[ห้องพักเบอร์ 6] *แขวนป้าย* ยินดีต้อนรับทุกคนนะครับ //กำลังจัดห้องอยู่

[มาเวิ้นเว้อกับเฟรนนี่ เชอร์รี่จังกันก่อน~ //โดนกระเป๋าตบ]

หลังจากที่เดินทางออกจากปากทางเข้ามหาประลัยแล้ว ผมก็ได้เจอคนอีกสองคน
(ซึ่งคาดว่าเกี่ยวข้องกับการแข่งขันอะไรสักอย่าง)

คนแรก : มาเรีย
(เฟรน: ...เป็นเด็กที่ดูเรียบร้อยน่ารักดีนะ)
(นิวติน: ไม่หรอกนิว~ มาม่าน่ะเป็นเจ๊ยักษ์ปีศาจนิสัยไม่ดีนะนิว~ น่ากลัวมากนิว~ เข้าใกล้มากระวังตายนะนิว~)
(เฟรน: ... )
คนที่สอง : ปิเอโร่
(เฟรน: พวกคุณสนิทกันเหรอ? )
(นิวติน: ไม่เกี่ยวกับเฟรนนี่ซะหน่อยนิว~ ไม่ไปเยี่ยมคนอื่นบ้างเหรอนิวนิว~)
(เฟรน: ... )

หลังจากนั้นผมได้รับของมานิดหน่อยและเลือกห้องพัก... พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็มาอยู่ในสภาวะว่างงานแบบนี้
เฮ้อ...ถ้ารู้ว่ามีห้องส่วนตัวแบบนี้เอาต้นไม้กับพวกหนังสือมาด้วยก็ดี! //เปิดกระเป๋าหยิบโปสเตอร์นักมวยแปะทั่วห้อง

-----------------------------THE END----------------------------------

ลักษณะห้องพัก
เหมือนห้องปกติทั่วไป จะไม่ปกติก็เพราะสิ่งของต่างๆที่เฟรนเอามาประดับ..

คำเตือน (กฎในการเข้าเยี่ยม)
1.โปรดอยู่อย่างสงบ
2.โปรดอยู่อย่างสงบ
3.โปรดอยู่อย่างสงบ
4.โปรดอยู่อย่างสงบ
5.โปรดอยู่อย่างสงบ
6.ถึงทำ5ข้อข้างบนไม่ได้ ก็อนุญาตให้เข้ามาอยู่ดี

้

สถานะปัจจุบัน: ห้องตัวเองไม่กลับ วันๆมัวแต่ไปสิงห้องคนอื่น~~~

----------------------------------------------------------------------
เฟรนด์: จัดห้องดีกว่า~ จัดห้องดีกว่า~ ...แต่สุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดอะไรอยู่ดี เหอๆ...~

ดาร์ค--โอ้ โมจิน้อยน่ารัก >w< //พุ่งเข้าหาเป็นอย่างแรก

เครมิส--โมจิน่ากิน >[]< //พุ่งเข้าใส่อีก

ไฟร์--(จับคอเสื้อทั้งสองคนไว้ก่อน) //หัดมีมารยาทกับเขาบ้างไม่ได้รึไงฮะ!!

ดาร์ค & เครมิส--คร้าบบบ คุณแม่

ไฟร์--...ไอ้เจ้าพวกบ้า!!

และแล้วก็วิ่งไล่กันออกไปนอกห้อง โดยลืมทักทายเจ้าของห้องเสียสนิท อาเมน

เอเน็ท-อ่ะ สวัสดีครับคุณเชอร์...เชอร์รี่?(จำไม่ได้)ผมเอาโดนัทมาฝากครับ^ ^//ยืนให้แถมคัพเค้กให้โมจิด้วย//ขอโทษที่รบกวนนะครับ//เผ่น

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:ดาร์ค--โอ้ โมจิน้อยน่ารัก >w< //พุ่งเข้าหาเป็นอย่างแรก

เครมิส--โมจิน่ากิน >[]< //พุ่งเข้าใส่อีก

ไฟร์--(จับคอเสื้อทั้งสองคนไว้ก่อน) //หัดมีมารยาทกับเขาบ้างไม่ได้รึไงฮะ!!

