{{ห้องพักเบอร์ 49}} โจกเกอร์ วาเลนไทน์ - ยินดีต้อนรับนะทุกท่าน // ยิ้มหวาน

//พยุงท่านชาแล้วส่งเสียงเชียร์ จิ้นๆ

โจ๊กเกอร์-- จิ้นบ้าอะไรไม่ทราบฮะ!! // เปิดประตูพรวดออกมาแล้วกระทืบๆๆชา

ชา-จิ้นทุกอย่างที่ขวางหน้าและมองเห็น อะฮุๆๆๆ // กระอักเลือด

//มองดูการกระทืบอย่างหนุกหนาน(?)

ชา-- โหดร้ายยยยย...แอ้กก // โดนกระทืบต่อ

เกรย์-- ท่านวาเลนไทน์ทำอะไรท่านชาน่ะคร้าบบบบ!?!?!=[]= // รีบบินมาหยุดแต่ก็ถูกปัดกระเด็น

เกรย์...เป็นอะไรมากมั้ยนี่?//วิ่งเข้ามาพยุง

เกรย์-- มะ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ...แค่กๆ คะ แค่ฝังผมไว้หน้ารังนก..ก็...พอ...อ่อก! // ตายอย่างสง่างาม(?)

ชา-- กะ เกรย์อย่าตายนะ! ม่ายยยยยยย~! // น้ำตาพรากๆ ทำหน้าดราม่า

โจ๊กเกอร์-- เฮ้ย! = =

=[]=

ชา-- ไม่ต้องห่วงนะเกรย์...พะ พวกชาจะฝังเกรย์ไว้หน้ารังนกเอง!! // ปาดน้ำตา

โจ๊กเกอร์-- // วางดอกไม้ไว้หน้าศพเกรย์เงียบๆ

“ในที่สุดงานแต่งก็จบซักที!” โจ๊กเกอร์ที่นอนกลิ้งไปมาบนเตียงพูดขึ้นมาอย่างอ่อนแรง หลังจากที่จบงานแต่งมาเรียกับปิเอโร่ก็ปาไปจนค่ำ ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องคุณแม่หวงลูกนั้นยังมีตามมาเป็นแพ สุดท้ายแล้วเหล่าผู้เข้าแข่งขันจึงขอตัวกลับไปก่อนโดยเฉพาะคนที่เพิ่งจะทำเควสมาอย่างโจ๊กเกอร์ หลงเฟย เฟรนและเครมิส (ที่จริงควรจะบอกว่าเครมิสถูกลากกลับมากกว่า)

“ผมเองก็คิดตั้งแต่แรกแล้วว่าเรื่องคงจะใหญ่น่าดู” ชายผมสีขาวหรือเกรย์ในร่างมนุษย์เอ่ยติดขำ “ขนาดตอนผมเห็นใบปลิวยังแทบช็อกเลย”

“ฉันเองก็ช็อกเหมือนกันนั่นแหละ” โจ๊กเกอร์ตอบกลับ แหงสิ อยู่ๆ ก็มีกระดาษจากเจ้าตัวตลกนั่นมาขอร้อง (แกมขู่บังคับ) ว่าให้พามาเรียไปให้หน่อย ใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะ

เกรย์คลี่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาลุกออกจากเก้าอี้ใกล้ๆ เตียงก่อนที่จะเดินไปในห้องครัว

ร่างบางบนเตียงหลับตาครูหนึ่งก่อนที่ภาพของชายผมสีชมพูยาวปรกท้ายทอยจะโผล่เข้ามาในโสตประสาท

เอลลูญ์...

เธอยังจำเขาได้ดี ผู้ที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมด ร่างนั้นมีใบหน้าอันงดงามที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มอันน่ารังเกียจ เรือนผมสีชมพูเคลียใบหน้าที่เข้ากับนัยน์ตาสีแดงเลือดราวกับไม่ใช่มนุษย์ และความเหย่อหยิ่งของเจ้าตัวที่มองพวกเขาเหมือนฝูงมดแมลง

“นี่เกรย์” เด็กสาวค่อยๆ ลุกขึ้น นัยน์ตาสีม่วงมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวพลางถาม “นายรู้จักคนที่ชื่อเอลลูญ์มั้ย?”

