บ้าน[Nomal Quest]มาส่งจดหมายกันเถอะ!!![Turn3/4]
5 posters
OCFF-First class Admin Enterbook :: เหล่าผู้ถูกเลือก[แนะนำตัวทีนี้] :: ลานประลอง :: ลานประลอง :: เควสนอกรอบ
หน้า 1 จาก 1
[Nomal Quest]มาส่งจดหมายกันเถอะ!!![Turn3/4]
RUMINA Sat May 12, 2012 7:13 pm
เจ้าของเควส:ซาไมร์ โซ อาเรล
สถานที่:โรงแรมไมนัส ห้องทำงานของซาไมร์
บรรยายลักษณะห้อง(หารูปไม่ได้): ห้องกว้างประมาณห้องพักสามห้องรวมกันได้ มีจดหมายวางกองสูงเป็นภูเขาเลากาแบบไม่ได้แยกหมวดหมู่อะไรเลย คาดว่า ถ้าทำแบบว่ายน้ำดำในกองจดหมายถึงจะเจอของที่ต้องการล่ะมั้ง555
จำนวนเทิร์นอย่างต่ำ: 4 เทิร์น
จำนวนผู้เล่นที่กำหนด: 4 คน
รางวัลเควส(ผู้เล่น): น้ำผลไม้อัดลมตราไมนัส
รางวัลเควส(ผู้ให้คำแนะนำการแต่ง): เสื้อสกรีนลายหน้าซีโร่ (?)
รางวัลเควส(ผู้เข้าชม+คอมเม้น): คู่มือแนะนำ ‘ทำอย่างไรจึงจะเป็นสาวกวายที่ดี’
รายละเอียด: ผมกำลังจะเหนื่อยตายกับการแยกจดหมายกองพะเนินเหล่านี้
.....มาช่วยผมคัดแยกจดหมายของผู้เข้าแข่งขันทุกคนออกจากกองจดหมายที่ค้างเติ่งเป็นปีๆหน่อยสิครับ//ยิ้มหวาน จากนั้นก็รบกวนทุกคนช่วยนำผมไปทำความรู้จักและส่งจดหมายให้ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่ได้ร่วมเควสด้วยนะครับ
ส่วนจดหมายของผู้เข้าแข่งขันที่มาช่วยผมคัดแยกจดหมายนั้น สามารถเก็บจดหมายของตนออกไปได้เลย (ถ้าหาเจออ่ะนะครับ)
NPCที่ต้องใช้: ซาไมร์ โซ อาเรล
ปล. ขอย้ำนะครับ ต้องพาผมไปหาผู้เข้าแข่งขันที่เหลือให้ครบทุกคน จะทักกี่ประโยคก็ได้ แต่ต้องได้สนทนากันบ้างนะครับ//ยิ้มเย็นยะเยือก
ปลล.เควสนี้ไม่ได้เน้นต่อสู้ แค่อยากให้ทุกคนได้คลายเครียด เพราะฉะนั้นจะระบายความรั่ว ความบ้า ความฮา ได้เต็มที่เลยค่ะ! : อาย
สถานที่:โรงแรมไมนัส ห้องทำงานของซาไมร์
บรรยายลักษณะห้อง(หารูปไม่ได้): ห้องกว้างประมาณห้องพักสามห้องรวมกันได้ มีจดหมายวางกองสูงเป็นภูเขาเลากาแบบไม่ได้แยกหมวดหมู่อะไรเลย คาดว่า ถ้าทำแบบว่ายน้ำดำในกองจดหมายถึงจะเจอของที่ต้องการล่ะมั้ง555
จำนวนเทิร์นอย่างต่ำ: 4 เทิร์น
จำนวนผู้เล่นที่กำหนด: 4 คน
รางวัลเควส(ผู้เล่น): น้ำผลไม้อัดลมตราไมนัส
รางวัลเควส(ผู้ให้คำแนะนำการแต่ง): เสื้อสกรีนลายหน้าซีโร่ (?)
รางวัลเควส(ผู้เข้าชม+คอมเม้น): คู่มือแนะนำ ‘ทำอย่างไรจึงจะเป็นสาวกวายที่ดี’
รายละเอียด: ผมกำลังจะเหนื่อยตายกับการแยกจดหมายกองพะเนินเหล่านี้
.....มาช่วยผมคัดแยกจดหมายของผู้เข้าแข่งขันทุกคนออกจากกองจดหมายที่ค้างเติ่งเป็นปีๆหน่อยสิครับ//ยิ้มหวาน จากนั้นก็รบกวนทุกคนช่วยนำผมไปทำความรู้จักและส่งจดหมายให้ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่ได้ร่วมเควสด้วยนะครับ
ส่วนจดหมายของผู้เข้าแข่งขันที่มาช่วยผมคัดแยกจดหมายนั้น สามารถเก็บจดหมายของตนออกไปได้เลย (ถ้าหาเจออ่ะนะครับ)
NPCที่ต้องใช้: ซาไมร์ โซ อาเรล
ปล. ขอย้ำนะครับ ต้องพาผมไปหาผู้เข้าแข่งขันที่เหลือให้ครบทุกคน จะทักกี่ประโยคก็ได้ แต่ต้องได้สนทนากันบ้างนะครับ//ยิ้มเย็นยะเยือก
ปลล.เควสนี้ไม่ได้เน้นต่อสู้ แค่อยากให้ทุกคนได้คลายเครียด เพราะฉะนั้นจะระบายความรั่ว ความบ้า ความฮา ได้เต็มที่เลยค่ะ! : อาย
แก้ไขล่าสุดโดย RUMINA เมื่อ Thu May 17, 2012 6:13 pm, ทั้งหมด 4 ครั้ง
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Nomal Quest]มาส่งจดหมายกันเถอะ!!![Turn3/4]
DarkPhoenix Sat May 12, 2012 7:15 pm
Turn 1
หลังจากความวุ่นวายของงานแต่งงานปิเอโร่และมาเรียสิ้นสุดลงเครมิส โจ๊กเกอร์ และเฟรนก็ยังคงไม่หมดเวรหมดกรรมอย่างที่คิด เพราะยังคงมีงานรอพวกเขาอยู่อีกเป็นตั้ง ห้องแห่งนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้องพักเท่าไปถึงสามเท่า กองจดหมายเรียงเป็นตั้งอย่างไม่ได้คัดกรองเท่าไรนัก หากเป่าๆ ลมสักหน่อยอาจหล่นลงมาทับคนตายก็เป็นได้
ใช่แล้ว...ตอนนี้พวกเขาทั้ง ‘สี่’ คนอยู่ในคลังเก็บจดหมาย ส่วนผู้ร่วมเป็นร่วมโดนจดหมายทับตายอีกคนนึงนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘เรย์คุ’ สาวน้อย เอ๊ย ชายหนุ่มเวทมนตร์ที่ไม่ค่อยยอมใส่ชุดฟูฟ่องนั้นเท่าไหร่
“ห้องบ้าอะไรทำไมมันรกอย่างนี้!” เรย์คุตวาดลั่นพลางเอาหน้ากากมาสวม “เหมือนกลิ่นกระดาษจริงๆ มันต้องมีเชื่อโรคเชื้อราอยู่แน่ๆ!”
“เรย์คุวิโย่ใส่อะไรอะ ตลกจัง” เครมิสหัวเราะร่าก่อนจะโดนหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ตบเข้าที่หัวจนทำให้ต้องหุบปากลงแล้วครางหงิงๆ แทน “ใจร้าย...”
“นายนี่มันเอาแต่ก่อเรื่อง หัดเรียบร้อยแบบเฟรนบ้างได้ไหม!” โจ๊กเกอร์ยังคงบ่นต่ออย่างหงุดหงิด อาจเพราะเควสที่ผ่านๆ มาทำให้เธอรำคาญเครมิสเป็นสามเท่า
“ใจเย็นๆ ครับทั้งสามคน...” เฟรนยิ้มแห้งๆ แล้วพยายามเป็นตัวไกล่เกลี่ย “รีบหาคุณซาไมร์แล้วช่วยงานเขาให้เสร็จดีกว่า”
ซาไมร์ โซ อาเรล หรือก็คือชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดงสั้น นัยน์ตาสีเหลืองอำพัน ใบหน้าหล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าสั่งสมจากงานส่งสาร ขอบตาคล้ำเล็กน้อยจากการนอนไม่เพียงพอ
“แล้วเจ้าซาไมร์ที่ว่ามันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนของมันฮะ!” เรย์คุตวาดลั่นเผื่อว่าเจ้าของชื่อจะโผล่หัวออกมาบ้าง แต่ก็จบลงที่ความเงียบสงบ
เฟรนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “คงต้องช่วยกันหาสินะครับ...”
“เล่นซ่อนหาสินะ!” เครมิสทำตาลุกวาวแล้วเริ่มออกตามหาเป้าหมายท่ามกลางกองจดหมายสูงลิบลิ่ว “ซาไมราโร่จังอยู่ไหนน้า~”
“เฮ้อ...หาก็หา” โจ๊กเกอร์แยกไปดูอีกทางหวังจะได้เจอเจ้าของเควสเร็วๆ ทำภารกิจให้เรียบร้อยแล้วกลับไปนอนพักต่อที่ห้อง “ไม่น่าหาเรื่องเหนื่อยเลยเรา”
“อย่าบ่นแล้วหาไปเถอะน่า!” เรย์คุแอบกระแนะกระแหนเล็กๆ แต่ก็สวมถุงมือเตรียมพร้อมป้องกันตัวจากเชื้อโรค เขาไม่ยอมป่วยหรือโดนกองทัพสิ่งเล็กจิ๋วเหล่านั้นทำร้ายเด็ดขาด
กระดาษจดหมายพวกนี้ต้องมีเชื้อโรค แบคทีเรียอยู่เยอะแน่ๆ แค่สีขาวน้ำตาลสกัดสี 50% น้ำตาลทรายแดง 20% จุดๆ จากงาดำ 18% เกลือสัก 9% ที่เหลือ 3% จะใส่อะไรก็ใส่ไปเหอะ ฉันจะบ้าตายกับกลิ่นชวนเวียนหัวพวกนี้จริงๆ จดหมายเขามีไว้ส่งไม่ใช่เอามาหมักขึ้นรานะเฟ้ย!
ดะ...เดี๋ยวนะ แปลว่าฉันอยู่ในดวงราเหรอเนี่ย ม่ายยย!
เรย์คุกรีดร้องในใจปานจะเป็นลมล้มไปอยู่ตรงนั้นจนไปสะดุดขาใครบางคนที่นอนอยู่บนพื้นจนหงายหลัง “เฮ้ย!”
โครม...และแล้วกองจดหมายส่วนหนึ่งก็ตกลงทับร่างของเขาเสียจนเกือบมิด
“เรย์คุนาวิโยร่าเป็นอะไรมากไหม?” เครมิสรีบเข้าไปช่วยขุดร่างตรงหน้าออกจากกองทัพจดหมาย เขาระวังมือเล็กน้อยหลังจากโดนโจ๊กเกอร์กำชับหลายรอบเพราะกลัวทำจดหมายเหล่านั้นยับหรือเสียหาย “อ๊ะ! นั่นใครน่ะ?”
โจ๊กเกอร์ตรงเข้าไปช่วยลากบุคคลปริศนาที่นอนอยู่บนพื้นออกมาแล้วก็พบว่านั่น...คือคนที่พวกเขากำลังตามหา!
“เอ๋...” ซาไมร์ขยี้ผมตัวเองอย่างงัวเงีย “นี่ผมเผลอหลับไปสินะ”
เฟรนช่วยพยุงคนตรงหน้าให้ลุกขึ้นยืนแล้วถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรมากไหมครับ?”
อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นทำนองว่าไม่เป็นไร “ต้องขอโทษที่รบกวนเวลา เอาเป็นว่ามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า”
พวกเขาต่างแนะนำตัวเองจนครบเรียบร้อยแล้วเริ่มต้นการทำงาน หากคุณมาอยู่ในห้องนี้ก็คงจะเข้าใจความอึดอัดที่แสงมีน้อยนิด กลิ่นกระดาษฉุนอีกสักหน่อย อากาศไม่ค่อยจะมี แถมทัศนียภาพที่มีแต่กระดาษ กระดาษ แล้วก็กระดาษชวนให้เหล่าลูกว่าจ้างชั่วคราวอยากหนีให้พ้นๆ
เพียงแต่...ทำไม่ได้!