ดาร์ค & เครมิส--คร้าบบบ คุณแม่

ไฟร์--...ไอ้เจ้าพวกบ้า!!

และแล้วก็วิ่งไล่กันออกไปนอกห้อง โดยลืมทักทายเจ้าของห้องเสียสนิท อาเมน

เฟรน: ...//เดินผ่านทั้งสามคน(?)//...มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าเนี่ย..//เกาหัว
นิวติน: ...ก็คุณแม่พาลูกๆมาเที่ยวไงนิว~
เฟรน: ห๊ะ?

kor พิมพ์ว่า:เอเน็ท-อ่ะ สวัสดีครับคุณเชอร์...เชอร์รี่?(จำไม่ได้)ผมเอาโดนัทมาฝากครับ^ ^//ยืนให้แถมคัพเค้กให้โมจิด้วย//ขอโทษที่รบกวนนะครับ//เผ่น

เฟรน: ปึด! //เสียงเส้นเลือดปูด//...สวัสดีนะครับคุณเอเน็ท ผมชื่อ เฟรน เชอร์เรย์ ครับ (ยิ้ม) ...ขอบคุณสำหรับโดนัทครับ... //มองหานิวตินเพื่อกระทืบระบายอารมณ์

อาย-สวัสดี ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะ^^

หลงเฟย-ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน//พูดเสียงเนือย

แอส-สวัสดี('-')//อุ้มอลิซส่งให้ มันอยากรู้จักเจ้าน่ะ

อลิซ://ชูคอแลบลิ้นแผลบๆ

ซายะ: สวัสดีครับบบบบบบบบ //เผ่นอีกรอบ

taluluDAY พิมพ์ว่า:เดย์: โย่ว!! *o*
ไบ: โย่ว // พร้อมขยิบตาให้
เชียล: //เดินทำหน้าเซ็งเป็ด

เฟรนด์: โย่วขอรับท่านซิส! (* * )/
เฟรน: ...สวัสดีครับ //หน้าซีดมองเจ๊ไบ
นิวติน: ดีจ้า~ (- ' ' -) ...//กระโดดงับหัวท่านซิส

RUMINA พิมพ์ว่า:อาย-สวัสดี ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะ^^

หลงเฟย-ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน//พูดเสียงเนือย

แอส-สวัสดี('-')//อุ้มอลิซส่งให้ มันอยากรู้จักเจ้าน่ะ

อลิซ://ชูคอแลบลิ้นแผลบๆ

เฟรนด์: สวัสดีขอรับท่านอาย ท่านอันอัน ท่านแอส และท่านอลิซ...//วิ่งหนีท่านอลิซไปอยู่หลังเฟรน TT
เฟรน:... สวัสดีครับ (ยิ้ม) ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน...//รับท่านอลิซมาถือเบาๆ//...นะ น่ารักจัง~
นิวติน:....(- ' ' - ) //มองเห็นอลิซแล้วงอกมือออกมาบีบคอ
เฟรน&เฟรนด์: เฮ้ย! =[]=

RUMINA พิมพ์ว่า:ซายะ: สวัสดีครับบบบบบบบบ //เผ่นอีกรอบ

เฟรน:...สวัสดีครับ (ยิ้ม)

*แอบจิ๊กไว้สักโพสต์~*

//จอง~~~ จองทำไมกันล่ะเนี่ย = =;;

แอส-เฮ้ย! อลิซ!!!//รีบดึงตัวออกมา

อาย-//ครึกครื้นดีจังนะคะเนี่ย.....

หลงเฟย-//เดินกลับห้องไม่สนใจใคร

โอ้ จัดห้องอยู่เรอะ จะรอดูเน้อ

ถึงจะบอกว่าจัดก็เถอะขอรับ แต่ไม่รู้จะจัดอะไรดี ไม่มีให้จัด ฮาาา~ //โดนเตะ// ไปร่อนดีกว่า~~~

