[เสร็จ100%ขอรับ] เฟรน เชอร์เรย์ // ยินดีที่ได้รู้จักครับ (ยิ้ม)

---ออริตัวแรกในชีวิต~ Orz....//ควรดีใจไหมนะ?// ...คิดอะไรไม่ออกเลยขอรับ มั่วๆออกมาได้เท่านี้ พิมพ์ผิดมั่วยังไงก็ขออภัยด้วยนะขอรับ เหอๆ~ ป.ล.ปั่นท่าได้ครบ7แล้วขอรับ!! //ดีใจ// ...แต่ยังไงหมอนี่ก็เป็นแค่คนธรรมดาล่ะนะ!---


ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล : (อาจจะเป็นแค่ชื่อเรียกอย่างเดียวก็ได้) เฟรน เชอร์เรย์ (ชื่อสิ้นคิดสุดๆ)

เพศ : ชาย (แท้แน่นอน)

เผ่า : ผมเป็นคุณครูเผ่ามนุษย์นะครับ (ยิ้ม)

อายุ :32 ปี (แก่ซะ...)

ส่วนสูง : 180 CM

น้ำหนัก : 63 KG

วัน เดือน ปี เกิด : 29 กุมภาพันธ์ ปี...มันก็เลื่อนไปเรื่อยๆนั่นแหละน่า

หมู่โลหิต: AB

ลักษณะตัวละคร : ผิวสองสี ดวงตา...ยังไม่แน่ชัด เพราะเจ้าตัวสวมแว่นปิดครึ่งหน้าตลอดเวลา(อาบน้ำมันก็ใส่นะเออ...) โครงหน้าเรียว รูปร่างปกติ สูงยาวเข่าดีระดับมาตรฐาน ผมสีดำทรงหางเป็ดฟูทั่วหัว ชอบสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ตัวยาว แล้วทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงิน คาดเข็มขัดมีกระเป๋าเล็กๆ กางเกงยาวสีดำ ถุงมือสีดำ และรองเท้าบูท

นิสัย : โดยส่วนตัวเป็นคนรักสัตว์ รักธรรมชาติ และรักมนุษย์เล็กน้อย(?) มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเกือบตลอดเวลา(เวลานอนมันก็ยังยิ้ม...) ภายนอกแลดูจริงจัง เคร่งเครียด สุขุมนุ่มลึก แต่ภายในนั้นช่าง.....เกรียนและจิตเล็กน้อย... มีนิสัยโรคจิตชอบแกล้งคนอื่น(แทบทุกครั้งที่มีโอกาส) มีรสนิยมชื่นชอบเหล่าชาย(หนุ่ม แก่ หรือเด็กก็ได้) ผู้มีกล้ามใหญ่ บึกบึน แข็งแรง เพราะมันให้อารมณ์เป็นชายชาตรีดี (เฮ้ย..) ถึงอายุจะมากแต่ถ้าโกรธจนเผลอหลุดเก๊ก ก็จะชอบแสดงท่าทีงอนเหมือนเด็กๆเป็นประจำ แทนคนอื่นว่า ‘คุณ’ ลงท้ายคำพูดว่า ‘ครับ’

อาวุธ : กระเป๋าถือหนัก 20 ปอนด์ ซึ่งบรรจุแต่สิ่งของน่าสงสัย...
ส่วนใหญ่ใช้โจมตีอะไรไม่ค่อยได้ นอกเสียจากจะฟาดกระเป๋านั้นใส่หัวคนอื่นล่ะนะ... ส่วนของในกระเป๋าส่วนใหญ่จะเป็น...หนังสือความรู้ต่างๆ เข็มทิศ เข็มเย็บผ้ากับด้าย ที่คาดผมหูแมว ยาสลด ยาแก้ไข้ ยาชูกำลัง จอบแบบแยกส่วนเก็บ ยาแดง ยาเหลือง ยาหม่อง ผ้ายางปิดแผล ส้อมพรวณ(?) พลาสเตอร์ปิดแผล อุปกรณ์ปฐมพยาบาลต่างๆ เมล็ดพืช และขนมปังตากแห้ง เป็นต้น... ซึ่งเฟรนสัญญาไว้แล้วว่า ถ้าไม่จำเป็น(ถึงชีวิตจริงๆ)จะไม่ใช้ของในกระเป๋าจัดการศัตรูเด็ดขาด!! (ในกรณีที่มีคนเจ็บปวดถือเป็นข้อยกเว้นนะครับ) ... รู้สึกว่านายจะต้องไปแข่งกับชาวบ้านเขานะ จะเอาอุปกรณ์ทางการรักษาพวกนี้ไปทำแมวอะไรห๊า!?