“พวกคุณทำงานบริเวณนี้ก็แล้วกัน กองนี้เป็นจดหมายของเหล่าผู้เข้าแข่งขันเท่านั้น...” ซาไมร์ยิ้มหวานอย่างอ่อนโยนแต่ทำให้คนฟังชวนสยองมากกว่า “คงไม่เยอะเกินไปหรอกนะ”
เฮอะ ถ้าเทียบกับเวลาผมทำทั้งกองนั่นแล้วแค่นี้มันนิดเดียวเอง อย่าบ่นเชียวนะ!
เขาแอบคิดในใจอย่างหงุดหงิด แม้ภายนอกจะเป็นคนเรียบร้อย สุภาพ อ่อนโยน มักมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับใบหน้า แต่จริงๆ แล้วเป็นคนโมโหง่าย อารมณ์แปรปรวน หลับลึกสุดๆ ถ้าใครมาปลุกจะอาละวาดจนรอบๆเสียหายเหมือนทอร์นาโดถล่ม
ไม่รู้ว่าเครมิสรับรู้ได้ถึงจิตสังหารเล็กๆ ที่แผ่ออกมาหรือเปล่าถึงได้ยอมเงียบแล้วหลบไปยืนกับเฟรนซึ่งท่าทางใจดีที่สุดในกลุ่ม “ดูโหดเหมือนโจ๊กเกวิน่าเลย”
“เกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ!” โจ๊กเกอร์ตวาดลั่นแล้วตรงเข้าไปหยิกแก้มมังกรบ๊องบางคน “เลิกบ่นแล้วทำงานกันได้แล้ว!”
“โอ๊ะ มีคนช่วยด่าแทนแฮะ...” ซาไมร์แอบพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อทั้งสี่คนหันมามองก็ยิ้มหวาน “มีอะไรเหรอครับ?”
“เมื่อกี้เรามั่นใจว่าได้ยินอะไรนะ...” เครมิสเอียงคอทำหน้าบ้องแบ๊วเหมือนเคยก่อนจะยักไหล่แล้วเริ่มลงมือทำงาน
เรย์คุเองก็ไม่อยากมีปัญหากับใคร เขาต้องการหนีจากห้องขึ้นราแห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่านั้น “ว่าไงว่าตามกัน”
“ถ้าเจอจดหมายของตัวเองนี่เก็บไว้เลยได้ใช่ไหมครับ?” เฟรนหันไปถามด้วยความเป็นมิตร เขาเตรียมกระเป๋ามาอยู่แล้วเพราะฉะนั้นคงไม่มีปัญหาหากจะใช้เก็บจดหมายของตนกลับไป
ซาไมร์ยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า “ได้แน่นอนครับ”
“ว่าแต่จดหมายจากโลกของพวกเราจะมาส่งถึงที่นี่เลยเหรอ?” โจ๊กเกอร์ถามไปคัดจดหมายไป แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้คิดว่าทางนู้นจะใส่ใจอะไรเธอมากนักเพราะญาติพี่น้องก็ใช่ว่าจะเยอะแยะอะไรมาก
“หลังจากที่พวกคุณมาไมนัสแล้วทางเราได้ส่งจดหมายไปแจ้งทางบ้านว่าจะติดต่อยังไง...” ซาไมร์เล่าย้อนความเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆ “เพียงแต่พวกผมยังไม่มีเวลาแยกจดหมายแล้วเอาไปส่งเสียทีเท่านั้นเอง”
พวกฉันถึงต้องมาทำงานที่ว่าใช่ไหมฮะ ไอ้เจ้าบ้าขอบตาหมีแพนด้านำส่งเข้าจากเมืองจีนโดยไมนัสแอร์ไลน์โดยมีKเบย์เป็นคนขับแล้วพาตกน้ำเปียกโชก เป็นไข้หนาวจับสั่นแล้วจบที่เสียค่ายาแพงโข!
บ่นบ้าอะไรวะเนี่ย!
“จะมีคนส่งจดหมายหาเราไหมน้า~”
เครมิสทำงานไปด้วยพูดไปด้วยจนเรย์คุรู้สึกไม่ไว้วางใจอย่างแรงจึงหันไปมองแล้วทำหน้าแปลกใจ “ทำไมนายทำเร็วจัง?”
มังกรหนุ่มยิ้มร่าอย่างมีความสุข “เพราะเราเก่งไง เย้!”
“เก่งบ้าอะไรทำไมชื่อมันปนกันแบบนี้ฮะ!” โจ๊กเกอร์ลองตรวจงานแล้วก็พบว่ามันปนกันมั่วไปหมดไม่รวมกลุ่มเลยสักนิด “นายคัดจากอะไรกันแน่เนี่ย!”
“อืม...” เครมิสทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมชวนให้เตะสักเปรี้ยง “คัดจากกลิ่นความเก่าใหม่ไง”
“ใครเขาให้ทำแบบนั้นกัน!” หญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มปิดหน้ารับไม่ได้ที่ต้องมาร่วมงานกับคนงี่เง่าตรงหน้า “เขาให้อ่านชื่อผู้รับต่างหาก”
เฟรนขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วชี้ที่ซองจดหมาย “อ่านตรงนี้ครับว่าชื่ออะไร”
“อ้าวเหรอ!” เครมิสทำหน้าประมาณว่าความรู้ใหม่อันสำคัญระดับโลกควรค่าแก่การจดบันทึก “ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก!”
เขารู้กันโดยสามัญ...
ทุกคนไม่เว้นแม้แต่เฟรนและซาไมร์แอบคิดเหมือนๆ กัน
หลังจากเวลาผ่านไปสักพักพวกเขาก็ล้มตัวลงนอนฟุบคาโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อนและปวดตา พอจะเข้าใจความรู้สึกอยากนอนของซาไมร์ขึ้นมาตงิดๆ ฝ่ายหลังยิ้มหวานอย่างดีใจที่มีคนช่วยแบ่งเบาภาระไปพอควร “ขอบคุณทุกคนมากที่มาช่วยกันในวันนี้”
“แยกจดหมายเสร็จก็เรียบร้อยแล้วสินะ” เรย์คุพึมพำออกมาเบาๆ “จะได้กลับไปแช่ยาฆ่าเชื้อสักหน่อย”
“เราก็หิวจนอยากจะกินกระดาษอยู่แล้ว!” เครมิสลูบท้องปอยๆ อย่างรำคาญใจ ช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะจนเวลาการกินไม่ค่อยปกติ “เดี๋ยวได้เป็นโรคกระเพาะแหงเลย”
“ฉันเองก็จะไปหาอะไรหวานๆ กินเสียหน่อย เฟรนก็ไปด้วยกันสิ” โจ๊กเกอร์เสนอความคิดเห็นก่อนจะหันไปมองมังกรบ้าบางตัว “นายจะไปด้วยก็ได้นะเครมิส แต่เลี้ยงหน่อยแล้วกัน!”
“ได้เลย!” ร่างสูงยิ้มร่าแล้วรีบลุกขึ้นยืน “หน้าเดิน!”
เฟรนแอบอมยิ้มเล็กๆ กับท่าทีเด็กๆ ของคนตรงหน้าแต่เขาเองก็เหนื่อยและอยากหาอะไรกินไม่แพ้กันจึงจัดข้าวของ กระชับกระเป๋าในมือแน่นเตรียมตัวไปโรงอาหาร
แต่ทว่า...เรื่องยังไม่จบแค่นี้!
“พวกคุณลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ?” ซาไมร์พูดไปยิ้มไปอย่างชวนสยองชนิดที่ขนแขนหลายคนลุกซู่ขึ้นมาแทบจะทันที
เรย์คุทำหน้าแหยงๆ เหมือนรับรู้ได้ถึงปัญหาที่จะตามมา “อะ...อะไรเหรอ”
“คัดจดหมายเสร็จต้องพาผมไปส่งให้ครบทุกห้องด้วยยังไงล่ะ!” ชายหนุ่มเจ้าของภารกิจยิ้มกระตุกหลายทีคล้ายอยากระเบิดลงอาละวาดสักยกสองยกถ้าไม่ติดที่ว่าจะทำให้เรื่องราวมันยุ่งวุ่นวายเสียเวลานอนมากขึ้น “ถ้าไม่เสร็จก็อย่าหวังว่าผมจะจ่ายค่าตอบแทน!”
ปล่อยพวกเราไปเถิดดด!
To Be Continue
แก้ไขล่าสุดโดย DarkPhoenix เมื่อ Tue May 15, 2012 11:23 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
DarkPhoenix- จำนวนข้อความ : 291
Join date : 25/04/2012
Turn 2
Chalela Sat May 12, 2012 7:23 pm
เทิร์นสองจ้ะ สงสาร(สะใจ)ซาไมร์ชะมัด กร๊ากกกกกกก + +
Turn 2
“โจกาเลลีร่าได้จดหมายอะไรอ่ะ” มังกรบ้าหัวแดงวิ่งไปถามเด็กสาวเจ้าของผมสีขาวที่ถือจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ในมืออย่างอารมณ์ดี
โจ๊กเกอร์คิ้วกระตุกยิกๆ เมื่อหันไปเห็นกองจดหมายท่วมหัวของเครมิสอย่างหมั่นไส้ เธอพลิกจดหมายไปมาสองสามครั้งก่อนที่จะฉีกยิ้ม “จากน้องสาวน่ะ”
“เอ๋ อย่างโจเกอรานี่น่ามีน้องสาวกับเขาด้วยงั้นเหรอ!?” เครมิสทำหน้าตกใจสุดๆ
โป๊ก!
แล้วมือของคนมีน้องสาวก็เคาะโป้กไปที่กบาลแดงๆ ของมังกรแถวๆ นี้เหมือนทุกที นัยน์ตาสีม่วงฉายชัดเหมือนเขียนเป็นตัวหนังสือว่า ‘มีแล้วจะทำไมหา!’
ไม่เคยเข็ดเลยจริงๆ...
อยู่ๆ เฟรนกับเรย์คุที่กำลังมองสองตัวก๊วนในกลุ่มอยู่ก็คิดพร้อมกัน ซึ่งในมือของเฟรนมีจดหมายอยู่สองสามฉบับ ส่วนเรย์คุ...
“อ้ากกกก เชื้อโรคๆๆๆ ทำไมตอนส่งมาเจ้าพวกนั้นถึงไม่เอาไปจุ่มยาฆ่าเชื้อก่อนฟะ!!!” เรย์คุที่สวมถุงมือสิบชั้นพร้อมใช้ที่คีบหนีบจดหมายขอตัวเองขึ้นมาพร้อมบ่นๆๆ ด้วยสกิลความอนามัยจัดในสายเลือด
ถูกหมกมานานขนาดนั้นจะไม่มีฝุ่นได้ยังไงกันครับ อีกอย่าง...เอาจดหมายจุ่มน้ำยาฆ่าเชื้อตัวหนังสือก็หายหมดพอดีสิ!
เฟรนยิ้มเจื่อน อดคิดเป็นรอบที่ห้าพันสองร้อยสามสิบแปดไม่ได้ว่าคนที่อยู่ในไมนัสนี่ไม่ธรรมดากันซักคนเลยจริงๆ
ส่วนซาไมร์ที่เงียบมาตั้งแต่ตลอดทางเดินก็ส่งรังสีอำมหิตพร้อมถามเนิบๆ “แล้วเมื่อไหร่พวกคุณจะพาผมไปพบผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ สักทีน่ะ (วะ) ครับ”
เหมือนจะได้ยินอะไรระหว่างคำว่า ‘น่ะ’ กับ ‘ครับ’ พิกลๆ แฮะ...
“เอาน่าๆๆ” เครมิสตบไหล่ซาไมร์ป้าบๆ ทว่าแรงที่เยอะเกินไปของมังกรทำให้คนถูกตบไหล่ทำหน้าบิดเบี้ยว “เดี๋ยวก็เสร็จเองแหละ”
เดี๋ยวก็เสร็จนี่ชาติไหนเหรอครับ!?
ในที่สุดเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันก็งัดไพ่ใบสุดท้ายขึ้นมา “ถ้าเช่นนั้นของรางวัลก็ไม่ต้องเอา และอีกอย่าง ถ้างานไม่เสร็จพวกคุณก็ห้ามไปพักแน่ครับ”
โจ๊กเกอร์กับเรย์คุหูกระดิกทันที หนึ่งใจคิดว่าหนื่อยฟรีแล้วไม่ได้ของรางวัลอย่างนี้ก็เสียเปล่า ส่วนอีกหนึ่งใจก็คิดว่าไม่อยากอดหลับอดนอนเหมือนเควสเครมิสนอนละเมออีก
“เครมิส!”