ร่อนไปทุกห้องให้โดนฉุดสินะ 555

ว้ากกกกก!! =[]=!! ไม่มีใครฉุดหรอกขอรับ!~

เฟรน: ...อย่างผมไม่น่ามีคนฉุดนะครับ...//ขนลุก

ก็ไม่แน่น้าาาา

เฟรน: ..//น่ากลัว//...
เฟรนด์: แต่กระผมก็จะร่อนต่อไป~~~ =3= //โดนกระเป๋าตบ

ทางนั้นร่อน ทางนี้ลอย ฟิ้วววว

โอ้ววว~ งั้นเราก็ไปซัมม่อน(ไม่เกี่ยว = =)กันเถอะ~ //ร่อน

//มาส่องก่อนไปนอน

ครึกครื้นจริงๆนะคะ

เกรย์: หวัดดีครับคุณเฟรน ^-^;

อาย-//เก็บดอกไม้มาให้ขอบคุณที่ท่านเฟรนด์ยอมปิดตั้งสองเทิร์น~

เคร้ง...กึก เคร้ง...กึก
เสียงประหลาดเหมือนสิ่งของใกล้จะพัง ดังขึ้นมาจากนาฬิกาเรือนโตที่อยู่ทางด้านขวาของเตียงนอนในห้องพักเบอร์ 6
เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนดังติดต่อกันสามครั้ง ก่อนจะเงียบหายไปกับรัตติกาลอันมืดมิด...

---------------------------------------------------------------------------------

'อยากได้หรือเปล่า ถ้าลูกอยากได้แม่จะหามาให้'

'มันสวยมากใช่ไหมล่ะ! พ่อรู้ว่าลูกต้องการมัน'

'ทำไมถึงบอกว่าลูกมีมันไม่ได้!? ลูกรัก แม่หาให้ลูกได้ทุกอย่างรออีกหน่อยนะจ๊ะ ...แม่จะให้ในสิ่งที่ลูกต้องการ'

'เฟรนอยากได้อะไรก็บอกพ่อนะ เดี๋ยวพ่อจะหามาให้เหมือนครั้งก่อนไง...'

'มันทำร้ายลูกฉัน... มันต้องชดใช้!'

'เฟรนที่รัก ลูกไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ แม่แก้แค้นให้ลูกแล้ว แม่เอา 'ดวงตา' ของมันมาคืนให้ลูกแล้ว'

'ไม่! หยุดนะ! พอได้แล้ว หยุดทำร้ายคนอื่นเสียที! ผม... ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว!'

.
.
.

"ผมไม่เป็นไร..."'

พรึ่บ!

ผมลืมตาโพลงขึ้นทันที เมื่อเสียงสุดท้ายในสมองเงียบลง... เสียงของผมเอง

น่าแปลกใจจริงๆ ผมคิดว่า ผมวางปล่อยวางกับอดีตในครั้งนั้นได้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึง...

ผมที่กำลังจะยกมือขึ้นขยับแว่นตาเหมือนทุกครั้งที่ชอบทำเวลาใช้ความคิด กลับต้องหยุดชะงักไว้เมื่อพบว่ามีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับตัวผมอีกแล้ว

แขนทั้งสองข้างของผมหนักอึ้งเหมือนมีเหล็กน้ำหนักเป็นร้อยๆ กิโลกรัมมาทับอยู่ก็ไม่ปาน เป็นแบบนี้แม้กระทั่งกระเป๋าคู่ใจของผม ผมก็คงยกมันไม่ขึ้นแล้ว... แถมรู้สึกว่าผมจะลืมตาแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมมันถึงมืดแบบนี้ล่ะ?

ผมรวบรวมกำลัง(ที่ตอนนี้ไม่ค่อยจะมี)ดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็เจอกับอุปสรรคอีกประการหนึ่งเข้าเสียก่อน

โอ้ย... ปวดหัวชะมัดเลย เหมือนสมองกำลังจะระเบิด...

ผมขอสันนิษฐานเลยว่าอาการที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้จะต้องเป็นสิ่งที่เรียกว่าการ 'ป่วย' แน่ๆ