ทักษะการต่อสู้ : (ระบุได้ไม่เกิน 7 ท่า พร้อมอธิบายโดยละเอียด กรอกให้ครบทุกช่อง)

1.ชื่อท่า กระเป๋าถือนี้หนักตั้ง 20 ปอนด์เลยนะเออ (...นี่ชื่อท่าเหรอ...)
คำอธิบาย : ใช้กระเป๋าฟาดใส่หัว ใส่หน้า ใส่ท้อง ใส่ขา ...แล้วเป็นว่าส่วนไหนก็ได้ที่กระเป๋ามันฟาดโดนน่ะนะ
จุดแข็ง : มีพลังค่อนข้างรุนแรง
จุดอ่อน : เพราะการจะฟาดสักครั้งใช้เวลานิดหน่อย โจมตีต่อเนื่องไม่ได้ มีสิทธิโดนโจมตีกลับ
เงื่อนไข : ต้องอยู่ระยะประชิดเท่านั้น~

2. ชื่อท่า จงรับไป! นี่คือกระเป๋าถือหนักตั้ง 20 ปอนด์เลยนะเออ
คำอธิบาย : ใช้กระเป๋าถือโยนหรือเขวี้ยงโดนศัตรู
จุดแข็ง : สามารถทำให้สลบ หรือทำให้เคลื่อนไหวไม่สะดวกได้ เหมาะใช้ลอบโจมตี
จุดอ่อน : ศัตรูสามารถหลบได้ (แถมอาวุธยังหายไปเลยอีก..)
เงื่อนไข : มันคือการโจมตีระยะไกล

3. ชื่อท่า ระบำเข็มเย็บผ้า~
คำอธิบาย: มันไม่ได้มีไว้ต่อสู้! แต่มีไว้หยุดการเคลื่อนไหวต่อสู้ต่างหาก โดยใช้เข็มเย็บผ้าร้อยกับด้ายแล้วขึงศัตรูไว้ตามพื้น ต้นไม้ หรืออะไรก็ได้นั่นเอง~
จุดแข็ง : เข็มเย็บแผลเล่มใหญ่มากเลยนะ ยึดค่อนข้างแน่นถ้าไม่จอมพลังจริงๆดึงไม่ออกนะจ๊ะ
จุดอ่อน : ด้ายโดนตัดได้ง่ายๆ ถ้าโดนของมีคม
เงื่อนไข : จะใช้ก็เมื่ออารมณ์พาไปล่ะนะครับ...

4. ชื่อท่า ทา~ ทา~ ทายาหม่อง~
คำอธิบาย: ใช้ยาหม่องน้ำสาดใส่หรือใช้ยาหม่องปาดตาคู่ต่อสู้ ให้มองเห็นไม่ชัด
จุดแข็ง : …ใช้ได้ทั้งระยะใกล้และไกลล่ะมั้ง...
จุดอ่อน : ….ถ้าบางคนไม่แสบตาผมก็ซวยน่ะสิครับ
เงื่อนไข : ต้องเปิดกระเป่าก่อนถึงจะใช้ได้ (มันแหงอยู่แล้ว...)

5. ชื่อท่า มาเล่นซ่อนแอบกันไหม?
คำอธิบาย: วิธีใช้ท่าก็ง่ายๆ แค่หลบไปตามพวกสุมทุมพุ่มไม้ ผนัง แผ่นกระดานอะไรทำนองนี้ไงล่ะ
จุดแข็ง : …ท่านี้มีจุดแข็งด้วยเหรอ... เอาเป็นว่า พอใช้ท่าแล้วจะมีสกิลแอบเป็นเลิศก็แล้วกัน
จุดอ่อน : ถ้าไม่เนียนหรือไม่มีที่แอบ...ก็ถูกเจอเอาง่ายๆนี่แหละครับ
เงื่อนไข : ใช้เมื่อต้องการหาที่งีบ เตรียมของ หรือทำธุระส่วนตัว...(!?)

