oO0 ห้องเบอร์ 3 0Oo ลาฟ - กำแพง..หายไปไหน? //กำลังจัดห้องเรื่อยๆ

[ Laugh Mode ]

พอเปิดห้องเข้ามา.... ห้องนี้มันอะไร!!!!!!!!! ไม่มีโซฟา ไม่มีกำแพง(?) ไม่สิ.. กำแพงมีด้านเดียว ห้องเบอร์ 2 มีคนสินะ.. ไม่มีเตียง!! แว้กๆๆ! ถึงจะไม่มีเงินติดตัวแต่แบบนี้ก็ไม่เอานะ T^T

แม้แต่พื้นยังเป็นปูเลย พรมไม่มี! ทีวี มีแต่ห้องน้ำที่ครบสูตร!! พื้นก็แข็ง แอร์ก็ไม่มี นี่มันอะไรกันฮะ!! =[]=*

โปสเตอร์นีืมันอะไรกันน่ะ? โปสเตอร์รูป...? พรูดดดด! ของตาแก่แน่เลย!

แกะๆๆ กำแพงด้านนี้ดันมีรูซะอีก? ห้องของใครก็ไม่รู้แฮะ...ปิดเอาก็ได้ เฮ้อ~ น้องสาวกึ่งชายสุดที่รักของเราอยู่ห้องไหนกันนะ!


[Key Mode ]

ไม่ใช่ของฉัน.. หืม? ฉันสั่งเอาของออกเอง เดี๊ยวคำสาปกำเริบขึ้นมาเธอจะคว้าทุกอย่างมากินหมด พื้นปูนนี่แหละดีแล้ว 'ควัก' ออกมากินไม่ได้

ถ้าร้อนก็ออกไปรับลมข้างนอกเอง!!!

"ป๊ะตายไซ!"

[ Tu Mode ]

ลาฟๆๆๆ! ห้องนี้ไม่มีเหล็กให้กิน!!

"เดี๋ยวไปไขเอาจากห้องอื่นให้น่า!"




ความรู้สึกแรกที่มาถึงห้อง..

ลาฟ - จะกลับบ้านน!

กุญแจ - ได้ดั่งใจ

ตู้ - ไม่มีเหล็ก.. T^T

เอ่อ.....น่าสงสารลาฟจังนะคะ


หลงเฟย-//เดินผ่านหน้าห้องขณะที่กลับจากการทำเควสปิเอโร่.......เป็งห้องที่ประหลาดจริงๆ//เหลือบมอง

แอสคลีปิอุส-//วิ่งตามหลงเฟยมา แฮกๆ.....ทีหลังอย่าเดินเร็วนักนะ ข้าตามไม่ทันน่ะT^T

อ้อ.....สวัสดี('-')//มองเจ้าของห้องพักเบอร์3แล้วเอ่ยทักทาย

RUMINA พิมพ์ว่า:เอ่อ.....น่าสงสารลาฟจังนะคะ


หลงเฟย-//เดินผ่านหน้าห้องขณะที่กลับจากการทำเควสปิเอโร่.......เป็งห้องที่ประหลาดจริงๆ//เหลือบมอง

แอสคลีปิอุส-//วิ่งตามหลงเฟยมา แฮกๆ.....ทีหลังอย่าเดินเร็วนักนะ ข้าตามไม่ทันน่ะT^T

อ้อ.....สวัสดี('-')//มองเจ้าของห้องพักเบอร์3แล้วเอ่ยทักทาย

ลาฟ - //ยิ้ม// ยะโฮ่! ไล่จับสนุกไหม? หลงๆ(?)

หลงเฟย-//มองนิ่งๆแล้วหันหลังเดินกลับห้องพักตัวเอง

อาย-เอ่อ....ขอโทษแทนหลงเฟยด้วยนะคะ เขาขี้อายน่ะ(ใช่ที่ไหน) ไว้มาเยี่ยมพวกเราที่ห้องพักเบอร์12ได้นะคะ//ยิ้ม

แอส-แต่ต้องปฏิบัติตามป้ายที่แปะอยู่หน้าห้องพักด้วยนะ//วิ่งตามหลงเฟย

RUMINA พิมพ์ว่า:หลงเฟย-//มองนิ่งๆแล้วหันหลังเดินกลับห้องพักตัวเอง

อาย-เอ่อ....ขอโทษแทนหลงเฟยด้วยนะคะ เขาขี้อายน่ะ(ใช่ที่ไหน) ไว้มาเยี่ยมพวกเราที่ห้องพักเบอร์12ได้นะคะ//ยิ้ม

แอส-แต่ต้องปฏิบัติตามป้ายที่แปะอยู่หน้าห้องพักด้วยนะ//วิ่งตามหลงเฟย

ลาฟ - ท่านอาย ห้องเบอร์ 12//จดๆ ไม่เป็นไร คนเราก็ต้องมีด้านเงียบของตัวนี่เนอะ ถ้าหลงๆไม่คุยเดี๊่ยวข้าคุยกับแอสซึก็ได้ =[]=

ลงตอนพิเศษไว้ที่ทู้แล้วนะคะ//มีลาฟโผล่มาวรรคแรกด้วย เหอๆ

RUMINA พิมพ์ว่า:ลงตอนพิเศษไว้ที่ทู้แล้วนะคะ//มีลาฟโผล่มาวรรคแรกด้วย เหอๆ

ลาฟ - จะไปอ่านๆๆ!! ขอแวะซื้อเนื้อก่อน//รีบวิ่งไปตลาด

ทำมื้อดึกหรอคะนั่น-0-;

