Re: [ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม]

RUMINA Tue May 08, 2012 9:05 am

จองไว้สำหรับลงรูปทรงผมเย็นนี้ค่า

RUMINA Tue May 15, 2012 10:04 pm

*ตอนพิเศษ3 จดหมายแห่งสายสัมพันธ์*

ถึง ท่านพี่หลงเฟย

สวัสดีค่ะ ท่านพี่สบายดีมั้ยคะ? ตอนแรกที่ฉันได้รับข่าวของท่านพี่จากคุณซาไมร์ ฉันเป็นห่วงท่านพี่มากเลย และตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงอยู่.....ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะคะ ทางฉันไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เพราะฉันสบายดี

นี่เป็นจดหมายฉบับแรก เพราะฉะนั้นฉันจะไม่เล่าอะไรมากมาย แต่ฉบับต่อๆจะเป็นการเล่าเรื่องชีวิตประจำวันของฉัน ว่าฉันสบายดีแค่ไหน ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วง....แต่ว่า ฉันก็อยากให้ท่านพี่เล่าเรื่องราวของท่านพี่มาทางจดหมายให้ฉันฟังเหมือนกันนะ

งานสงกรานต์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป ฉันมีข่าวดีจะบอกท่านพี่ด้วย ข่าวดีที่ว่าคืออะไรงั้นหรอ? ก็คือ ฉันได้เลื่อนขั้นพู่ไหมอีกหนึ่งขั้นแล้วล่ะค่ะ ความฝันของฉันที่จะขึ้นไปให้ถึงพู่ไหมสีดำก็อีกไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว ฉันดีใจจริงๆ

ทุกวันนี้ที่ร้านขายอาวุธของฉันก็ยังมีคนเข้าร้านมากเหมือนเคย แต่ไม่ค่อยมีใครซื้ออาวุธกลับไปเท่าไหร่ นั่นเป็นจุดที่ฉันหนักใจมาก แต่ฉันก็สามารถผ่านพ้นมันไปได้ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนในแดนเดือนลับค่ะ พวกเขาเป็นคนที่ใจดีมากๆ หวังว่าหลังจากกลับมาจากไมนัส ถ้าท่านพี่พบพวกเขา จะสามารถเข้ากันได้ดีนะคะ

อ้อ นอกจากเพื่อนใหม่จากแดนเดือนลับแล้ว ฉันยังมีเพื่อนใหม่เป็นพลเมืองชีวิตใหม่ด้วยนะคะ รู่สึกว่าเขาจะชื่อเถี่ยนเตื่ยน เป็นเด็กหนุ่มที่อัธยาศัยดี แล้วก็น่ารักมากเลยค่ะ

จะว่าไปท่านซื่อทั้งห้า...พักนี้ออกนอกเมืองบ่อยจังเลย เหมือนพวกเขาจะไปแหล่งทรัพยากรเขตสองบ่อยมาก ได้ข่าวว่าพวกเขาจะไปฆ่าไก่ถอนขนเหมือนองครักษ์เมจิซอร์ด คงสนุกน่าดูนะคะนั่น

เรื่องที่ฉันจะเล่าก็มีเพียงแค่นี้ล่ะค่ะ.....หวังว่าเรื่องที่ท่านพี่จะเล่าให้ฉันฟังจะสนุกกว่าของฉันนะคะ

สุดท้ายนี้ ขอให้เทพเจ้าคุ้มครองท่านพี่ให้กลับมาจากไมนัสโดยสวัสดิภาพ

ปล.ฉันรอคอยท่านพี่อยู่เสมอนะคะ รีบๆกลับมาล่ะ

ด้วยรัก

เย่หลาน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ซองจดหมายที่เปิดค้างไว้ถูกวางทับด้วยกระดาษที่บรรจุข้อความของคนคนหนึ่ง

นัยน์ตาสีม่วงสดมองเนื้อความในจดหมายด้วยความรู้สึกอบอุ่นที่เอ่อล้นในใจ ความมุ่งมั่นของเขาที่อยากจะกลับแดนสิ้นคืนไม่ได้ไร้ความหมาย เพราะมีคนที่รอคอยการกลับไปของเขาอยู่.........แม้เพียงคนเดียว แต่นั่น ก็คือทุกอย่างของเขาแล้ว....

รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่มาไมนัส จนเหล่าจิตวิญญาณแห่งกุญแจจักรราศีอดเหลือบมองด้วยความแปลกใจไม่ได้ เพียงแค่จดหมายฉบับเดียว กลับทำให้เจ้าของใบหน้าเย็นชาเป็นนิจเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลงได้

.....คนที่ส่งจดหมายมาคงมีความสำคัญกับหลงเฟยมากทีเดียว.....

หลงเฟยหลับตาลง มือยกจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของน้องสาวอย่างบรรจงแสดงถึงความเอาใจใส่ในการเรียบเรียงคำพูดขึ้นแนบอก

.....จะต้องกลับไปแน่....กลับไป.....อีกไม่นานหรอก

....รอก่อนนะ.......ขอเพียงแค่รอคอย......จะต้องได้พบกันอีกครั้งแน่นอน.....

ฤดูกาลผันเปลี่ยนอยู่เสมอ

บัดนี้....กลีบบุปผาค่อยๆร่วงโรย

สายลมพัดพายสัมผัสผิวกายให้หนาวสะท้าน

ทุกสิ่งผันเปลี่ยนแสดงให้เห็นถึงความแตกต่าง

แต่หากรวบรวมร้อยโยงกันไว้ จะกลายเป็นความฝันเพียงหนึ่งเดียว

เพราะโลกใบนี้กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด

จะต้องมีวันที่ปลายทางแห่งฝันของเราสองมาบรรจบกัน เมื่อถึงเวลานั้น.....

.....จะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ...ตลอดไป.....

parima28 Tue May 15, 2012 10:31 pm

อ๊ายยย~ >< ทำไมจดหมายของหลงเฟยถึงได้โมเอ้ขนาดนี้~ แล้วก็แฝงไปด้วยความดราม่าเล็กน้อย หลงเฟยยิ้นอ่อนโยน~(นึกภาพไม่ออกแฮะ =,.=) หุหุหุ กระผมชอบตรงตัวอักษรสีม่วงง่ะ ตอนพิเศษนี้ท่านอายไม่มีพิมพ์ผิดเลยงิ~ >< โมเอ้มาก สู้ต่อไป~ ว่าแต่...หลงเฟยได้จดหมายฉบับเดียวเหรอฮะ?

RUMINA Tue May 15, 2012 10:36 pm

ฉบับอื่นเรื่องราวในคอมมูยังดำเนินไม่ถึงเลยยังไม่พิมพ์ค่ะท่านเฟรนด์^-^

ส่วนที่ว่าทำไมเนื้อหาถึงโมเอ้ก็.....>>>จิ้ม<<<

ปล.พิมพ์ไม่ผิดเพราะเนื้อหาน้อยเลยไม่รีบพิมพ์น่ะค่ะ เหอๆ

RUMINA Sat Jun 02, 2012 7:46 pm

* มายาตราสีเลือด...พันธนาการแห่งห้วงฝัน*

ท่ามกลางความมืดยามราตรี บังเกิดแสงสีแดงคล้ำครอบคลุมโรงแรมไมนัสในชั่วนาทีก่อนที่มันจะเลือนหายไปโดยที่ไม่มีใครสังเกต

สิ่งที่ยืนยันถึงตัวตนของกลุ่มแสงนั้น......คงจะเป็น.....ฝันร้ายที่มาเยือนผู้เข้าแข่งขันทุกคน....

เคร้ง.....เคร้ง.....