6. ชื่อท่า ถ้าเจอแบบนี้ต้องรีบเผ่น...
คำอธิบาย: วิ่งหนีสุดชีวิตยังไงล่ะครับ (ยิ้ม) แต่ก็ใช้ยาชูกำลังช่วยนิดหน่อย
จุดแข็ง : สามารถวิ่งได้เร็วขึ้น 5 เท่า
จุดอ่อน : ...ยาชูกำลังมีผลข้างเคียงทำให้ง่วงน่ะครับ เพราะงั้นผมอาจต้องใช้ท่าที่5ช่วยด้วย
เงื่อนไข : ใช้เมื่อต้องหนีน่ะครับ...

7. ชื่อท่า ไม้ตายสุดท้าย...คงต้องโจมตีจริงๆแล้วล่ะ!
คำอธิบาย: ท่านี้สามารถใช้จอบเหล็กแยกส่วน(ที่ประกอบแล้ว)รับการโจมตีและโจมตีคู่ต่อสู้ได้
จุดแข็ง : เพราะอาวุธมีขนาดใหญ่ปานกลางและค่อนข้างยาวทำให้สามารถโจมตีและตั้งรับได้ทั้งหมด การโจมตีรุนแรง
จุดอ่อน : โจมตีกลับช้า โจมตีระยะประชิดยากนิดหน่อย... และมันก็หนักมากด้วย... แถมพอจะใช้มันผมก็ต้องทิ้งกระเป๋าถือทั้งใบเลยนะ
เงื่อนไข : …ผมคิดว่าคงไม่ได้ใช้หรอกครับ (ยิ้ม)

จุดแข็งของตัวละคร : มีความจำและสติปัญญาดี วางแผนเก่ง ชำนาญด้านการรักษา

จุดอ่อนของตัวละคร : …คุณครูมันต่อสู้ไม่ค่อยเก่งน่ะสิ แล้วก็เกลียดอาหารขยะด้วย

สิ่งที่ชอบ : ต้นไม้ใบหญ้า ดอกไม้ สัตว์ทุกชนิด ชายหุ่นล่ำ หญิงหุ่นล้ำก็โอนะ สิ่งมีชีวิตน่ารักๆ การปลูกต้นไม้ และทำสวน

สิ่งที่ไม่ชอบ : ขยะพลาสติก การเผาป่า (มันทำให้อากาศเป็นพิษนะครับ!!!)

ปณิธานสูงสุดของชีวิต : อืม....อยากมีรูปร่างที่ดีเหมือนพวกนักมวยซะที... แต่ดูเหมือนจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จซะทีสิน่า....อ้อ แล้วก็อยากจะปลูกต้นไม้เพิ่มบนโลกสักล้านต้นไปเลย!!!

ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ) : ศาสตราจารย์เชอร์รี่เกิดในเมืองชนบทที่มีสภาพแวดล้อมดีมากๆ ทั้งผู้คนและธรรมชาติ(แต่ครอบครัวนี่สุดจะ...) ครอบครัวมีกันอยู่5คน คุณพ่อ คุณแม่ คุณยาย และพี่สาว คุณพ่อกับคุณแม่ของเขาทำอาชีพเป็นขโมยมือดีซึ่งมีชื่อเสีย(ง)ดังไปทั่ว ทั้งในเมืองและระแวกใกล้เคียง และเมื่อเขาอายุได้9ขวบคุณพ่อกับคุณแม่ก็หนีออกคดีออกไปนอกเมือง แล้วก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย... เขาตัดสินใจที่จะเป็นครูก็เพื่อทำให้ชื่อเสียงตระกูลดีขึ้นจากเดิมบ้าง(และชอบเด็กๆด้วย) เชอร์เรย์มีพี่สาวเป็นแพทย์หญิงซึ่งในตอนนี้แต่งงานไปมีครอบครัวแล้ว คุณยายเสียชีวิตตอนเขาอายุ18ปี ปัจจุบันอาศัยอยู่คนเดียว

ความสัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น : - ยังไม่มีล่ะนะ

คำคมประจำใจของตัวละคร : …อืม...ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นนะครับ (ยิ้ม)

ประเภทของคำสาปที่ตัวละครได้รับ : Avarice [โลภะ]

ประเภทของกุญแจที่ได้รับ : กุญแจแห่งดิน

----จนจบนี่อยากจะบอกว่า...ศาสตราจารย์เขาเป็นคนทำธรรมดาที่ยกของหนักได้เป็นปอนด์ๆเท่านั้นเอง = =;;....(ผลข้างเคียงจากการฝึกเพาะกล้าม เหอๆ เอิ๊ก!)----

หน้าตาออริกระผมประมาณนี้ขอรับ (= =) จริงมันต้องมีหัวจอบโผล่มาจากกระเป๋าด้วย...แต่มันไม่มีรูปน่ะขอรับ Orz


------------------THE END----------------------~

โอ้ เพาะกล้ามเรอะ =[]=!!

