[ห้องพัก 55] ซายะ+แชโดว์ //แขวนป้าย// เข้ามาได้เลย ไม่กัด... ใครบาดเจ็บก็มาให้รักษานะ~

ข้อห้ามสำหรับห้องนี้
- ไม่มี (อาจมีหลังจากที่มีคนมาเยี่ยมก็ได้)

คำเตือน
1.ห้ามวจารณ์รูปร่างของเจ้าของห้อง
2.อย่าทำเป็นเหมือนเจ้าของห้องเป็นผู้หญิง
3.อย่าโวยวายเสียงดัง
4.ห้ามทำร้ายเจ้าของห้อง
5.ทวนข้อ 1-4
6.ทวนข้อ 5
.
.
.

ห้องนี้ตกแต่งสไตล์เรียบๆแต่ก็อยู่สบาย แม้จะรกไปนิด...




ซายะ: ที่นี่หรูดีนะ... //มองไปรอบๆห้อง

แชโดว์(ในร่างนกฮูก)ซึ่งเกาะไหล่ซายะอยู่ : อื้ม... ก็เป็นวัง+โรงแรมนี่

ซายะ: ที่ไหนก็ไม่อุ่นใจเท่าบ้านข้าหรอก.... //ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มทำให้แชโดว์ต้องบินออกมาจากซายะ

แชโดว์:........ เป็นสาวเป็นนาง มานอนต่อหน้าผู้ชายได้ยังไง....

ซายะ: ...!! //ปาโบกวายุใส่

เกรย์(ถูกโจ้กเกอร์ใช้ให้มาทักทาย)- เอ่อ...สวัสดีครับ คุณผู้หญิง // เคาะประตูก่อนที่จะยิ้มทักทาย

ว๊ากกกกกก!!!!
//เอาโบกวายุปาใส่

ดาร์ค--แวะมาทักทายเพื่อนข้างห้องใหม่ =w=

ไฟร์--มากวนสิไม่ว่า!

เครมิส--ไฟริราเลนิว ขึ้นเสียงบ่อยจัง ไม่เจ็บคอบ้างเหรอ??

ดาร์ค--อย่าใส่ใจสองตัวนั้นเลย ไปเยี่ยมที่ห้องได้ทุกเมื่อ =w=

Yumirika Yumi พิมพ์ว่า:ว๊ากกกกกก!!!!
//เอาโบกวายุปาใส่

เกรย์-วะ เหวอ! เป็นสาวเป็นนางมาทำร้ายนกตัวเล็กๆแบบผมมันไม่ดีนะครับ! =[]= // หลบไปอย่างหวุดหวิด

โจกเกอร์-//ลอบมองด้วยความสนุกสนาน

ไบฮาร์ท:ซัปแม้ว!! +A+
เชียล: ....เมี้ยว orz

(มันกำลังเล่นมุขกันอยู่)

เข้ามาทักทาย...สวัสดีค่ะ^^//ลากหลงเฟยมาด้วย


หลงเฟย-........สวัสดี//พยายามทำน้ำเสียงให้จริงใจสุดๆ

[เฟรนด์: โอ๊ะ เจ๊วิวสวัสดีขอรับ]

เฟรน: //แอบมอง//...ห้องของสุภาพสตรีอีกหรือเปล่านะ(พึมพำ)... //แปะกระดาษแนะนำตัวแล้วเผ่น
นิวติน: ...นิวนิว~

ข้อความในกระดาษ
'สวัสดีครับ ผมชื่อเฟรน เชอร์เรย์ กับนิวติน ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^_____^'

ซายะ: นี่!!!! ถ้าพวกแกยังไม่เลิกเรียนฉันว่าผู้หญิงอีก ก็ออกไปได้เลย!!!! //เอาหมอนปาใส่

Yumirika Yumi พิมพ์ว่า:ซายะ: นี่!!!! ถ้าพวกแกยังไม่เลิกเรียนฉันว่าผู้หญิงอีก ก็ออกไปได้เลย!!!! //เอาหมอนปาใส่