“เฟรน!”
เฟรนกับเครมิสสะดุ้งตามเสียง ก่อนที่จะถูกลากไปเหมือนซาไมร์ด้วยความรวดเร็ว
“เร็วเข้าสิ จะเดินช้าไปให้หมาที่ไหนคาบกินกัน!” โจ๊กเกอร์ที่กำลังลากซาไมร์อยู่พูด ซึ่งเรย์คุก็พยักหน้ารัวๆ ด้วยความเห็นด้วย
“...” เจ้าของผมส้ำตาลแดงที่ถูกลากครืดๆ กระตุกยิ้มนิดหน่อย ถ้ารู้ว่าจะพูดแบบนี้เขาคงพูดไปนานแล้ว...
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังลั่นมาจากห้องเบอร์หนึ่ง ต้องยอมรับว่าดังจริงๆ เพราะมังกรบ้าแถวนี้เล่นเคาะจนคนอื่นๆ ได้ยินเสียงไม้หักเบาๆ และไม่นานนักคนในห้องก็ค่อยเปิดออกมา...
“สวัสดีครั...” ซาไมร์ที่ยืนทักอยู่ชพร้อมรอยยิ้ม...ก่อนที่จะชะงักเพราะเจ้าของห้องที่เดินออกมา
เจ้าของผิวขาวเนียนค่อยๆ เยื้องก้าวออกมาจากห้อง นัยน์ตาสีชมพูประกายม่วงช้อนขึ้นมามองซาไมร์ที่ยืนอยู่ด้านหน้า แว่นเรียวๆ ถูกจัดมาอยู่บนใบหน้าอย่างพอดี ผมสีดำเทาหม่นๆ ถูกมัดรวบไว้ด้านหลังเป็นกระจุกเล็กๆ ริมฝีปากบางฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารักน่าหยิก และคนๆ นี้ก็คือทุกคนที่จับตามอง...
ไบฮาร์ท...
แค่กๆๆ เชื่อว่านักอ่านทุกท่านที่หลังจากที่อ่านบรรทัดบรรยายก่อนหน้าคำว่าไบฮาร์ทไปคงจะคิดว่าเป็นสาวน้อยหรือหนุ่มน้อยน่ารักบอบบางจากที่ไหนสักแห่งเป็นแน่...เอาเป็นว่าขอบรรยายอีกทีแล้วกัน
ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงร้อยเก้าสิบกว่าๆ ที่สวมแค่กางเกงโชว์ขี้ก้างบนตัวก้าวออกมาจากประตูห้อง นัยน์ตาสีชมพุเหลือบม่วงประกายปิ๊งๆ พร้อมแว่นเรียวๆ ที่หมอชอบใส่กัน ผมสีดำเทาหม่นๆ แหว่งไปเสี้ยวหนึ่งและถูกมัดรวบเป็นกระจุกเล็กๆ ด้านหลังอย่างกระเซอะกระเซิง ริมฝีปากฉีกกว้างเหมือนแสยะยิ้ม พร้อมคำพูดที่ทักทายมาแบบส่อความผิดปกติของเจ้าตัวโดยชัดเจน
“อุ๊ยตาย ถึงดั๊นจะชอบหนุ่มหน้าสวยแบบซามี่ก็เถอะ แต่ดั๊นก็นึกไม่ถึงเลยนะว่าจะมาบุกถึงห้องดั๊นขนาดนี้ หนุ่มๆ สมัยนี้นี่ใจร้อนกันจริงๆ เลยนะฮร้า” เจ้าของส่วนสูงร้อยเก้าสิบกว่าๆก้มหน้ามอง ‘หนุ่มหน้าสวย’ ด้านหน้าด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง ‘เขา’ ทำตาประกายวิ๊งๆ ให้พร้อมกับที่บิดตัวไปมาอย่างเขินอาย (?)
ซาไมร์หน้าทะมึนไปครึ่งแถบ ก่อนที่จะหันซ้ายหันขวาเพื่อความช่วยเหลือจากเหล่าผู้เข้าแข่งขันที่จิตใจดีงามเกินจะเทียบ...
ซึ่งตอนนี้ได้ชิ่งหนีหายไปนานแล้ว!!!
“มามะ มาจิบน้ำชาเป็นเพื่อนดั๊นสองต่อสองกันเดี๋ยวดั๊นจะบริการสุดฝีมือเลย~” ไบฮาร์ทฉีกยิ้มกว้างจนถึงใบหู ก่อนที่จะลากผู้เคราะห์ร้ายเข้าห้องไป..
“มะ ไม่...ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
“สงสัยจะไม่รอดแล้วล่ะ มารับพรุ่งนี้ดีมั้ย?” เรย์คุที่ยืนหลบอยู่หลังกำแพงใกล้ๆ กับหองเบอร์หึ่งพูดพร้อมลูบๆ แขนอย่างขนลุก
โจ๊กเกอร์หัวเราะเบาๆ “นั่นสิ สงสัยจะได้นอนยาวเลยด้วย”
“เนอะ~” เครมิสยิ้มกว้าง
“สงสารคุณซาไมร์ออกนะครับ...” เฟรนพูดเบาๆ
เรย์คุแย้งขึ้นมาทันที “สงสารที่ไหน ไม่คิดหรือไงว่าคนที่โดนขู่อย่างเราน่ะน่าสงสารกว่า!”
“ใช่แล้ว” โจ๊กเกอร์พยักหน้าเห็นด้วย “ไม่งั้นนายก็บุกเข้าห้องเจ้านั่นแล้วเอาตัวซาไมร์นั่นกลับมาสิ”
เฟรนยิ้มเจื่อนแต่ไม่คิดจะค้าน เพราะยังไงเสียเขาก็ยังรักตัวเองอยู่วันยังค่ำ
“ว่าแต่..แล้วเมื่อไหร่ซาเมราอีเน่จะกลับมาล่ะ?” เครมิสเอียงคอถาม
ทั้งสามชะงักไปในทันที ก่อนที่โจ๊กเกอร์จะครุ่นคิดนิดหน่อยก่อนตอบ
“อืม...อาจจะอยู่ที่ซาไมร์จะรอดกลับมาได้แค่ไหนล่ะมั้ง?”
แด่ซาไมร์...อาเมน
“นี่พวกคุณ ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรือไง!!!” เสียงที่กลั้นทั้งโทสะและความกลัวดังก้องลั่นห้องโถงของโรงแรม เรียกให้สามสายตาหันมามอง
“อ้าว” โจ๊กเกอร์ที่นั่งรอมาเกือบชั่วโมงเลิกคิ้ว “รอดมาได้เร็วชะมัดเลย”
เจ้าของผมสีน้ำตาลแดงคิ้วกระตุก
“สภาพไม่ใช่เล่นเลยแฮะ” เรย์คุซึ่งนั่งกินขนมอยู่อีกทางกลั้นหัวเราะ ก่อนจะโดนเครมิสแย่งขนมไปในทันที
“เฮ้ย นั่นมันของฉัน!”
“งั่มๆๆ ของเราแล้ว!”
เฟรนยิ้มเจื่อนพลางมองศึกมังกรปะทะสาวน้อยเวทมนต์พลางวางหนังสือพิมพ์ในมือลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะหันไปมองสภาพของซาไมร์ที่มีผมกระเซิง เสื้อผ้ายู่ยี่ และใบหน้าที่เลอะลิปสติกสีประจำตัวของไบฮาร์ทเอาไว้หลายรอย
ศึกหนักไม่ใช่เล่น...
ซาไมร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโถงกัดฟันกรอด ก่อนที่จะเปิดปากเตรียมระบายอารมณ์ในครั้งเดียว...
“เอาล่ะไปกันต่อเถอะ!”
...แต่ก็ถูกเด็กสาวเจ้าของผมสีขาวขัดขึ้นมาอย่างรู้แกวพลางลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และคนอื่นๆ ก็ลุกตาม (ที่เครมิสลุกก็เพราะขนมหมดแล้วหรอกนะ)
แล้วทั้งสามจะเดินตัวปลิวผ่านซาไมร์ที่ตัวแข็งเป็นหินอย่างอารมณ์ดีปนสะใจหลังจากการที่ถูกใช้ให้เก็บจดหมายเหมือนข้าทาสมานาน
“ถึงห้องต่อไปแล้ว!” เครมิสยิ้มบาน ก่อนที่จะชี้ไปที่ห้องเบอร์สองทางด้านขวา
“เปิดเลยสิ~”
“เปิดเลยสิ~”
สองเสียงพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุกเป็นที่สุด ซึ่งก็ทำให้ซาไมร์นั้นครุ่นคิดพักใหญ่ว่าจะเปิดดีมั้ย
เฟรนยิ้มแห้ง พูดเป็นกำลังใจว่า “มีแค่ห้องของคุณไบฮาร์ทคนเดียวเท่านั้นแหละครับที่เป็นแบบนั้น”
แต่แบบอื่นน่ะมีอีกเยอะ...
หลังจากที่สูดหายใจมาได้สักพักใหญ่ ซาไมร์ก็เคาะประตูอย่างระมัดระวังอย่างถึงที่สุด
ก๊อกๆๆ
“เอ๋ ใครน่ะ” เสียงๆ หนึ่งลอดออกมาจากประตู ก่อนที่จะเปิดประตู
“เอ่อ..สวัสดีครับ” ซาไมร์ยิ้มบางๆ ในใจกระโดดโล้ดเต้นสุดขีดเพราะคนตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นแค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มีใบหน้าแยกเพศไม่ออกกับนัยน์ตาและผมสีน้ำเงินเท่านั้น
เขาเหลือบไปดูในห้องนิดหน่อย...รูโบ๋เท่าตัวคนนั่นมันอะไรน่ะ?
“คุณซาไมร์นี่นา” คนตรงหน้าซาไมร์พูดด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะยิ้มกว้าง “ฉันชื่อเลส หนึ่งในผู้เข้าแข่งขัน ยินดีที่ได้รู้จัก...”
“เลสเบี้ยนน่ะเหรอ?”
เลสชะงักทันที นัยน์ตาฉายรังสีอาฆาตอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะ...
ผวะ!!!
...ชกเปรี้ยงไปที่แก้มของซาไมร์เต็มๆ แล้วปิดประตูใส่เสียงดังลั่น
เฟรนกับเครมิสมองซาไมร์ที่ชักดิ้นกระแด่วๆ อยู่บนพื้น ก่อนที่จะหันไปมองเจ้าของผมสีขาวกับน้ำเงินที่รวมหัวกันดัดเสียงเป็นซาไมร์พูดประโยคเมื่อกี้ออกมา...
“ว้า ซาเมอาเล่ถูกซัดซะแล้ว” เครมิสพูด
“เอาไปห้องพยาบาลดีมั้นครับ?” เฟรนออกความเห็น ซึ่งอีกสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้เห็นหน้าว่าที่สามีในอนาคตของเรย์จังซักหน่อย” โจ๊กเกอร์ปล่อยระเบิดก่อนที่จะรีบชิ่งไปที่ห้องพยาบาลทันที
“ฮะ เฮ้ย! ยัยตัวตลกบ้า!!”
แล้วเรย์คุก็วิ่งตามไปอีกคน...
เฟรนถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนที่จะหันไปขอให้เครมิสลาก (?) ซาไมร์ไปที่ห้องพยาบาล ซึ่งเจ้ามังกรบ้าก็พยักหน้าตกลงอย่างซื่อๆ บื้อๆ
“สงบสุขจริงจริ๊ง...”
*************************************
คนต่อไป...รับกรรมซร้าาาาาาาาาา!!!!
Turn 2
“โจกาเลลีร่าได้จดหมายอะไรอ่ะ” มังกรบ้าหัวแดงวิ่งไปถามเด็กสาวเจ้าของผมสีขาวที่ถือจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ในมืออย่างอารมณ์ดี
โจ๊กเกอร์คิ้วกระตุกยิกๆ เมื่อหันไปเห็นกองจดหมายท่วมหัวของเครมิสอย่างหมั่นไส้ เธอพลิกจดหมายไปมาสองสามครั้งก่อนที่จะฉีกยิ้ม “จากน้องสาวน่ะ”
“เอ๋ อย่างโจเกอรานี่น่ามีน้องสาวกับเขาด้วยงั้นเหรอ!?” เครมิสทำหน้าตกใจสุดๆ
โป๊ก!