งืมๆ...มันเป็นรสนิยมของเพื่อนกระผมน่ะ...เลยเอามันลงออริซะเลย = =;;

วะ...แว๊บๆ เหมือนเห็นเฟรนด์เขียนไว้ว่า"ศาสตราจารย์เชออรี่"!? =[]=

ตอนแรกคิดว่าจะดูปกติซะอีกฮา...หนุ่มแว่น!//โดนถีบ

อยากดูคนนี้สู้กะเรย์มากกกกกกกกกก=[]=!!

=[]=ชื่อท่ามันช่าง..........

เหอๆ (= = );; เพราะท่านเซมิบอกว่าอย่าเก่งมากจะดี เลยเอามันประมาณนี้แหละขอรับ ...ถ้าได้สู้กับเรย์คุจังของท่านเซมิ... กระผมว่ามันคงเป็นการต่อสู้ที่ทุเรศน่าดูนะขอรับ (= = );;

ไบฮาร์ท: งั้นมาสู้กับดั๊นมั้ยฮร้าาาาา *w* <3

taluluDAY พิมพ์ว่า:ไบฮาร์ท: งั้นมาสู้กับดั๊นมั้ยฮร้าาาาา *w* <3

เฟรน: ไม่เอาครับ *ยิ้ม* ผมไม่ชอบใช้ความรุนแรง(เหรอ...)ครับ ^v^

เหมือนไบฮาร์ทจะคอยมาล่อลวงทุกคนนะเนี่ย =w=

[ลองแก้เหลือเคาะแค่บรรทัดเดียว]
(อินโทรสุดจะธรรมดากับตัวละครธรรมดาๆ by Friend~ ) โหดร้ายมาก!!! ยากมาก!!! และมั่วมาก!!! //โดนตบ ....เหนื่อยสุดจะบรรยายว่าแต่งนานสุดๆ แถมยังคิดไม่ค่อยออกอีกด้วย... แต่ละอย่างนี่คือ....Orz....เอาเป็นว่าไปอ่านเลยเถอะขอรับ //หลบหลังเสา//....จริงๆยังเหลือข้อมูลNPCอีก ว้ากกกก!! //วิ่งหาที่ปั่น... เป็นอินโทรที่ยาวเกินไปแล้ว!!! //ร่ำไห้โหยหวน

Intro

“ โลกคู่ขนาน... คือโลกที่เหมือนกับเราแต่อยู่คนละมิติ
อาจจะอยู่ในแกน x y z t ทับซ้อนกันในเอกภพเดียวกัน
หรืออาจจะอยู่ห่างไกลกันคนละทวิภพ อาจจะมีเวลาเคลื่อนไปพร้อมๆกัน
อาจจะมีเหตุการณ์เหมือนกับเราทุกอย่าง หรืออาจจะมีเหตุการณ์ที่แตกต่างกัน
ซึ่งเกิดจากการตัดสินใจที่ต่างออกไป... ”

....สิ่งเหล่านี้เป็นทฤษฎีที่ผมเคยได้ยินเมื่อครั้งยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ผมไม่เคยคิดจริงจังถึงมิติอื่นๆ
....หรือพวกโลกคู่ขนานสักเท่าไหร่ จนกระทั่ง....
....เมื่อผมต้องเข้าร่วมการแข่งขันของเหล่ากุญแจที่โลกคู่ขนานแห่งหนึ่ง
....ทฤษฎีที่ปรากฏข้างต้นเป็นสิ่งที่ผมเผลอนึกถึงแวบแรกขณะที่ไปที่นั่น...
....โลกคู่ขนาน...นามว่า ไมนัส ....