เกรย์- ก็คุณไม่ใช่ผู้หญิงหรอครับ? หรือว่าคุณ....แปลงเพศมา!// ทำหน้าช็อก =[]=

Chalela พิมพ์ว่า:

Yumirika Yumi พิมพ์ว่า:ซายะ: นี่!!!! ถ้าพวกแกยังไม่เลิกเรียนฉันว่าผู้หญิงอีก ก็ออกไปได้เลย!!!! //เอาหมอนปาใส่

เกรย์- ก็คุณไม่ใช่ผู้หญิงหรอครับ? หรือว่าคุณ....แปลงเพศมา!// ทำหน้าช็อก =[]=

เรย์ - อ่า...ที่แท้นายก็โดนอะไรคล้ายๆฉันสินะ （　´_ゝ｀） (//ตบบ่า) แต่ยังดีทีของสำคัญฉันยังอยู่ไม่โดนแปลงไปด้วยอ่ะนะ..

เอเน็ท-สวัสดีครับ...//มองสภาพห้องที่วุ่นวายของซายะ

โคร-เล่นอะไรกันหยอ เล่นด้วยจิ~>3<//โดนเสย

เฟรน: ...ห้องของสุภาพสตรีเหรอครับเนี่ย...//ห้องอยู่ด้านนอกห้อง
เฟรนด์: = =...ไม่ใช่หรอก...หนีกันก่อนเถอะ เดี๋ยวโดนลูกหลง

เลส:ว้าว....สวัสดีนะ ห้องเรียบง่ายจังเลย//เดินเข้ามา
จอหมาย(กุญแจ)://มีตัวอักษรปราฎออกมาว่า'สวัสดี'

"เฮือก!!" ร่างบางส่งเสียงออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือด ในท่านั่งบนเตียงนอนมือที่กำลังจะไขว่ขว้าอะไรสักอย่างค้างไว้เมื่อพบเพียงแต่อากาศที่ว่าเปล่า

ดวงตาสีแดงเลือดนกคู่สวยเบิกโผลงก่อนจะค่อยๆ ตก ลง ฉายประกายเศร้าสร้อยผมยาวสีเงินยวงที่เงางามแผ่สลายไปรอบเตียง


...เศร้างั้นเหรอ?...



ไม่ใช่หรอก...



ห่วงหา... มากกว่า...



ความคิดเหล่านี้มาจากคำสาปพิษรักที่ได้รับมา ถึง 2 ปีเต็มแล้ว...บวกกับคำสาปริษยา ทำให้ยิ่งทุกข์ทรมาณยิ่งกว่าเดิมเป็นทวีคูณ...


'ฉัน.. เป็นอะไรไปก็ไม่รู้สิ....' ซายะพึมพำพร้อมเอามือแตะหน้าตัวเอง....

... ความหวัง ความฝันสูงสุด หริบหรี่...


ความหวังที่จะให้ทุกคนมาก้มหัวสิโรราบนั้น...


มีหนทางอันริบหรี่เท่านั้น...


ซายะเป็นคนทะเยอทะยาน และจะไม่หยุดอยู่กับที่เดิมเด็ดขาด เขาจะเดินต่อไปเรื่อยๆ แม้จะไม่มีหนทางใดให้ก้าวต่อไปก็ตาม

เขาจะสร้างมันขึ้นมาเองเสีย...

โลกเก่าที่ซายะเคยอยู่ มีการต่อสู้กันเพื่อชิงความเป็นหนึ่งบ่อยๆและเขาซึ่งเป็นทายาทสืบทอดตระกูล(ยูมิริกะสายคุโระ) ก็จะต้องลงแข่งทุกปีๆ

ปีแรก คือตอนเขาอายุ 12 ปี...

ในมือไม่มีอาวุธใดๆ มีเพียงมือเปล่าต้องต่อกรกับทายาทตระกูลใหญ่อีกตระกูลหนึ่ง(ยูมิริกะสายโค)ซึ่งอายุเกือบๆ16ปีได้...


