Re: [ห้องพักเบอร์ 13] เครมิส ดิมอส//ครอบครัวแสนสุข [โหวตP.2 สำคัญ!//จัดห้องใหม่เสร็จแล้ว]

RUMINA Sun May 06, 2012 9:38 pm

ถ้าลงหนูจะตามมาอ่านทันทีเลยค่ะ ฮุฮุ*0*//

DarkPhoenix Sun May 06, 2012 9:43 pm

คงอีกสักพัก(ใหญ่) เลยล่ะ =w=

parima28 Sun May 06, 2012 10:26 pm

เฟรนด์: ร่อน~ ร่อน~ ร่อน~ ยังลืมตอนพิเศษนะขอรับ~~ //มุดผนังหนี

เฟรน&นิวติน: = =;; //มุดตามกันไป 555

DarkPhoenix Sun May 06, 2012 10:30 pm

ดาร์ค--เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว//ยิ้มมีเลศนัย

ไฟร์--ไม่ต้องลงเลย ไอ้ตอนพิเศษเกี่ยวกับบันทึกส่วนตัวข้าเนี่ย!!

เครมิส--แต่เราอยากดูอ่า >w<

ดาร์ค--หึๆๆๆ

DarkPhoenix Wed May 09, 2012 8:11 pm

ที่แปะชั่วคราว

ย้ายไปแปะที่นู่นและ

RUMINA Wed May 09, 2012 8:15 pm

เย้~//ดูเหมือนคะแนนจะดีสุดตรงคำผิดน้อย//ดีใจมว้าก~*ดูมัน*

Chalela Wed May 09, 2012 8:20 pm

บุ๊แหลกลาน สุดท้ายยาวเกิน (ฮา~)

DarkPhoenix Wed May 09, 2012 8:22 pm

ต่อไปนี้เวลาจะเวิ่นเรื่องเควสคงต้องใช้ในห้องพักไม่ก็เฟซแทน พี่ทรายจะได้ไม่เหนื่อยเวลาแยกหาคอมเม้นกับวิจารณ์ในหน้าเควส

รอบนี้ทั้งอายทั้งชาเขียนดีนะ อ่านแล้วสบายตาดีไม่รู้สึกขัดใจไปอ่านไป 555

Chalela Wed May 09, 2012 9:03 pm

นั่นจิ ไม่งั้นก็ต้องวิจารณ์ทีเดียวรวดดด

DarkPhoenix Wed May 09, 2012 9:11 pm

เราคงทยอยลงไว้ในกระทู้นี้แหละ พอเควสลงครบค่อยไปแปะที่นั่นอีกที =w=

RUMINA Wed May 09, 2012 9:25 pm

ฮา...หนนี้หนูเขียนเอื่อยๆอ่ะนะคะ//รู้ตัวดี

เพราะ......เขียนฉากต่อสู้ไม่ค่อยเป็น-0-;//สารภาพ

DarkPhoenix Tue May 15, 2012 11:50 am

อัพเดตที่วิจารณ์เควส และที่ไปลงเควสหน้าแรกเรียบร้อย

DarkPhoenix Sun Jun 03, 2012 11:54 pm

“หาววว...” ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงประบ่ายกมือขึ้นปิดปากตามมารยาทที่ถูกสั่งสอนมาจากท่านแม่จอมโหด เขาขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองรอบๆ “นี่เราเผลอหลับบนต้นไม้อีกแล้วเหรอเนี่ย”

เครมิส ดิมอส มังกรหนุ่มผู้หลุดเข้ามายังมิติไมนัสเพราะโดนคำสาปเล่นงานยังคงทำกิจวัตรประจำวันเดิมๆ คือการกินแล้วก็นอน แต่ถ้าปกติเหมือนชาวบ้านเขาคงไม่มีปัญหา...

ใครบ้านไหนมางีบในป่าหิมะอันหนาวสุดขั้วแบบนี้ล่ะ!

“ป่านนี้ไฟรราโร่จังต้องบ่นเป็นหมีกินผึ้งแล้วแน่ๆ เลย...” เครมิสหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอฉงน “แล้วทำไมต้องเรียกว่าหมีกินผึ้งด้วยล่ะ ไม่ใช่น้ำผึ้งหรอกเหรอ?”