--------------------------------------------------------------------


ในยามเย็นของเมืองชนบทที่ห่างไกล เหล่าแม่บ้านคนแล้วคนเล่า เริ่มเดินทางออกจากบ้านไปตลาด เพื่อเตรียมตัวสำหรับการทำมื้อเย็นให้ครอบครัว

แต่แล้วบนถนนเล็กๆ ก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่งที่เดินมุ่งหน้าไปทางตรงกันข้ามกับพวกแม่บ้านคนอื่นเพื่อกลับบ้าน

เฮ้อ...ผมก็อยากจะมีคนทำอาหารให้ทานบ้างเหมือนกันนะ...

อา...สวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัวหน่อยดีกว่า ผมมีชื่อว่า เฟรน เชอร์เรย์ อยากเรียกแบบไหนก็ได้ตามที่ทุกคนถนัดเลยครับ

“อุ๊ย คุณเชอร์เรย์สวัสดียามเย็นค่ะ”

ในขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าบ้านนั้น คุณผู้หญิงข้างบ้านก็เอ่ยเรียกทักทายผมไว้เสียก่อน

“...สวัสดียามเย็นเช่นกันครับ” ผมตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้เหมือนที่ทำเป็นประจำ

“ค่ะ...” เธอยิ้มฉีกฟันสวยคืนให้ผมก่อนจะยื่นบางสิ่งบางอย่างมาให้ “ฉันเจอมันตอนที่กำลังกวาดหน้าบ้านอยู่ มันน่าจะ
เป็นของคุณนะคะ”

ผมรับแผ่นกระดาษสีดำจากมือของเธอ ซึ่งเมื่อสังเกตดีๆจะรู้ว่ามันเป็นจดหมายที่เหมือนไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย และมันจ่าหน้าซองถึงผม

ผมเอ่ยขอบคุณคุณผู้หญิงข้างบ้านก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านมา แล้วจัดการโยนจดหมายสีดำนั่นทิ้งบนโต๊ะกองรวมจากจดหมายต่างๆ และผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตประหลาดที่เจอเมื่อวาน...

สิ่งมีชีวิตประหลาดนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาโดยมีลายเส้นสีแดงซึ่งเกิดจากการโดนสับหรือฟาดประดับอยู่บนหัว มันมีรูปร่างเหมือนขนมโมจิสีชมพูที่พี่สาวทำส่งมาให้ผมเมื่ออาทิตย์ก่อน... แต่ยังไงขนาดของมันก็ใหญ่กว่าขนมโมจิเยอะอยู่นะ
ที่ผมเรียกมันว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดก็คงเพราะเจ้าดวงตาที่ปิดสนิทสองข้างนั่นนี่แหละ... ผมรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต(ถึงแม้ว่านอกจากตาแล้วมันจะไม่มีอวัยวะอื่นเลยก็ตาม) ก็ตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกในสวนผักกาดเมื่อวาน ที่ผมเผลอเอาจอบสับตัวมันเต็มแรงจนป่านนี้ก็ยังไม่ตื่นเลย

ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วเอาเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดมาวางบนตัก ก่อนจะขย้ำขยี้เล่นอย่างเมามัน ...ให้ตายเถอะเห็นแกแล้วคิดถึงพี่ชะมัด...เมื่อไหร่จะมาเยี่ยมกันบ้างนะ...

ในขณะที่ผมกำลังเล่นกับเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดอยู่ สายลมเย็นยะเยือกก็พัดผ่านเข้ามาในห้องทางหน้าต่างที่ผมเปิดทิ้งไว้ แล้วจดหมายสีดำที่อยู่บนโต๊ะก็ปลิวร่วงลงมาแตะที่ปลายเท้าของผมอย่างแผ่วเบา...

ผมชะงักกิจกรรมที่กำลังทำอยู่อย่างกะทันหันเพราะสัมผัสเย็นชวนขนหัวลุกที่ปลายเท้า บวกกับลมเย็นที่พัดมาทางหน้าต่าง

…เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?...

ผมวางเจ้าโมจิยักษ์ไว้ข้างๆตัว แล้วก้มลงหยิบจดหมายสีดำขึ้นมาพิจารณา

...คงอยากให้เราเปิดล่ะมั้ง...

ผมมองจดหมายน่าสงสัยที่ดูยังไงก็ไม่ชอบมาพากลชัดๆอยู่สักพัก ก่อนที่จะเริ่มลงมือเปิด...

ทันใดนั้น เมื่อผมฉีกด้านข้างของจดหมายสีดำออก ก็มีควันสีดำขนาดใหญ่ไหลทะลักออกมาจากซองจดหมาย แล้วมันก็มาก่อตัวกันต่อหน้าผม

“!!!”