ในสนามมีเพียงเสียงเชียร์ดังมาจากเหล่าคนจากตระกูลสายต่างๆรายล้อมไปหมดซายะตื่นเวทีเป็นอย่างมาก

ในเมื่อทายาทสายคุโระไม่มีอาวุธ ดังนั้น การแข่งขันครั้งนี้สายโคก็ไม่ใช่อาวุธเช่นกัน...

ชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้าใส กับผมสีทอง

เหมือนท่านทวด... ยกเว้นสีดวงตา...

เป็นเครื่องวัดพลังที่ได้รับมาทางสายเลือดได้อย่างดี...

ในขณะที่เขาแตกต่างที่สีดวงตาและสีผม

เสียงประกาศเริ่มดังขึ้น
เขาซึ่งมีแค่ความสามรถด้านการเคลื่อนที่เร็วซึ่งฝึกสำเร็จมาได้หมาดๆวิ่งเข้าหาทายาทสายโคทันทีสันมือสับไปหมายจะกระแทกที่คอของคนผมทอง


พึบ!!


คนผมทองหลบอย่างพริ้วไหว แน่นอน อายุ 16ย่อมมีความสามารถด้านการเคลื่อนที่มากกว่าเขาเป็นแน่

คนผมทองเคลื่อนตัวไปทางด้านหลังก่อนลงมือบีบหลังคอจับถูกเส้นประสาทพอดีอย่างแม่นยำแล้วลงมือบีบไม่เบา ไม่แรงแต่มันไปกดเส้นที่ใช่ควบคุมแขนขาของเขาพอดิบพอดี...

ตระกูลสายโค ขึ้นชื่อด้านการจับจุดในร่างกาย


"จะยอมแพ้หรือไม่?" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมรังสีการฆ่าฟันที่แผ่กระจายออกมา


กลัว...



แน่นอนอยู่แล้วที่คำนี้จะผุดขึ้นมาในจิตสำนึกของซายะ... เขาไม่เคยสัมพัสรังสีการฆ่าฟันที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน

เนื่องจากอายุยังน้อย แต่ว่า... จากการเคี้ยวกรำเรื่องศักดิ์ศรีของตระกูลสายคุโระ...


'ศักด์ศรี... สำคัญกว่าชีวิต!

ห้ามแพ้กลับมาเด็ดขาด... แม้ต้องสิ้นชีวิตก็ตามแต่...'




แต่ด้วยความกลัว ...
ซายะประกาศยอมแพ้ดังลั่น


เสียงต่อว่าต่อขานของเหล่าตระกูลสายคุโระ ดังขึ้นในขณะที่เสียงยินดี และเหยียดหยาม ดังมาจากตระกูลสายโค

ชายคนนั้นปล่อยมือจากหลังคอซายะ
ก่อนพูดกับซายะเบาๆด้วยรอยยิ้มหวานแฝงยาพิษว่า...


"ฉันว่า... 'เธอ'
น่าจะสนใจตำแหน่ง'ภรรยา'เจ้าตระกูลสายโคในอนาคตนะ........."


หยามเกียรติ!! ซายะเป็นถึงทายาทสายคุโระเชียวนะ!!

ให้เขาไปเป็นเมียของตระกูลสายอื่น เป็นการบ่งบอกว่า เขามันปวกเปียก... ไม่มีน้ำยา จนต้องไปขอร้องพึ่งพิงตระกูลสายอื่น แล้วเขาก็เป็นผู้ชาย!!
อย่างนี้ไม่เท่ากับว่าเขาเป็น.........

เขาได้แต่โกรธ... โกรธจนหน้าแดง โกรธจนวิ่งเข้าไปเตะก้านคอไอ้คนพูด แต่มันก็ยังหลบได้

"จำฉันเอาไว้!! อีก 3 ปีมาเจอกัน!!!"