เสียงโซ่กระทบกันเรียกให้สติที่กำลังดำดิ่งสู่ห้วงนิทราของเจ้าของเรือนผมสีฟ้าสดตื่นขึ้นท่ามกลางความเวิ้งว้างสีดำที่เจ้าตัวเดาว่าคงจะเป็นความฝันของตน

ชายหนุ่มมองพื้นอย่างเงียบงัน พบว่า ที่ที่เขายืนอยู่เหมือนน้ำเพียงแต่เป็นน้ำสีดำสนิทคล้ายน้ำหมึกที่มีระดับความสูงอยู่ต่ำกว่าเข่าเล็กน้อย เมื่อเขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ผิวน้ำก็จะแผ่ขยายเป็นระลอกคลื่นกระทบกับสายโซ่ที่บางส่วนของสายจมอยู่ในผิวน้ำจนทำให้สายโซ่สีเลือดทั้งหมดสั่นสะเทือนเบาๆ

นัยน์ตาสีม่วงสดมองสายโซ่สีแดงคล้ำเหมือนเลือดที่แห้งเกรอะกรังห้อยระโยงระยางสะท้อนแสงสลัวท่ามกลางความมืดด้วยสายตาเหม่อลอย มือเรียวลองเอื้อมสัมผัสกับสายโซ่หนึ่งในนั้นดู

ราวกับสายโซ่เหล่านี้ได้พันธนาการบางสิ่งไว้

“ใกล้แล้ว.....”เสียงแหบพร่าดังก้องทั่วบริเวณ ชวนให้ผิวกายหนาวสะท้าน หลงเฟยรีบชักมือที่สัมผัสกับสายโซ่ออกทันที นัยน์ตาสีม่วงหรี่เพ่งในความมืดด้วยความหวาดระแวง

เคร้ง.....เคร้ง.....เคร้ง.....

สายโซ่ทั้งหมดแกว่งไกวอย่างรวดเร็ว รุนแรง และบ้าคลั่งราวกับมีชีวิต!

ทันใดนั้น...เบื้องหน้าของหลงเฟยก็ปรากฏกลุ่มเงาสีดำที่ขยับวูบเหมือนเปลวไฟอธนการ

“ใกล้.....จะเริ่มขึ้น.....น.....แล้ว....”เสียงแหบพร่าที่เหมือนเมื่อครู่ดังมาจากกลุ่มเงานั้น ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าสู่ร่างเจ้าของเรือนผมสีฟ้าสดอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัว

“อึก....”หลงเฟยกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด เมื่อกลุ่มเงานั้นพุ่งเข้าสู่ร่าง อาการที่เหมือนกับตอนโดนคำสาปแห่งความเจ็บปวดครั้งแรกก็เข้าจู่โจมร่างกายทันที

สติของร่างบางเริ่มเลือนราง ลมหายใจขาดห้วงเพราะความเจ็บปวดรุมเร้า

โดยไม่คาดคิด ในหัวของร่างบางพลันเต็มไปด้วยเสียงของบุคคลมากมาย เสียงคำพูดที่เคยถูกเอ่ยออกมาเมื่อนานแล้ว.......ในงานศพของท่านพ่อกับท่านแม่

“เพื่อเด็กแบบนี้น่ะหรือ ถึงกับยอมสละชีวิตปกป้อง”

“นั่นสินะ ไม่น่าเลย.....ทั้งที่ทั้งสองคนเป็นถึงพู่ไหมสีเทาดำทั้งคู่เลยแท้ๆ กลับปกป้องเด็กที่หยุดอยู่แค่พู่ไหมสีแดงเพียงเพราะว่าเป็นลูกเนี่ยนะ”

“น่าสมเพชชะมัดเลย....”

“อ๊ะ! ดู๊ ดูนั่นสิเธอ เด็กคนนั้นไง”

“ต๊าย! หน้าตาไม่เหมือนพ่อแม่เลยนะ แน่ใจนะว่าไม่ใช่เด็กเก็บมาเลี้ยง”

“แต่เด็กคนนั้นใช้วิชาประจำตระกูลได้นี่นา”

“คงจะได้รับการถ่ายทอดวิชาผลึกสายเลือดมามากกว่า เชื่อฉัน เด็กคนนั้นไม่ใช่สายเลือดแท้ๆของตระกูลอันแน่นอน”

“เจ้าทำให้แดนตะวันออกสูญเสียบุคลากรที่ทรงคุณค่า เป็นเด็กที่ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่มีที่อยู่ให้เจ้ากลับไปหรอก”

“ตายไปซะได้ก็ดี เจ้าเด็กที่ไม่ควรเกิดมา”

“เป็นเด็กที่ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่สมควรเกิดมา”

“ไม่สมควรเกิดมา!!!!!”