ผมรีบปล่อยมือจากจดหมายนั้นทันที แต่ในตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นหนีพวกควันสีดำที่มีรูปร่างไม่แน่ชัดก็พุ่งทะลุผ่านตัวของผมไปทันที....

ความรู้สึกในตอนนั้นผมบรรยายผ่านเป็นคำพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ มันเหมือนกับว่า กระเพาะตับไตไส้พุงของผมถูกควักออกไปทั้งหมด ผมหลับตาแน่นเผื่อว่าการมองไม่เห็นจะช่วยทำให้ความเจ็บปวดลดลงบ้าง มัน...เป็นความทรมานที่อยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด...

..........

....

...

..


ผมคิดว่าตัวเองน่าจะตายไปแล้ว ถ้าหากไม่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

ผัวะ!

เสียงเหมือนกับมีอะไรบางอย่างกระทบกันอย่างแรง ซึ่งมาพร้อมกับอาการชาบริเวณแก้มซ้าย...

ผมลืมตาโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ แล้วก็มองเห็นก้อนโมจิยักษ์ที่อยู่บนตักกำลังลืมตาจ้องมองผมอยู่

...อะไรเนี่ย? เป็นความฝันหรอกเหรอ...

ยังไม่ทันที่ผมจะได้ข้อสรุปในใจ ก็ดันเหลือบไปเห็นซองจดหมายสีดำที่ข้างมือเสียก่อน

“เฮ้ย! มีจริงๆด้วย!!!” ผมตกใจ ปัดจดหมายนั่นทิ้งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ได้ทำได้พร้อมเตรียมหนีวิ่งออกจากบ้าน แต่ในตอนที่กำลังจะลุกหนีนั้นผมกลับโดนมือปริศนารั้งเอาไว้ก่อน

ซึ่งมือนั่นจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...เจ้าโมจิยักษ์

ผมหันกลับไปมองมันแล้วก็ต้องอึ้ง เมื่อบริเวณลำตัว(ที่ผมคิดว่าเป็นเหมือนแก้มมากกว่า)ของมันมีมือเล็กๆงอกออกมา...จับขาของผมไว้

“ตอนนี้นายโดนคำสาปแล้วล่ะ รีบไปกับฉันเถอะนะ นิว~ นิว~”
เจ้าโมจิยักษ์ส่งเสียงพูดออกมาในขณะที่พยายามลากผมให้กลับไปนั่งที่เดิม

....นี่คุณตื่นตอนไหนกัน เอ่อไม่ใช่สิ...ปากคุณอยู่ตรงไหนน่ะครับ?

“คำสาป? คำสาปอะไร... แล้วคุณเป็นใครกัน?” ผมเลือกที่จะกลับไปนั่งที่เดิมแล้วตั้งคำถาม

“...คำสาปโลภะ(Avarice)ไงล่ะนิว~ ต้องรีบแก้นะนิว...ไม่งั้นระวังจะตายเอานะ นิว~ นิว~”

เจ้าโมจิพูดจบแล้วก็จ้องมาที่ท้องของผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้ผมเริ่มกังวลจึงลองเลิกเสื้อขึ้นดู....

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา...เอ๊ะ?”

บนลำตัวของผมยังมีอวัยวะครบถ้วนไม่ได้ถูกควันควักออกไปแต่อย่างใด แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคงเป็นรอยกลมๆสีดำ ที่ทางด้านหนึ่งทำลักษณะเหมือนกับอ้าปากจนเห็นเขี้ยวเล็กๆเรียงกัน2-3ซี่ ...ทำไมเห็นแล้วนึกถึงเกมที่เคยเล่นสมัยเด็กๆนะ วันดีคืนดีมันจะขยับวิ่งกินตับผมหรือเปล่าเนี่ย...