ซายะตะโกนดังลั่น ชายหนุ่มผมทองตาเบิกกว้างอย่างไม่ตกใจเสร็จก็ยิ้มกลั้วหัวเราะทันที

"ฮ่ะๆๆๆๆ เจ้าคิดเจ้าแค้นนะ เธอเนี้ย"

เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีแถมยังหัวเราะกุมท้องด้วย ซายะได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กำมือแน่นก่อนจะเดินสะบัดหน้าออกไปจากลานประลอง
ตามมาด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครงของเหล่าคนที่มาเชียร์จากตระกูลอื่นๆ และความอับอายของตระกูลสายตัวเอง




น่าอับอายยิ่งนัก...





วันเดือนผ่านไปเร็วมาก


โดยที่ซายะก็ยังคงฝังใจกับเรื่องราวในตอนนั้นแม้ว่าผู้คนจะลืมเลือนมันไปแล้วก็ตาม...



2 ปีต่อมา...



ซายะโตเป็นหนุ่มหล่อวัย 14 ปี... โดยที่ตนเองยังไร้อาวุธประจำกาย...ไม่ว่าอาวุธชนิดใดก็เข้ากับเขาได้ไม่ถึง 100% เสียที
แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์ในการใช่อาวุธได้ทุกชนิดแล้วดึงพลังอาวุธออกมาได้เกือบ 100 % ก็ตาม แต่ก็ไม่มีอาวุธใด ดึงพลังของเขาออกมาได้หมด...


ในวันหยุดฤดูหนาวกลับมีสิ่งที่ท่านต้นตระกูลประทานมาให้แก่ซายะ โดยระบุชื่อหล่อนอย่างโจ่งแจ้งบ่งบอกความตั้งใจของผู้ให้...
กล้องไม้สักสีดำลวดลายนกกระเรียนที่ทำมาจากไข่มุก...

ซายะแกะเชือกไหมสีแดง แล้วค่อยๆเปิดฝากล่องไม่อย่างระมัดระวังด้วยจิตใจที่คาดหวังและตื่นเต้นว่าจะได้สิ่งใดมา.. เมื่อเปิดผ้าที่ห่อสิ่งๆนั้นออกมา...

...พัดจีนสีทองอร่ามที่ทำจากโลหะสีทอง พร้อมตราเงาวารีแห่งเมือง...

อาวุธที่ทรงอานุภาพไม่แพ้อาวุธชิ้นใดในโลกทุกโลกหากผู้ใช่อาวุธแข็งแกร่งพอที่จะดึงพลังมันมาใช้

'โบกวายุ'



ที่มี 2 เล่ม...



แต่ทำไมถึงมี 2 เล่มกัน...



อาวุธที่ท่านต้นตระกูลใช่มาก่อนซึ่งอยู่ในบันทึกมันมีแค่เล่มเดียว...


สิ่งนี้ก็ยังเป็นปริศนาต่อซายะมาจวบจนปัจจุบัน...

ด้วยความสงสัยซายะได้ไปพบท่านต้นตระกูลเพื่อถาม ท่านต้นตระกูลยิ้ม และพูดเพียงประโยคเดียวว่า...
"อาวุธ... จะเปลี่ยนแปลตามความเหมาะสมกับผู้ใช้..."

ด้วยความสนใจของต้นตระกูลที่มีต่อซายะ ตั้งแต่ตอนที่ซายะไปประลองฝีมือที่ว่าแม้จริงแล้วซายะเป็นผู้หญิงแต่ถูกสาปให้กลายเป็นผู้ชายเพราะเจ้าตระกูล...

ท่านต้นตระกูลก็รู้...

ซายะเหมือนนาง... นางคิดแบบนั้น แม้ว่าทั้งชาติกำเนิดและวิถีชีวิตจะไม่เหมือน.... แต่นางกลับรู้สึกแบบนั้น จึงเกิดเป็นความสนใจในซายะ....



ต้นตระกูลมักจะสอนวิชาต่างๆให้ซายะ...และนางก็จะมีข้อแลกเปลี่ยนในการสอนเสมอ...จึงทำให้ซายะไม่ค่อยกล้าจะไปขอให้สอนเสียเท่าไหร่...

ต้นตระกูลสอนวิชา การใช่โบกวายุ 1 ส่วน... นางก็มีข้อแลกเปลี่ยนคือการปิดผนึกพลังแฝงของซายะ...

