[เสร็จสิ้น100%]อันหลงเฟย//หลงเฟย-ฮึ......//มองทุกคนด้วยสายตาเย็นยะเยือก(อัพรูปเคียว)

เอาล่ะ....หลังจากมหกรรมแต่งตัวละครสดๆ(สดจริงๆนะคะ ไม่ได้โม้)

ในที่สุด....ตัวละครก็เอามาลงได้แย้ว.....


ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล: อันหลงเฟย (ตระกูล หมิน)


เพศ: ชาย


อายุ:19


ส่วนสูง: 174 ซม.


น้ำหนัก: 48 กก.


วัน เดือน ปี เกิด: 12/02/xxxx


หมู่โลหิต: AB


ลักษณะตัวละคร: ตาสีม่วงสด เรือนผมสีฟ้าสดใสยาวลากพื้น (เจ้าตัวไม่คิดจะรวบด้วย) ใบหน้าเนียนใสเหมือนหญิงสาว (ดูรูปแล้วรู้สึกถึงรังสีวายแผ่กระจาย) ผิวขาวอมชมพู ใส่ชุดจีนสีทึมๆยาวลากพื้น (บรรยายเป็นแค่นี้)

(รูปกรุณาดูเรปสอง)


นิสัย: ตอนเด็กๆเป็นคนตรงไปตรงมา เรียกง่ายๆว่าขวานผ่าซากนั่นเอง แต่เพราะพ่อแม่เสียไปตอนตนเองอายุได้ 14 ปี พ่อแม่ของลูกพี่ลูกน้องจึงรับไปเลี้ยงดูแทน หลังจากนั้นก็เริ่มกลายเป็นคนเก็บตัว เคร่งขรึม คิดมากกว่าพูด มักมองคนอื่นนอกจากสมาชิกที่เหลือในครอบครัวด้วยสายตาเย็นชา แต่กับน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมักจะมองด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน


อาวุธ: เคียวมายาผลึกวารี (Illusion Ice of sickle ) สูง 2 เมตร ทำจากน้ำแข็งสีฟ้าใสบริสุทธิ์ที่ไม่มีวันละลาย


ทักษะการต่อสู้:

1.ชื่อท่า ผลึกสลายกายา
คำอธิบาย: เป็นการใช้เวทน้ำแข็งผสานกับเคียวฟันเข้าใกล้ร่างของคู่ต่อสู้ ไอของน้ำแข็งจะแผ่ออกจากเคียวล้อมรอบอีกฝ่ายไว้และหลอมเป็นผลึกน้ำแข็งขึ้นมา
จุดแข็ง: ทำให้คู่ต่อสู้ชาดิก ไม่สามารถขยับตัวได้ ถ้าถูกแช่แข็งอยู่นานมากๆ ร่างกายจะเน่าเปื่อย
จุดอ่อน: ถ้าคู่ต่อสู้หนีทันก่อนที่ไอของน้ำแข็งจากเคียวจะขยายหมด เวทนี้จะใช้ไม่ได้ผลทันที
เงื่อนไข: สภาพแวดล้อมโดยรอบต้องไม่ใช่ธาตุไฟหรือธาตุสายรองของธาตุไฟ

2. ชื่อท่า กระสุนเวท
คำอธิบาย: นำเวทวาโยผสานกับเวทน้ำแข็ง รวบรวมพลังไว้ที่ฝ่ามือแล้วซัดเข้าใส่คู่ต่อสู้
จุดแข็ง: เพราะรวบรวมพลังเวทปริมาณมากซัดเข้าไปตรงๆ จึงสร้างความเสียหายให้ฝ่ายตรงข้ามได้มากทีเดียว
จุดอ่อน: ใช้กับคู่ต่อสู้ที่เร็วกว่าไม่ค่อยได้ผล เพราะกระสุนเวทจะไม่โดนศัตรูเพราะอีกฝ่ายหนีไปได้ก่อน
เงื่อนไข: ยิ่งอัดพลังเวทมากเท่าไหร่ การปล่อยพลังเวทจะรุ่นขึ้นมากยิ่งขึ้น