“นี่...คืออะไรน่ะ?” ผมมองรอยประหลาดสลับกับเจ้าโมจิไปมา เป็นเชิงถาม

“มันก็คือคำสาปไงนิว~ Avarice~ ถ้าปล่อยไว้เฉยๆ มันจะกัดกินเธอไปเรื่อยๆ... ระวังโดนกินจนตายนะนิว~ ” โมจิยักษ์ตอบพลางกระโดดดึ๋งๆไปมา

“...แล้วคำสาปโลภะอะไรนั่นมันเกี่ยวอะไรกับการมากินท้องของผมน่ะเนี่ย! ถ้าเป็นโลภะก็ต้องเกี่ยวกับความโลภ ความต้องการสิ” ผมรู้สึกโมโหกับความไม่สมเหตุสมผลของคำสาปอะไรนั่น

“..." เจ้าโมจิยักษ์เงียบได้พักหนึ่งก่อนจะพูดตอบกลับมา "ก็โดนกินไปมากๆ ก็จะอ่อนแอลงเรื่อยๆนะนิว~ ...เพาะกล้ามไม่ขึ้นด้วยนะนิว~”

“ว่าไงนะ!!!?” ผมที่มีท่าทีเฉยชาในตอนแรกเปลี่ยนอารมณ์เป็นตกใจทันที เมื่อฟังคำพูดประโยคหลังจบสมองของผมก็สว่างจ้าเหมือนมีใครเอาพระอาทิตย์มายัดไว้อย่างไงอย่างงั้น

“งั้นวิธีแก้ล่ะ? คำสาปมันแต่มีวิธีแก้ด้วยใช่ไหม!?” ผมเริ่มรู้สึกว่า ตัวเองกำลังถูกชักให้เปลี่ยนประเด็นยังไงก็ไม่รู้.... แต่ตอนนี้ยังไงเรื่องกล้ามก็สำคัญกว่า!!!

“ก็....ต้องเข้าร่วมการแข่งขันไงนิว~ เข้าร่วมการแข่งขันที่ไมนัส!!! ถ้าชนะจะสามารถแก้คำสาปได้นะนิว~”

“แล้วถ้าผมไม่ชนะล่ะ? ช่างเถอะ...งั้นไมนัสคือที่ไหนล่ะ?” ผมถามออกไป

“มันเป็นโลกไงนิว โลกคู่ขนานนิวนิว~”

ผมมองมันอย่างช่างใจเล็กน้อย... ผมไม่ควรไว้ใจมันเลยใช่ไหม แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องหาทางแก้คำสาปให้ได้ก่อน ...ถ้ามันเป็นกับดักหรืออะไรที่เป็นอันตรายค่อยกระทืบเจ้าโมจินี่ทิ้งตอนนั้นก็แล้วกัน

เมื่อตัดสินใจได้แล้วผมจึงตอบไปว่า .... “ตกลง ฉันไปด้วยก็ได้...”

“ดีนิว!!!~ งั้นก็ไปกันเลยนิว!!!~ อ้อ...แล้วก็เค้าชื่อนิวตินนะนิว เป็นกุญแจแห่งดินที่จะคอยช่วยเหลือ เฟรนนี่ เชอร์รี่จัง นิว!!!~” โมจิยักษ์พูดพลางกระโดดดึ๋งๆไปมาอย่างดีอกดีใจ... แต่ผมกลับอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัว

“นิวจัง...คุณไม่ควรเรียกผมแบบนั้นนะครับ...” ผมยิ้มให้โมจิยักษ์ชื่อนิวตินก่อนที่จะเตรียมกระทืบให้จมดินด้วยความหมั่นไส้

“นิวนิว~ เตรียมอาวุธให้เรียบร้อยด้วยสินิว~ ไม่งั้นจะไปสู้กับใครเขาได้ล่ะนิว~”

นิวจังพูดก่อนจะอ้า...บริเวณที่ผมคิดว่าเป็นปากออกรับเอาเท้า(ที่กำลังจะกระทืบ)ของผมไว้ ...แต่แล้วเท้าของผมก็ไม่ได้แตะไปเจอพื้นในปากของนิวจังแต่อย่างใด เพราะข้างในนั้นเป็นห้วงอากาศที่ว่างเปล่าน่ะสิ...

“เฮ้ย!? อะไรกันครับเนี่ย...อย่าพึ่งสิผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ!!!” ผมเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อตัวของผมเสียการทรงตัวทำให้กำลังจะร่วงลงไปในปากของนิวจังที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ...

“โชคดีนะนิว~ เดินทางอย่างมีความสุขนะนิว~ อ้ามมม~”

ผมรีบคว้ากระเป๋าถือคู่ใจที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดไปด้วย ก่อนที่นิวจังจะปิดปากแล้วกลืนผมลงไปทั้งตัว

............
.........
........
......
....
...
.
ความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบไปของผมคือ....

