแขนเป็นคำว่า….

バカ (งี่เง่า)

****************************
[เพิ่มเติมนิด: ที่เงาสีดำมันบอกว่าใกล้แล้ว ใกล้เข้ามาแล้วนี่ไม่ได้หมายถึงอาเบะนะ แค่จังหวะมันให้เฉยๆorz

งี่เง่า....งี่เง่า555+

ฮาก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
งี่เง่า งี่เง่าจริงๆ
แต่ถ้าเบะจังมาชาก็แหกปากร้องนะ = =;

ก๊ากกกกกกกก!! เรย์คุฮาไม่ไหวแล้ว 555 แต่ท่าศาสดาอาเบะก็น่ากลัวจริงๆ ล่ะนะ =w=