เกรย์ชะงักไปนิดหน่อย เขาไม่ได้ตอบทันทีเหมือนทุกที นัยน์ตาสีเทาหรี่ลงนิดหน่อยก่อนที่จะถามกลับ “ทำไมเหรอครับ?”

ถ้าเป็นไปได้...เขาก็ไม่อยากให้โจ๊กเกอร์ยุ่งกับราชาแห่งไมนัสมากนัก...

“ก็แค่ไปเห็นมาน่ะ” คนพูดตอบเรียบๆ ไม่ได้ดูสงสัยอะไรเป็นพิเศษ “ฉันแค่อยากรู้ว่าไอ้คนซาดิสต์ที่เรียกฉันมาเป็นคนยังไงเฉยๆ”

คนถูกถามเห็นดังนั้นก็หัวเราะน้อยๆ เขายื่นน้ำที่ไปหยิบมาให้เด็กสาวดื่ม โจ๊กเกอร์ก็ยังเป็นโจ๊กเกอร์อยู่วันยังค่ำ ยังไงเสียเธอก็เป็นแค่เด็กสาวที่หาข้อมูลมากจนชินเท่านั้น

“เขาก็เป็นราชาแห่งไมนัสตามที่ท่านวาเลนไทน์รู้นั่นแหละครับ ไม่ได้มีอะไรมากเป็นพิเศษ เหมือนราชาที่บ้าอำนาจทั่วไป...” เกรย์สยายเรื่องพื้นไปให้อย่างจงใจ เรื่องบางเรื่องอย่ารู้เลยน่าจะดีกว่า

โจ๊กเกอร์หรี่ตาอย่างไม่เชื่อทันทีที่เกรย์พูด ราชาบ้าอำนาจที่ไหนจะลงทุนอุตสาห์หากุญแจพร้อมของแถมไปให้คนต่างมิติ แถมยังเอามาต่อสู้กันเองอีก

เด็กสาวค้อนใส่อย่างไม่พอใจ แต่ถึงอย่างไรถ้าเกรย์ไม่บอกเธอก็ไม่คิดจะบังคับล่ะนะ ยังไงมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่ แค่เดินไปตามเกมก็พอ...

ใช่...เดินไปตามเกมที่เอาแต่ฆ่ากันเองนี่ก็พอ...

“จริงด้วยสิ” ชายเจ้าของผมสีขาวทำตาโตขึ้นมานิดหน่อย “แล้วเมล็ดกาแฟที่ผมให้ไปใช้ได้หรือเปล่าครับ?”

โจ๊กเกอร์ชะงักกึก จริงสิ เธอยังมีจุดหมายที่มานี่นา จะให้จบง่ายๆ ได้ไง...ใครจะไปตามเกมคนอื่นกัน!

เธอฉีกยิ้มกว้างราวกับคิดได้ พยักหน้าให้เกรย์ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้งหนึ่ง

“ฉันจะนอนแล้ว เพราะงั้นเงียบๆ ล่ะ”

เกรย์เอียงหัวนิดหน่อยอย่างสงสัยในรอยยิ้มของอีกฝ่าย แต่ก็เดินไปปิดไฟแล้วเปลี่ยนเป็นร่างนกสีขาวที่มีหน้าตาแปลกๆ เหมือนโดยดี เขาบินขึ้นไปบนโต๊ะโคมไฟใกล้กับเตียงที่โจ๊กเกอร์นอนอยู่

“ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะครับ”



ที่นี่....ที่ไหน?