ตั้งแต่เด็กจนแก่มาถึงป่านนี้ ผมไม่เคยเจ็บป่วยเป็นโรคอะไรเลย นอกจากบาดเจ็บจากการถูกทำร้าย ...ซึ่งมันก็คือเรื่องปกติ ถ้าหากวิ่งหกล้มหน้าฟาดพื้นยังไงก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว ยิ่งโดยมีดแทงก็ยิ่งเจ็บ...เฮ้อ ผมควรจะหยุดคิดเรื่องอดีตอันหมองหม่นของตัวเองเสียที ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายมากนักหรอก แค่โดนแทงที่ตาจนบาดเจ็บสาหัสแต่สุดท้ายดันไม่บอดซะงั้น คนที่บอดไปข้างหนึ่งจริงๆ คงจะเป็นเด็กคนนั้นมากกว่า... ผมกับเขาอโหสิกันเรียบร้อยแล้วแถมสุดท้ายยังมาเป็นเพื่อนกันอีกต่างหาก สิ่งที่เหลือไว้ตอนนี้ก็มีแค่แผลเป็น...กลับมาเรื่องเดิมก่อนเถอะ

ผมไม่รู้เลยว่าการป่วยนั้นมันเป็นเช่นไรกันแน่ จะเคยได้ยินก็แต่อาการที่พี่สาวเคยเล่าให้ฟังเท่านั้น ซึ่งมันก็ตรงกับอาการที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ และดูเหมือนว่าจะเป็นหนักกว่าที่จินตนาการไว้เสียด้วย

เมื่อผมลุกขึ้นนั่งได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็เริ่มมองสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบตัวในทันที

สิ่งที่รายล้อมอยู่รอบตัวผมนั้นคือหมอกควันสีดำสนิท ที่มีแสงสว่างอันริบหรี่สาดส่องเข้ามาตามช่องว่างระหว่างหมอกควันเพียงเล็กน้อย

...มันมาอีกแล้ว ผมคิดขึ้นมาในใจอย่างเหนื่อยใจสุดขีด ชีวิตนี้ผมคงไม่รอดพ้นจากเจ้าควันดำนี่แน่ๆ

"นั่งไปเรื่อยๆ ก็เปล่าประโยชน์ ...เดินไปสักหน่อยดีกว่า" เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงเริ่มดันตัวลุกขึ้น... แล้วหัวของผมก็เริ่มเคร้งอีกครั้ง

ในขณะที่ผมกำลังจะล้มลงไปบนความมืดที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นพื้นอยู่นั้นเอง อยู่ดีๆ ก็เหมือนกับว่าพื้นที่เคยรองรับร่างของผมไว้หายไปเสียเฉยๆ ทำให้...

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!"

ตุบ!

ร่างของผมร่วงลงมากระแทกพื้นอีกชั้นหนึ่งเข้าอย่างจัง...

คงไม่ต้องให้ผมบรรยายใช่ไหม ว่าความรู้สึกเวลาตกจากตึกสองชั้นมันเป็นยังไง เอาเป็นว่ามันไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขแน่นอน เหอๆ...

ในขณะที่ผมกำลังนอนแผ่ชีวิตจวนเจียนจะดับดิ้นอยู่นั้นเอง อยู่ดีๆ ก็มีแสงสว่างส่องมาบนตัวของผมเหมือนกับกำลังจะจัดแสดงงานโชว์ละครสัตว์อย่างไรอย่างนั้น

ผมพยายามหรี่ตาส่องที่มาของแสงสว่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ผล มันสว่างเกินไปจนทำให้ผมแสบตา...

"ใกล้แล้ว... ใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว..."

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงประหลาดดังขึ้นที่ข้างหูของผม ผมรีบหันหน้าไปมองทันทีแต่สิ่งที่ผมเห็นกลับมีเพียงแค่หมอกควันสีดำที่ลอยวนเวียนอยู่รอบตัวผมเท่านั้น

น่าขนลุก... คำๆ นี้เป็นคำเดียวที่จะบรรยายบรรยากาศในตอนนี้ได้

ร่างกายที่กำลังหมดแรงลงไปเรื่อยเหมือนกับมีอะไรบางสิ่งคอยสูบเอาพละกำลังของผมไป ร่างกายที่มีอุณหภูมิร้อนจัด แต่ผมกลับรู้สึกหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก... เพียงแค่มีสายลมพัดผ่านเท่านั้น ก็ทำให้ผมหนาวแถบขาดใจแล้ว

ร่างกายของผมเริ่มคุดคู้ขึ้นเรื่อยๆ เพราะอุณหภูมิที่เปลี่ยนไปกระทันหัน ความมืดโอบล้อมร่างกาย