“พอที!!!!”เจ้าของเรือนผมสีฟ้าทรุดตัวลงกับพื้นน้ำ เรือนผมสีฟ้าแผ่สยายปรกใบหน้า มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมหัว ในใจเต็มไปด้วยความรวดร้าว หยดน้ำตาพรั่งพรูจากดวงตา นัยน์ตาสีม่วงสดสะท้อนความเจ็บปวดใจออกมาอย่างชัดเจน

ทั้งๆที่พยายามลืมคำพูดพวกนั้นแล้วแท้ๆ......

ลืมไปให้หมด.......แล้วทำหัวใจให้ว่างเปล่า.....

เป็นคนที่น่ากลัวและเย็นชาในสายตาทุกคน.....

ท่านพ่อ......ท่านแม่.......

แต่ว่า......

‘ท่านพี่คะ! งานเปิดร้านจริงๆจังๆของฉันสำเร็จไปด้วยดีด้วยนะคะ ดีใจจังเลย อยากให้ท่านพี่มาอยู่ตรงนี้ด้วยจังค่ะ พี่จะได้รู้ว่าฉันมีความสุขมากแค่ไหน

หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา มีเพื่อนมาเยี่ยมมากมาย ทั้งคนที่เป็นพลเมืองตะวันตก และพลเมืองชีวิตใหม่แห่งแดนตะวันออก.........ได้อยู่ท่ามกลางพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจมากเลยล่ะค่ะ หวังว่าเมื่อท่านพี่กลับมาจากไมนัสแล้ว ท่านพี่จะเจอเป้าหมายในชีวิตของตัวเองจริงๆสักทีนะคะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้นะ แต่ถ้ากลับมาแล้วยังยืนยันคำเดิมว่าจะอยู่ปกป้องฉันชั่วชีวิตล่ะก็ ฉันจะตีให้ก้นลายเลยเชียว!

ล้อเล่นน่ะค่ะ คิกๆ

ด้วยรัก
เย่หลาน

ปล.ฉันหาที่อยู่ของฉันเจอแล้ว.....ท่านพี่ล่ะคะ? ตามหาที่อยู่ของตัวเองได้รึยัง ที่ที่คนสำคัญของท่านพี่มักจะรอคอยท่านพี่อยู่เสมอ......รอคอยให้ท่านพี่กลับไป......’

......ที่ที่ให้กลับไป......

........คน.....สำคัญ?.......

หยดน้ำตาหลั่งรินจากนัยน์ตาสีม่วงสดมากกว่าเดิมยามเมื่อนึกถึงจดหมายฉบับสุดท้ายที่เย่หลานเขียนมาถึง
เขามีด้วยหรือ.....ที่ที่ให้กลับไป.......

คนสำคัญที่เหลืออยู่.....ก็มีเพียงคนที่ส่งจดหมายมานี่แหละ

ทั้งๆที่พยายามมากแล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังไม่รู้ตัวอีกนะ ว่าเจ้าน่ะ...คือ คนสำคัญ........

นี่เป็นเพียงความฝันไม่ใช่หรือ?
มันไม่ใช่ความจริง.......

อยากจะตื่นเหลือเกิน......

แต่อะไรกัน.....ที่พันธการห้วงฝันไว้....ไม่ให้เราลืมตาตื่น......

กริ้ง.....กริ้ง......

เสียงกระพรวนดังขึ้นพร้อมกับเสียงผิวน้ำที่ถูกแหวกเพราะการก้าวผ่านของคนคนหนึ่ง

หลงเฟยเงยหน้าทั้งที่น้ำตานอง มองไปเบื้องหน้า

ร่างผอมบางร่างหนึ่งที่ชายหนุ่มหน้าสวยไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏสู่สายตา เรือนผมสีดำแกมน้ำเงินยาวสลวยปลิวเบาๆ นัยน์ตาสีทองสุกสกาวราวกับดวงดาวมองตรงมาที่เจ้าของเรือนผมสีฟ้า ใบหน้างดงามราวกับประติมากรรมชั้นเลิศดูเฉยเมยไร้ความรู้สึก มือข้างซ้ายของร่างงดงามถือคฑาสีเงินที่มีลักษณะคล้ายกุญแจยาวประมาณเมตรครึ่ง หัวคฑาประดับด้วยดวงดาวเปล่งประกายสีทองนวลตา