3. ชื่อท่า มายาดอกเหมันต์
คำอธิบาย: เวทสายพิเศษที่ติดตัวมาเฉพาะสายเลือดชายของตระกูลหมิน กรีดเลือดของตนเองแล้ววาดเป็นวงแหวนเวท เลือดที่ไหลออกมาจะเปลี่ยนเป็นผลึกดอกเหมันต์สีใสที่คมยิ่งกว่าใบมีด สามารถบังคับทิศทางการโจมตีได้ตามใจ
จุดแข็ง: ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะหนีไปไหนก็หนีไม่พ้น
จุดอ่อน: ร่างกายผู้ใช้ถ้าเสียเลือดปริมาณมากในการสร้างผลึกดอกเหมันต์จะเจ็บที่หัวใจ และถ้าใช้พลังเวทควบคุมทิศทางมากเกินไป อาจจะเสียชีวิตได้
เงื่อนไข: ยิ่งใช้เลือดมากยิ่งบังคับทิศทางได้ดี (ภ้าไม่กลัวเป็นโลหิตจางไปก่อนน่ะนะ)


จุดแข็งของตัวละคร: สุขุม แน่วแน่ต่อเป้าหมาย


จุดอ่อนของตัวละคร: น้องสาว (หมิน เย่หลาน) ความหลังเกี่ยวกับครอบครัว


สิ่งที่ชอบ: รอยยิ้มของน้องสาว


สิ่งที่ไม่ชอบ: ทุกคนที่ไม่ใช่คนในครอบครัว


ปณิธานสูงสุดของชีวิต: หางานทำ แล้วเลี้ยงน้องสาวให้อยู่อย่างสุขสบาย


ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ):


ลูกคนเดียวของตระกูลสาขาแห่งตระกูลหมิน ตอนอายุ 12 ปี พ่อแม่เสียชีวิตจากการถูกพลเมืองจากดินแดนศัตรูฆ่าต่อหน้าต่อตา ซึ่งเหตุนั่นทำให้หลงเฟยเกือบจะเสียสติ แต่ได้รับการอุปการะจากเจ้าบ้านตระกูลหลักแห่งตระกูลหมิน และได้พบกับทายาทหญิงคนเดียวของตระกูลหลักช่วยปลอบประโลมจิตใจ หลงเฟยจึงพยายามฝึกปรือฝีมือจนสามารถเลื่อนขั้นไปถึงพู่ไหมสีม่วง เป้าหมายมีเพียงอย่างเดียวก็คือ การได้ดูแลทายาทหญิงคนนั้นด้วยชีวิตของตัวเอง


ความสัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น: ว่างเปล่า


คำคมประจำใจของตัวละคร: ถ้าจมอยู่กับความเจ็บปวดในอดีต แล้วอนาคตจะเป็นอย่างไร? น่าสมเพช.....//แค่นเสียง ต้องลืมมันให้ได้สิ จากนั้นก็ก้าวต่อไป......และอย่าหันกลับมาอีก.....


ประเภทของคำสาปที่ตัวละครได้รับ: painfu [ความเจ็บปวด]


ประเภทของกุญแจที่ได้รับ: กุญแจแห่งจักรราศี



+++++++++++++++++

นี่เป็นออริของคอมมู ESM (the sunken moon)ค่ะ

รูปภาพค่า.......










ส่วนนี่รูปเย่หลาน(ลูกพี่ลูกน้องของหลงเฟย ทายาทหญิงคนเดียวของตระกูลหลัก)

ปล.นั่งวาดตอนเรียนพิเศษเมื่อตอนเย็น ภาพอาจจะแปลกๆไปนิดนะคร้า





++++++++++++++++++++++


รูปเคียว (อาวุธของหลงเฟย//ปาดแบบกากๆ)



http://upic.me/i/lj/1copy.jpg

เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่หาความรั่วไม่ได้ =[]=!!

ของโครแม่พระ(?!)
ของพี่เซมิแนวฮา Kเบย์ 555
ของแพรแนวบ้าหลุดโลก

มาดราม่าแข่งกันค่ะ!!!*w*//โดนตบ

kor พิมพ์ว่า:มาดราม่าแข็งกันค่ะ!!!*w*//โดนตบ

ของโครมันแม่พระชัดๆ ดราม่าแข่งไม่ไหวหรอก =w=

หาความฮาไม่ได้แต่ก็...สาวแทรปอีกคนแล้ว!!!!owo

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:

kor พิมพ์ว่า:มาดราม่าแข็งกันค่ะ!!!*w*//โดนตบ

ของโครมันแม่พระชัดๆ ดราม่าแข่งไม่ไหวหรอก =w=

ดราม่ามามะๆ เดี๋ยวจะพาออกทะเล \(owo\)