เด็กสาวเจ้าของผมสีขาวที่ควรจะไปนอนสบายเฉิบอยู่บนเตียงตัวเองบัดนี้กลับยืนอยู่ข้างเวทีแสดงละครแห่งหนึ่ง ผู้คนต่างก็วิ่งไปมาโดยไม่สนใจเธอ ผ้าม่านสีแดงสดปิดกั้นเวทีกับผู้ชมไม่ให้ใครเห็นการจัดเตรียมข้างใน

โจ๊กเกอร์อยู่ในชุดราตรีพองๆ สีขาวยาวถึงพื้น ใบหน้าหวานประดับไปด้วยหน้ากากสีขาวประกายอีกหนึ่งชิ้น รอบข้างก็มีคนแต่งกลายคล้ายๆ เธออยู่ไม่น้อย ส่วนคนที่แต่งคล้ายกับคนหลังเวทีก็มีเช่นเดียวกัน

เด็กสาวกวาดตามองไปทั่วๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่เธอสนใจแล้วก็ก้าวขาออกเพื่อที่จะกลับห้องของตน

พลันก็มีใครบางคนมาคว้าแขนเธอไว้ โจ๊กเกอร์หัวไปมอง สตาฟคนหนึ่งที่มีผมสีทองสั้นประมาณคอทำหน้าหงุดหงิดเล็กๆ เธอบ่นด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงยุโรป

“เฮ้ เธอน่ะ” เจ้าของผมสีทองสั้นกล่าว “นี่มันจะฉากสุดท้ายแล้วนะ จำไม่ได้หรือไงว่าเธอเป็นคนจบฉากน่ะ อยู่ที่นี่แหละ ถ้าหายไปไหนอีกละครไม่พังหรือไง!”

หา? แสดงละครบ้าอะไรยะ นี่ฉันฝันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย

“เดี๋ยวนะ” โจ๊กเกอร์ที่ถูกต่อว่าเผยสีหน้างุนงง “ฉันแสดงเป็นใครนะ?”

“นี่เล่นจนบทสุดท้ายยังจำไม่ได้อีกเหรอ!” สตาฟผมทองคนนั้นพูดด้วยสีหน้าเหนื่อหน่าย “ก็สโนว์ไวท์ไง”

สโนว์ไวท์...? ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย

โจ๊กเกอร์ก้มดูสภาพตัวเอง อืม...สโนว์ไวท์ไม่จำเป็นต้องชุดสีเหลืองมันก็ถูก แต่มีสโนว์ไวท์ที่ไหนผมสีขาวบ้างเนี่ย!?!

“เอ้าๆ มัวรีรออะไรอยู่ เธอเข้าบทแล้วนะ!” เจ้าของผมสีทองพูดก่อนที่จะผลักเด็กสาวที่เล่นเป็น ‘สโนว์ไวท์’ ไปชนกับคนข้างหน้าที่ยืนสง่าอยู่กลางเวทีทันที

โจ๊กเกอร์ยิ้มแหยๆ ถึงเธอจะถนัดด้านการแสดงสีหน้า แต่เธอเคยเล่นละครเวทีครั้งเดียวในชีวิตเองนะ!

“อา...สโนว์ไวท์ เธอช่างสวยเหลือเกิน” ชายหนุ่มข้างหน้าโจ๊กเกอร์ที่มีผมสีทองน้ำตาลกล่าวราวกับอินบทละครเอามากๆ “ช่วยเต้นรำกับฉันซักเพลงได้หรือไม่?”

แต่แกไม่ ช่วยปล่อยฉันไปเถอะ หรือจะให้ฉันอ้วกใส่หน้าแกเลยล่ะ...

เด็กสาวคิดในใจอย่างพะอืดพะอม ก่อนที่จะชะงัก...สโนว์ไวท์มีบทนี้ด้วยเรอะ!!!