ในตัวซายะ... มีผนึกพลังเยอะมากเหลือเกิน...มีทั้งที่โดนท่านต้นตระกูลปิดแต่กำเนิด และตอนที่สอนวิชา...

คำสาปก็โดนมาจาก เจ้าตระกูลตอนเกิดซึ่งเป็นคำสาปเปลี่ยนเพศ...(ต้นตระกูลทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพราะมันน่าสนุกดี)

คำสาปที่ไปโดนมาเพราะว่าตัวเอง...


ซายะ... ช่างโชคร้ายยิ่งนัก


อนาถ...

ตอนกลางคืนเป็นเวลาที่เงียบสงัดมากที่สุด...


"Shashin mo denwa mo nanimokamo...


Masshiro ni nuritsubuseta nara..."

(เพลง Himawari ศิลปิน Namie Amuro)

เสียงอันไพเราะใสราวกับกระดิ่งต้องลม ดังขึ้นมาจากห้อง 55 ของซายะ...ดูเศร้า แต่ก็มีความสุข มันคือรู้สึกห่วงหาอยู่ในเสียงร้องนั้นเอง

เข็มนาฬิกาในห้องเธอชี้ไปที่เลข 12 ซายะตัดสินใจที่จะนอนแล้ว หล่อนสางผมยาวสีเงินยวงสลวยก่อนที่ตอนนี้ยาวถึงหัวเข่าแล้ว


'ไม่อยากตัด'


ซายะคิดในใจขณะที่สางผมแล้วพบว่ามันยาวเกินพอดีแล้ว...


...


=[]=;;


'นี่มันความคิดของพวกผู้หญิงนี่หว่า!!!'


เมื่อหล่อนสำนึกได้ว่ามีความคิดที่ไม่สมควรสำหรับผู้ชายอย่างตนเอง ก็รีบวางมือในการสางผมแล้วรีบเข้านอนทันที



....


นอนไม่หลับ....



นี่คือความรู้สึกของซายะ เตียงแสนจะนุ่มน่านอนแต่หล่อนกับรู้สึกว่าการข่มตาหลับนั้น เป็นสิ่งที่ยากเหลือเกิน...


คิดถึง... บ้าน... คิดถึง... พี่สาว...


ถึงแม้พี่สาวทั้งสีจะร้ายกาจยิ่งกว่ายักษ์ แต่หล่อนก็ยังคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัว... ได้อยู่กับ... ไอ้ผู้ชายหัวทองคนนั้น... ยามะ...

อย่าคิดลึกเธอกับยามะ เป็นแค่คู่แข่ง...

คนที่เธอคิดถึงอีกคนคือ เรนะ... ผู้หญิงที่เธอเคยเป็นรักครั้งแรก... แต่ตอนนี้ เรนะกลายเป็นน้องสาวของเธอไปแล้วล่ะ...

เธอยังคิดถึงเพื่อน... เรย์ เจ้าผู้ชายหัวสีครีม ตาสีทับทิม... เคย์ เจ้าผู้ชายฝาแฝดกับ เรย์ มีหัวสีส้มอ่อนๆเหมือนชานม ดวงตาสีมรกต...

คิดถึง... ยายแก่... ที่สอนวิชาซายะมามากมาย...

'คิดถึง... อยากเจอ... '

ซายะคิดแม้มันจะเป็นความคิดที่เบาบางเพราะหนังตาเธอเริ่มจะปิดลงจากเวทมนต์บางอย่าง... ที่ไม่ทราบที่มาที่ไป


แต่ความฝันกลับทรยศความรู้สึกอ้างว้างก่อนที่จะหลับสู่นิทราของเธอ


เธอกำลังวิ่ง! วิ่งหนีสิ่งบางสิ่งที่ตามหลังเธอมา แม้ว่าข้างหลังจะมืดมิดเพียงใดก็ตาม... แต่สัญชาตญาณทำให้ซายะรู้ว่า ห้ามหันหลังกลับหรือหยุดวิ่งเด็ดขาด...