มีดาร์กแล้วสิน้าาาา > <

gizzza พิมพ์ว่า:

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:

kor พิมพ์ว่า:มาดราม่าแข็งกันค่ะ!!!*w*//โดนตบ

ของโครมันแม่พระชัดๆ ดราม่าแข่งไม่ไหวหรอก =w=

ดราม่ามามะๆ เดี๋ยวจะพาออกทะเล \(owo\)

ฮ่าๆต้องอ่านอินโทรแล้วจะรู้ หึหึ...//โดนเสย

เดี๋ยวอินโทรจะให้เริ่มแฝงกลิ่นอายดราม่า.....ฮุฮุ

kor พิมพ์ว่า:

gizzza พิมพ์ว่า:

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:

kor พิมพ์ว่า:มาดราม่าแข็งกันค่ะ!!!*w*//โดนตบ

ของโครมันแม่พระชัดๆ ดราม่าแข่งไม่ไหวหรอก =w=

ดราม่ามามะๆ เดี๋ยวจะพาออกทะเล \(owo\)

ฮ่าๆต้องอ่านอินโทรแล้วจะรู้ หึหึ...//โดนเสย

จะรอชมแล้วกัน

อยากบอกว่า...เครมิสก็ดราม่าเป็นนะ!!



ทุกคน-ใครจะไปเชื่อ!!

เรา-เครมิสดราม่าเป็นจริงๆ นะ//เอานิ้วเขี่ยพื้น ไม่เชื่อไปอ่านในนิยายเราเลย!! <<<มันมาโฆษณาชัดๆ

จะรอดูดราม่าเครมิสนะคะพี่แพร ฮี่ฮี่//เผ่นไปนอน

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:

kor พิมพ์ว่า:

gizzza พิมพ์ว่า:

DarkPhoenix พิมพ์ว่า:

kor พิมพ์ว่า:มาดราม่าแข็งกันค่ะ!!!*w*//โดนตบ

ของโครมันแม่พระชัดๆ ดราม่าแข่งไม่ไหวหรอก =w=

ดราม่ามามะๆ เดี๋ยวจะพาออกทะเล \(owo\)

ฮ่าๆต้องอ่านอินโทรแล้วจะรู้ หึหึ...//โดนเสย

จะรอชมแล้วกัน

อยากบอกว่า...เครมิสก็ดราม่าเป็นนะ!!



ทุกคน-ใครจะไปเชื่อ!!

เรา-เครมิสดราม่าเป็นจริงๆ นะ//เอานิ้วเขี่ยพื้น ไม่เชื่อไปอ่านในนิยายเราเลย!! <<<มันมาโฆษณาชัดๆ

อยากบอกว่าเรย์ก็ดราม่าเป็นนะ=w=//แต่ในนิยายตัวเองอ่ะ #โดนตบ

งานนี้ดราม่าแล้วฟีลไม่ให้ เพราะดันติดแหง็กในชุดสาวน้อยเวทมนตร์....

ท่าแต่ละอัน อลังมากก =[]=!!!
ปล.ดราม่าอีกราย...

taluluDAY พิมพ์ว่า:ท่าแต่ละอัน อลังมากก =[]=!!!
ปล.ดราม่าอีกราย...

ที่จริงต้องบอกว่าทั้งอาวุธทั้งชื่อท่าเราคิดสดๆเลยค่ะ แถๆกันไปข้างเล้ย~ แต่ละท่าโคตรสิ้นคิด-.-

กระผมก็อยากดราม่าเหมือนกันนะ!!!~ *^*/

parima28 พิมพ์ว่า:กระผมก็อยากดราม่าเหมือนกันนะ!!!~ *^*/

งั้นก็มาดราม่าด้วยกันเต๊อะค่า~

RUMINA พิมพ์ว่า:

parima28 พิมพ์ว่า:กระผมก็อยากดราม่าเหมือนกันนะ!!!~ *^*/

งั้นก็มาดราม่าด้วยกันเต๊อะค่า~

หึหึหึหึ ไม่รู้ว่าจะดราม่ายังไง แต่ก็คงมีล่ะมั้ง~~~

ที่จริงต้องบอกว่าทั้งอาวุธทั้งชื่อท่าเราคิดสดๆเลยค่ะ แถๆกันไปข้างเล้ย~ แต่ละท่าโคตรสิ้นคิด-.-