มีเพียงแสงสว่างปริศนาที่ส่องลงมาเท่านั้น ที่ทำให้ผมรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบข้าง... เหล่าเงาสีดำที่กำลังเคลื่อนไหวและแสยะยิ้มอยู่ในความมืด

ถ้าให้เลือกว่าให้เอาสิ่งไหนออกไปจากตัวผมในตอนนี้ ผมก็จะเลือกให้เอาความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นกับร่างกายของผมออกไปอย่างไม่ต้องคิด
ปัญหาเรื่องเงาเกรียนพวกนี้เอาไว้ทีหลังก็ได้ ขอแค่เอาเจ้าความทรมานนี่ออกไปก่อนเป็นพอ

แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่ได้เป็นดั่งที่เราคิดไปเสียหมด เหล่าเงาทมิฬทั้งหลายเข้ารัดลำตัวของผมไว้ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงประหลาดอีกครั้ง

"ใกล้แล้ว... ใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว..." ประโยคเดิมที่เหมือนได้ทำการคัดลอกกันมาเรียบร้อย ดังขึ้นที่ข้างใบหูของผมอีกครั้ง ผมขนลุกซู่โดยความสะพรึง เพราะนอกจากจะมีเสียงสุดสยองแล้ว ผมยังรู้สึกว่าเงาที่กำลังรัดตัวผมอยู่ตอนนี้กำลังเลื้อยไปบนร่างของผมอีกด้วย...

น่ากลัวเกินไปแล้ว... น่ากลัวเกินไปแล้ว... นี่มันเกือบจะลวมลามกันแล้วไม่ใช่เหรอ!?

ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจอย่างคลั่งแค้น ไอ้บ้านี่มันตัวอะไรกันแน่...

ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเอง เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นแผ่วเบาในความมืด "เจอกันอีกแล้ว" ...เสียงที่เป็นหญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิง

ผมหันไปมองที่มาของเสียงอย่างช้าๆ ก่อนจะไปเจอเข้ากับกลุ่มควันขนาดใหญ่ที่กำลังฉีกยิ้มโชว์เคี้ยวสีขาวน่าขนลุกให้ผม

ควันบ้าที่ไหนมีเคี้ยว... ผมว่าตอนนี้ผมเริ่มจะไร้สาระขึ้นทุกทีแล้ว

"ดูเหมือนว่าเราจะไม่เคยเจอกันอีกเลยตั้งแต่ครั้งแรก..." มันพูดอย่างอ้อยอิ่งเหมือนกำลังเล่านิทานก่อนนอนให้เด็กน้อย(ที่ใกล้จะตาย)ฟัง

เหอๆ... ผมหัวเราะแห้งๆ ในใจก่อนจะถามสิ่งที่สงสัยออกมา "เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมทั้งหมดนี่... คุณเป็นคนทำเหรอ?"

ควันปีศาจหน้ายิ้ม(แสยะ) หัวเราะ หึหึ ในลำคอก่อนจะตอบกลับมา "ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก ข้าแค่แอบแฝงตัวเข้ามาใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์ทั้งนั้น" มันค่อยๆเคลื่อนลำตัว(?)มาหาผมช้าๆ ก่อนจะพูดประโยคถัดไป "...เจ้าไม่เคยได้รับผลกระทบจากข้าเลยใช่ไหมล่ะ?"

...ประโยคคำถามซะด้วย ผมต้องตอบหรือเปล่า? เอาเถอะจะเป็นอย่างไรก็ช่าง ตอนนี้ผมก็รับรู้แล้วว่าผมกำลังฝันร้ายและกำลังโดนคำสาปรุกรานอยู่

"ละ แล้วคุณจะทำอย่างไร... ต่อไป..." ผมถามขึ้นเพราะเริ่มทนสภาพการโดนรัดจนหายใจไม่ออกไม่ไหวแล้ว

ควันสีดำยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดถ้อยคำที่เป็นประโยคสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด "เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ตอนนี้แค่จำไว้ให้ดี... ใกล้แล้ว... มันใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว... หึหึ"

ยังไม่ทันที่ผมกำลังจะโต้ตอบควันปีศาจสีดำก็รวมตัวกันพุ่งเข้ามาทางผมเป็นทางเดียว ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองดูพวกมันแทรกซึมเข้ามาในตัวผม

'กรุบ...'