“ที่ที่เจ้าควรจะกลับไป......ไม่ใช่ที่ที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่หรอก”เสียงหวานเอ่ย มือเรียวข้างที่ว่างยื่นออกมาตรงหน้าหลงเฟย

“กลับมาหาพวกเราเถิด พวกเรารอคอย.....รอคอยเจ้ามาตลอด.....”ชั่ววินาที่ที่นัยน์ตาสีทองหลุบลงด้วยความเศร้าสร้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเฉยเมยเช่นเดิม

“ทำไม....”คำพูดราวกับคนเหม่อลอยหลุดออกมาจากปากของเจ้าของเรือนผมสีฟ้า

เข้าของเรือนผมสีดำแกมน้ำเงินตอบ“คนคนนั้น.....รวมถึงพวกข้า รอคอยการหวนคืนของเจ้าอยู่เสมอนะ หลงเฟย”

ไม่รู้ทำไม เมื่อได้ยินคำว่า ‘คนคนนั้น’ น้ำตาถึงทะลักออกมามากกว่าเดิม......ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในหัว ทั้งความเศร้า ถวิลหา และความรู้สึกแปลกๆที่เข้ามาเติมเต็มหัวใจ.....

“ข้า.....ข.....ข้า....”

จู่ๆแสงสีทองก็โอบล้อมร่างงดงามแล้วร่างผอมบางก็ค่อยๆเลือนหายเป็นละอองสีทองช้าๆ

“หมดเวลาแล้วหรือ”นัยน์ตาสีทองมองฝ่ามือของตนที่ยื่นออกไปหาหลงเฟย มันเลือนรางจนหายไปแทบจะหมดแล้ว

“เอาเถอะ.....แค่ได้บอกให้เจ้าได้รู้ว่ามีที่ให้เจ้ากลับไปเสมอ ข้าก็ดีใจแล้ว”คำพูดที่ตรงข้ามกับใบหน้าที่ดูเฉยชา ทำให้หลงเฟยอดยิ้มนิดๆออกมาไม่ได้

ราวกับว่าเมื่อนานมาแล้ว.......เขาเคยเจออีกฝ่ายมาก่อน และเคยสนิทสนมกันมาก....

“เอส........อ.....เอสติน....”เจ้าของเรือนผมสีฟ้าขยับปากพูดอย่างยากเย็น คำพูดที่ชายหนุ่มเองก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่กลับหลุดออกมาจากปากของตนได้อย่างคุ้นเคยว่าเคยเรียกหลายครั้งหลายคราในอดีต

“เจ้า.....”ชั่ววูบที่ใบหน้าของร่างงดงามดูตื่นตระหนก แต่เมื่อจะเอ่ยปากถามสิ่งใดต่อก็มีอันต้องผิดหวัง เพราะร่างผอมบางได้เลือนหายไปจนหมดแล้ว...

เฮือก!
หลงเฟยชันตัวขึ้นจากเตียงนุ่ม เหงื่อผุดพรายเต็มไปหน้า ความรู้สึกเจ็บหน้าอกยังคงตราตรึงอยู่

เป็นความฝัน....ที่เหมือนไม่ใช่......

แล้วคนที่อยู่ในความฝัน คือใครกัน?

ร่างบางถอนหายใจกับความรู้สึกประหลาดที่ค้างคามาจากในความฝัน ใบหน้างามพลันเหลือบไปมองบุคลที่นอนบนโซฟาน้ำแข็งตัวใหม่ในห้อง และตัวที่นอนบนพื้นน้ำแข็งก่อนจะเบิกตากว้าง

นอกจากร่างแอสคลีปิอุสและอลิซที่นอนอยู่บนโซฟาแล้ว......

บนพื้นที่ควรจะมีทอรัสนอนอยู่กลับไม่มี!