...นิวจัง ....ทำไมปากคุณถึงเหม็นอย่างนี้ครับ!!! แล้วน้ำลายนี่มันอะไรกัน!!! อ่า....และตอนนี้แก้มซ้ายของผมก็เริ่มบวมแล้วด้วย….

-------------- THE END-----------------(?)

...
ห้องนั่งเล่นในบ้านหลังเล็กขนาดกำลังดี บัดนี้ภายในกลับมืดทึบไร้ซึ่งชีวิตชีวา เนื่องจากมนุษย์เพียงคนเดียวที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ได้จากไปยังที่อันแสนไกล

ในห้องนั่งเล่นนั้นปรากฏแสงสีทองจางๆ จากพื้นห้องก่อนที่จะดับไปในเวลาอันรวดเร็ว

...จดหมายสีดำสนิทที่เคยถูกปล่อยทิ้งไว้บนพื้น ในตอนนี้กลับปรากฏข้อความสีทองสั้นๆบนซองจดหมาย...

จะไม่มีใครได้เห็นมัน....เพราะอีกไม่นานเท่าไหร่นัก จดหมายฉบับนี้จะเริ่มการทำลายตนเอง...

ข้อความที่ปรากฏบนจดหมายมีใจความที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร เหมือนกับว่าแค่ต้องการเปรยเล่นๆกับตัวเองเท่านั้น

'เมื่อถูกชักนำให้ปรารถนาในสิ่งใดสักอย่างหนึ่งแล้ว...
จากคนที่เคยไม่ต้องการอะไรเลย
ก็กลายเป็นผู้ที่ลุ่มหลงในความโลภไม่รู้จักพอได้เช่นกัน'
...


----------------------------------------------


~พอต้องการอะไรสักอย่างหนึ่งแล้วหรือเคยทำอะไรสักอย่างหนึ่งไปแล้ว เราก็มักจะมีความต้องการต่อไปโดยไม่รู้ตัว อย่างพอมีแฟนแล้วต่อมาเราก็จะต้องการการดูแลเอาใจใส่ หรืออย่างพอเราได้เงินเดือนครั้งแรก เราก็จะอยากได้ต่อไปเรื่อยๆ เหมือนกับการนับ1ก็ต้องมี2อะไรแบบนี้ //โดนฆ่า//... โฮๆๆๆ!!! Orz....ความโลภยากมากนะขอรับ ไม่รู้จะสร้างผลกระทบร้ายแรงให้ยังไงดี = =;;; เลยได้แค่แบบนี้ไปแล้วกัน ได้ไม่ได้ยังไงบอกกระผมด้วยนะขอรับ Orz....

โอ้ เป็นอีกหนึ่งคนที่เขียนดี แปะๆ คนละแนวกับของเซมิจังที่เขียนออกแนวเกรียน ฮาๆ ทางนี้มาเป็นผู้ดีเสียหน่อย

ระวังเรื่องคำผิดและการขึ้นบรรทัดใหม่เน้อ ยังไงก็จะรออ่านตอนแข่งจริงนะ =w=

ห่วงกล้ามสินะ นิว~//โดนถีบ

เย่~ ในที่สุดก็เรียบร้อย แฮ่กๆ... //เหนื่อย//...ขอบคุณสุดคำแนะนำขอรับกระผมจะลองเอาไปปรับใช้ดู กระผมไม่มั่นใจถ้าจะได้แต่งเทริน = =; จะพยายามขอรับ~ เชอร์รี่เป็นคนธรรมดาขอรับ ...กระผมอยากแต่งฮาๆบ้างง่ะ แต่แต่งไม่ได้ Orz... เฟรนไม่ได้ห่วงกล้ามนะขอรับ!! (รับไม่ได้... คิดตัวละครแบบนี้ออกมาได้ยังไง~~~ //กรีดร้อง) ป.ล.รอส่องของคนอื่นต่อไป โอ้ว! สวัสดีขอรับ ท่านปิเอโร่~ โอ่~ โอ่~ โอ่~ โอ้~ //โดนตบ

อ่อออออออออออออออออออออกกก
จะแต่งเก่งเกินไปแย้วนะ!! T^T

ท่านพาร์ทเนอร์แต่งได้ไหลื่นชวนล้มสุดๆ~~~~~~~~~~~~~
เมพขิงๆ ฮ่าๆๆ > <
FIGHTO0จ้า