'กลัว'


เป็นสิ่งที่เธอรู้สึกได้อีกครั้งนอกจากการได้รับการลงทัณฑ์ในห้องทรมาณของตระกูล...เธอโดนทำร้ายทั้งร่างกายกับจิตใจมานานและบ่อยครั้ง... จนเธอชินชาแล้ว...
แต่เธอก็ยังคงรักษาความเป็นมนุษย์ในจิตใจของเธอได้อยู่...

แต่สิ่งที่ตามมาทางข้างหลังเธอนั้นน่ากลัวเหลือเกิน... มันคืออะไรกัน...?

ด้วยความสงสัยจนอยากหันกลับไปทำให้เธอชะงักการวิ่ง

เงาสีดำยาวยืดออกมารวบขาเธอไว้ ทำให้เธอถึงกับล้มคะมำ

มือโดนเงาอีกสายฉุดเอาไว้ เธอพยายามต่อต้านโดยการจิกพื้นตะเกียดตะกายไม่ให้เงานั้น ลากเธอไปทางข้างหลังนั้น แต่ว่าเธอสู้แรงไม่ได้...

'กลัว'

กรี๊ดดดดด!!!

ภาพของโลกดูเหมือนบิดเบียวไป... คงเป็นเพราะฝันร้ายเรื่องนี้คงจะจบแล้วสินะ....

ถึงแม้จะรู้ตัวว่ามันคือความฝันมันก็น่ากลัวเหลือเกิน แต่ซายะก็ยังอยู่ในความมืดอยู่ดี แม้ว่าจะหลุดพ้นจากความกลัว และ เงาพวกนั้นแล้ว...


'ฮ่าๆๆ เหลนรัก~ เจ้าโดนคำสาปอีกแล้ว~ '

เสียงยั่วโมโหดังขึ้นจาโบกวายุที่วางไว้ข้างกายซายะตลอดเวลา

"ยายแก่!! นี่ท่านรู้เห็นเป็นใจกับเขาด้วยใช่ไหม?!" ซายะโวยวาย แทบหักโบกวายุทิ้ง


เนื่องจากโบกวายุเคยเป็นของท่านทวดมากก่อน จึงสามารถใช่เป็นเครื่องสื่อสารระหว่างผู้ใช่คนก่อนและผู้ใช่คนปัจจุบันได้เช่นกัน

'สนุกสินะ~ ผจญภัยในไมนัส โลกลำดับที่ 2 ในมิติเวลา ที่ 3546950'
เสียงยังคงยั่วโมโหอยู่

"สนุกสิ!! อย่างน้อยก็ไม่น่าอึดอัดเหมือนตอนอยู่ในตระกูล!!" ซายะพูดเสียงเครียดหน้านิ่วคิ้วขมวด
'ดีแล้วๆ ... ข้าคงจะไม่ติดต่อมาอีกสักพัก เจ้าก็โชคดีนะ... หลานรัก...' เสียงอบอุ่นที่มั่นคงดังขึ้นก่อนจะเงียบหายไป


...อื้ม... อย่างน้อย ก็ยังมียายแก่ที่อยู่ด้วย...
กับโบกวายุของข้า...

ว่าแต่!! แชโดว์มันหายไปไหนว่ะ!!!!! ไม่โผล่มาให้เห็นเลย!! จะสิงเงาข้านานไปหน่อยแล้วมั้ง!!

"หือ... อะไรเหรอ??" ไม่ทันไร เงาของข้าก็ตอบรับกลับมา... เจ้าแชๆ ที่เสียงง่วงนอนสุดๆ

เจ้านี่หลับ!! มันหลับ!! ขี้เซาชะมัด!!

ซายะคิดกับตัวเองก่อนจะนอนหลับลงไป ส่วนฝันที่เกิดขึ้น มีเพียงฝันดี... ซึ่งเป็นฝันที่ว่า เธอได้กลับบ้าน... ทุกคนที่รักเธอต้อนรับเธออย่างมีความสุข

รอยปานแดงรูปผีเสื้อขยายใหญ่ขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป โดยซายะแทบไม่รู้ตัว...