“ทอระ......อุ๊บ!”เจ้าของเรือนผมสีฟ้ายาวสะดุ้งเมื่อถูกมือปริศนาตะครุบปิดปาก ร่างบางได้ยินเสียงจุ๊ๆเหมือนให้เงียบที่ริมหู

“เงียบๆหน่อยสิ”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเบาๆราวกับกลัวว่าจะปลุกคนอื่นในห้องให้ตื่นจากนิทราแสนหวาน

“ฝันร้ายรึไง สะดุ้งขึ้นมากลางดึกเชียว”อีกเสียงหนึ่งที่ฟังดูคุ้นเคยพอๆกับเสียงทุ้มเมื่อครู่ดังมาจากข้างบนหัวของหลงเฟย

เมื่อมือปริศนาคลายออก ร่างบางก็เหลือบไปมองทั้งสองทันที

คนที่ลอยอยู่เหนือเตียงจนเกือบติดเพดานคือ ชายหนุ่มผมตั้งสีน้ำตาลชี้ตั้ง นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเล สวมชุดสีขาวคล้ายคนกรีกโบราณ ใบหน้าหล่อเหลา

ส่วนอีกคนที่ปิดปากหลงเฟยเมื่อครู่ เป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาคล้ายกับอีกคนจนเหมือนฝาแฝด เพียงแต่มีเรือนผมสีทอง และบุคลิกที่ดูสุขุมกว่า

“พวกเจ้า.....คาสเตอร์ พอลลักซ์???”ร่างบางอดแปลกใจไม่ได้เมื่อชายหนุ่มทั้งสองพยักหน้ารับ ในความทรงจำของเขา ตอนที่โดนคำสาปและพบกับเหล่ากุญแจครั้งแรก ทั้งสองคนเป็น ‘เด็กหนุ่ม’ นี่นา

“พวกข้ารู้หรอกว่าเจ้าอยากจะถามอะไร”พอลลักซืที่มีเรือนผมสีน้ำตาลยักคิ้ว

“ตอนที่ออกมาพบเจ้า อาณาเขตของพลังเวทในไมนัสครอบคลุมไม่หมด ทำให้พลังของพวกข้าแสดงอำนาจไม่ได้มาก เลยต้องอยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กยังไงล่ะ”คาสเตอร์อธิบายอย่างใจเย็น มือหนาเท้ากับเตียงก่อนจะกระโดดขึ้นไปลอยนั่งไขว้ห้างข้างๆพอลลักซ์ ทำให้หลงเฟยต้องแหงนหน้าคุยด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์นัก

“เอ๋? ปานนั่นมันอะไรกันน่ะ?”พอลลักซ์อุทานพลางลอยตัวเข้ามาใกล้ๆหลงเฟยแล้วเปิดเสื้อของอีกฝ่ายดูอย่างถือวิสาสะ เมื่อสักครู่หนึ่งในฝาแฝดแห่งราศีคนคู่เหลือบไปเห็นปานบางอย่างที่หลงเฟยไม่เคยมีตอนที่พบกันครั้งแรกตรงต้นคอที่เสื้อแบบจีนปิดบังปานไปส่วนหนึ่งออกมา

“เฮ้ย!”คาสเตอร์ร้องเสียงหลงพอเห็นน้องชายไปเปิดเสื้อผู้ถูกเลือกที่

....ผิวขาวซะไม่มี แค่กๆ คิดอะไรวะเนี่ย คาสเตอร์!

เสียงตะโกนของแฝดพี่ปลุกให้แอสคลีปิอุสสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งหลังตรงแหน่วทันที

“เกิดอะไรขึ้น?! อ้าว? คาสเตอร์ พอลลักซ์? ”แอสคลีปิอุสกระพริบตาปริบๆ แต่พอเหลือบเห็นการกระทำของพอลลักซ์ก็ตะลีตะลานรีบเข้ามากระชากตัวหลงเฟยออกจากพอลลักซ์ทันที

“ทำอะไรหลงเฟยน่ะ!”แอสคลีปิอุสร้องอย่างตื่นตระหนก ในใจได้แต่ภาวนา (และแอบหลุดหึง//โดนเตะ)

หวังว่าแฝดคนน้องของคาสเตอร์จะไม่นิยมชาย-ชายนะเฮ้ย!