ชื่อแจ่มกว่าของเดย์อีก -0-;;

เราว่าของเดย์ออกจะเท่นะคะ ชื่อท่าสุดยอดมว้าก~

RUMINA พิมพ์ว่า:เราว่าของเดย์ออกจะเท่นะคะ ชื่อท่าสุดยอดมว้าก~

เท่....=_=
ไบฮาร์ท: เห็นมะ ดั๊นบอกแล้วว \=3=/

อย่าเข้ามาใกล้อิชั้นน้า~//กระเถิบหนีไบฮาร์ท


หลงเฟย://มองด้วยความเยือกเย็น

ไบฮาร์ท: ดูจากสายตาแล้ว นายเคะสินะ >w< <3

หลงเฟย:อะไร!//ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด

Intro

‘เคยได้ยินบ้างหรือไม่? โลกของเราไม่ได้มีเพียงโลกของเรา แต่มีอีกโลกหนึ่งซึ่งเป็นดั่งโลกคู่ขนาน มีนามว่า “ไมนัส” ว่ากันว่า ถ้าผู้ใดสามารถไปยังโลกคู่ขนานนั้นและทำภารกิจที่โลกแห่งนั้นสำเร็จได้ หลังจากกลับมายังโลกของตนเอง ความปรารถนาของคนผู้นั้นจะถูกบันดาลให้เป็นจริง......’





แสงจันทร์สาดส่องสลัวๆภายในคฤหาสน์จีนโบราณ ซึ่งเป็นบ้านใหญ่ของตระกูลหมิน ร่างร่างหนึ่งเดินทอดน่องตรงระเบียงทางเดินอย่างเหม่อลอย


นัยน์ตาสีม่วงสดมองพระจันทร์เต็มดวงบนฟากฟ้าอย่างเงียบงัน พลางทรุดตัวนั่งริมสวนเล็กๆในคฤหาสน์ ลมที่พัดโชยเบาๆส่งผลให้เรือนผมสีฟ้าที่ยาวลากพื้นปลิวไสว ภาพความทรงจำอันโหดร้ายในคราอดีตปรากฏขึ้นในสมอง ส่งผลให้ร่างบางกุมขมับ เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้านวล


ในความทรงจำนั้น ร่างสีดำตวัดอาวุธสังหารใส่บุคคลตรงหน้า หรือก็คือ พ่อแม่ของเขา แล้วโลกทั้งใบหลังจากนั้น.....ก็มีเพียงสีแดงฉานของโลหิต และเสียงกรีดร้องปานจะขาดใจ....


หลงเฟยชันเข่าทั้งสองข้าง ซุกหน้าลงแล้วกอดตัวเองแน่นด้วยความขมขื่นและหนาวเหน็บ ความหนาวนั้นไม่ใช่เพราะสายลมในยามค่ำคืน แต่เป็นเพราะจิตใจที่เย็นเยียบดุจดั่งน้ำแข็งของเจ้าตัวเอง ความเสียใจจากการสูญเสียพ่อแม่ ผ่านมานานหลายปีจนเขาเริ่มชินชากับน้ำแข็งที่กัดกินอยู่ในใจเสียแล้ว


แต่อย่างน้อยเขาก็ยังหลงเหลืออยู่.....สายสัมพันธ์ของครอบครัวอีกหนึ่ง น้องสาวที่เป็นทายาทของตระกูลหลัก.....คนที่เขารักมากจนยอมตายแทนได้ รอยยิ้มของนางที่ผุดขึ้นแทนความทรงจำอันเลวร้าย ช่วยปลอบประโลมจิตใจของเขายามเจ็บปวดได้ดี


ขณะที่แสงจันทร์สาดส่องสว่างทั่วทั้งสวนและร่างบาง ละอองสีทองก็ปรากฏรอบกายของเจ้าของเรือนผมสีฟ้าใส ใบหน้างามเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสีม่วงมองละอองสีทองเหล่านั้นด้วยความประหลาดใจ


“อะไร...กันน่ะ.....” มือเรียวเอื้อมไปหมายจะความละอองสีทองลูกใหญ่ที่สุดที่อยู่ตรงหน้า แต่ก่อนที่นิ้วจะแตะถูกละอองนั้น อยู่ๆก็มีควันสีดำสนิทคลอบคลุมสวนและพุ่งเข้ารัดร่างของหลงเฟยแน่นจนชายหนุ่มหายใจไม่ออก ละอองสีทองเมื่อครู่หรี่แสงลงจนสลายหายไปเหมือนทนรังสีจากควันดำพวกนี้ไม่ไหว