แล้วมือของคนมีน้องสาวก็เคาะโป้กไปที่กบาลแดงๆ ของมังกรแถวๆ นี้เหมือนทุกที นัยน์ตาสีม่วงฉายชัดเหมือนเขียนเป็นตัวหนังสือว่า ‘มีแล้วจะทำไมหา!’
ไม่เคยเข็ดเลยจริงๆ...
อยู่ๆ เฟรนกับเรย์คุที่กำลังมองสองตัวก๊วนในกลุ่มอยู่ก็คิดพร้อมกัน ซึ่งในมือของเฟรนมีจดหมายอยู่สองสามฉบับ ส่วนเรย์คุ...
“อ้ากกกก เชื้อโรคๆๆๆ ทำไมตอนส่งมาเจ้าพวกนั้นถึงไม่เอาไปจุ่มยาฆ่าเชื้อก่อนฟะ!!!” เรย์คุที่สวมถุงมือสิบชั้นพร้อมใช้ที่คีบหนีบจดหมายขอตัวเองขึ้นมาพร้อมบ่นๆๆ ด้วยสกิลความอนามัยจัดในสายเลือด
ถูกหมกมานานขนาดนั้นจะไม่มีฝุ่นได้ยังไงกันครับ อีกอย่าง...เอาจดหมายจุ่มน้ำยาฆ่าเชื้อตัวหนังสือก็หายหมดพอดีสิ!
เฟรนยิ้มเจื่อน อดคิดเป็นรอบที่ห้าพันสองร้อยสามสิบแปดไม่ได้ว่าคนที่อยู่ในไมนัสนี่ไม่ธรรมดากันซักคนเลยจริงๆ
ส่วนซาไมร์ที่เงียบมาตั้งแต่ตลอดทางเดินก็ส่งรังสีอำมหิตพร้อมถามเนิบๆ “แล้วเมื่อไหร่พวกคุณจะพาผมไปพบผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ สักทีน่ะ (วะ) ครับ”
เหมือนจะได้ยินอะไรระหว่างคำว่า ‘น่ะ’ กับ ‘ครับ’ พิกลๆ แฮะ...
“เอาน่าๆๆ” เครมิสตบไหล่ซาไมร์ป้าบๆ ทว่าแรงที่เยอะเกินไปของมังกรทำให้คนถูกตบไหล่ทำหน้าบิดเบี้ยว “เดี๋ยวก็เสร็จเองแหละ”
เดี๋ยวก็เสร็จนี่ชาติไหนเหรอครับ!?
ในที่สุดเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันก็งัดไพ่ใบสุดท้ายขึ้นมา “ถ้าเช่นนั้นของรางวัลก็ไม่ต้องเอา และอีกอย่าง ถ้างานไม่เสร็จพวกคุณก็ห้ามไปพักแน่ครับ”
โจ๊กเกอร์กับเรย์คุหูกระดิกทันที หนึ่งใจคิดว่าหนื่อยฟรีแล้วไม่ได้ของรางวัลอย่างนี้ก็เสียเปล่า ส่วนอีกหนึ่งใจก็คิดว่าไม่อยากอดหลับอดนอนเหมือนเควสเครมิสนอนละเมออีก
“เครมิส!”
“เฟรน!”
เฟรนกับเครมิสสะดุ้งตามเสียง ก่อนที่จะถูกลากไปเหมือนซาไมร์ด้วยความรวดเร็ว
“เร็วเข้าสิ จะเดินช้าไปให้หมาที่ไหนคาบกินกัน!” โจ๊กเกอร์ที่กำลังลากซาไมร์อยู่พูด ซึ่งเรย์คุก็พยักหน้ารัวๆ ด้วยความเห็นด้วย
“...” เจ้าของผมส้ำตาลแดงที่ถูกลากครืดๆ กระตุกยิ้มนิดหน่อย ถ้ารู้ว่าจะพูดแบบนี้เขาคงพูดไปนานแล้ว...
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังลั่นมาจากห้องเบอร์หนึ่ง ต้องยอมรับว่าดังจริงๆ เพราะมังกรบ้าแถวนี้เล่นเคาะจนคนอื่นๆ ได้ยินเสียงไม้หักเบาๆ และไม่นานนักคนในห้องก็ค่อยเปิดออกมา...
“สวัสดีครั...” ซาไมร์ที่ยืนทักอยู่ชพร้อมรอยยิ้ม...ก่อนที่จะชะงักเพราะเจ้าของห้องที่เดินออกมา
เจ้าของผิวขาวเนียนค่อยๆ เยื้องก้าวออกมาจากห้อง นัยน์ตาสีชมพูประกายม่วงช้อนขึ้นมามองซาไมร์ที่ยืนอยู่ด้านหน้า แว่นเรียวๆ ถูกจัดมาอยู่บนใบหน้าอย่างพอดี ผมสีดำเทาหม่นๆ ถูกมัดรวบไว้ด้านหลังเป็นกระจุกเล็กๆ ริมฝีปากบางฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารักน่าหยิก และคนๆ นี้ก็คือทุกคนที่จับตามอง...
ไบฮาร์ท...
แค่กๆๆ เชื่อว่านักอ่านทุกท่านที่หลังจากที่อ่านบรรทัดบรรยายก่อนหน้าคำว่าไบฮาร์ทไปคงจะคิดว่าเป็นสาวน้อยหรือหนุ่มน้อยน่ารักบอบบางจากที่ไหนสักแห่งเป็นแน่...เอาเป็นว่าขอบรรยายอีกทีแล้วกัน
ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงร้อยเก้าสิบกว่าๆ ที่สวมแค่กางเกงโชว์ขี้ก้างบนตัวก้าวออกมาจากประตูห้อง นัยน์ตาสีชมพุเหลือบม่วงประกายปิ๊งๆ พร้อมแว่นเรียวๆ ที่หมอชอบใส่กัน ผมสีดำเทาหม่นๆ แหว่งไปเสี้ยวหนึ่งและถูกมัดรวบเป็นกระจุกเล็กๆ ด้านหลังอย่างกระเซอะกระเซิง ริมฝีปากฉีกกว้างเหมือนแสยะยิ้ม พร้อมคำพูดที่ทักทายมาแบบส่อความผิดปกติของเจ้าตัวโดยชัดเจน
“อุ๊ยตาย ถึงดั๊นจะชอบหนุ่มหน้าสวยแบบซามี่ก็เถอะ แต่ดั๊นก็นึกไม่ถึงเลยนะว่าจะมาบุกถึงห้องดั๊นขนาดนี้ หนุ่มๆ สมัยนี้นี่ใจร้อนกันจริงๆ เลยนะฮร้า” เจ้าของส่วนสูงร้อยเก้าสิบกว่าๆก้มหน้ามอง ‘หนุ่มหน้าสวย’ ด้านหน้าด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง ‘เขา’ ทำตาประกายวิ๊งๆ ให้พร้อมกับที่บิดตัวไปมาอย่างเขินอาย (?)
ซาไมร์หน้าทะมึนไปครึ่งแถบ ก่อนที่จะหันซ้ายหันขวาเพื่อความช่วยเหลือจากเหล่าผู้เข้าแข่งขันที่จิตใจดีงามเกินจะเทียบ...
ซึ่งตอนนี้ได้ชิ่งหนีหายไปนานแล้ว!!!
“มามะ มาจิบน้ำชาเป็นเพื่อนดั๊นสองต่อสองกันเดี๋ยวดั๊นจะบริการสุดฝีมือเลย~” ไบฮาร์ทฉีกยิ้มกว้างจนถึงใบหู ก่อนที่จะลากผู้เคราะห์ร้ายเข้าห้องไป..
“มะ ไม่...ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
“สงสัยจะไม่รอดแล้วล่ะ มารับพรุ่งนี้ดีมั้ย?” เรย์คุที่ยืนหลบอยู่หลังกำแพงใกล้ๆ กับหองเบอร์หึ่งพูดพร้อมลูบๆ แขนอย่างขนลุก
โจ๊กเกอร์หัวเราะเบาๆ “นั่นสิ สงสัยจะได้นอนยาวเลยด้วย”
“เนอะ~” เครมิสยิ้มกว้าง
“สงสารคุณซาไมร์ออกนะครับ...” เฟรนพูดเบาๆ
เรย์คุแย้งขึ้นมาทันที “สงสารที่ไหน ไม่คิดหรือไงว่าคนที่โดนขู่อย่างเราน่ะน่าสงสารกว่า!”
“ใช่แล้ว” โจ๊กเกอร์พยักหน้าเห็นด้วย “ไม่งั้นนายก็บุกเข้าห้องเจ้านั่นแล้วเอาตัวซาไมร์นั่นกลับมาสิ”
เฟรนยิ้มเจื่อนแต่ไม่คิดจะค้าน เพราะยังไงเสียเขาก็ยังรักตัวเองอยู่วันยังค่ำ
“ว่าแต่..แล้วเมื่อไหร่ซาเมราอีเน่จะกลับมาล่ะ?” เครมิสเอียงคอถาม
ทั้งสามชะงักไปในทันที ก่อนที่โจ๊กเกอร์จะครุ่นคิดนิดหน่อยก่อนตอบ
“อืม...อาจจะอยู่ที่ซาไมร์จะรอดกลับมาได้แค่ไหนล่ะมั้ง?”
แด่ซาไมร์...อาเมน
“นี่พวกคุณ ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรือไง!!!” เสียงที่กลั้นทั้งโทสะและความกลัวดังก้องลั่นห้องโถงของโรงแรม เรียกให้สามสายตาหันมามอง
“อ้าว” โจ๊กเกอร์ที่นั่งรอมาเกือบชั่วโมงเลิกคิ้ว “รอดมาได้เร็วชะมัดเลย”
เจ้าของผมสีน้ำตาลแดงคิ้วกระตุก
“สภาพไม่ใช่เล่นเลยแฮะ” เรย์คุซึ่งนั่งกินขนมอยู่อีกทางกลั้นหัวเราะ ก่อนจะโดนเครมิสแย่งขนมไปในทันที
“เฮ้ย นั่นมันของฉัน!”
“งั่มๆๆ ของเราแล้ว!”
เฟรนยิ้มเจื่อนพลางมองศึกมังกรปะทะสาวน้อยเวทมนต์พลางวางหนังสือพิมพ์ในมือลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะหันไปมองสภาพของซาไมร์ที่มีผมกระเซิง เสื้อผ้ายู่ยี่ และใบหน้าที่เลอะลิปสติกสีประจำตัวของไบฮาร์ทเอาไว้หลายรอย
ศึกหนักไม่ใช่เล่น...
ซาไมร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโถงกัดฟันกรอด ก่อนที่จะเปิดปากเตรียมระบายอารมณ์ในครั้งเดียว...
“เอาล่ะไปกันต่อเถอะ!”
...แต่ก็ถูกเด็กสาวเจ้าของผมสีขาวขัดขึ้นมาอย่างรู้แกวพลางลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และคนอื่นๆ ก็ลุกตาม (ที่เครมิสลุกก็เพราะขนมหมดแล้วหรอกนะ)
แล้วทั้งสามจะเดินตัวปลิวผ่านซาไมร์ที่ตัวแข็งเป็นหินอย่างอารมณ์ดีปนสะใจหลังจากการที่ถูกใช้ให้เก็บจดหมายเหมือนข้าทาสมานาน
“ถึงห้องต่อไปแล้ว!” เครมิสยิ้มบาน ก่อนที่จะชี้ไปที่ห้องเบอร์สองทางด้านขวา
“เปิดเลยสิ~”
“เปิดเลยสิ~”
สองเสียงพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุกเป็นที่สุด ซึ่งก็ทำให้ซาไมร์นั้นครุ่นคิดพักใหญ่ว่าจะเปิดดีมั้ย
เฟรนยิ้มแห้ง พูดเป็นกำลังใจว่า “มีแค่ห้องของคุณไบฮาร์ทคนเดียวเท่านั้นแหละครับที่เป็นแบบนั้น”
แต่แบบอื่นน่ะมีอีกเยอะ...