ช่างมันเถอะเนอะ ไว้ค่อยถามไฟเรนาวี่ทีหลังแล้วกัน

เจ้าของนัยน์ตาสีเหลืองทองกางปีกสีแดงเป็นเงาออกแล้วถีบพื้นอย่างแรงเพื่อลอยตัวขึ้นกลางอากาศ ควบคุมปีกเพียงเล็กน้อยก็สามารถร่อนไปยังที่พักได้ไม่ยาก หน้าต่างห้องไม่ได้ลงกลอนเอาไว้เนื่องจากผู้พักอาศัยในห้องอีกคนรู้ดีว่าเครมิสชอบออกไปเที่ยวเล่นมากแค่ไหน

ภายในห้องมืดสนิทเนื่องจากเวลานี้ก็มืดค่ำมากแล้ว กุญแจแห่งไฟอยู่ในสภาพลูกสุนัขจิ้งจอกตัวกระจ้อยขดนอนอยู่ที่หัวเตียง พอเห็นแบบนี้แล้วเครมิสก็แอบยิ้มนิดๆ

เวลานอนน่ารักดีออก ทำไมตื่นมาทีไรถึงได้เอาแต่ดุเรานะ

เครมิสจัดที่นอนของตนให้เรียบร้อยก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุดโดยไม่รู้สึกเลยว่ามีอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาจนยากจะสลัดให้หลุด บางสิ่งบางอย่าง...

อันเรียกว่า ‘คำสาป’

ภายในความมืดมิดคล้ายดูดกลืนแสงสว่างทั้งมวลเอาไว้หมอกไอสีดำขุ่นมัวล่องลอยอยู่รอบด้านส่งแรงกดดันมหาศาลไม่มีหยุดหย่อน เงารางๆ ของตัวอะไรไม่รู้ซึ่งมีโซ่สีแดงพันอยู่โดยรอบคอ เสียงแหบแห้งดังออกมาเป็นช่วงๆ กึกก้องไปทั่ว “ใกล้แล้ว...ใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว”

“เริ่มอะไรเหรอ?” เครมิสถามด้วยความสงสัยแม้เขาจะรับรู้ได้ถึงลางไม่ดีบางอย่าง

“หึๆๆ” เสียงแหบแห้งดังขึ้นอีก “ข้าจะทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมานกับความทรงจำของตัวเอง...”

“อ๊ากกก!” เครมิสร้องตะโกนอย่างเจ็บปวด มือทั้งสองกุมขมับไว้แน่น ลำตัวส่ายไปมาคล้ายขาทั้งสองเริ่มยืนไม่อยู่จนเสียจังหวะล้มลงไปกองกับพื้น

ทำไม...ถึงเจ็บปวดขนาดนี้

เหมือนจะตอบรับคำถามคาใจในอกของมังกรหนุ่ม ภาพรอบด้านชัดขึ้นมาอีกเพียงเล็กน้อยและเริ่มขยับคล้ายฉายหนังเก่าๆ กากๆ ให้ดูสักเรื่องหนึ่ง เครมิสพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วฝืนมองอย่างทุลักทุเล แม้ลางสังหรณ์จะบอกไม่ให้ทำก็ตาม

เพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ต้องพบกับความเสียใจ

‘ปะ...ปล่อยข้าไปเถอะ!’

เสียงสั่นเครือดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะผู้เป็นเจ้าของกำลังร้องขอชีวิตใครบางคนอยู่ ความหวาดกลัวแสดงออกอย่างเด่นชัดผ่านทางน้ำเสียง เครมิสพยายามเพ่งมองภาพรอบๆ ที่ยังคงคลุมเครือแยกใครเป็นใครไม่ออก

‘อย่าทำอะไรหนูเลย!’

‘ข้ายังมีลูกมีเมียต้องกลับไปดูแล!’

‘ได้โปรดไว้ชีวิตผมกับน้องเถอะครับ!’

คำร้องขอชีวิตดังซ้อนกันซ้ำไปซ้ำมาจนเครมิสแทบคุมสติไม่อยู่ ภาพมือหลายคู่ยกขึ้นไหว้ บ้างก็ก้มลงกราบพลางร้องไห้ไป สองพี่น้องตัวน้อยกอดกันกลมอย่างหวาดกลัว หลายคนพยายามอ้างเหตุผลต่างๆ นาๆ เผื่อว่าตนและครอบครัวจะได้รอดกลับไปใช้ชีวิตอันแสนสุขต่อ

เพียงแต่...มันไม่มี ‘โอกาส’ ที่ว่าต่อหน้า ‘เขา’

ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นระนาวไม่ว่าจะเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่ วัยชรา ทั้งชายหญิงดังประสานดังกึกก้อง ภาพร่างน้อยใหญ่ที่ล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมเลือดสีแดงฉานอาบเต็มตัวทำให้เครมิสถึงกับผงะถอยหลัง มือไม้สั่นชนิดคุมไม่อยู่อีกต่อไป เขาพยายามเพ่งมองใครบางคนที่ยืนอยู่เหนือกองศพเหล่านั้นอย่างยากลำบาก

อยากรู้เหลือเกินว่าใครคือ ‘ฆาตรกร’ แต่ก็ทำไม่ได้...