“เ...จอ......แล้ว....ผู้.....ถูก...เ...ลือ...ก...ข....อง....กุญแจ......แห่....ง...”เสียงแหบพร่าดังก้อง ควันสีดำที่กระจายครอบคลุมอยู่ทั่วสวนค่อยๆย่นระยะมาอัดแน่นอยู่ตรงบริเวณที่หลงเฟยนั่งอยู่


ร่างบางเกิดอาการวิงเวียนศีรษะ หายใจติดขัด เขาคือว่า ควันสีดำที่ล้อมรอบอยู่นี่ต้องทำให้เขาเป็นแบบนี้แน่ๆ กลุ่มควันเหมือนมันมีชีวิต และบีบร่างของเขาไว้แน่น แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังพยายามที่จะเอ่ยถาม


“แก....เป็นใคร”เสียงที่หลงเฟยคาดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับที่พูดเมื่อครู่หัวเราะอย่างน่าสยดสยอง


“ผู้...ถูก.....เ...ลือก....ดู...เหมือ...น..ว่า.....เจ้าจะ....ยัง....ไม่....เ...จอ...กุญ...แจ...สินะ เคี๊ยกๆๆๆๆ”


“กุญแจ....อะไรกัน”หลงเฟยหอบ เขากำลังจะขาดอากาศตายอยู่แล้ว


“งั้นก็ดี...แบ....บ...นี้.....”สิ้นประโยค ควันดำทั้งหมดก็ม้วนตัวรวมกันแล้วพุ่งเข้าชนร่างของหลงเฟยอย่างรุนแรงตรงตำแหน่งหัวใจ
ไอสีดำปกคลุมทั่วร่างของหลงเฟย แต่ตรงตำแหน่งหัวใจที่ควันสีดำพุ่งเข้าใส่ ควันนั้นเหมือนเข้าไปฝังอยู่ในร่างของเขา จนหัวใจปวดหนึบแทบจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ


“อ๊าก!!!!!!!!!”ร่างบางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มือกุมหน้าอกแน่นจนสลบไป




‘เราจะทำยังไงกันดี? แบ๊ะๆ ปล่อยให้เขาโดนคำสาปไปซะแล้ว’ เสียงแหลมเล็กดังขึ้นในห้วงฝัน


‘ฮือๆ เป็นความผิดของข้าเอง ถ้ารีบปรากฏตัวต่อหน้าเขาเร็วกว่านี้ คำสาปอาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนี้ก็ได้ เป็นความผิดของข้าเอง....ฮือ!!!’ เสียงเล็กเหมือนเด็กชายสะอึกสะอื้นรบกวนระบบความคิดของหลงเฟยเป็นที่สุด


‘ชู่ว์ เจ้าเงียบๆหน่อยสิ แคนเซอร์ ร้องไห้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ’ เสียงเอ็ดนั้นทำให้เสียงสะอื้นเบาลงเล็กน้อย


‘เขาตื่นแล้วนะ’ อีกเสียงหนึ่งกล่าวอย่างนุ่มนวล


หลงเฟยลืมตาขึ้น สภาพบรรยากาศรอบตัวทำให้เขาประหลาดใจ แต่ก็ยังคงตีหน้าเย็นชาแล้วมองสิ่งมีชีวิตนับสิบตัวหน้า


เหมือนกับเขาหลุดเข้ามาในวงจรของดวงดาวนับล้าน ที่แห่งนี้เป็นดินแดนสีดำสนิทที่ถูกประดับประดาไปด้วยแสงจากดาวนับล้านแข่งกันเปล่งประกาย เป็นดั่งดินแดนที่ไร้จุดสิ้นสุด


‘ดูเหมือนเขาจะไม่ตกใจที่เห็นเราเลยนะ โฮก!’ สิงโตขนาดใหญ่คำรามอยู่ข้างๆหญิงสาวผมสีแดงเพลิงที่นั่งอยู่บนคันชั่ง