หลังจากที่สูดหายใจมาได้สักพักใหญ่ ซาไมร์ก็เคาะประตูอย่างระมัดระวังอย่างถึงที่สุด
ก๊อกๆๆ
“เอ๋ ใครน่ะ” เสียงๆ หนึ่งลอดออกมาจากประตู ก่อนที่จะเปิดประตู
“เอ่อ..สวัสดีครับ” ซาไมร์ยิ้มบางๆ ในใจกระโดดโล้ดเต้นสุดขีดเพราะคนตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นแค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มีใบหน้าแยกเพศไม่ออกกับนัยน์ตาและผมสีน้ำเงินเท่านั้น
เขาเหลือบไปดูในห้องนิดหน่อย...รูโบ๋เท่าตัวคนนั่นมันอะไรน่ะ?
“คุณซาไมร์นี่นา” คนตรงหน้าซาไมร์พูดด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะยิ้มกว้าง “ฉันชื่อเลส หนึ่งในผู้เข้าแข่งขัน ยินดีที่ได้รู้จัก...”
“เลสเบี้ยนน่ะเหรอ?”
เลสชะงักทันที นัยน์ตาฉายรังสีอาฆาตอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะ...
ผวะ!!!
...ชกเปรี้ยงไปที่แก้มของซาไมร์เต็มๆ แล้วปิดประตูใส่เสียงดังลั่น
เฟรนกับเครมิสมองซาไมร์ที่ชักดิ้นกระแด่วๆ อยู่บนพื้น ก่อนที่จะหันไปมองเจ้าของผมสีขาวกับน้ำเงินที่รวมหัวกันดัดเสียงเป็นซาไมร์พูดประโยคเมื่อกี้ออกมา...
“ว้า ซาเมอาเล่ถูกซัดซะแล้ว” เครมิสพูด
“เอาไปห้องพยาบาลดีมั้นครับ?” เฟรนออกความเห็น ซึ่งอีกสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้เห็นหน้าว่าที่สามีในอนาคตของเรย์จังซักหน่อย” โจ๊กเกอร์ปล่อยระเบิดก่อนที่จะรีบชิ่งไปที่ห้องพยาบาลทันที
“ฮะ เฮ้ย! ยัยตัวตลกบ้า!!”
แล้วเรย์คุก็วิ่งตามไปอีกคน...
เฟรนถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนที่จะหันไปขอให้เครมิสลาก (?) ซาไมร์ไปที่ห้องพยาบาล ซึ่งเจ้ามังกรบ้าก็พยักหน้าตกลงอย่างซื่อๆ บื้อๆ
“สงบสุขจริงจริ๊ง...”
*************************************
คนต่อไป...รับกรรมซร้าาาาาาาาาา!!!!
แก้ไขล่าสุดโดย Chalela เมื่อ Tue May 15, 2012 8:35 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
Chalela- จำนวนข้อความ : 158
Join date : 25/04/2012
Age : 24
Re: [Nomal Quest]มาส่งจดหมายกันเถอะ!!![Turn3/4]
Zetsubou Semi Sun May 13, 2012 12:10 am
ขออภัย รอบนี้แต่งมึนมากorz... หมดมุข อาจจะแบ่งบทได้ไม่ทั่วถึงนะ
********************************
“ยัยตัวตลกบ้า!!!!!”
ผมตะโกนไล่หลังโจ๊กเกอร์ไปด้วยสีหน้าเหม็นบูด
ว่าที่สามีบ้าอะไรล่ะฟะ!? ผมไม่ใช่เกย์นะ จอร์จจะเป็นสามีผมจะได้ยังไง แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!!
(Semi : เรย์เอ๊ย…สามีที่ว่าหมายถึงลูนะเฮ้ย ไม่ใช่จอร์จ….)
ผมออกวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ก็เบรกเอี๊ยดแทบไม่ทัน เนื่องจากเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
จริงสิ ห้องของลาฟกับเลสอยู่ติดกันนี่นา ยังไม่ได้ส่งจดหมายให้ลาฟเลย
ผมควานหาจดหมายในกระเป๋าสักพัก ไม่นานก็พบกับปึกจดหมายจ่าหน้าผู้รับว่าลาฟที่มัดไว้รวมกัน ตัวกระดาษอุดมไปด้วยกลิ่นกระดาษเก่าๆและเชื้อรา
… นี่หมกจดหมายไว้กี่เดือนฟะเนี่ย!!?
ผมทำหน้าเหยเก ถ้าจดหมายนี่มันไม่ได้ทำมาจากกระดาษป่านนี้ผมเอาจุ่มยาฆ่าเชื้อไปนานแล้ว!
โชคดีที่จดหมายของลาฟอยู่กับผม ถ้าอยู่กับยัยตัวตลกบ้าขึ้นมาผมต้องวิ่งตามไปเอาจดหมายแล้ววิ่งกลับมาอีกรอบแหง…
“เดี๋ยวฉันเอาจดหมายไปส่งห้องลาฟก่อนนะ”ผมหันไปบอกเครมิสกับเฟรน ก่อนจะเสริมอีก”พวกนายไปกันก่อนได้เลย”
“งั้นไว้เจอกันที่ห้องพยาบาลนะครับ”เฟรนตอบกลับสั้นๆก่อนจะเดินจากไป
“อย่าหลงทางน้า เรย์คุเรโรว่า ~”เครมิสโบกมือลาโดยที่มืออีกข้างยังลากซาไมร์อยู่
ห้องพยาบาลตูไปทุกวัน จะหลงทางได้ยังไงละเฟ้ย……….
ผมหน้ากระตุกอีกรอบ แต่ประโยคเมื่อกี้ผมได้แต่คิดในใจ เพราะถ้าตอบไปจริงๆมังกรติงต๊องตรงหน้าต้องเข้าโหมด’เจ้าหนูจำไม’ถามไม่หยุดแหง………
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
ผมเคาะประตูห้องลาฟ เสียงเคาะดังพอที่จะได้ยินจากในห้อง
1วินาที….
2วินาที….
3วินาที….
ผมคิ้วกระตุกกึกๆ
รีบเปิดประตูหน่อยสิเฮ้ยยย ป่านนี้ยัยโจ๊กเกอร์ไปถึงห้องพยาบาลแล้วแน่ๆ ขืนไปพูดอะไรแปลกๆให้ลูฟังละก็แย่แน่!
ในจังหวะที่ผมกำลังจะเคาะประตูแบบฮาร์ดคอร์(?)ด้วยความร้อนใจนั้นเอง ประตูไม้สีทึบก็เลื่อนเปิดออกช้าๆ
แอ๊ดดดดดดดดดดด ~
เจ้าของห้องโผล่หน้าออกมาจากประตูที่แง้มไว้นิดนึงด้วยสีหน้าเบลอๆ ราวกับงงว่ามีใครมาหาในเวลานี้
“จดหมายเธอ เอาไป!!” ผมไม่รอให้ประตูเปิดเต็มบาน รีบยัดจดหมายใส่มือลาฟแล้วสวมวิญญาณนักวิ่งมาราธอนวิ่งจากไปทันที
ซาไมร์บอกว่าหลังส่งจดหมายต้องคุยกันก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีใครเห็นแล้ว ช่างมัน!
.
.
.
ในขณะนั้น ลาฟที่กำลังมึนๆอยู่หน้าประตูได้แต่อ้าปากค้างโดยที่ยังไม่ทันพูดอะไร
มาเร็ว เคลมเร็ว ซ่อมเร็วซะจริงๆ…..
.
.
.
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
ผมนั่งหอบหลังจากวิ่งมาจนถึงห้องพยาบาล ในห้องทุกคนอยู่กับครบ เพื่อนร่วมเควสทั้ง4คน แผนกพยาบาล คนไข้ (ซาไมร์) และ…..
“พวกนายมาทำอะไรกันที่นี่หมดเลยฟะ!?”ผมคิ้วกระตุกอีกรอบ ก่อนจะชี้ไปยังกลุ่ม4คน แน่นอนว่าไม่ใช้กลุ่มเควสของพวกเรา
….เอเน็ท คลาวเดีย ซายะ หลงเฟย
เรือหายแล้วววว!! อยู่กันเยอะขนาดนี้เกิดถ้าพวกนั้นเอาเรื่องตูมาแฉให้ลูกับเจ๊แคลร์ฟังทำไงดีฟะ!?
ไม่ดิ ที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นคือเจ๊แคลร์จะเอาเรื่องตูมาแฉให้คนอื่นฟังรึเปล่านี่สิ!!
“มาทำแผลน่ะสิ ถามได้”คลาวเดียตอบพลางจิ้มเค้กเข้าปาก
แล้วมาทำแผลทีนี่ต้องมากัน4คนเลยเรอะ!?
“เอ…ก็” เอเน็ทนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบยิ้มๆ“คนอื่นในทีมมากันผมก็เลยมาด้วยน่ะครับ”
ว่าง่ายๆคือว่างจัดเลยมาด้วยสินะ
“พูดอย่างกับไม่อยากเจอพวกฉันงั้นแหล่ะ”ซายะตอบกลับด้วยน้ำเสียงงอนๆ
เจอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่มาเจอในห้องพยาบาล(ที่มีลูอยู่ด้วย)นี่ไม่อยากสุดๆเลยเฟ้ย!!
หลงเฟยนี่นิ่งเงียบมาตลอดเอ่ยเสียงเรียบ“…ส่งจดหมายมาซะ”
เอ่อ… ก็เข้าใจอ่ะนะว่าประหยัดคำพูด แต่นี่นายพูดแบบนี้จะปล้นฉันรึไงฟะ!?
ดูท่าซายะ เอเน็ท คลาวเดียจะได้จดหมายกันหมดแล้ว คนที่ยังไม่ได้จดหมายคนเดียวก็คือหลงเฟย เพราะจดหมายของหลงเฟยอยู่กับผม
ผมควานหาจดหมายของหลงเฟย น่าแปลกที่จดหมายของเขามีน้อยมาก เพียงแค่3ฉบับเท่านั้น
ทันทีที่หลงเฟยรับจดหมายไป เขาก็เอาแต่จ้องชื่อผู้ส่งของจดหมายฉบับหนึ่ง
ลายมือนั้นเขียนด้วยตัวอักษรจีน หรือก็คือตัวอักษรคันจิของบ้านผมนั่นแหล่ะ ถ้าอ่านแบบจีนก็คงจะอ่านได้ว่า….
หมิน เย่หลาน
อะแฮ่ม! ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูนะ แต่เห็นตอนยื่นจดหมายไปให้พอดี
ปล่อยเขาไปอ่านจดหมายคนเดียวละกัน ก่อนอื่น……………….
“ยัยตัวตลกบ้า!!!! เธอไปพูดอะไรให้คนอื่นฟังหา!”ผมหันไปเตรียมจะคิดบัญชีกับยัยตัวตลกหัวหงอกแต่เจ้าตัวกลับแค่ตอบกลับมาอย่างยียวน
”ไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย แค่บอกว่าที่ห้องพยาบาลนี่มีว่าที่สามีนายแค่นั้นเอง~”
“สามีเหรอ!”เครมิสทำหน้าประหนึ่งค้นพบความจริงอันยิ่งใหญ่ของโลก“ที่แท้เรย์คุเรนูโวก็เป็นผู้หญิงนี่เอง!”
ยังไม่ทันที่ผมจะเถียงอะไรเฟรนก็ตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง“ไม่ต้องห่วงนะครับ รักร่วมเพศไม่ใช่เรื่องผิด พวกเราไม่กีดกันอยู่แล้ว”เฟรนนิ่งคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะเสริม
”แต่ขอความกรุณาต่อไปนี้อย่าเข้าใกล้ผมในระยะ2เมตรนะครับ”
ผมหน้าทะมึนไปครึ่งแถบก่อนจะตวาดกลับไป“ไม่ใช่โว้ย!! ตูเป็นผู้ชายแท้ ไม่เกย์! ชอบผู้หญิงโลลิเตี้ยแบนซึนโลลิโพนี่เทลล์ จะมีสามีได้ยังไงกัน!”
“เห~~? จริงเหรอ~ ~ ? “โจ๊กเกอร์ลากเสียงยาวประชด“เห็นนายมาหาทุกวันเลยนี่นา”
“มาคุยกับลูแล้วก็ทำแผลต่างหากเล่า!”ผมตอบกลับไปอย่างไม่พอใจ
“แล้วกับลูจังน่ะแค่คุยเฉยๆจริงอ้า~~?”โจ๊กเกอร์ยังคงทำสีหน้าและน้ำเสียงกวนประสาท”ไม่ใช่เป็นแฟนกันแล้วเหรอ?”