เสียงปริศนาดังขึ้นก่อนที่ผมจะเกิดอาการเจ็บปวดบริเวณท้องอย่างรุนแรง เสียงประหลาดยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ เป็นจังหวะ ผมเบิ่งตากว้างพร้อมกับไอของเหลวบางอย่างออกมาเป็นระยะ ซึ่งก็คือเลือด...

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำเอาผมเจ็บจนพูดไม่ออกแม้แต่ร้องสักนิดก็ทำไม่ได้ ไม่รับรู้ถึงอะไรนอกจากความทรมานที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวผมในขณะนี้ ความทรมานเหมือนกำลังโดนอะไรบางสิ่งกัดกินจากภายใน... หากนี้เป็นแค่ความฝันล่ะก็ ผมก็อยากจะให้ตัวเองตื่นขึ้นเสียที

ก่อนที่สติทั้งหมดของผมจะดับวูบ เสียงของเจ้าคำสาปนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ไม่ต้องกลัวจะตายหรอก ตราบใดที่เจ้ายังโดนสาปอยู่เจ้าจะไม่ตาย รีบถอนคำสาปเข้าซะล่ะ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม... แล้วข้าจะคืนทุกอย่างให้เจ้า จงระวังหากข้ากินไปจนถึงหัวใจของเจ้าเมื่อใด... ข้าจะเอาชีวิตของเจ้าไปเมื่อนั้น"

......
....
...
..
.
.

พรึ่บ!

ผมดีดตัวขึ้นนั่งโดยความตกใจ ก่อนจะรีบหันซ้ายแลขวาทันทีและผมจะถอนหายใจปาดเหงื่อออกมาอย่างโล่งอก ผมกลับมาอยู่ให้ห้องพักหมายเลขหกตามเดิมแล้ว

นอกหน้าต่างยังคงเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีจันทร์สีเลือดลอยเด่นอยู่เช่นเดิม...

ผมหันไปลูบหัวเจ้าโมจิยักษ์ที่นอนอยู่ข้างๆ เบาๆ ดีจริงที่มันไม่ตื่นขึ้นมาตอนผมฝันไม่งั้นโวยวายใหญ่แน่ เผลอละเมออะไรออกไปหรือเปล่าก็ไม่รู้

"...!"

ผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเลิกเสื้อเชิ้ดของตัวเองขึ้นช้าๆ...

รอยตัวประหลาดฟันขาวหน้าตาคล้ายเจ้าเกมแพ็คแมนสีดำถูกเปลี่ยนเป็นสีแดงสด พร้อมกับขยายขนาดตัวขึ้นจากเดิมสองเท่าเห็นจะได้

หวังว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ ความฝันก็คือความฝัน... ผมถอนหายใจให้กับฝันร้ายที่แสนเหนื่อยล้า ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

หวังว่าคงไม่เจอเจ้าพวกคำสาปโรคจิตกับฝันร้ายนั่นอีกหรอกนะ แล้วก็...หวังว่าตอนนี้น้ำหนักของผมก็คงไม่ลดลงหรอกใช่ไหม?

.
.
.
.

วิธีที่จะถอนคำสาปได้ คือจะต้องชนะอย่างเดียวจริงๆ น่ะหรือ? ทำใจยากจริงๆ...งึม ZzZz

--------------------------------------------THE END--------------------------------------------
เกรียนจริง Orz... ออกทะเลซะเยอะเลยง่า มั่วไปหมดแล้ว อ้ากกกกกกกกกกก!!! //เป็นบ้า// หวังว่าคงไม่ว่าอะไรนะขอรับ //โดนถีบ//... =w= จะทำให้เป็นแนวอะไรสักอย่างก็ไม่ได้ ปัจจุบันยังงงกับตัวเองอยู่เลยว่าเขียนอะไรออกมาเนี่ย ทุกท่านคิดว่ามันเป็นแนวอะไรก็เอาตามนั้นต่อไปนะขอรับ #ผิด 7000 ตัวอักษรเลยทีเดียว คงไม่ยาวไปใช่ไหมขอรับ? = =; ผิดบ้างตกบ้างงงบ้างเนื่องจากพิมพ์ตอนกลางดึก ยังไงก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้

*-*//

เกรียนมากอ่ะ วะฮ่าๆๆท*0*