จู่ๆจิตวิญญาณแห่งราศีคนแบกงูก็รู้สึกร้อนตรงบริเวณที่จับตัวหลงเฟยอย่างไม่ทราบสาเหตุจึงก้มลงมอง พบว่า ร่างบางหน้าดำทะมึนพร้อมแผ่รังสีอำมหิตออกมาเต็มที่หลังจากค่อยๆจัดเสื้อให้เป็นเหมือนเดิม

“พวกเจ้า......”เสียงแผ่วเบาแต่รังสีกดดันมหาศาลจากริมฝีปากของร่างบาง ทำให้จิตวิญญาณทั้งหมดในห้องอดหนาวสะท้านพร้อมกันไม่ได้

“ขะ ข้าไม่ตั้งใจ ข้าแค่จะดูปานที่ต้นคอนั่นเฉยๆ จริงๆนะ!”พอลลักซ์น้ำตาไหลในใจ พยายามเอ่ยแก้ตัวสุดชีวิต

“ข้าไม่มีปาน”เสียงของร่างบางกดต่ำลงไปอีกระดับจนคนฟังหนาวไปถึงปลายไขสันหลัง

“แต่ข้าเห็นจริงๆนี่ คาสเตอร์ก็เห็นนะ ใช่มั้ย ตรงนั้นไง”พอลลักซ์พยายามชี้ให้พี่ชายฝาแฝดของตนดู

แอสคลีปิอุสถอนหายใจ มือยกลูบหัวอลิซที่ผงกหัวตื่นเพราะเสียงของพอลลักซ์ให้นางได้หลับลึกอีกครั้ง

“หลงเฟยไม่มีปะ......”คำพูดสุดท้ายหายไปในลำคอ เมื่อร่างสูงเหลือบไปเห็นปานตรงตำแหน่งที่พอลลักซ์ชี้พอดิบพอดี

“ปาน มีปานจริงๆด้วย!”คนแบกงูและแฝดคนพี่ของพอลลักซ์ร้อง

“เหลวไหล....พวกเจ้า เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วใช่มั้ย?”หลงเฟยแค่นเสียงเย็นชา

“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

คืนนั้น บังเกิดเสียงโหยหวนที่ดังมาจากห้องของหลงเฟยยาวนานจนเกือบรุ่งสาง

สิ่งที่หลงเหลือเป็นหลักฐานว่ามีคนร้องโหยหวนมากจาห้อง12เมื่อคืนคงจะเป็น.....

ใบหน้าที่บวมปูมจนหมดความหล่อของพอลลักซ์ คาสเตอร์ และแอสคลีปิอุส.......

กับปานสีแดงรูปดวงดาวที่มีวงแหวนล้อมรอบตรงต้นคอของหลงเฟย......

++++++++++++++++++++++++++

Taikๆๆๆๆๆ

อยากลงชื่อตอนนี่นา แง่ว=3=

เรปต่อไปจะเป็นการแปะรูปนะเคอะ

RUMINA Sat Jun 02, 2012 7:58 pm

มุมARTๆของห้องพัก//ซกมกนิดๆ

อภินันทนาการภาพจากท่านชาและพี่เซมิค่า

[ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม] - Page 3 150699_292674624159935_100002521989181_598469_156934786_n

[ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม] - Page 3 150699_292674624159935_100002521989181_598469_156934786_n

[ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม] - Page 3 412188_214076605377416_100003252353468_358846_2089152413_o

อ่ะ.....มามุมวาดของเรากันมั่ง....(ดองหลายๆรูปไว้ก่อนเนื่องจากยังไม่ได้สแกนนะคร้า)

[ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม] - Page 3 2012-06-01_07.18.07

[ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม] - Page 3 2012-06-01_07.18.07

นี่เป็นรูปคฑาที่ปรากฏในตอนที่ผ่านมาค่า

[ห้องพักเบอร์12]ดินแดนแห่งน้ำแข็งยินดีต้อนรับทุกคนนะคะ![อัพบทเริ่ม] - Page 3 2012-05-28_08_1