เอ่อ… ไหงวกไปเรื่องลูได้ละเนี่ย อย่าบอกนะว่ายัยนี่นึกว่าลูเป็นผู้หญิง?
“ช…ใช่ที่ไหนล่ะ”ลูที่โดนลากเข้ามาในบทสนทนาแบบงงๆได้แต่หน้าแดงแปร๊ดก่อนจะแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก”อ…อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ! จะเป็นแฟนกับเรย์ได้ยังไง”
“เรื่องนั้นรู้อยู่ล่ะน่า!”โจ๊กเกอร์สะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ”เป็นผู้ชายก็ดีสิ ฉันจะได้จิ้นวายไง!”
ผมอ้าปากพะงาบๆ
น….นี่เธอ… เป็นสาววายหรอกเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ส่งจดหมายเสร็จแล้วเนอะ!"โจ๊กเกอร์ตอบกลับอย่างร่าเริง"งั้นพวกเราทิ้งซาไมร์ไว้ที่นี่แล้วไปทำเควสกันต่อดีกว่า ~!”
พูดจบเธอก็รีบวิ่งหนีหายไปทันที
ผมติดสตั๊นท์ไปชั่วครู่ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ ยัยนั่นชิ่งหนีไปก่อนแล้ว!
“ยัยตัวตลกบ้า!!! จะหนีไปไหนหา!!!!!!”
.
.
.
เรย์คุออกวิ่งตามโจ๊กเกอร์ไปติดๆกัน ในขณะที่เครมิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น”วิ่งไล่จับเหรอ! น่าสนุกจังเลย เราขอเล่นด้วยคนสิ”
สุดท้ายทั้ง3คนก็วิ่งจากไปด้วยความเร็วขนาดนักกีฬาทีมชาติยังอาย เฟรนได้แต่มองผู้ร่วมภารกิจด้วยความเหนื่อยใจ
นี่ตกลงพวกเรามาทำภารกิจ หรือมาเล่นกันแน่เนี่ย…
--------------To be continue--------------
********************************
Turn 3
“ยัยตัวตลกบ้า!!!!!”
ผมตะโกนไล่หลังโจ๊กเกอร์ไปด้วยสีหน้าเหม็นบูด
ว่าที่สามีบ้าอะไรล่ะฟะ!? ผมไม่ใช่เกย์นะ จอร์จจะเป็นสามีผมจะได้ยังไง แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!!
ผมออกวิ่งไปได้ไม่เท่าไหร่ก็เบรกเอี๊ยดแทบไม่ทัน เนื่องจากเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
จริงสิ ห้องของลาฟกับเลสอยู่ติดกันนี่นา ยังไม่ได้ส่งจดหมายให้ลาฟเลย
ผมควานหาจดหมายในกระเป๋าสักพัก ไม่นานก็พบกับปึกจดหมายจ่าหน้าผู้รับว่าลาฟที่มัดไว้รวมกัน ตัวกระดาษอุดมไปด้วยกลิ่นกระดาษเก่าๆและเชื้อรา
… นี่หมกจดหมายไว้กี่เดือนฟะเนี่ย!!?
ผมทำหน้าเหยเก ถ้าจดหมายนี่มันไม่ได้ทำมาจากกระดาษป่านนี้ผมเอาจุ่มยาฆ่าเชื้อไปนานแล้ว!
โชคดีที่จดหมายของลาฟอยู่กับผม ถ้าอยู่กับยัยตัวตลกบ้าขึ้นมาผมต้องวิ่งตามไปเอาจดหมายแล้ววิ่งกลับมาอีกรอบแหง…
“เดี๋ยวฉันเอาจดหมายไปส่งห้องลาฟก่อนนะ”ผมหันไปบอกเครมิสกับเฟรน ก่อนจะเสริมอีก”พวกนายไปกันก่อนได้เลย”
“งั้นไว้เจอกันที่ห้องพยาบาลนะครับ”เฟรนตอบกลับสั้นๆก่อนจะเดินจากไป
“อย่าหลงทางน้า เรย์คุเรโรว่า ~”เครมิสโบกมือลาโดยที่มืออีกข้างยังลากซาไมร์อยู่
ห้องพยาบาลตูไปทุกวัน จะหลงทางได้ยังไงละเฟ้ย……….
ผมหน้ากระตุกอีกรอบ แต่ประโยคเมื่อกี้ผมได้แต่คิดในใจ เพราะถ้าตอบไปจริงๆมังกรติงต๊องตรงหน้าต้องเข้าโหมด’เจ้าหนูจำไม’ถามไม่หยุดแหง………
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
ผมเคาะประตูห้องลาฟ เสียงเคาะดังพอที่จะได้ยินจากในห้อง
1วินาที….
2วินาที….
3วินาที….
ผมคิ้วกระตุกกึกๆ
รีบเปิดประตูหน่อยสิเฮ้ยยย ป่านนี้ยัยโจ๊กเกอร์ไปถึงห้องพยาบาลแล้วแน่ๆ ขืนไปพูดอะไรแปลกๆให้ลูฟังละก็แย่แน่!
ในจังหวะที่ผมกำลังจะเคาะประตูแบบฮาร์ดคอร์(?)ด้วยความร้อนใจนั้นเอง ประตูไม้สีทึบก็เลื่อนเปิดออกช้าๆ
แอ๊ดดดดดดดดดดด ~
เจ้าของห้องโผล่หน้าออกมาจากประตูที่แง้มไว้นิดนึงด้วยสีหน้าเบลอๆ ราวกับงงว่ามีใครมาหาในเวลานี้
“จดหมายเธอ เอาไป!!” ผมไม่รอให้ประตูเปิดเต็มบาน รีบยัดจดหมายใส่มือลาฟแล้วสวมวิญญาณนักวิ่งมาราธอนวิ่งจากไปทันที
ซาไมร์บอกว่าหลังส่งจดหมายต้องคุยกันก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีใครเห็นแล้ว ช่างมัน!
.
.
.
ในขณะนั้น ลาฟที่กำลังมึนๆอยู่หน้าประตูได้แต่อ้าปากค้างโดยที่ยังไม่ทันพูดอะไร
มาเร็ว เคลมเร็ว ซ่อมเร็วซะจริงๆ…..
.
.
.
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
ผมนั่งหอบหลังจากวิ่งมาจนถึงห้องพยาบาล ในห้องทุกคนอยู่กับครบ เพื่อนร่วมเควสทั้ง4คน แผนกพยาบาล คนไข้ (ซาไมร์) และ…..
“พวกนายมาทำอะไรกันที่นี่หมดเลยฟะ!?”ผมคิ้วกระตุกอีกรอบ ก่อนจะชี้ไปยังกลุ่ม4คน แน่นอนว่าไม่ใช้กลุ่มเควสของพวกเรา
….เอเน็ท คลาวเดีย ซายะ หลงเฟย
เรือหายแล้วววว!! อยู่กันเยอะขนาดนี้เกิดถ้าพวกนั้นเอาเรื่องตูมาแฉให้ลูกับเจ๊แคลร์ฟังทำไงดีฟะ!?
ไม่ดิ ที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นคือเจ๊แคลร์จะเอาเรื่องตูมาแฉให้คนอื่นฟังรึเปล่านี่สิ!!
“มาทำแผลน่ะสิ ถามได้”คลาวเดียตอบพลางจิ้มเค้กเข้าปาก
แล้วมาทำแผลทีนี่ต้องมากัน4คนเลยเรอะ!?
“เอ…ก็” เอเน็ทนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบยิ้มๆ“คนอื่นในทีมมากันผมก็เลยมาด้วยน่ะครับ”
ว่าง่ายๆคือว่างจัดเลยมาด้วยสินะ
“พูดอย่างกับไม่อยากเจอพวกฉันงั้นแหล่ะ”ซายะตอบกลับด้วยน้ำเสียงงอนๆ
เจอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่มาเจอในห้องพยาบาล
หลงเฟยนี่นิ่งเงียบมาตลอดเอ่ยเสียงเรียบ“…ส่งจดหมายมาซะ”
เอ่อ… ก็เข้าใจอ่ะนะว่าประหยัดคำพูด แต่นี่นายพูดแบบนี้จะปล้นฉันรึไงฟะ!?
ดูท่าซายะ เอเน็ท คลาวเดียจะได้จดหมายกันหมดแล้ว คนที่ยังไม่ได้จดหมายคนเดียวก็คือหลงเฟย เพราะจดหมายของหลงเฟยอยู่กับผม
ผมควานหาจดหมายของหลงเฟย น่าแปลกที่จดหมายของเขามีน้อยมาก เพียงแค่3ฉบับเท่านั้น
ทันทีที่หลงเฟยรับจดหมายไป เขาก็เอาแต่จ้องชื่อผู้ส่งของจดหมายฉบับหนึ่ง
ลายมือนั้นเขียนด้วยตัวอักษรจีน หรือก็คือตัวอักษรคันจิของบ้านผมนั่นแหล่ะ ถ้าอ่านแบบจีนก็คงจะอ่านได้ว่า….
หมิน เย่หลาน
อะแฮ่ม! ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูนะ แต่เห็นตอนยื่นจดหมายไปให้พอดี
ปล่อยเขาไปอ่านจดหมายคนเดียวละกัน ก่อนอื่น……………….
“ยัยตัวตลกบ้า!!!! เธอไปพูดอะไรให้คนอื่นฟังหา!”ผมหันไปเตรียมจะคิดบัญชีกับยัยตัวตลกหัวหงอกแต่เจ้าตัวกลับแค่ตอบกลับมาอย่างยียวน
”ไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย แค่บอกว่าที่ห้องพยาบาลนี่มีว่าที่สามีนายแค่นั้นเอง~”
“สามีเหรอ!”เครมิสทำหน้าประหนึ่งค้นพบความจริงอันยิ่งใหญ่ของโลก“ที่แท้เรย์คุเรนูโวก็เป็นผู้หญิงนี่เอง!”
ยังไม่ทันที่ผมจะเถียงอะไรเฟรนก็ตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง“ไม่ต้องห่วงนะครับ รักร่วมเพศไม่ใช่เรื่องผิด พวกเราไม่กีดกันอยู่แล้ว”เฟรนนิ่งคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะเสริม
”แต่ขอความกรุณาต่อไปนี้อย่าเข้าใกล้ผมในระยะ2เมตรนะครับ”
ผมหน้าทะมึนไปครึ่งแถบก่อนจะตวาดกลับไป“ไม่ใช่โว้ย!! ตูเป็นผู้ชายแท้ ไม่เกย์! ชอบผู้หญิงโลลิเตี้ยแบนซึนโลลิโพนี่เทลล์ จะมีสามีได้ยังไงกัน!”
“เห~~? จริงเหรอ~ ~ ? “โจ๊กเกอร์ลากเสียงยาวประชด“เห็นนายมาหาทุกวันเลยนี่นา”
“มาคุยกับลูแล้วก็ทำแผลต่างหากเล่า!”ผมตอบกลับไปอย่างไม่พอใจ
“แล้วกับลูจังน่ะแค่คุยเฉยๆจริงอ้า~~?”โจ๊กเกอร์ยังคงทำสีหน้าและน้ำเสียงกวนประสาท”ไม่ใช่เป็นแฟนกันแล้วเหรอ?”
เอ่อ… ไหงวกไปเรื่องลูได้ละเนี่ย อย่าบอกนะว่ายัยนี่นึกว่าลูเป็นผู้หญิง?
“ช…ใช่ที่ไหนล่ะ”ลูที่โดนลากเข้ามาในบทสนทนาแบบงงๆได้แต่หน้าแดงแปร๊ดก่อนจะแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก”อ…อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ! จะเป็นแฟนกับเรย์ได้ยังไง”
“เรื่องนั้นรู้อยู่ล่ะน่า!”โจ๊กเกอร์สะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ”เป็นผู้ชายก็ดีสิ ฉันจะได้จิ้นวายไง!”
ผมอ้าปากพะงาบๆ
น….นี่เธอ… เป็นสาววายหรอกเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ส่งจดหมายเสร็จแล้วเนอะ!"โจ๊กเกอร์ตอบกลับอย่างร่าเริง"งั้นพวกเราทิ้งซาไมร์ไว้ที่นี่แล้วไปทำเควสกันต่อดีกว่า ~!”
พูดจบเธอก็รีบวิ่งหนีหายไปทันที
ผมติดสตั๊นท์ไปชั่วครู่ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ ยัยนั่นชิ่งหนีไปก่อนแล้ว!