รอบด้านพลันกลับสู่สภาพห้องสีดำเหมือนเดิม เลือดก็เหือดหายแห้งไปหมดคล้ายไม่เคยเกิดเรื่องราวโหดร้ายแบบนั้นขึ้นมาก่อน

แต่เครมิสรู้ดีว่าของแบบนี้ไม่มีคำว่า ‘ล้อเล่น’

“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรนะเจ้าบ้า” เสียงอันคุ้นเคยปลุกให้เครมิสตื่นขึ้นจากความฝันอันโหดร้าย สีหน้ายังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์คล้ายปรับตัวไม่ถูก

“...”

ไฟร์หายใจเข้าลึกๆ แล้วตรงเข้ากระชากคอเสื้อคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย “อย่าเงียบแบบนั้นสิ รู้ไหมมีกี่คนที่เป็นห่วง!”

“...”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบงัน ใบหน้าซึ่งปราศจากความรู้สึกคล้ายซากศพเดินได้ทำให้แต่ละคนยิ่งหวาดระแวงเข้าไปใหญ่ ไฟร์กลัวเหลือเกินว่าจะไม่สามารถดึงเอาเครมิสคนเดิมจอมร่าเริงเห็นแก่กินกลับมาได้

และ...ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นอีกหรือเปล่า

ไม่กี่วินาทีต่อมาจู่ๆ น้ำตาจำนวนมากก็ไหลออกมาอาบแก้มเป็นทางยาวไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เครมิสยกมือขึ้นเช็ดอย่างไม่เข้าใจ “ทำไม...น้ำตาพวกนี้มาจากไหนกัน”

“...” ไฟร์เหมือนโดนตบหน้าจนชา ไม่เคยมีใครคาดการณ์ว่าคนอย่างเครมิส ดิมอส มังกรบ้าหลุดโลกควรค่าแก่การยกถ้วยคนบ๊องให้ไปครองจะร้องไห้ออกมาขนาดนี้

“ไฟรนาวาเย่ตอบเราที...” สีหน้าไม่ได้แฝงความเศร้าสร้อยปานจะขาดใจแต่น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด “เราเป็นอะไรไปกันแน่”

“ฉะ...ฉันจะไปรู้ไหมล่ะ!”

“งั้นเหรอ...” เครมิสทำหน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัดเจน เขายกมือขึ้นกุมศีรษะเหมือนพยายามนึกเรื่องราว “ทำไมเราถึงร้องไห้ขนาดนี้ได้นะ?”

“นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากถามนายมากกว่านะ” จิ้งจอกน้อยที่แปลงร่างกลับสู่ร่างคนเพื่อสะดวกในการประคองใครบางคนไม่ให้หัวฟาดพื้น เขาถอนหายใจแรงๆ ออกมาทีหนึ่ง “เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึไง?”

“เรื่องไม่ดีอย่างนั้นสินะ...” เครมิสฝืนยิ้มเผื่อจะช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นมากแม้ความจริงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ตาม “คงจะเป็นอย่างที่ว่าแหละ แหะๆ”

หลังจากได้หลั่งน้ำตาไปมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแล้วเครมิสก็หมดสติไปอีกครั้ง

ภายใต้แสงจันทร์ที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างส่องให้เห็นรอยสีดำนิลกาฬขดเป็นอักขระโบราณและค่อยๆ ตีแผ่ขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ถ้าปล่อยทิ้งไว้แขนข้างขวาของเขาคงเต็มไปด้วยตัวอักษรยึกยือเหล่านี้จนกลืนกินจิตวิญญาณไปในที่สุด

ชะตาที่ไม่มีใครอยากพบเจอ...แต่ ‘เกม’ ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

-------------------------------------------------------

เอาที่ใช้ในนิยายมาปรับนิดหน่อย เห็นว่ามันเข้ากันดี
ไหนๆ ในนิยายแพร(ภาค 2 ) ก็มีตอนที่คล้ายฝันร้าย
(แค่อันนั้นคือไปเห็นความทรงจำตัวเองเลย)
เลยขอเอามารียูสบางส่วนแล้วปรับๆ สักนิดนึง =w="

เครมิสร้องไห้ด้วยล่ะ >w<