‘ไม่ตกใจ หรือว่าตกใจจนพูดไม่ออกกันแน่?’ เด็กหนุ่มฝาแฝดผลัดกันพูด นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลของทั้งสองมองหลงเฟยด้วยอารมณ์แตกต่าง คนหนึ่งเยือกเย็นและสุขุมเรือนผมสีทองชีตั้ง ส่วนอีกคนนัยน์ตาเรืองวาบดูหาเรื่อง ผมสีน้ำตาลทรงเดียวกับอีกคน


‘พอเถอะคาสเตอร์ พอลลักซ์ นั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย’หญิงสาวผมสีเพลิงหันไปตำหนิหนุ่มน้อยทั้งสองก่อนจะหันมาสบตาหลงเฟยอย่างอ่อนโยน


‘ข้ามีนามว่า แอสเตรีย เทพีแห่งกลุ่มดาวเวอร์โก้ หนึ่งในจิตที่อยู่ในกุญแจแห่งจักรราศี เจ้าคือผู้ถูกเลือกของกุญแจ หลงเฟย ....และตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในห้วงฝันของเจ้า’ เสียงหวานเอ่ย


‘พวกเราต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถช่วยเจ้าจากคำสาป Painfu [ความเจ็บปวด] แห่ง Pandora ไม่ทันการณ์ ทำให้อาการของคำสาปของเจ้ารุนแรงกว่าผู้ถูกเลือกคนอื่น’ ชายหนุ่มที่มีท่อนล่างเป็นม้าเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าสำนึกผิด


“ผู้ถูกเลือกคนอื่น?” มีผู้ถูกเลือกอีกหลายคนเลยรึไงนะ? และทำไมต้องเป็นเขาด้วย เจ้าพวกนี้จะให้เขาไปทำอะไรยังไงบ้างก็ไม่รู้......แล้วยังเรื่องคำสาปอะไรนั่นอีก........หลงเฟยยังคงทำหน้านิ่งต่อไป


‘อันที่จริง พวกข้าจะออกมาพบเจ้าได้แค่เมื่อถึงเดือนที่กลุ่มดาวของตัวเองปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า แต่เพราะคำสาปของเจ้า ทำให้พวกเราเป็นห่วงจนต้องออกมาดูทุกคน มอ....’วัวกระทิงทำเสียงฟึดฟัด หลงเฟยแอบประหลาดใจไปหลายครั้งกับรูปร่างของชายครึ่งคนครึ่งม้าและสัตว์ที่พูดได้เหล่านี้ แต่ยังมีเรื่องที่เขาสงสัยจนน่าจะถามมากว่าทำไมสัตว์ถึงพูดได้


“พวกเจ้าจะพาข้าไปไหนกันแน่?”


‘โลกคู่ขนานกับโลกของเจ้า ไมนัส’ ชายหนุ่มเรือนผมสีฟ้าตัดสั้น มือถือหม้อใบใหญ่แบกบนบ่าตอบ


คำตอบที่ได้ทำให้ดวงตาของร่างบางเบิกขึ้นนิดๆ เขาเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับโลกคู่ขนานนี้มาก่อน แต่ไม่เคยสนใจเพราะคิดว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน พอมาเจอกับตัวเองแบบนี้ .......จะถือว่าเขาเป็นพวกเพ้อฝันหรือสติฟั่นเฟือนดีล่ะ?


“ไมนัส....มีจริงๆด้วยหรอเนี่ย...”ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันไปถามแอสเตรีย


“แล้วเรื่องคำสาปอะไรนั่นล่ะ”


‘ข้าเองก็ไม่รู้.....คงเป็นฝีมือขององค์ราชาแห่งไมนัสกระมัง’หญิงสาวตอบ นัยน์ตาสีเดียวกับเรือนผมเปล่งประกายอาฆาตชัดเจน


“ราชาแห่งไมนัส งั้นเจ้าก็เป็นศัตรูของไมนัสงั้นหรอ?”หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ


‘ราชินีแห่งไมนัสส่งพวกเราออกมา เพื่อช่วยไมนัสจากความมืดในใจขององค์ราชาต่างหาก’เวอร์โก้ยิ้มเศร้า


“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วยล่ะ”นัยน์ตาสีม่วงฉายแววเฉยชา เรื่องนี้ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเขาสักนิด ถึงพวกนี้จะบอกว่าเป็นผู้ถูกเลือกแล้วมันยังไงล่ะ เขาไม่สนใจเลย....