“ยัยตัวตลกบ้า!!! จะหนีไปไหนหา!!!!!!”
.
.
.
เรย์คุออกวิ่งตามโจ๊กเกอร์ไปติดๆกัน ในขณะที่เครมิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น”วิ่งไล่จับเหรอ! น่าสนุกจังเลย เราขอเล่นด้วยคนสิ”
สุดท้ายทั้ง3คนก็วิ่งจากไปด้วยความเร็วขนาดนักกีฬาทีมชาติยังอาย เฟรนได้แต่มองผู้ร่วมภารกิจด้วยความเหนื่อยใจ
นี่ตกลงพวกเรามาทำภารกิจ หรือมาเล่นกันแน่เนี่ย…
--------------To be continue--------------
แก้ไขล่าสุดโดย gizzza เมื่อ Thu May 17, 2012 5:54 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
Zetsubou Semi- จำนวนข้อความ : 74
Join date : 25/04/2012
Age : 27
Re: [Nomal Quest]มาส่งจดหมายกันเถอะ!!![Turn3/4]
parima28 Sun May 13, 2012 10:18 pm
turn 4
ผมมองตามผู้เข้าร่วมเควสคนอื่นๆ อย่างปลงๆ ก่อนจะหันไปมองคุณซาไมร์(ผู้โชคร้าย) ที่กำลังนอนหลับอยู่
...คงต้องรอให้ตื่นก่อนถึงจะทำเควสต่อได้สินะ ผมคิดในใจ
หลังจากนั้นผมก็มอบจดหมายให้แก่คนที่อยู่ในห้องพยาบาลทั้งหมด แล้วขอว่า "ถ้ายังไง... ช่วยอยู่ที่นี่ก่อนจนกว่าคุณซาไมร์จะฟื้นได้ไหมครับ"
"เอ่อ...ครับ" คุณเอเน็ทตอบรับด้วยดี
"ก็ได้ ช่วงนี้ฉันก็ว่างอยู่พอดีน่ะ" คุณคลาวเดียไม่มีปัญหา
"..." คุณหลงเฟยนั่งลงที่เก้าอี้เป็นการตอบรับ
"งั้นคุณซายะ..."
"อืมๆ ยังไงก็ได้อยู่แล้ว" ผมยิ้มด้วยความยินดีเมื่อทุกคนตอบรับคำขอของผม "แต่ว่า..."
"เอ๊ะ?..." ผมมองคุณซายะด้วยความมึนงง
"ฉันขอทำอะไรนิดหน่อยก็แล้วกัน..."
------------------------------------------------------------------------
........
....
...
..
.
"โอ๊ย..." ซาไมร์ลุกขึ้นนั่งบนเตียงช้าๆ เมื่อได้สติคืนมา
เป็นเลสเบี้ยนแต่ทำไมมือหนักแบบนี้ฟ่ะ!
"ในที่สุดก็ฟื้นสักทีนะครับ" เฟรนที่ยืนอยู่ข้างๆ เตียงพูดขึ้น "จะได้เริ่มทำเควสต่อสักที..."
ซาไมร์หันมาเฟรนช้าๆ ติดสตั๊นไป3วิ ก่อนจะมานึกขึ้นได้ "อ้อ!!! จำได้แล้ว! ต้องแนะนำตัวสินะ..."
"นึกว่าจะความจำเสื่อมไปแล้วซะอีก" หญิงสาวเส้นผมสีเงินเอ่ยขึ้นหน่ายๆ
ซาไมร์คิ้วกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มพิมพ์ใจทันที "งั้นผมขอแนะนำตัวก่อน..." ซาไมร์หันไปมองทุกคนที่อยู่ในห้องพยาบาลก็จะเอ่ยขึ้น
"ผมชื่อว่า ซาไมร์ โซ อาเรล ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"อะ เอ่อ ครับ ...ผมชื่อเอเน็ท ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ" เอเน็ทมองซาไมร์ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้
ทำไมกันล่ะนั้น? ซาไมร์รู้สึกตะหงิดใจแปลกๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ
"ฉันคลาวเดีย เดอ ฟรานเชส ยินดีที่ได้รู้จัก" คลาวเดียมองซาไมร์กลับมาด้วยสายตาแปลกๆ...
คราวนี้ปากของซาไมร์เริ่มกระตุกบ้างแล้ว...
"ฮิฮิ ฉันยูมิริกะ ซายะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ หึหึ ฮ่าๆๆ!" ซายะมองหน้าซาไมร์พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
อะไรกันเนี่ย!? ทุกคนมีอะไรกับเขานักหรือไงหา ทำไมต้องทำท่าทางแปลกๆ ด้วย
ซาไมร์หันหน้าไปหาคนสุดท้ายที่ยังไม่รู้จัก "..." หลงเฟยมองซาไมร์อย่างเย็นชาก่อนจะพึมพำเบาๆ "...ตัวอะไรกันเนี่ย"
"หะ หา?" ซาไมร์ยิ่งรู้สึกงงเข้าไปใหญ่
"...ช่างเถอะ ข้าอันหลงเฟย ยินดีที่ได้รู้จัก" หลงเฟยพูดด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยาบาลเป็นคนแรก
"อะ เอ่อ งั้นผมก็ขอตัวด้วยเหมือนกัน ...คุณซาไมร์ ผมขอให้คุณโชคดีนะครับ" เอเน็ทพูดให้กำลังใจซาไมร์ก่อนจะเข้าไปเป็นคนที่สอง
"ฉันกลับไปทานเค้กที่ห้องดีกว่า...บายนะ" และแล้วคลาวเดียก็ออกไปอีกคน
ซายะมองหน้าซาไมร์แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะโบกมือไปมา "เอาล่ะ ขอให้โชคดีนะคนส่งจดหมาย ฮ่าๆๆ!~" แล้วซายะก็เดินพ้นประตูไป
โดยเหลือซาไมร์ที่กำลังงุนงงไว้กับเฟรนพึ่งแค่สองคน...
"เกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย ทำไมต้องทำท่าทีแปลกๆ ด้วย!" ซาไมร์พึมพำออกมาอย่างอดไม่ได้
เฟรนยิ้มบางๆ ให้ซาไมร์ก่อนจะพูดขึ้น "ผมจะถือซะว่าคุณทำความรู้จักกับทุกคนในที่นี้หมดแล้วนะครับ เพราะฉะนั้นผมจะพาไปที่อื่นต่อเลย"
"ครับ..." ซาไมร์ตอบเสียงเบา ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเป็นการบอกนัยๆ ว่าพร้อมแล้ว
"แต่เดี๋ยวก่อน... หน้าข้าไม่ได้มีติดอยู่หรอกใช่ไหม" ซาไมร์รั้นเฟรนไว้นิดหน่อยก่อนจะถาม
เฟรนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบพร้อมรอยยิ้มว่า "ก็ไม่นี่ครับ... ไม่มีอะไรติดอยู่เลย"
----------------------------------------------------------------------------------------
"ตอนนี้ก็เหลือแค่ไปหาคุณเฟิงฉางเย่กับคุณลาฟ... ผมคิดว่าเราน่าจะไปหาคุณลาฟก็นะครับ เพราะเป็นคนที่ได้รับจดหมายไปแล้ว" เฟรนพูดขึ้นขณะที่กำลังเดินอยู่บนทางเดิน
"อืม เอาตามนั้นแหละ" ซาไมร์พยักหน้ารับเบาๆ
ตลอดทางเดินที่ผ่านมานี้ ไม่ว่าจะผ่านไปทางไหนก็ตามผู้คนที่อยู่รอบข้างมักจะมองพวกเขาด้วยท่าทางแปลกๆ ทั้งหัวเราะ ทำหน้าแปลกๆ และอะไรอีกมากมาย...
"ตกลงมันมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่เนี่ย..." ซาไมร์พึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด หวังว่าภารกิจนี่จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ
"ถึงแล้วครับ" เฟรนเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงห้องๆ หนึ่ง
ซาไมร์องอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง "...คงไม่ใช่พวกแปลกๆ แล้วใช่ไหม?"
"...บางทีคุณควรจะถามว่ามีใครในที่นี้ปกติหรือเปล่ามากกว่านะครับ" เฟรนพูดพลางยิ้มแห้งๆ "แต่ผมว่าคุณลาฟไม่น่าจะมีปัญหาหรอกครับ"
ซาไมร์พยักหน้ารับก่อนจะเริ่มเคาะประตู
ประตูถูกเปิดออกช้าๆ ก่อนจะปรากฎร่างของหญิงสาวเส้นผมสีดำสั้น ดวงตาสีเงินขึ้น "มีธุระอะไร?"
ก็ดูปกติดีนี่! ซาไมร์กู่ร้องในใจอย่างมีความสุขก่อนจะไอสองสามครั้งเป็นการเกริ่น
"อะแฮ่ม! ผมมีชื่อว่า ซาไมร์ โซ อาเรล เป็นคนส่งจดหมาย ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ซาไมร์พร้อมกับฉีกยิ้มเป็นมิตร
"..." ลาฟนิ่งไปสักพักหนึ่งก็ตอบ "ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อลาฟ... ฉันคิดว่าตอนนี้น่าจะนายโดนแกล้งอยู่นะ เจอกันใหม่" ซาไมร์ยังไม่ทันตอบอะไรลาฟก็ชิงประตูหนีไปเสียก่อน
...เมื่อกี้ว่าไงนะ? อะไรแกล้งๆ? ซาไมร์งุนงงเป็นอย่างมาก ก็เมื่อกี้ลาฟดันพูดเร็วจัด จนเขาฟังแทบจะไม่รู้เรื่อง!
"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" ในเมื่อนึกขึ้นเองไม่ได้ก็ต้องมีแต่ถามคนที่อยู่ข้างๆ เท่านั้นแหละ
เฟรนยิ้มเพลียๆ ก็ตอบ "ผมก็ฟังไม่ทันเหมือนกันครับ ผมว่าเรารีบไปจะดีกว่า ผมจะได้หลุดพ้นเสียที..."
แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ง่ายแบบนั้นเมื่อ...
เฟิงฉางเย่ผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้ายไม่ได้อยู่ที่ห้องพัก!
เดินมาก็ตั้งนานแต่คนสุดท้ายดันหายไปซะนี่ แล้วเมื่อไหร่มันจะจบสักทีล่ะเนี่ย!? อยากกลับไปพักแล้วนะ เฟรนคิดด้วยความเหนื่อยล้าสุดแสนสาหัส
"..."
การไปแนะนำตัวกับพวกผู้เข้าแข่งขัน ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ไม่นำผลดีมาสู่ชีวิตเลยจริงๆ แค่เจอคนแรกไปก็มีเหตุได้ซวยแล้ว คนสุดท้ายดันมาหายไปอีก...เฮ้อ ซาไมร์คิดอย่างเซ็ง เพราะว่าตอนนี้เขาก็เริ่มจะรู้สึกเพลียๆ แล้ว
"...ผมคิดว่าบางมีคุณฉางเย่อาจจะอยู่ที่โรงอาหารก็ได้นะครับ เพราะนี่ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว" เฟรนพูดขึ้นหลังจากที่ใช้ความคิดสักพัก
"อืม! ดีเหมือนกัน แนะนำตัวเสร็จปุ๊บก็กินข้าวต่อปั๊บเลย อ่า ใกล้จะเสร็จสักที~" ซาไมร์พูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะรีบหันไปเร่งผู้ร่วมเดินทาง "เร็วๆ เข้า ผมเริ่มเหนื่อยเต็มทนแล้วนะครับ"
"ครับ"
-----------------------------------------------------------------------------------
"อ้าว ซามีโอรีล่ากับเฟรนเนออรี่! ยังแนะนำตัวยังไม่เสร็จอีกเหรอ?" ในขณะที่ซาไมร์และเฟรนกำลังจะเข้าโรงอาหารอยู่นั้น ก็ได้บังเอิญเจอกับเครมิสเข้าพอดี
"ครับ ตอนนี้เหลือแค่คุณเฟิงฉางเย่คนเดียวแล้ว ไม่ทราบว่าคุณเครมิสเห็นคุณเฟิงฉางเย่บ้างไหมครับ?" เฟรนถามออกไปด้วยรอยยิ้ม
เครมิสใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ "อืมๆ ก็น่าจะอยู่ข้างในโรงอาหารล่ะมั้ง ก็ตอนนี้มันเวลาอาหารเย็นแล้วนี่นาคิดว่านะ... ว่าแต่หน้าซาเมมีนาเร่ไปโดนอะไรมาน่ะ?"