และด้วยความที่โจ๊กเกอร์เหม็นขี้หน้าหล่อๆ ของคนตรงหน้าแปลกๆ เธอเลยหักหน้าด้วยคำพูดที่ตัดบทหวานซึ้งอย่าสิ้นเชิง

“โทษที ไม่ล่ะ ฉันต้องไปแล้ว ลาก่อนนะเจ้าชาย!” เจ้าของผมสีขาวพูดอย่างรีบร้อน ก่อนที่จะวิ่งไปหลังเวทีโดยไม่ลืม ‘เขวี้ยง’ โรงเท้าแก้วที่ตัวเองใส่อยู่ใสหน้าเจ้าชายที่ว่าทันที

ซึ่งสตาฟทั้งหลายก็อ้าปากค้างกันเป็นแถว

อาฮะ...เธอแถบทสโนว์ไวท์ให้กลายเป็นบทซินเดอร์เลล่าแล้ว ทีนี้ก็เตรียมตัวเผ่น

โจ๊กเกอร์คลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ร่างบางที่ซ่อนอยู่มุมหนึ่งขอหลังเวทีค่อยๆ ก้าวออกเพื่อหาทางออก

ทว่า...พลันเด็กสาวที่เตรียมจะหนีก็ชะงักค้าง ก่อนที่จะหมดสิล้มลงไปในที่สุด

โดยมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาก่อนที่จะสติหายไปทั้งหมด...

วันนี้มันวันอะไรเนี่ยยย!?!?!



จบการแสดงสโนว์ไวท์ไปแล้ว ทว่ายังไม่มีใครออกออกจากที่นั่ง...ก็ยังมีโชว์ต่ออีกนี่นา

“นี่ๆ เห็นว่าสโนว์ไวท์จะมีแสดงต่อล่ะ คิกๆ”

“ชู่ว...เบาๆ สิ” ใครคนหนึ่งหันกลับไปปรามคนพูดซึ่งนั่งอยู่ในแถวต้นๆ ของที่นั่งชม รอยยิ้มของเขาแสยะออกมาถึงหูราวกับไม่ใช่มนุษย์ “ไม่งั้นก็ไม่สนุกสิ...ฮิๆ”

“คิกๆ...คิกๆ...”

เสียงหัวเราะใสๆ ดังก้องเวที พวกเขาต่างมองร่างบางที่นอนสลบอยู่บนพื้นอย่างรอคอยความสนุกสนาน

อือ...หนวกหูชะมัดเลย...

นัยน์ตาสีม่วงปรือขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะหรี่ลงไปอีกครั้งเพราะแสงไฟเข้าตา เด็กสาวยันตัวขึ้น เธอกวาดมองไปรอบๆ ตัวอย่างเคยชิน

เธอมองเห็นผู้ชมนับสิบคนกำลังหันมามองเธอ เธอเห็นเวทีอลังการที่มีม่านสีแดงสดราวกับเลือด ทว่าเธอกลับมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา อีกทั้งเธอยังมองไม่เห็นส่วนอื่นนอกจากเวทีเลยซักนิดเดียว

เพราะมันคือความฝัน...ที่ต้องมีสีดำปกคลุมไม่ให้เห็นทั้งหมด ต้องทิ้งปริศนาไปให้คนฝันคิดเล่น

“ว้าวๆ สโนว์ไวท์ตื่นแล้วล่ะ ฮิๆ...”

หนึ่งในผู้ชมพูดขึ้นมาอย่างยินดี โจ๊กเกอร์ไม่ได้หันไปมอง เธอเพียงแค่มองไปทางข้างหน้า...ที่มีสิ่งๆ หนึ่งยืนอยู่

...เงาสีดำที่มีโซ่ตรวนสีแดงพันรอบ

“ใกล้แล้ว...ใกล้แล้ว” เสียงแหบแห้งดังเบาๆ...ทว่ามันกลับชัดเจนราวกับคนพูดอยู่เพียงข้างหูเด็กสาวเท่านั้น