RUMINA พิมพ์ว่า:ทำมื้อดึกหรอคะนั่น-0-;

ลาฟ - ให้อลิซน่ะ ตาแก่บอกว่า ให้อดทนไม่กินอะไรจนกว่าจะเช้า

“ราฟ! ถ้าจะนอนก็ปิดไฟด้วยเซ่!”เสียงตาแก่บ่นพลางเดินไปทางสวิตช์ไฟที่อยู่ข้างประตูพร้อมกับกันนั้นก็กดลงเพื่อปิดไฟที่ส่องแสงสว่างอยู่ในห้อง เดิมที..มันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ เดิมทีฉันนอนโดยที่ปิดไฟมาตลอดแต่พอออกมาจากบ้านหลังนั้น ภาพวันที่ออกมาก็คอยมาลอยฝันให้ฉันเห็นจนมันมืดไปหมด..
ขอแค่เปิดไฟ ฉันก็จะตื่นจากฝันทันที

“อืม..ก็ได้”ฉันตอบรับแล้วนอนลงบนพื้นชิดมุม ท่าทางตอนนี้เลสคงจะนอนแล้วสินะ..

“ไม่ว่าจะฝันอะไร แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไมนัสไม่มีอะไรตามมาหรอก”ตาแก่..อืม..ก็จริง ฉันจะคิดมากไปทำไม นอนดีกว่า..

ยัยเด็กบ้า...ออกไปไกลๆซะ...

สถานที่เดิมที่มักจะคอยมาหาฉันตอนกลางคืนเริ่มมาอีกครั้ง.. ภาพของท่านพ่อที่กำลังถือแจกันเดินเข้ามาพร้อมกับอ้าแขนออกแล้ว..ฟาด! ลงมาที่ตัวของฉัน ความรู้สึกในตอนนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดี แต่ฉันกลับรู้สึกว่า เขาทำแบบนี้แหละดีแล้ว ดีแล้วที่ทำกับฉัน ไม่ได้ทำกับเลส...

เอาล่ะ! ถึงว่าตื่นแล้ว.. เอ๋? ทำไม ทำไม ทำไม ฉันไม่ตื่นล่ะ!
ภาพตรงหน้าเริ่มกลายเป็นหมอกที่สลายไปแล้วแทนที่ด้วยภาพของบุคคลมากมายที่เต็มไปด้วยเลือด..ตัวฉันมองมันอย่างนิ่งเฉย..พลางถอนหายใจ อีกหน่อยตัวเองก็อาจจะต้องเป็นแบบนี้สินะ ฉันเริ่มเดินไปที่กองเลือดตรงหน้าพลางหยิบมีดที่หล่นอยู่ตรงนั้นขึ้นมา..

ไม่ใช่..ฉันหยิบมันขึ้นมาทำไม!!! ฉันในความฝันกำลังจะทำอะไร! ฉันกลัว..ฉันเกลียดเลือดที่กำลังย้อมภาพตรงหน้าเอาไว้ที่สุด!! ตัวฉันเริ่มยิ้มพร้อมกันนั้นก็เหวี่ยงแขนออกไป

“หายไปให้หมดนั่นแหละ.....................”

ฉึก! ฉันกวัดแกว่งมีดออกไปพร้อมกันนั้นก็พยายามห้ามตัวเอง.. ฉันไม่ใช่แบบนี้ นี่ไม่ใช่ฉัน! ไม่ใช่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ภาพเริ่มหายไปอีกครั้ง ฉันเริ่มกลับมาคุมตัวเองในความฝันได้

ถ้าคุมตัวเองได้นี่ใช่ความฝันจริงหรือ..? ฉันคิดพลางมองไปรอบข้างกายที่มีแต่แสงเต็มไปหมด แม้มีของฉันจะยังอาบเลือดอยู่ก็ตาม..

“ใกล้แล้ว..”ฉันสะดุ้งพร้อมกันนั้นก็รีบหันไปมองทางเสียงด้านหลัง เงาสีดำ..ที่มีโซ่สีแดงพันรอบตัวกำลังพูดกับฉันด้วยเสียงที่แหบพร่าจนเกือบแทบจะฟังไม่ออก

“ใกล้จะเริ่มแล้ว...”เสียงนั้นพูดอีกครั้งก่อนที่จะสักพักจะเริ่มมีเงาอื่นๆเริ่มผุดขึ้นมารัดตัวของฉันไว้

หาย..ใจ..ไม่..ออก..

ตึ้ง!!! ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดของการกลิ้งไปชนกำแพง ฮือ...ของสะดุ้งตื่นแบบธรรมดาไม่รึไง

“ยัยเซ่อ!”ตาแก่พูดพร้อมกับค่อยๆเหาะเข้ามา

“บร๊ะ! แล้วไม่ห้ามฉันเอาไว้ล่ะ”ฉันพูดพร้อมกับหันหน้ามา

“ให้ตายสิ...หน้าผากแดงเลยเห็นไหม?”ฉันลูบคลำพลางพยักหน้า เพราะตรงนั้นเป็นส่วนที่เจ็บที่สุด พลางลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อ




โดยที่ไม่รู้ว่า ปานแดงบนหน้าผากนั่นจะขยายใหญ่เรื่อยๆ