‘ถ้าข้าบอกว่า เมื่อเจ้าช่วยพวกเราทำภารกิจที่ไมนัสสำเร็จ คำสาปที่เจ้าโดนจะหายไป และความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของเจ้าจะเป็นจริงเจ้าจะว่าอย่างไรล่ะ’ หนึ่งในฝาแฝดผู้มีเรือนสีทองพูดเสนออย่างสุขุม


“คำสาป? มันมีผลอย่างไรกับข้าล่ะ ข้าก็ยังอยู่ดีนี่”หลงเฟยแค่นเสียง


‘มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าว่าหรอก เพราะจิตใจของเจ้าตอนนี้แยกออกจากร่างกาย ทำให้เจ้าไม่รู้น่ะสิว่าร่างกายของเจ้าที่โดนคำสาปเป็นอย่างไร งั้น....ข้าจะบอกให้ คำสาปแทรกซึมอยู่ในหัวใจของเจ้า มันจะทำให้เจ้าปวดหน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจทุกๆครึ่งเดือน และจะค่อยๆถี่ขึ้นเรื่อยๆ พลังเวทของเจ้าจะลดลงทุกครั้งที่ใช้พลัง และจะหาอะไรมาช่วยเพิ่มพลังทดแทนไม่ได้ด้วย เมื่อใดที่เจ้าปวดหน้าอกทุกวัน พอถึงขีดสุดของร่างกาย ......เจ้าก็จะตาย’สิ้นคำพูด ทั่วทั้งบริเวณก็บังเกิดความเงียบสงัด


หลงเฟยรู้สึกเหมือนชั่ววินาทีที่ได้ยินคำว่า “ตาย” จิตใจของเขาเหมือนจะแตกสลาย เขาจะตายไม่ได้ จะตายไม่ได้เด็ดขาด!


น้องสาวของเขา......ผู้ที่มอบรอยยิ้มอันอ่อนโยนเยียวยาจิตใจเขานั้นยังต้องการเขา เพราะฉะนั้นเขาจะตายไม่ได้!


หลงเฟยหลับตาครุ่นคิด เมื่อลืมตาขึ้น เขาบอกอย่างแน่วแน่


“ข้าจะไปกับพวกเจ้า.....เมื่อใดที่ภารกิจที่ว่านั่นสำเร็จ พวกเจ้าจะต้องพาข้ากลับมา”


‘ได้แน่นอน’ชายหนุ่มผู้แบกหม้อตอบรับ


‘แต่พวกเรามีเงื่อนไขบางอย่างที่จะต้องบอกเจ้าก่อน....’สิงโตกล่าว


“อะไรอีกล่ะ”หลงเฟยเลิกคิ้ว


‘กุญแจมีดอกเดียว ผู้ถือมีคนเดียว เพราะฉะนั้น...จิตวิญญาณของกุญแจในหนึ่งเดือนจะมีเพียงดวงเดียวเท่านั้น’สิ่งมีชีวิตรูปร่างท่อนบนเป็นแพะ ท่อนล่างเป็นหางปลาว่าพลางลูบเคราตัวเอง


“หมายความว่ายังไง?”เขาไม่เข้าใจ


‘ที่พวกเราออกมาคุยกับเจ้าได้เพราะนี่คือห้วงฝัน เมื่อเจ้าตื่นขึ้น ผู้ที่จะอยู่ข้างกายเจ้าในเดือนนี้คือ แอริส’แอสเตรียมบอกพร้อมลุกจากคันชั่งไปอุ้มแกะขึ้นมาในอ้อมแขน


‘ในหนึ่งเดือน เมื่อกลุ่มดาวหนึ่งในจักรราศีปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า กลุ่มดาวนั้นจะเป็นจิตแห่งกุญแจในเดือนนั้นๆ จิตวิญญาณของกลุ่มดาวอื่นๆที่อยู่ในจักรราศีแต่ไม่ใช่กลุ่มดาวประจำเดือนจะหลับใหล รอคอยการหมุนเปลี่ยนของวัฏจักรดารา.....แต่จะมีกลุ่มดาวพิเศษอยู่หนึ่ง....ที่จะอยู่กับเจ้าตลอดเวลา นั่นก็คือ แอสคลีปิอุส เพราะกลุ่มดาวของเขาส่องสว่างได้ไม่เท่ากลุ่มดาวอื่นในจักรราศี วัฏจักรดาราจึงไม่นับเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มดาวจักรราศี’ฝาแฝดผมสีน้ำตาลพูด