“ใกล้อะไร?” เด็กสาวถามกลับ ร่างบางยังคงนั่งอยู่ราวกับไม่ได้ตื่นกลัว ทว่านนัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์กลับหรี่ลงเพื่อต้องการที่จะมองใบหน้านั้นให้ชัดๆ

“ใกล้ที่จะ...” เงานั้นพูดเสียงยานคาง มันเว้นระยะช่วงหนึ่งเหมือนจงใจ ร่างของเงาที่น่าจะเป็นมนุษย์บิดเบี้ยวไปมา จนท้ายที่สุดเงานั้นก็กลายเป็นร่างคนเด็กสาวผมสีขาวยาวที่มีโซ่ตรวนสีแดงพันรอบแทน

โจ๊กเกอร์ วาเลนไทน์...

โจ๊กเกอร์ที่นั่งอยู่สะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ เด็กสาวที่หน้าตาเหมือนเธอที่มีโซ่ตรวนพันร่างอยู่นั้นหายตัวไปแล้วปรากฏขึ้นมาด้านหน้าของเด็กสาว มือเรียวของอีกฝ่ายเชยคางของอีกฝ่ายขึ้นมา โน้มตัวไปข้างๆ หู ก่อนที่จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

โดยไม่ลืมทิ้งท้ายคำพูดไว้ว่า...ใกล้จะที่จะเริ่มแล้ว

พลันภาพทุกอย่างก็บิดเบี้ยวไปมาอย่างบ้าคลั่ง ผู้ชมทั้งหลายต่างหัวเราะด้วยเสียงที่เล็กแหลมแสบแก้วหู พื้นเวทีมีหลุมขนาดใหญ่เท่าคนโผล่ขึ้นมา ก่อนที่ร่างของเด็กสาวเจ้าของผมยาวสีขาวจะหล่นลงไปในนั้น

“นะ นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย!” เด็กสาวเบิกตากว้าง สิ่งที่อยู่ในหลุมไม่ใช่ความมืดมิด ทว่ากลับเป็นสรูปของสัญลักษณ์หลายอันหมุนไปรอบๆ ตัวเธอ

จนในที่สุดทุกอย่างก็มืดสนิท



“ท่านวาเลนไทน์!!!”

เฮือก!

เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ใบหน้ามีเหงื่อเปียกชุ่มไปตาตัวเธอสูดหายใจลึกๆ หลายครั้งหลายหน ก่อนที่จะพบว่านกสีขาวตัวหนึ่งกำลังมองเธออย่างกังวลอยู่

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เกรย์ถาม ซึ่งเจ้าตัวก็เลื่อนแก้วน้ำไปให้เด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียง

โจ๊กเกอร์ส่ายหน้า มือเรียวยื่นออกไปหมายจะรับน้ำมา ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเห็นปานสีแดงแปลกๆ อันหนึ่งอยู่ที่หลังมือ

“นี่มัน...อะไร?”

มือของเธอมีปานสีแดงรูปคล้ายๆ นาฬิกาอยู่ มีเข็มนาฬิกาที่ยังไม่เดิน...และก็เป็นสัญลักษณ์ที่หมุนรอบตัวเธอตอนที่เธอตกลงไปในหลุมนั่น

แต่อย่างไรก็ใช่ว่าเธอจะสนใจมากนัก ถึงแม้ในอนาคตเข็มสีแดงนั่นจะหมุนไปเรื่อยๆ ก็ตามที...





*********************************************************************************


จบเหอะ จะฮา เรียบๆ หรือดาร์กซักอย่างก็ไม่ได้ นี่มันยำรวมกันหมดเลยยยย T___T


นี่เป็นภาพของปานสีแดงนะ เอามาจากแพนโดร่า ฮาร์ท =w=
มันก็จะคล้ายๆนาฬิกา มีเข็มสิบสองอันให้เดินเหมือนกัน และเพราะว่ามันหน้าตาอย่างงี้ ชาเลยไม่ได้เขียนให้ขยายขึ้นเรื่อยๆ แต่ให้มันเดินแทน