"หา..."
"ผมคิดว่ามันไม่มีอะไรหรอกครับ รีบเข้าไปกันเถอะ" เฟรนพูดขึ้นอย่างรวดเร็วขัดบทสนธนาของซาไมร์ก็จะรีบลากพาซาไมร์เข้าไปในโรงอาหารทันที
...อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ใกล้จะหลุดพ้นแล้ว!... เฟรนคิดในใจ
ในขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าไปในโรงอาหารสายตาของเฟรนก็สะดุดเข้ากับร่างหนึ่งที่อยู่ด้านนอก
"อ๊ะ! นั่นไง คุณเฟิงฉางเย่!"
เจ้าของชื่อเฟิงฉางเย่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองพวกซาไมร์ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาตน ดวงตาสีม่วงอบอุ่นมองตอบพวกเฟรนด้วยความสงสัย
"พวกเจ้ามีอะไรเหรอ?" เฟิงฉางเย่ถามออกไปอย่างงุนงง
"สวัสดีครับ พอดีว่าผมมีจดหมายมาให้คุณ..." เฟรนยื่นจดหมายให้กับเฟิงฉางเย่ แล้วก็หลีกทางให้กับซาไมร์ช้าๆ "แล้วก็คนๆ นี้มีอะไรจะพูดกับคุณครับ"
"อ้อ! ผมชื่อว่า ซาไมร์ โซ อาเรล ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ซาไมร์ว่าพลางยิ้มเปล่งประกายไปให้
เฟิงฉางเย่มองสำรวจซาไมร์ช้าๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ใบหน้า
"ที่หน้าผากของเจ้า..."
"อะแฮ่ม! พวกนายยังทำเควสกันไม่เสร็จอีกเหรอเนี่ย" เสียงไอ(ดังเวอร์ๆ)ของหญิงสาว(?)นางหนึ่งขัดบทสนธนาของฉางเย่ขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะทำเสียแผน
"อ้าว คุณซายะ คุณก็มาทานอาหารเหมือนกันเหรอครับ" เฟรนเอ่ยทักขึ้นยิ้มๆ
"ใช่แล้ว ยังทำเควสกันไม่เสร็จอีกเหรอ" ซายะทวนคำถามซ้ำอีกครั้ง
"เสร็จแล้วล่ะ ผมแนะนำตัวกับผู้เข้าแข่งขันครบทุกคนแล้วนี่นา..." ซาไมร์เอ่ยตอบบ้าง
"อืมๆ งั้นก็ดีแล้วล่ะ" ซายะแสยะยิ้มน้อยๆ "...งั้นก็มากินข้าวด้วยกันไหมล่ะ คนอื่นๆก็อยู่ด้วยนะ"
"ครับ ก็ได้ครับ" ซาไมร์ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
...มันต้องมีอะไรแน่ๆ เฟรนคิดพลางปาดเหงื่อเบาๆ ในใจ
"..." ฉางเย่ที่ดูเหมือนจะถูกลืมขยับตัวเล็กน้อยก็เอ่ยขึ้นช้าๆ "ในเมื่อไม่มีธุระแล้ว... ข้าขอตัวก่อนนะ"
"ครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ" ซาไมร์ยิ้มเปล่งประกายในฉางเย่อีกครั้ง
เฟิงฉางเย่มองซาไมร์ด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย "...ระวังตัวด้วยล่ะ"
...เอ๊ะ? ระวังตัวอะไรเหรอ? ซาไมร์คิดในใจอย่างงงๆ
"เฮ้อ...งั้นตอนนี้ก็ถือว่าเควสสำเร็จได้ด้วยดีแล้ว ผมขอตัวไปพักหน่อยนะครับ เหนื่อยจริงๆ" เฟรนพูดขึ้นเมื่อภารกิจทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
"หือ?...อ่า ครับ แล้วพบกันใหม่นะครับ ของรางวัลเดี๋ยวผมจะนำไปส่งให้วันพรุ่งนี้"
"ครับคุณซาไมร์..." เฟรนดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย "...ผมว่าคุณน่าจะไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าก่อนนะครับ"
"ทำไมเหรอครับ?" ซาไมร์ได้รับคำเตือนแปลกๆ อีกแล้ว
"โอ้ย! ไม่มีอะไรหร๊อก! เฟรนอยากไปพักไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนเป้าหมาย" ซายะพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงอันเบาบาง
"ครับ! ไปแล้วครับๆ" เฟรนรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วก็จะส่งท้าย "...เฮ้อ สู้ต่อไปนะครับ" แล้วก็เดินจากไป...
...บางทีผมอาจจะควรกลับไปนอนพักเหมือนกันว่าไหม? ซาไมร์เริ่มไม่ค่อยอยากทานอาหารขึ้นมาซะแล้ว
"มาๆ แล้วก็รีบๆ เข้าไปกันเถอะคนอื่นๆ รอแย่แล้ว โฮะๆๆ" ซายะหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะ...ถีบซาไมร์เข้าไปในโรงอาหารแล้วปิดล็อกประตูดังปัง!
"แง โจ็กเกอร์โรนาเอล่าปล่อยเรานะ ตอนนี้เราหิวมาก จะไปกินข้าวอ่าๆๆ!" เสียงโวยวายของเครมิสดังขึ้นเมื่อประตูโรงอาหารปิดลง
"เงียบๆ น่า" โจ้กเกอร์สั่งอย่างอารมณ์เสีย "อยากเป็นเครื่องเซ่นเจ้ไบแทนซาไมร์หรือไง?"
"...เรามากินทีหลังดีกว่า" และแล้วในที่สุดเครมิสก็ยอมอยู่อย่างสงบเสียที
"แต่แบบนี้...คุณซาไมร์น่าสงสารมากๆ เลยนะครับ" เอเน็ทที่เดินมาอยู่ข้างๆ โจ้กเกอร์พูดขึ้นด้วยความสงสารจากใจจริง
"เหอๆ นายไม่ได้ถูกบังคับขู่เข็ญให้ต้องไปนั่งดมจดหมายที่แลดูอุดมไปด้วยเชื้อโรคและแบดทีเรียนั่นสักหน่อย แถมยังต้องลากร่างกายอันเหนื่อยล้าจากการนั่งคัดจดหมาย นำจดหมายและพาซาไมร์ไปส่งที่นู่นที่นี่อีก ขอบอกเลยว่ามันเหนื่อยมาก!" เรย์คุที่ยืนซุ่มอยู่มานานแล้วปรากฎตัวขึ้น
"แล้วฉันไม่เหนื่อยกว่านายหรือไง หลังจากงานแต่งแล้วยังต้องมานั่งคัดจดหมายอีก" โจ้กเกอร์พูดขึ้นบ้างหลังจากจัดการกับเครมิสแน่นอนแล้ว
"โดยส่วนตัว ผมคิดว่าไม่ใช่ความผิดของคุณซาไมร์แม้แต่น้อยครับ" เฟรนที่ตอนแรกบอกจะไปพักโผล่หน้ากลับมาอีกครั้ง
"แต่พวกฉันเครียด!" เรย์คุกับโจ้กเกอร์ตะโกนพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"ฉันว่าพวกเธอทุกคนหยุดเถียงกันได้แล้วล่ะ" คลาวเดียที่เดินมาสมทบทีหลังพูดขัดขึ้น "...ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ข้างในจะเป็นยังไงบ้าง มาร่วมส่งกำลังใจให้คนที่อยู่ในนั้นกันเถอะ"
"..."
ทุกคน ณ ที่นั้นพร้อมใจกันเงียบก่อนจะคิดขึ้นพร้อมกันในใจว่า...
แด่ซาไมร์...อาเมน (อีกครั้ง)
-----------------------------THE END(?)----------------------------
แฮ่ก แฮ่ก
เสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนจากการวิ่งหนีมาราธอนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในห้องน้ำห้องหนึ่ง ณ โรมแรมไมนัส
"แว้กกกกกกก เจ้าพวกบ้าๆๆๆ!" ซาไมร์ตะโกนด้วยความคับแค้นใจ หลังจากที่โดนเหล่าบรรดาผู้เข้าแข่งขันทั้งหลาย กลั่นแกล้งให้ต้องเกือบไปเป็นเครื่องเซ่น(?)ของไบฮาร์ทผู้น่าสยองเป็นยิ่งนัก
"มันน่านัก..." ซาไมร์บ่นงึมงำกับตัวเองอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่องกระจกแล้วพบว่า...
"นี่มันตัวอะไรเนี่ย!?"
ซาไมร์ตะโกนด้วยเสียงดังลั่นสนั่นหวั่นไหว เมื่อสำรวจใบหน้าที่เต็มไปด้วยเมจิกสีต่างๆ ในกระจก แล้วพบว่ามันคือใบหน้าของเขาเอง! (แหงสิ)
แต่ไม่ว่าจะเป็นรูปหมูหมาไก่กาอะไรก็คงไม่น่าปวดใจ(?)เท่าข้อความบนหน้าผาก...
'จูบหรือถีบฟรีไม่มีจำกัด <3'
...เจ้าพวกบ้าาาาาาาาาา หนอยแน่! อย่าให้รู้นะว่าเรื่องทั้งหมดนี่(รวมเรื่องเครื่องเซ่น)เป็นฝีมือใคร! คอยดูนะ... เขาจะ...จะ...จะทำยังไงดีล่ะ แง!
(จบเถอะ =_=;
----------------------------------THE END [อย่างเป็นทางการ]------------------------------
บ่มไวน์สำเร็จแล้ว~! เย่ๆ! หลุดคาแรกเตอร์กระจาย ลืมชื่อกระเจิง และพิมพ์ผิดอย่างสนั่นลั่นโลก Orz... ขอโทษสำหรับการดองที่ยาวนานมากกกกก แทบจะบ่มไวน์ขายได้เลยทีเดียว =w=;; ออกมาแปลกๆ ไปสักหน่อยต้องขออภัยด้วยนะขอรับ ช่วงนี้เป็นช่วงที่มีอะไรต้องจัดการเยอะมาก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องตัวเอง เรื่องบ้าน เหอๆ( ตอนนี้ทุกอย่างหมักหมมมากขอรับ ;w; ) ตอนนี้เริ่มพอปรับได้แล้ว ต้องรีบเคลียร์ก่อนจะไม่มีโอกาสน่ะขอรับ (จริงๆ คือตัน+คิดมุกไม่ออก QwQ #โดนตบ) ฮูเล่!~
ดองเท่านั้นที่ครองโลก #ผิดมาก ขอโทษจริงๆ ค่ะ (_ _)แก้ไขล่าสุดโดย parima28 เมื่อ Sat Oct 06, 2012 7:55 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
parima28- จำนวนข้อความ : 120
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Re: [Nomal Quest]มาส่งจดหมายกันเถอะ!!![Turn3/4]
RUMINA Sun May 13, 2012 11:37 pm
เย้ คนครบแย้ว-w-//เดี๋ยวอัพสถานะพรุ่งนี้เน้อ
RUMINA- จำนวนข้อความ : 286
Join date : 25/04/2012
Age : 26
Similar topics» [Normal Quest]นำของไปส่งที่ปราสาทขาว
» [[Big Quest]].... มาเรียแต่งงานกับปิเอโร่เถอะ!![[ปิดเควส]]
» [Normal Quest]ตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์ทั้ง4[[ปิดเควส]]
» [Normal Quest]ตามหาสร้อยกุหลาบน้ำเงิน[[ปิดเควส]]
» [Event Quest] ความไม่พอใจของปิเอโร่[[ปิดเควส]]
» [[Big Quest]].... มาเรียแต่งงานกับปิเอโร่เถอะ!![[ปิดเควส]]
» [Normal Quest]ตามหาจอกศักดิ์สิทธิ์ทั้ง4[[ปิดเควส]]
» [Normal Quest]ตามหาสร้อยกุหลาบน้ำเงิน[[ปิดเควส]]
» [Event Quest] ความไม่พอใจของปิเอโร่[[ปิดเควส]]
OCFF-First class Admin Enterbook :: เหล่าผู้ถูกเลือก[แนะนำตัวทีนี้] :: ลานประลอง :: ลานประลอง :: เควสนอกรอบ
หน้า 1 จาก 1
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|