‘ข้าจึงเป็นคนเดียวที่จะคอยอยู่ช่วยเจ้ายามเมื่อเจ้ามีภัย’เสียงทุ้มแต่เบามากเอ่ยพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มรูปร่างกำยำสมส่วน ที่คอของเขามีงูขาวขนาดใหญ่พันอยู่ นัยน์ตาสีแดงฉานของงูตัวนั้นมองหลงเฟยตาไม่กระพริบ


หลงเฟยกระพริบตามองตอบปริบๆ งูตัวนี้จะพูดได้อีกรึเปล่าเนี่ย


‘อลิซพูดไม่ได้หรอก”ราวกับชายหนุ่มอ่านความในใจของร่างบางได้ เขาตอบเสียงเบาหวิว เอื้อมมือลูบหัวงูที่เขาเรียกว่า อลิซ


‘แอสคลีปิอุส เจ้ากับแอริสช่วยพาเขาไปไมนัสด้วยแล้วกันนะ พวกเราที่เหลือจะได้เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการนิทราสักที’แมงป่องสีแดงสดตัวยักษ์บอกคนแบกงูและแกะในอ้อมแขนขององค์เทพีอย่างเหนื่อยๆ มันหาวหวอดสองสามทีแล้วค่อยๆจางหายไปเช่นเดียวกับเพื่อนๆกลุ่มดาวของมันที่ทยอยหายตัวไปจนเหลือแค่แอริสและแอสคลีปิอุส


‘เจ้าเองก็นอนเถอะนะ แบ๊ะๆ พอเจ้าลืมตาตื่นในโลกแห่งความเป็นจริงจะพบข้ากับแอสคลีปิอุส รออยู่ เดี๋ยวเราจะพาเจ้าไปไมนัสเอง’ว่าแล้วแอริสกับแอสคลีปิอุสก็จางหายไป


หลงเฟยทิ้งตัวนอนแผ่หลามองบรรยากาศที่ยังคงเต็มไปด้วยหมู่ดาวเงียบๆ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงดวงดาวอยู่เป็นเพื่อนมันช่างเงียบสงบ ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่เต็มไปด้วยพวกตัวประหลาด


ชายหนุ่มหลับตา ตั้งสติให้เรียบสงบ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง สถานที่ที่เขาเห็นไม่เหมือนเมื่อครู่ แต่เป็นสวนเล็กๆที่เขาสลบไปตอนที่ถูกกลุ่มควันสีดำนั่นจู่โจม และตอนนี้สิ่งที่เพิ่มเข้ามาในสวนไม่ใช่ควันสีดำหรือละอองสีทองอีก แต่เป็นลูกแกะตัวเล็กๆ และชายหนุ่มที่มีอยู่พันอยู่รอบคอ


ทั้งสองยืนอยู่ข้างๆหลงเฟยที่นอนแผ่หลาอยู่ตรงระเบียงทางเดิน


“จะไปเลยรึเปล่า?”หลงเฟยเอ่ยเบาๆ เขากลัวน้องสาวที่นอนอยู่ห้องถัดจากสวนจะได้ยินเสียงและตื่นขึ้นมา


แอริสและแอสคลีปิอุสมองหน้ากัน แล้วชายหนุ่มแห่งกลุ่มดาวคนแบกงูก็เดินมาหยุดตรงหน้าหลงเฟย ร่างบางลุกขึ้นนั่งสบตากับชายหนุ่ม


แอสคลีปิอุสวางมือบนหน้าผากของร่างบาง ทันใดนั้นมือของคนแบกงูก็เปล่งแสงสีฟ้า ทัศนียภาพรอบด้านที่เป็นสวนเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเป็นช่องทางคล้ายหลุมอากาศสีดำดูดทั้งสามเข้าไป


หลงเฟยรู้สึกปวดหัวใจขึ้นมากะทันหัน ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมหน้าอกแน่น เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า นัยน์ตาพร่าเรือน โสตประสาทได้ยินเสียงสุดท้ายของแอสคลีปิอุสก่อนที่สติจะหลุดลอยไป



‘ยินดีต้อนรับสู่ ไมนัส’

+++++++++++++++++++

ไม่ได้แต่งนิยายมาพักนึงแล้ว ภาษาอาจจะแย่หน่อย-.- ติชมกันด้วยนะคะ